ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ပါသျဖင့္

မွတ္မွတ္ရရ ထုိေန႔က စာေရးသူအပါအ၀င္ စိတၱသုချမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း (ကုိရီးယား) အကိ်ဳးေဆာင္ အဖြဲ႕၀င္မ်ား ေက်ာင္းဖြင့္ပဲြအတြက္ အစည္းအေ၀း လုပ္သည့္ေန႔ျဖစ္၏။ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ၁၄-၁၂-၂၀၀၈ ရက္ေန႔ကျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေက်ာင္းဖြင့္ပဲြျပဳလုပ္မည့္ ရက္ကုိအတိအက် မသတ္မွတ္ႏုိင္ခဲ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ စာေရးသူ၏ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာေတာ္ႀကီး က်န္မာေရး အသဲအသန္ျဖစ္သျဖင့္ မျဖစ္မေန ျမန္မာျပည္ျပန္ၾကြရန္ အေၾကာင္းေပၚလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ``ျမန္မာျပည္က ျပန္ၾကြလာမွပဲ ေက်ာင္းဖြင့္ပဲြရက္ကုိ ျပန္ၿပီးတုိင္ပင္ညွိႏႈိင္းၾကပါစုိ႔`` ဟုသာ အစည္းအေ၀းကုိ အဆုံးသတ္ခဲ့ၾကရ၏။ သုိ႔ျဖင့္ စာေရးသူလည္း ျမန္မာျပည္ျပန္ၾကြရန္ လုိအပ္သည့္ ျပင္ဆင္မႈမ်ားလုပ္ေနစဥ္ ထုိေန႔ညေနေစာင္းအခ်ိန္ ေက်ာင္းသုိ႔ ဒကာတစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားေရာက္လာ၏။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ပူေဆြးေသာကရိပ္မ်ား လႊမ္းမုိးလ်က္ရွိသည့္အျပင္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ စုိရႊဲေန၏။ စာေရးသူအား ျမင္ျမင္ခ်င္း ဦးခ်ကန္ေတာ့ကာ အက္ကဲြေနသည့္ ငုိသံႀကီးျဖင့္ ``အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္သမီး ဆုံးသြားၿပီဘုရား..၊ ဘယ္လုိမွယုံႏုိင္စရာ မရွိဘူး..၊ မေန႔ကပဲ တပည့္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာေတာ့ အေဖဘာမွ မစုိးရိမ္နဲ႔ သမီးဘာမွ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ေတာင္ ေျပာတယ္ ခုေတာ့… `` စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိေနေသာ္လည္း ေရွ႕ဆက္အသံထြက္မလာခဲ့ေပ။ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ျဖင့္သာ ငုိေၾကြးေနေလေတာ့၏။ စာေရးသူလည္း အားေပးေျဖသိမ့္စကားေျပာရင္း ယေန႔မနက္မွာပင္ ထုိဒကာျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကုသုိလ္မ်ားကုိ ျပန္လည္အမွတ္ရေစလွ်က္ ဆုံးသြားသည့္ သမီးအား အမွ်ေပးေ၀ေပးခဲ့ရ၏။

