“Are you lonely??? So ... What should you do???”

ေခတ္အဆက္ဆက္က လူေတြဟာ အေဖာ္မဲ့ေနတာကို ေၿဖေဖ်ာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ။ အဲဒီအေဖာ္မဲ့ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ရိုးရိုးေလးနဲ႔ ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ ေရးထားတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရွိတယ္။

Me and my shadow,
Not a soul to tell our troubles to…
Just me and my shadow,
All alone and feeling blue. (by Billy Rose)
ငါနဲ႔ငါ့အရိပ္
တုိ႔ရဲ့ဒုကၡေတြကို ေၿပာၿပရမယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။
ငါနဲ႔ငါ့အရိပ္ပဲ..
တစ္ကိုယ္တည္း..။ မေပ်ာ္ဘူး။

ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါမွာၿဖစ္ၿဖစ္ လူေတြဟာ အေဖာ္မဲ့ေနတာကို လြတ္ေၿမာက္သြားဖို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ အသင္းအဖြဲ႔အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြဲ႔စည္းတယ္၊ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု စုေပါင္းၿပီးေတာ့ လုပ္တယ္။ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ လုပ္တယ္။ အခမ္းအနားေတြလုပ္တယ္။ ႏွစ္ပတ္လည္ပြဲေတြ လုပ္တယ္။ မိတ္ဆံုစားပဲြေတြလုပ္တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္စုၿပီးေတာ့ ဟိုလူ႔အေၾကာင္း ဒီလူ႔အေၾကာင္း ေၿပာမယ္။ သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေၿပာမယ္၊ တီးမယ္၊ မွဳတ္မယ္၊ ဆိုမယ္၊ ကမယ္။ သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေနမယ္။ TV တို႔ဘာတို႔လည္း ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမ့ထားၾကတာပဲ။ အၿပင္အေဖာ္ေတြနဲ႔ပဲ အေဖာ္လုပ္ေနၾကတယ္။ အခုေခတ္လူေတြက လူကို အေဖာ္လုပ္လို႔မရရင္ TV, Video ေတြကို အေဖာ္လုပ္ၿပီး ေနၾကတယ္။ ပိုဆိုးတာပဲ။ အဲဒါၿပႆနာကို ေၿဖရွင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပႆနာကို ဖံုးလိုက္တာ။

အခုေခတ္လူေတြဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ေပၚမွာ၊ တၿခားလူေတြေပၚမွာ မွွီခိုမူ အင္မတန္ၾကီးမားလာတဲ့အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြမွ သူ႔ကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အသိအမွတ္ မၿပဳလို႔ရွိရင္ သူေပ်ာက္သြားေတာ့မတတ္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ social acceptance လို႔ေခၚတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းက ကိုယ့္ကိုလက္ခံတာ၊ ကိုယ့္ကို ခဏခဏ အလည္ေခၚတာတို႔ ဖိတ္တာတို႔ လုပ္တာ၊ ကိုယ့္ကို သေဘာက်တာဟာ ကိုယ့္ရဲ့အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ၿဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ခဏသက္သာေစ ပါတယ္။ ငါ့မွာအေဖာ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ ၿဖစ္တယ္။ လူေတြဟာ သူမ်ားက ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ဘာေတြေၿပာေနၾကသလဲ၊ သူမ်ားကကိုယ့္ကို ဘယ္လိုထင္ၾကသလဲဆိုတာကို မွီၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘယ္လိုလူဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးၿဖစ္တယ္။

အဲဒီလိုအေဖာ္မဲ့ေနတာကို ေၿဖေပ်ာက္ဖို႔ စိတ္ကို လမ္းလႊဲတဲ့နည္းေတြကလည္း အခုေခတ္မွာ ပိုမ်ားတယ္။ ဟုိလည္ဒီလည္၊ ဟိုသြားဒီသြား၊ ခရီးသြားၾကတာလည္း ပါတယ္ေနာ္။ သူမ်ားကိုယ့္ကို အာရံုစိုက္ေအာင္၊ သေဘာက်ေအာင္၊ လက္ခံေအာင္၊ ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ၾကကိုင္ၾကတာလည္း ပိုမ်ားလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုသူမ်ား အာရံုစိုက္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ့အေဖာ္မဲ့ေနတဲ့ ခံစားမူ နဲနဲ႔သက္သာသလို ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ခဏေလာက္ အာရံုစိုက္ေပးႏိုင္တဲ့သူဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေရရွည္အေဖၚေကာင္း ဘယ္ၿဖစ္ႏိုင္မလဲ။

