၁) ရန္သူလာရင္ အသက္ေပးျပီး တိုက္ခိုက္ကာကြယ္ရတာနဲ႕
၂) မိတ္ေဆြလာရင္ အႏၱရာယ္ကင္းစြာနဲ႕ လိုရာေရာက္ေအာင္ ပို႕ေဆာင္ေပးရတာ။
မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ ဆိုတဲ့ အာရံု၀င္ရာ တံခါးေပါက္ေတြကို အစိုးရတဲ့ ကၠုေျႏၵကို လႊတ္ထားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕ကို စနစ္တက်အသံုးခ်မလား။ အာရံုေတြကို လႊတ္ထားျပီး ၀င္ခ်င္သလိုသာ၀င္၊ အားလံုးကိုလက္ခံျပီး လိုက္ခံစားေနမယ္ဆိုရင္ ကာမသုခလိကာႏုေယာေဂါ ဆိုတဲ့ ေခ်ာက္ၾကီးထဲကို က်မွာပါပဲ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ပဲ အာရံု၀င္ႏိုင္တဲ့ ရွိသမွ် တံခါးေပါက္ေတြကို လိုက္ပိတ္ျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း အတၱကိလမထာႏုေယာေဂါ ဆိုတဲ့ အက်ိဳးမရွိဘဲ ဆင္းရဲျခင္းကို ခံစားရဦးမွာ။ နဂိုကတည္းက လူရယ္လို႕ ေျပာစရာဆိုလို႕ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ ဆိုတဲ့ ဒီဒြါရ ၆ မ်ိဳးပဲရွိတာ။ အဲဒီ ၆ မ်ိဳးလံုးကို လိုက္ပိတ္ပင္ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လူရယ္လို႕ေတာင္ ေျပာစရာ၊ ျပစရာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ အာရံုေတြကို လိုက္ခံစားျခင္းျဖင့္လည္း ကၠုေျႏၵေတြကို လႊတ္ထားလို႕ မျဖစ္ဘူး။ လိုက္ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းအားျဖင့္လည္း အာရံုေတြမ၀င္ေအာင္ ပိတ္ပင္တားဆီးေနစရာ မလိုဘူး။ ၀င္လာတဲ့အာရံုေတြကို စနစ္တက်အသံုးခ်ျပီး ကိုယ္လိုရာကို သြားႏိုင္ရမယ္။
အာရံုေတြကို လႊတ္ထားျခင္းက ဘာနဲ႕ ဥပမာတူလဲဆိုရင္ ျမင္း ၆ ေကာင္ကို သြားခ်င္ရာသြား လႊတ္ေပးထားတာနဲ႕တူတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာ သြားေနၾကေတာ့ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ အာရံုေတြကို ပိတ္ပင္ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းကက်ေတာ့ ဘာနဲ႕ ဥပမာတူလဲဆိုရင္ ျမင္း ၆ ေကာင္ကို မစီးဘဲ(အသံုးခ်စရာကို အသံုးမခ်ဘဲ)နဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာနဲ႕ တူပါတယ္။ ၀င္လာတဲ့အာရံုေတြကို စနစ္တက်အသံုးခ်ႏိုင္မွသာလွ်င္ ဒြါရနဲ႕တူတဲ့ ျမင္း ၆ ေကာင္ကို စီးနင္းေမာင္းႏွင္ျပီး လိုရာခရီးပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကို အေရာက္လွမ္းမ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မွာပါ။