ထုိဒကာျပန္သြားၿပီးေနာက္တြင္ စာေရးသူမွာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ေလးလံေနေတာ့၏။ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည္မ်ားႏွင့္သာ မၾကာမၾကာ ၾကားသိႀကဳံေတြ႕ေနရသျဖင့္ ပုထုဇဥ္သဘာ၀ စိတ္တုန္လႈပ္မႈျဖစ္ခဲ့၏။ ျဖစ္မည္ဆုိလည္း ျဖစ္စရာေကာင္းလွ၏။ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ႀကီးမွာလည္း ေန႔လားညလား ျဖစ္ေနသည့္အေျခအေန၊ ယခုသမီးဆုံးသြားသည့္ ဒကာ၏ပူေဆြးေနရသည့္ ခံစားမႈ၊ ထုိ႔အျပင္ လြန္ခဲ့သည္ ႏွစ္လအလြန္က အသည္းကင္းဆာေရာဂါျဖင့္ ေလာကႀကီးကုိ စြန္႔ခြာသြားသည့္ စာေရးသူ၏ သာသနာ့ညီေတာ္လည္းျဖစ္၊ အလြန္အားကုိးရၿပီး အရည္အခ်င္းလည္းရွိသည့္ အသက္ ၃၁ႏွစ္သာ ရွိေသးသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ ဆုံး႐ႈံးမႈ စသည့္အခ်က္မ်ားက စိတ္ကုိတုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ျခားေစခဲ့၏။ သက္တမ္းအရ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ အရင္ေမြးသူ အသက္ႀကီးသူက အရင္ေသေၾကပ်က္ဆီး ၾကရမည္သာျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ ယခုမူ စာေရးသူထက္ ၂ႏွစ္ငယ္သည့္ ညီေတာ္ ရဟန္းေတာ္က အရင္ကံစြမ္း ကုန္သြားခဲ့သကဲ့သုိ႔ အေဖ့အရင္ သမီးက ေသဆုံးသြားခဲ့သည့္ ဒကာ၏အျဖစ္ကလည္း လက္ေတြ႕ျဖစ္ေန၏။ ညီေတာ္အတြက္ ရည္စူးၿပီး ေနာင္ေတာ္ျဖစ္သူက ကုသုိလ္ျပဳ အမွ်ေပးေ၀ေပးေနရသကဲ့သုိ႔ သမီးျဖစ္သူအား ရည္စူးၿပီး အေဖျဖစ္သူက အမွ်ေပးေ၀ေပးေနရျပန္၏။ ႀကီးစဥ္ငယ္လုိက္ သြားရမည့္အေျခအေနမ်ားသည္ ေျပာင္းျပင္ျဖစ္ေနခဲ့၏။ စာေရးသူမွာ က်န္းမာေရး အသည္းအသန္ျဖစ္ေနသည့္ ဆရာေတာ္၏ စကားကုိသာ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနခဲ့မိ၏။ ဆရာေတာ္က အသည္းကင္ဆာ ခံစားေနရသည့္ တပည့္ျဖစ္သူကုိ ၾကည့္ၿပီး ``ဒီေကာင့္ကုိ ပုိၿပီးဂ႐ုစုိက္ၾကပါ… င့ါေရာဂါအေျခအေနထက္ သူ႔အေျခအေနက ပုိဆုိးတယ္… `` ဟု မိန္႔ေတာ္မူဖူး၏။ ဆရာေတာ္အမိန္႔ရွိသကဲ့သုိ႔ပင္ စာေရးသူ၏ ညီေတာ္သူငယ္ခ်င္း၊ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ တပည့္အရင္းက ဆရာေတာ့္အရင္ ေသဆုံးသြားခဲ့ရွာေပၿပီ။ ထုိ႔အတူ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့သည့္ ဒကာ၏ အေျခအေနသည္လည္း ``အေဖ… သမီးအတြက္ဘာမွ မစုိးရိမ္နဲ႔ သမီးဘာမွ မျဖစ္ဘူး..`` ဟု ေျပာခဲသည့္ သမီးက အေဖ့အရင္ ေသဆုံးသြားခဲ့ရွာေပၿပီ။ အခ်ိန္မေရြး လာေနသည့္ ေသျခင္းတရားကား အမွန္ပင္ သံေ၀ဂျဖစ္စရာ၊ ေၾကာက္လန္႔စရာပင္။

စင္စစ္ ပုထုဇဥ္ျဖစ္၍သာ စာေရးသူအေနျဖင့္ မည္သည့္အရာက အရင္ျဖစ္သင့္သည္၊ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္က အရင္သြားသင့္သည္ စသည့္အေတြးမ်ား ျဖစ္ေနေသာ္လည္း တရားသေဘာအရ၊ သဘာ၀ဓမၼအရ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ မည္သည့္အရာမွ် တစ္သမွတ္တည္း တြက္ဆ၍မရေပ။ ေလာကႀကီးသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္း ျဖစ္ခြင့္မရွိ၊ သူ႔သဘာ၀အတုိင္းသာ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ဤသေဘာအတုိင္းပင္ ေသျခင္းတရား ဟူသည္မွာလည္း အသက္အရြယ္အစဥ္အတုိင္း ျဖစ္ေပၚလာတတ္သည့္ သေဘာမဟုတ္၊ အရြယ္မေရြး ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ သေဘာရွိ၏။ သားသမီးထက္အရင္ မိဘသည္ ေလာကႀကီးအတြင္းသုိ႔ ေရာက္လာသျဖင့္ ေလာကႀကီးမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသည့္အခါ မိဘကအရင္ ထြက္ခြာရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မိဘအရင္ သားသမီးက ထြက္ခြာသြားေနၾကသည္မွာလည္း အားလုံးမ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ ဆရာႏွင့္တပည့္၊ အစ္ကုိႏွင့္ညီ စသူတုိ႔သည္လည္း မည္သူကအရင္ ေသၾကရမည္၊ မည္သူကအရင္ ေလာကႀကိးက ထြက္ခြာသြားၾကရမည္ဟူ၍ သတ္မွတ္ထားခ်က္မရွိ၊ ႀကိဳတင္၍လည္း မွန္းဆသိႏုိင္ခြင့္လည္း မရွိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ေလာက၌ သတၱ၀ါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္အရာ ငါးမ်ိဳးရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္၏။ သဂါထာ၀ဂၢသံယုတ္ အ႒ကထာႏွင့္ ဇာတကအ႒ကထာတုိ႔တြင္ ေလာက၌ သတၱ၀ါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာငါးမ်ိဳးကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဖာ္ျပထား၏။ စာေပ၌ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ

``ဇီ၀ိတံ ဗ်ာဓိ ကာေလာစ၊ ေဒဟနိေကၡပနံ ဂတိ။

ပေဥၥ ေတ ဇီ၀ေလာကသိၼ ံ၊ အနိမိတၱာ န နာယေရ`` ဟူ၍ျဖစ္၏။ ဤဂါထာတြင္ ေဖာ္ျပသည့္ ေလာက၌ သတၱ၀ါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာငါးမ်ိဳးကုိ အမ်ားနားလည္ေစရန္ သ႐ုပ္ထုပ္ျပရလွ်င္…

၁။ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသၾကရမည္ဟု ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း

၂။ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသၾကရမည္ဟု ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း

၃။ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ဟု ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း

၄။ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေသၾကရမည္ဟု ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း

၅။ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဌာနတြင္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကရမည္ဟု ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ျခင္း တုိ႔ပင္ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ေသၾကရမည္ကုိ ေသခ်ာတိက်စြာ သိႏုိင္ၾကေသာ္လည္း မည္သည့္ အသက္အရြယ္တြင္ ေသၾကရမည္ဟူသည္ကုိကား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ၾကေပ။ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ သက္တမ္းျပည့္ ေနသြားၾကေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕မွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေသသြားၾကရ၏။ အခ်ိဳ႕လည္း ေမြးၿပီးတစ္လ၊ ႏွစ္လအလြန္တြင္ ေသၾကရၿပီး အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ေမြးေမြးခ်င္း ေသသြားၾကရ၏။ ေသျခင္းတရားတြင္ မည္သည့္အရြယ္၌ ေသၾကရမည္ဟု ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိ၊ အခ်ိန္မေရြး ေသႏုိင္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း မည္သုိ႔မွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ အရာမ်ား ျဖစ္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ၾက၏။ မေန႔တစ္ေန႔ကပင္ ထုိသူႏွင့္ မိမိေတြ႕ႀကဳံစကားေျပာခဲ့ၾကေသး၊ ယခု သူကမရွိေတာ့ဟူသည္ ခံစားမႈမ်ိဳး ႀကဳံေတြ႕ဖူးၾကမည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေသရမည္ကုိသာ ႀကဳိတင္၍ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း ေသျခင္းတရားသည္ အရြယ္မေရြးလာႏုိင္သည္ ဟူသည့္ အခ်က္မွာ အတိအက်ျဖစ္သျဖင့္ ေသျခင္းတရား မိမိထံေရာက္မလာမီ ထုိေသျခင္းတရားကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသင့္၏ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

ထုိ႔အတူ သတၱ၀ါတုိ႔ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာတစ္ခုမွာ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသရမည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ေရာဂါမ်ားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေပါက္လ်က္ရွိ၏။ အထူးသျဖင့္ ဖြ႔ံၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံမ်ားတြင္ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အားနည္းသျဖင့္ ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈ ပုိ၍မ်ားျပားသည္ကုိ ေတြ႕ႏုိင္၏။ ႏွလုံးေရာဂါ၊ ဆီးခ်ိဳေရာဂါ၊ ေသြးတုိးေရာဂါ၊ ကင္ဆာေရာဂါ၊ ခုခံအားက်ဆင္းမႈ ကူးဆက္ေရာဂါ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္လ်င္ေသႏုိင္သည့္ ေရာဂါမ်ား ဆဲြကပ္မႈသည္ တစ္ဆတစ္ဆ မ်ားမ်ားလာ၏။ ထုိေရာဂါမ်ားသည္ မိမိထံသုိ႔လည္း အခ်ိန္မေရြးလာႏုိင္၏။ မိမိသည္လည္း ထုိေရာဂါတစ္ခုခု ဆဲြကပ္ခံရၿပီး အခ်ိန္မေရြး ေသႏုိင္၏။ မည္သည့္ ေရာဂါျဖင့္ ေသမည္ကုိသာ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း ေရာဂါတစ္ခုခုျဖင့္ ေသရမည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ခႏၶာကုိယ္ရွိေနျခင္းကပင္ ေရာဂါအစုႀကီး ရွိေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရာဂါအစုႀကီးျဖစ္သည့္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားၿပီးျဖစ္သည့္ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း ေရာဂါတစ္ခုခုျဖင့္ ေသၾကရမည္ဆုိသည့္ အခ်က္ကုိ အၿမဲသတိျပဳ ဆင္ျခင္သင့္လွ၏။