သူ႔အနားမွာ လူေတြဝိုင္းၿပီးေတာ့ သူေၿပာတာကို နားေထာင္ေနတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ အုပ္စုထဲမွာ ေရာေႏွာၿပီးေတာ့ တသားထဲ ၿဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလို ဝိုင္းဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမ့ေပ်ာက္ၿပီးေတာ့ ဘာမွအေရးမၾကီးတာေတြကို အဆတ္မၿပတ္ ေၿပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ မေတြးမိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္မေတြးမိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္အေဖာ္မဲ့ေနတာကို မေတြးမိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ loneliness ခံစားမူက ေပ်ာက္သြားတယ္။

အဲဒီလို ခဏသက္သာေအာင္ပဲ လုပ္ေနတဲ့သူဟာ ခုိင္မာရင့္က်က္တဲ့စိတ္ကို မရႏိုင္ဘူး။ loneliness ခဏေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ အတူ ေလးနက္တဲ့ ဦးတည္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္၊ ရင့္က်က္တဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားေတြကို ေလ့က်င့္ၿပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတြလည္း ဆံုးရွံဳးသြားတယ္။ အဲဒါ သူေပးလိုက္ရတဲ့ cost ပဲ၊ တန္ဖိုးပဲ။ ဘာမွမေရရာတဲ့ လူစုလူေဝးထဲမွာပဲ ကိုယ္ပါေပ်ာက္သြားတယ္။ ကိုယ့္ဘဝပါ ေပ်ာက္သြားတယ္။
အဲဒီလိုလုပ္လိုက္ၿခင္းအားၿဖင့္ loneliness ဆိုတာကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ဖို႔ လြန္ေၿမာက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အေရးၾကီးဆံုးၿဖစ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို ဆံုးရွံဳးသြားၿပီ။

***loneliness ဆိုတာကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ဖို႔ လြန္ေၿမာက္ႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးဆံုးၿဖစ္တဲ့ အလုပ္ဟာ.. ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အရည္အေသြးေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြကို ထြက္ေပၚလာေအာင္၊ တိုးတက္လာေအာင္၊ အားေကာင္းလာေအာင္၊ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ဆိုတဲ့အလုပ္ပဲ..***

ခဏသက္သာေအာင္ လုပ္တဲ့သူဟာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အင္အားရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ အတြင္းအားရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ လုပ္ဖို႔ ခဲယဥ္းသြားၿပီ။ ၿပီးေတာ့ sense of direction ဆိုတဲ့ ကိုယ္ဘယ္ကိုဦးတည္သြားေနသလဲ၊ ကိုယ့္ဘဝမွာ အေရးအၾကီးဆံုး အလုပ္ကဘာလဲ၊ အဲဒါလဲမသိေတာ့ဘူး။

***အေပါင္းအေဖၚနဲ႔၊ ၿပင္ပအေဖၚေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္မ်ားမ်ားၿဖဳန္းတဲ့သူဟာ ေလးနက္တဲ့ ဘဝဦးတည္ခ်က္ကို မ်က္ေၿခၿပတ္သြားမယ္။***

ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ အင္အား၊ အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဘဝရဲဲ့ဦးတည္ခ်က္ကို အေၿခခံၿပီးေတာ့ လူေတြနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဆက္ဆံသြားရမွာေနာ္။ အရည္အခ်င္းမရွိတဲ့သူ၊ ေလးနက္တဲ့ဦးတည္ခ်က္မရွိတဲ့သူဟာ အဓိပၼါယ္ရွိတဲ့ ဆက္ဆံေရးကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ဘူး။

ခဏေလာက္ အေဖၚမဲ့တဲ့ခံစားမူ သက္သာေအာင္ လုပ္တဲ့သူဟာ ေလးနက္တဲ့ဦးတည္ခ်က္ရွိေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူဟာ ဘယ္လိုၿဖစ္သြားမလဲဆိုရင္ မေရရာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္သြားမယ္။ အဲသလို မေရရာတဲ့သူက အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ ပိုၿပီးးးေတာ့ ၿဖစ္မယ္။