မ်က္စိ ဆိုတဲ့ ရုပ္ နဲ႕ အဆင္း ဆိုတဲ့ ရုပ္တို႕ တိုက္မိတဲ့အခါ ျမင္သိစိတ္(နာမ္) ဆိုတာ ေပၚလာပါတယ္။ မ်က္စိနဲ႕ ၾကည့္လိုက္လို႕ ျမင္ရတဲ့အရာမွန္သမွ်ဟာ အဆင္းသက္သက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီအဆင္းမွာ အရိပ္ကေလး ကပ္ပါလာတတ္ပါတယ္။ အဆင္းကို အဆင္းမွ်သာလို႕ မျမင္ဘဲ ေယာက်ာ္းရယ္၊ မိန္းမရယ္၊ သားရယ္၊ သမီးရယ္၊ ပန္းအိုးေလးရယ္၊ ေၾကာင္ကေလးရယ္ စသျဖင့္ အဆင္းကိုမွ အရိပ္ေတြခြဲျခားျပီး လိုက္ျမင္ေနမိတတ္တယ္။ အဲဒီလို တကယ္မရွိတဲ့၊ တကယ္မဟုတ္တဲ့ အရိပ္ေတြကို ျမင္ျပီဆိုမွျဖင့္ အထင္ေတြလည္း ပါလာျပီေပါ့။ အဆင္းရုပ္ သက္သက္မွ်သာ မျမင္ဘဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲလို႕ဆိုျပီး အရိပ္သ႑ာန္ လိုက္ခြဲျခားလိုက္ေတာ့ ခ်စ္စရာရယ္၊ မုန္းစရာရယ္လို႕ ထင္ကုန္တာေပါ့။ ခ်စ္စရာလို႕ ထင္လိုက္ျပီဆိုကတည္းက ေလာဘကိေလသာ ၀င္လာပါျပီ။ မုန္းစရာလို႕ ထင္လိုက္ျပီဆိုရင္လည္း ေဒါသကိေလသာက ၀င္လာပါျပီ။ ကိေလသာေတြဆိုတာဟာ တကယ့္အရွိကို မူတည္ျပီး ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္မရွိတဲ့ အထင္ေတြကမွတဆင့္ ကိေလသာေတြ ျဖစ္ေပၚလာေနတာပါ။ လူေတြကလည္း တကယ္ရွိေနတဲ့ အရာကိုေတာ့ မျမင္ဘူး။ သူတို႕ျမင္ေနတဲ့ အရာေတြက်ေတာ့လည္း တကယ္မရွိျပန္ဘူး။
အရွိ၊ အျဖစ္၊ အရိပ္၊ အထင္၊
အရွိတရား၊ ထင္ရွားသိျမင္။
အျဖစ္၊ အရိပ္၊ ခဲက်ိတ္ျပဳျပင္၊
အထင္ပစ္၊ အႏွစ္ နိဗၺာန္၀င္… တဲ့။
အဘိဓမၼာသင္ဖူးတဲ့သူေတြဆို သိၾကပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ကေလးက ဒီအတိုင္းေနရင္ အျဖဴထည္ေလးပါ။ အထင္ေတြနဲ႕ ေပါင္းလိုက္ေတာ့မွ မသန္႕ရွင္းေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ တကယ္မရွိတဲ့ အထင္ကေလးကို စြန္႕လိုက္ရင္ အားလံုးေအးျငိမ္းသြားတာပါပဲ။
ဓာတ္ပံုျပပြဲတစ္ခုမွာ အေကာင္းဆံုးဓာတ္ပံုအေနနဲ႕ ဆုရရွိသြားတဲ့ဓာတ္ပံုက ဘာပံုလဲဆိုေတာ့ ၀င္ခါနီးေနေရာင္ေအာက္က တံတားအို ယုိင္နဲ႕နဲ႕ၾကီးနားမွာ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္အုိၾကီးပံုပါ။ အဲဒီပံုထဲက ပါေနတဲ့အရာတစ္ခုခ်င္းစီကုိ လိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ေနတဲ့ အအိုအေဟာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီအေဟာင္းအေဆြးေတြကို အားလံုးေပါင္းျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း လွတယ္ဆိုျပီး ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ အကယ္၍သာ… ကိုယ္သာ အဲဒီဓာတ္ပံုထဲက ၀င္ခါနီးေနလံုးၾကီးသာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေသခါနီးၾကီးျဖစ္ေနျပီမို႕လို႕ ဘယ္လိုမွ ေပ်ာ္ႏိုင္၊ လွႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္အိုၾကီးက ကုိယ္သာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပါပဲ။ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ေနတဲ့၊ ဇရာေထာင္းေနတဲ့ ရုပ္ရည္နဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးဟာ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္ေကာင္းႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္သာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕တံတားအိုၾကီး ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ျပီး မသန္မစြမ္း ယုိင္နဲ႕နဲ႕ျဖစ္ေနမွာပဲ။ အဲဒါဆိုရင္လည္း ဘယ္လိုမွ စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို အျမင္မ်ိဳးနဲ႕ “ငါ” တပ္ျပီး ဓာတ္ပံုကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အဲဒီဓာတ္ပံုထဲမွာ “ငါ” ဆိုတာၾကီးကို လိုက္ထည့္ထည့္ျပီး စဥ္းစားမိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီပထမဆု ရရွိထားတဲ့ ဓာတ္ပံုဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ လွပႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သစ္ပင္အိုၾကီးက ငါသာဆုိရင္၊ တံတားအိုၾကီးက ငါသာဆိုရင္ ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ ကိုယ္နဲ႕လည္း မဆိုင္ဘဲနဲ႕ “ငါ” ၾကီး တပ္တပ္ျပီး လိုက္လိုက္စဥ္းစားေနမိတာ။ အကယ္၍ အဲဒီလို ဓာတ္ပံုထဲက အရာတစ္မ်ိဳးခ်င္းစီထဲမွာ “ငါ” ကိုထည့္မစဥ္းစားဘဲ ငါမဟုတ္တဲ့၊ ငါမပါတဲ့ အျမင္မ်ိဳးနဲ႕သာ ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီဓာတ္ပံုေလးဟာ တကယ္ကို လွပတင့္တယ္စရာေလး ျဖစ္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ… သူ႕ဟာသူ ျဖစ္ေန၊ ပ်က္ေနတဲ့ ဒီခႏၶာၾကီးကလည္း သူ႕ဟာသူ အိုမင္းရင့္ေရာ္လိုက္၊ ေရာဂါထူေျပာလိုက္၊ နာလိုက္၊ ေသလိုက္ သူ႕ဟာသူ ျဖစ္ေနတာကို “ငါ” သြားသြားတပ္ျပီး တကယ္မဟုတ္တဲ့ အထင္နဲ႕ အာရံုအရိပ္ေတြကို ခံစားျမင္ေယာင္ေနၾကလို႕သာ အက်ည္းတန္ကုန္တာပါ။ ဓာတ္ပံုထဲက တံတားအိုကို ငါသာဆုိရင္လို႕ ေတြးသလိုပဲ… ခႏၶာကိုယ္(ရုပ္)ၾကီးထဲက မ်က္လံုးေလးကို ငါ့မ်က္လံုးေလးလို႕၊ ပါးစပ္ေလးကို ငါ့ပါးစပ္ေလးလို႕ လိုက္လိုက္ေတြးေနေတာ့ အဲဒီမ်က္လံုးတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ငါ့မ်က္လံုးလို႕ စြဲယူထားေတာ့ ငါပါ မ်က္လံုးနဲ႕အတူ လိုက္လိုက္ျပီး ဒုကၡေတြ ခံစားေနရတာ။ မ်က္လံုးက အဆင္းနဲ႕တိုက္ျပီး သိသြားတဲ့စိတ္ကေလးကိုလည္း ငါျမင္တယ္ဆိုျပီး ထင္လိုက္ေတာ့ အဲဒီအထင္ေၾကင့္ပဲ ေကာင္းရင္ သိမ္းပိုက္လိုစိတ္၊ မေကာင္းရင္ မေက်နပ္တဲ့စိတ္ေတြပါ တပါတည္းလိုက္လာျပီး ဒုကၡေတြမ်ားကုန္တာ။ တကယ္တမ္းသာ ဓာတ္ပံုထဲက ပါ၀င္ေနတဲ့ အရာေတြ(သစ္ပင္အို၊ တံတားအို၊ ၀င္ခါနီးေနလံုး)လိုမ်ိဳးပံုစံတူတဲ့ အာရံုဒြါရ(မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္)ေတြထဲမွာ “ငါ” ဆိုတာၾကီးကို ထည့္ထည့္ျပီး မေတြးရင္၊ မသတ္မွတ္ရင္ ဓာတ္ပံုနဲ႕တူတဲ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကလည္း သူ႕ဟာသူ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံုလို လွပျမဲလွပေနမွာပါ။
---------- * ---------- * ---------- * ----------
ကံလမ္း နဲ႕ ပါရမီလမ္း တို႕ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကရေအာင္…….