ထုိ႔အျပင္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ဟူသည္ကုိလည္း မည္သူမွ် ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ၾကေပ။ မနက္ေသမည္လား၊ ေန႔လယ္ေသမည္လား၊ ညေနေသမည္လား၊ ညေသမည္လား စသည္ျဖင့္ လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္သာ ေသရမည့္အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနၾကရ၏။ ေသျခင္းတရားကား အခ်ိန္ကုိလည္း တိတိက်က် သတ္မွတ္ထားျခင္း မရွိေပ။ အခ်ိဳ႕လည္း အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ ေသၾကရ၏။ အခ်ိဳ႕လည္း တရားထုိင္ေနစဥ္ ေသၾကရ၏။ အခ်ိဳ႕လည္း အိပ္ေနစဥ္ ေသၾကရ၏။ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေသေနၾကရေသာ္လည္း တိက်သည့္ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ကုိကား ႀကိဳတင္မေျပာျပႏုိင္၊ ႀကိဳတင္မသိႏုိင္ၾကေပ။ ေသခ်ာသည္ကား အခ်ိန္မေရြးေသႏုိင္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ၾကသျဖင့္ မနက္၊ ေန႔၊ ည အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာႏုိင္သည့္ ေသျခင္းတရားကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ထားသင့္၏။

မည္သည့္ေနရာတြင္ ေသၾကရမည္ဆုိသည့္ အခ်က္သည္လည္း သတၱ၀ါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ေမြးသည့္ေနရာက တစ္ေနရာ၊ ေသသည့္အခါ တစ္ေနရာျဖစ္သြားသည္ကုိ ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ေတာမွာ ေမြးၿပီး ၿမိဳ႕မွာ လာေသၾကရသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ၿမိဳ႕မွာေမြးၿပီး ေတာသုိ႔ အလည္သြားသည့္ အခုိက္ ေတာမွာေသၾကရသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ခရီးသြားစဥ္ ကားေပၚ၊ ရထားေပၚ၊ သေဘာၤေပၚ၊ ေလယာဥ္ေပၚ စသည့္ေနရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေသၾကရသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ႏုိင္ငံအေနျဖင့္ ေျပာလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေမြးၿပီး ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ စကၤာပူ၊ အာရွ၊ ဥေရာပ၊ အေမရိက စသည့္ ႏုိင္ငံျခား တုိင္းျပည္မ်ားမွာ သြားေရာက္ေသၾကရသူမ်ားလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားလွ၏။ ဤသည္မွာ ေသျခင္းတရားသည္ အခ်ိန္မေရြးျဖစ္ေပၚေနၿပီး မည္သည့္ေနရာတြင္ ေသၾကရမည္ဆုိသည္ကုိ မသိႏုိင္ၾကေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ေသခ်ာသည္ကား မည္သည့္ေနရာတြင္ ရွိရွိ ေသၾကရမည္၊ ေသႏုိင္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားမွ လြတ္ေအာင္ေရွာင္တိမ္းႏုိင္သည့္ ေနရာဟူသည္ မရွိႏုိင္သည့္အျပင္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေသမည္ကုိလည္း ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သျဖင့္ ေရာက္သည့္ေနရာတုိင္းတြင္ ေသျခင္းတရားကုိ မေမ့ၾကရန္ သတိျပဳဆင္ျခင္ထားၾကရန္ လုိအပ္လွ၏။