အဲသလိုအခါမွာ သူ႔ကို sense of direction ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုခု ေပးမယ့္သူကို လိုခ်င္တယ္။ security လံုၿခံဳမူေပးမယ့္သူ၊ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ စိတ္ခ်လက္ခ် ဆက္ဆံလို႔ရမယ့္ သူတစ္ေယာက္ကို လိုခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ”သူ႔ရဲ့ယံုၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္က သ႔ူအတြင္းကလာမွ ရမွာ။ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ သိၿပီးေတာ့ၿဖစ္လာတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္မွ ၿဖစ္မွာ။” သူမ်ားကိုမွီလို႔ မရဘူး။ ဒါဟာၿပႆနာ ေၿဖရွင္းနည္းမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကို မီွမွကိုယ္ၿပႆနာေတြ ပိုၾကီးေစတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့အတြင္းအားကို မရေသးသ၍ ဘယ္ေတာ့မွ empty ဆိုတဲ့ feeling ကေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒီၿပႆနာေၿဖရွင္းဖို႔က ၿဖတ္လမ္းမရွိဘူး။ တၿခားတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝနဲ႔ (ဥပမာ-အိမ္ေထာင္ဖက္) ကိုယ့္ဘဝကို တြဲထားလိုက္ရံုနဲ႔ စိတ္ေအးမွာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အားကိုးၿပီး ေနလိုက္ရံုနဲ႔ စိတ္ေအးရမွာ မဟုတ္ဘူး။

သူမ်ားကိုအားကိုးၿပီးေတာ့ သူမ်ားခိုင္းတာ လုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေပါင္းမယ္ဆိုရင္လည္း သူ႔ loneliness ကေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တၿခားလူေတြကလည္း သူ႔လိုပဲေၾကာက္ေနရင္ေတာ့ ပိုေတာင္စိတ္ေအးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ empty န႔ဲ loneliness ရွိေနရင္ စိတ္မေအးေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုမွ စိတ္မေအးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ anxiety လို႔ေခၚတဲ့ ေသာကၿဖစ္ေနၿပီ။ အဓိပၼါယ္မဲ့သလို ခံစားေနရတာနဲ႔ အေဖာ္မဲ့သလို ခံစားေနရတာဟာ တြဲေနတယ္။ empty ၿဖစ္တာနဲ႔ lonely ၿဖစ္တာနဲ႔ အတူတူတြဲေနတယ္။ empty မၿဖစ္ရင္ lonely မၿဖစ္ဘူး။ ဘာလို႔သူတို႔ႏွစ္ခု အတူတူတြဲၿဖစ္တာလဲဆိုတာ ေတာ္ေတာ္နက္နက္နဲနဲ နားလည္ဖို႔ လိုတယ္။

Lonely မၿဖစ္ခ်င္ရင္ ဘယ္ကစရမလဲဆိုေတာ့ Empty မၿဖစ္ဖို႔က စရမယ္။ ကိုယ့္စရိုက္ဝါသနာနဲ႔ ကိုက္တာလုပ္ေနတဲ့သူ၊ ကိုယ္ပိုင္ညဏ္နဲ႔ ေနတတ္တဲ့သူဟာ empty ၿဖစ္တဲ့ခံစားမူနဲတယ္။ ကိုယ္ဘာကို တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတာ တကယ္သိေနတဲ့သူဟာ empty ခံစားမူမ်ိဳး နဲသြားတယ္။ အေဖာ္လိုက္ရွာရံုနဲ႔ လူေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာ ေနသြားရံုနဲ႔ အေဖာ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ နက္ရွိဳင္းတဲ့ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့သေဘာထားေတြနဲ႔မွ အေဖာ္မဲ့ေနတယ္ ဆိုတဲ့ ခံစားမူက ေပ်ာက္မွာ။

ဒီေတာ့ စိတ္ေအးရဖို႔ဆိုတာ….ေသာကကင္းဖို႔ဆိုတာ…
ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ တကယ္မွန္ကန္တဲ့၊ တိက်တဲ့ တန္ဖိုးထားစရာ ရွိရမယ္..၊
ငါ့ဘဝကို ဘယ္လိုေနမယ္..၊
ငါ့ဘယ္လို သေဘာထားနဲ႔ ေနမယ္..၊
ဘယ္လိုခံယူခ်က္နဲ႔ေနမယ္..၊
ဘာကိုဦးတည္ခ်က္ထားမယ္..၊
ဆိုတာကို ကိုယ္ပိုင္ညဏ္နဲ႔ ကိုယ္စဥ္းစားၿပီးေတာ့၊ ဆံုးၿဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနႏိုင္မွရမယ္။

"သူမ်ားလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္မွ။"

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက (ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၏ “ဘာကို တန္ဖိုးထားရမလဲ” စာအုပ္မွ။ စာအရမ္းရွည္ေနမွာစိုး၍ လိုရင္းကိုပဲ ယူထားပါသည္)

Shared from ႏွလံုးသားအာဟာရ (FB)