ဇင္ပံုျပင္တစ္ခုက ဒီလို…
ရဟန္းႏွစ္ပါး ခရီးအတူတူထြက္လာၾကရင္းနဲ႕ ေခ်ာင္းတစ္ခုနား ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ေခ်ာင္းကိုကူးဖို႕ ၾကံရာမရျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ၾကတယ္။ ရဟန္းတစ္ပါးက သူတစ္ပါးတည္းပဲ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးသြားတယ္။ ေနာက္ရဟန္းတစ္ပါးကေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကို သူ႕ေက်ာေပၚေခၚတင္ျပီး ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရဟန္းႏွစ္ပါး အတူတူ ေက်ာင္းကို ျပန္ၾကတာေပါ့။ ေက်ာင္းဂိတ္ေရာက္လို႕ ၀င္ၾကေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ပထမဆံုး တစ္ပါးတည္း ကူးျဖတ္သြားတဲ့ ရဟန္းက ေနာက္တစ္ပါးကို အရွင္ဘုရားက မိန္းကေလးကို ေက်ာေပၚတင္ျပီး ေခ်ာင္းကိုျဖတ္လာတဲ့အတြက္ မသန္႕ရွင္းေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းထဲကို ၀င္လို႕မရေတာ့ပါဘူး။ အတူတူယွဥ္တြဲျပီးလည္း မ၀င္ခ်င္ပါဘူး ဆိုျပီးေတာ့ ေျပာတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႕ မိန္းကေလးကို ေစတနာရင္းနဲ႕ ကူညီေပးခဲ့တဲ့ ရဟန္းက ေျပာတယ္… တပည့္ေတာ္က မိန္းကေလးကို ဟိုဘက္ကမ္းကေန ကူညီထမ္းပိုးျပီး ဒီဘက္ကမ္းကိုပဲ သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့တာပါ။ အရွင္ဘုရားကေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းကေနစျပီး အခုေက်ာင္းေရာက္တဲ့အထိ ဒီမိန္းကေလးကို ဆက္သယ္လာတာပါ လို႕ ေျပာလိုက္တယ္… တဲ့။ မိန္းကေလးလို႕ အရိပ္သ႑ာန္ကိုလိုက္ျပီး ျမင္မိတဲ့အတြက္ အထင္ေတြပါ ပါလာရတာပါ။ အဲဒီအထင္ေတြကပဲ ကိေလသာတို႕ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ျဖစ္ေနတာ။ အထင္ေတြကို စြန္႕လိုက္ေတာ့မွပဲ ေအးျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရၾကမွာပါ။ ဒုကၡေရာက္ေနသူကို ေတြ႕ရင္ ကူညီရမွာပါ။ အဲဒီလိုကူညီတဲ့အခါ အထင္ေတြကိုေတာ့ စြန္႕ပစ္ထားရမွာေပါ့။ အေရးၾကီးတာက အျပစ္ကို အျပစ္မွန္းသိဖို႕ လိုပါတယ္။ အဲဒါမွ အျပစ္ကို ကုစားႏိုင္မွာပါ။ သေဘာေပါက္ေအာင္ ထပ္ရွင္းပါမယ္…