အေရးႀကီးဆုံးအခ်က္ျဖစ္သည့္ သတၱ၀ါမ်ား ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အခ်က္တစ္ခုမွာ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘုံဌာနတြင္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကရမည္ ဟူသည့္အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ နိဗၺာန္မရေသးသမွ် သတၱ၀ါအားလုံး ေသၿပီးေနာက္ ဘ၀သံသရာ က်င္လည္ၾကရမည္ျဖစ္ၿပီး ယခုဘ၀ မိမိတုိ႔လုပ္ေနၾကသည့္ ကုသုိလ္ကံ၊ အကုသုိလ္ကံတုိ႔၏ အရွိန္ျဖင့္ တစ္ေနရာရာ ဘုံဌာနတစ္ခုခုတြင္ ျပန္လည္ျဖစ္ရမည္ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္ဘုံဌာနတြင္ ျဖစ္မည္ကုိကား ႀကိဳတင္မသိႏုိင္ၾကေပ။ ေသၿပီးေနာက္ နတ္ဘုံနတ္နန္းတြင္ စံျမန္းႏုိင္ၾကသူမ်ား ရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ လူ႔ဘ၀တြင္ ျပန္လည္ေမြးဖြားသူမ်ားလည္း ရွိႏုိင္၏။ အကုသုိလ္တစ္ခုခုေၾကာင့္ ငရဲျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားႏုိင္သူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔၊ အစြဲတစ္ခုခုေၾကာင့္ ၿပိတၱာအျဖစ္၊ တိရိစၦာန္အျဖစ္ ျပန္လည္ပဋိသေႏၶ ယူၾကရသူမ်ားလည္း ရွိႏုိင္၏။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ေသၿပီးျပန္လည္ က်င္လည္ရမည့္ ဘ၀ကုိကား တိတိက်က် သိႏုိင္ရန္ မလြယ္ကူလွေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀မည္သုိ႔ ျဖစ္မည္ကုိ ႀကိဳတင္မသိႏုိင္ၾကသျဖင့္ ယခုဘ၀တြင္ မိမိတုိ႔ လုပ္ေနသည့္အလုပ္မ်ားကုိ အထူးဂ႐ုစုိက္လုပ္သင့္လွ၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် မည္သူမဆုိ မည့္သည့္အရြယ္္၊ မည့္သည့္ေရာဂါ၊ မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေသၾကရမည္ဟူသည္ကုိ မသိႏုိင္ၾကသည့္အျပင္ ေသၿပီးေနာက္ မည္သည့္ဘ၀တြင္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကရမည္ဟူသည္ကုိ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ၾကသျဖင့္ တိက်ေသခ်ာသည့္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ကုိ တန္ဘုိးရွိရွိ အသုံးျပဳရန္ လုိအပ္လွ၏။ တန္ဘုိးရွိရွိ အသုံးျပဳသင့္သည္ဟူသည္မွာ မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ား မလုပ္ၾကရန္ႏွင့္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားကုိ ရသမွ် ျပဳလုပ္စုေဆာင္းၾကရန္ကုိ ဆုိလုိ၏။ ထုိႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္ အရာမ်ား ေရာက္မလာမီ တိက်ေသခ်ာသည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္လွ၏။ ယခုအခ်ိန္တြင္မွ ရသမွ် ကုသုိလ္အစုကုိ စုေဆာင္းရွာေဖြ အားထုတ္မထားႏုိင္လ်င္ အခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏုိင္သည့္ ထုိတရားမ်ား ေရာက္လာသည့္အခါ အလြန္ေနာက္က်သြားႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မတိက်မေရရာသည့္၊ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္အရာမ်ား ေရာက္လာသည့္အခါ ရဲရဲရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္ တိက်ေသခ်ာသည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေကာင္းမႈအစုကုိ ႀကိဳးစားျပဳၾကပါဟု သတိေပးတုိက္တြန္းရင္း စာေရးသူ၏ ဆရာေတာ္ႀကီး စ်ာပနအခမ္းအနားတြင္ စာေရးသူကုိယ္တုိင္ ေနာက္ဆုံးသီကုံး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ခဲ့သည့္ ႀကိဳတင္၍ မသိႏုိင္သည့္အရာမ်ားအေၾကာင္း သံေ၀ဂကဗ်ာေလးကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ရင္း….

ဘယ္အရြယ္မွာ၊ ဘယ္ေရာဂါျဖင့္

ဘယ္ရပ္ေဒသ၊ ဘယ္ကလ၌

ေသၾကရမည္၊ မသိႏုိင္တာ ဓမၼတာတည္း။

ေသၿပီးတစ္ဖန္၊ ျပန္ျဖစ္ျပန္လည္း

ျဖစ္ရာဘ၀၊ ဘုံဌာနကုိ

ႀကိဳတင္တိက်၊ မသိရ၍

တိက်ေသခ်ာ၊ ခုခ်ိန္ခါ၌

ေကာင္းမႈအစု၊ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။ ။

မနာပ ဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