လူ႕ေလာကထဲမွာ ေနေနရတဲ့အခါ တခါတရံ မလႊဲသာမေရွာင္သာ အျပစ္လုပ္ရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတြနဲ႕ ၾကံဳဆံုရတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အျပစ္လုပ္တာမဟုတ္ဘဲ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အျပစ္လုပ္ရတာေတြလည္း ရွိတတ္တယ္။ ဥပမာ… ကေလးေလးေတြ လမ္းေပၚမွာ ေဆာ့ကစားေနၾကတုန္း ေခြးရူးတစ္ေကာင္က ကိုက္မလို႕ ကေလးေတြဆီ ေျပး၀င္လာေနတာ ေတြ႕လိုက္ျပီဆိုရင္ ဒီအတိုင္းၾကည့္မေနသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ကေလးေတြဆီ ေခြးရူးေျပးမကိုက္ခင္ တစ္နည္းနည္းနဲ႕ မရရေအာင္ေတာ့ တားဆီးရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုတားဆီးတဲ့အခါ ေခြးကို ဆက္မသြားေအာင္ ရိုက္တာ၊ နာက်င္ျပီး ျပန္လွည့္သြားေအာင္ လုပ္လိုက္ျပီဆိုရင္… ဒါမွမကဘဲ သတ္ေတာင္ သတ္မိလိုက္ျပီဆိုရင္… အျပစ္ကေတာ့ ျဖစ္ကိုျဖစ္ျပီး အကုသိုလ္ကံေတြ ေျမာက္သြားပါျပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း လူ႕စည္းကမ္း၊ လူ႕တာ၀န္အရ ကေလးေတြကို ကာကြယ္ရမွာကလည္း ရွိေနျပန္တယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာဆိုရင္… ကိုယ္က်ိဳးအတြက္မဟုတ္ဘဲ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အျပစ္အျဖစ္ခံ၊ အကုသုိလ္အျဖစ္ခံျပီး ကူညီသင့္ရင္ ကူညီရပါမယ္။ အေပၚက ရဟန္းႏွစ္ပါး ျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ မိန္းကေလးကို ကူညီျပီး ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးေပးရင္ ရဟန္းအတြက္ အျပစ္ျဖစ္ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ကို ကူညီေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနရွိပါလ်က္နဲ႕ ဒီအတိုင္း မကူညီဘဲ ပစ္ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ လူ႕တာ၀န္၊ လူ႕ယဥ္ေက်းမွုကို ေဖာက္ဖ်က္ရာေရာက္သလို အၾကင္နာ၊ ေမတၱာမဲ့ရာလည္း ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ရဟန္းအေနနဲ႕ မိန္းကေလးကို ကိုယ့္အမ၊ ညီမ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလို သေဘာထားျပီး ကူညီေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာသက္သက္နဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပိုေသခ်ာသြားေအာင္ ထပ္ရွင္းပါမယ္…….
ေနာက္ထပ္ဥပမာတစ္ခုက… ရဟန္းေတြက သူတို႕သီတင္းသံုးတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္တဲ့အခါ ပင့္ကူေတြ၊ ခ်ေတြကိုပါ လွည္းထုတ္ပစ္ရပါတယ္။ အဲဒီလို လွည္းလိုက္ရင္ မေသတဲ့ ပင့္ကူ၊ မေသတဲ့ ခ် ဆိုတာ ရွားပါလိမ့္မယ္။ တံျမက္စည္းနဲ႕ လွည္းခ်လိုက္လို႕ ပင့္ကူေတြ၊ ခ်ေတြ ေသကုန္ၾကရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ရမွာကလည္း ၀ိနည္းအရ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ အလုပ္တစ္ခုအေနနဲ႕ မွန္ကန္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ လုပ္သင့္တာကို အထင္မစြဲေတာ့ဘဲ… ဆက္လုပ္သင့္ပါတယ္။ ဒီမွာ ရဟန္းေတြက ပင့္ကူေတြကို သတ္ျဖတ္လိုစိတ္နဲ႕ သတ္ျဖတ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ိနည္းအရ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ေနတာပါ။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ကုန္ၾကမယ္ဆိုရင္ ထပ္ရွင္းပါမယ္……. ဥပမာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးျပီးျပီဆိုေတာ့ ကံလမ္း နဲ႕ ပါရမီလမ္းတို႕ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကို စရွင္းပါေတာ့မယ္။
ဒီေနရာမွာ ပါရမီလမ္း နဲ႕ ကံလမ္း အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကံလမ္းမွာေတာ့ လူ႕ယဥ္ေက်းမွုရယ္၊ လူ႕တာ၀န္၀တၱရားရယ္၊ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ရယ္၊ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ရယ္ေတြဆိုျပီး ခြဲျခားျပီး ျဖစ္မေနပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့ကံရမယ္။ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့ကံရမယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ပါရမီျဖည့္စဥ္ကာလေတြတုန္းက အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္မေနလုပ္ခဲ့ရတာေတြလည္း မ်ားစြာရွိပါတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကံလမ္းမွာဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးေတြ၊ အမ်ားအက်ိဳးေတြ ခြဲမေနဘဲ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးအေနနဲ႕ ငရဲဘ၀၊ တိရစၦာန္ဘ၀ေတြကိုပဲ အက်ိဳးေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရားဆုပန္ ဘုရားေလာင္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ငရဲက်ခဲ့ရတာေတြ၊ တိရစၦာန္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတာေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ကံလမ္းက သံသရာက်င္လည္စဥ္မွာ ဘယ္လိုဘ၀မ်ိဳးေတြ ရမလဲဆိုတာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးပါတယ္။ ပါရမီလမ္းကေတာ့ အဆင့္အတန္း အနိမ့္အျမင့္ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးျပီး နိဗၺာန္အထိ တက္ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္… အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ ေကာင္းတဲ့ကံက တြန္းအားေပးေတာ့ အမ်ိဳးျမတ္တဲ့ဇာတ္မွာ လူလာျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါရမီက မလံုေလာက္ေတာ့ ေသာတာပန္အဆင့္ ျမင့္တက္ခြင့္ရတဲ့ ကြ်န္ေတြေလာက္ေတာင္ အဆင့္အတန္းက မျမင့္ႏိုင္ရွာပါဘူး။ ေသာတာပန္ဆိုတာ ပုထုဇဥ္နဲ႕ မယွဥ္သာေအာင္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားပါတယ္။ ကံမေကာင္းလို႕ ကြ်န္ဘ၀ေရာက္ၾကရေပမယ့္ ပါရမီက ျပည့္ေနေတာ့ ေသာတာပန္ဆိုတဲ့ အရိယာျဖစ္သည္အထိေရာက္ေအာင္ အဆင့္အတန္းျမင့္မားသြားရတာပါ။ ေဒ၀ဒတ္ကေတာ့ ကံေကာင္းလို႕ သခင္ဘ၀၊ အမ်ိဳးျမတ္ဘ၀ ေရာက္ရေပမယ့္လို႕ ပါရမီမလံုေလာက္တဲ့အတြက္ အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ အရိယာမျဖစ္ႏိုင္တာပါ။ ဒါဟာ ကံလမ္း နဲ႕ ပါရမီလမ္းတို႕ရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ပါပဲ။
မေကာင္းမွု အကုသိုလ္အျပစ္ျဖစ္ေပမယ့္လည္း အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေပးတာဆိုရင္ အဲဒါဟာ ပါရမီကိုျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံလမ္းအရ ၾကည့္ရင္ေတာ့ အကုသိုလ္တစ္ခုကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲလုပ္လုပ္ အကုသိုလ္က အကုသိုလ္မို႕လို႕ ဆိုးက်ိဳးကိုပဲ ေပးမွာပါ။ ကိုယ္က်ိဳးေၾကာင့္ အျပစ္လုပ္တာမို႕လို႕ ဆိုးက်ိဳးေပးမယ္။ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ မျဖစ္မေန လုပ္လိုက္ရတဲ့အျပစ္မ်ိဳးမို႕လို႕ ေကာင္းက်ိဳးေပးမယ္ရယ္လို႕ လံုး၀မရွိပါဘူး။ အျပစ္လုပ္ရင္ ဘာေၾကာင့္ပဲလုပ္လုပ္ ဆိုးက်ိဳးေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါရမီလမ္းအရ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္လုပ္တဲ့ ေကာင္းမွုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုးမွုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါရမီမေျမာက္ပါဘူး။ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္လုပ္တဲ့ ကိစၥမွန္သမွ်ကေတာ့ အျပစ္ပင္ ျဖစ္သြားလင့္ကစား ပါရမီကိုျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ပါရမီဆိုတာကေတာ့ ကံလမ္းကို ေက်ာ္လြန္ျပီး အဆံုးစြန္ေသာရလာဒ္အျဖစ္ နိဗၺာန္ကိုေတာင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေပၚမွာ ျပထားခဲ့တဲ့ ဥပမာေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္…
မိန္းကေလးကို ေက်ာမွာခ်ီပိုးျပီး ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကိုေရာက္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ့တဲ့ ရဟန္းအေနနဲ႕ ၀ိနည္းအရ အျပစ္ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ျပီး အျပစ္အျဖစ္ခံျပီး ကူညီကယ္တင္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ဒါဟာ ပါရမီလမ္းအတြက္ေတာ့ အေထာက္အကူရေစပါလိမ့္မယ္။ ေလာကထဲမွာေနရင္ လူ႕တာ၀န္၊ လူ႕ယဥ္ေက်းမွုေတြအရ အမ်ားအတြက္ တခါတရံမွာ မျဖစ္မေန အျပစ္လုပ္ရတတ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဂိုဏ္းသင့္ေစတဲ့ ပဥၥာနံျႏၵိယကံၾကီးေတြမွလြဲ၍ တျခားအကုသိုလ္ကံေတြကိုေတာ့ အနည္းအမ်ားအေပၚ မူတည္ျပီး……. အကုသိုလ္ ဂ်ီးမ်ား၊ ဂ်ီးတက္ေနတာေလာက္ေတာ့ ေန႕စဥ္ဘုရား၀တ္ျပဳရွိခိုးျခင္းဆိုတဲ့ ေရခ်ိဳးေပးတာေလာက္ လုပ္ႏိုင္ရင္ကို ေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ အကယ္၍ အကုသိုလ္က အၾကီးၾကီးလုပ္မိလိုက္လို႕ ဥပမာ..အနာေတြျဖစ္တဲ့အဆင့္မ်ိဳးေလာက္အထိ ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာတရားေတြ အားထုတ္သင့္ရင္ အားထုတ္ျပီးေတာ့ အျပစ္ကို ကုစားၾကရပါလိမ့္မယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ အျပစ္ေတြကို (သို႕) အကုသိုလ္ဆိုးက်ိဳးေတြကို လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့ ထိုက္တန္တဲ့ ေကာင္းမွု..ကုသုိလ္အားေတြနဲ႕ ကုစားလိုက္မယ္ဆိုရင္ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ပါတယ္။ မီးမ်ားမီးႏိုင္၊ ေရမ်ားေရႏိုင္ ဆိုသလိုေပါ့။ ပါရမီျဖစ္ဖို႕အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ေတြျဖစ္တဲ့ ကံလမ္းအဆင့္ကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လြန္ျပီး အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ျပီး ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတဲ့။ အမ်ားအက်ိဳးထမ္းေဆာင္တဲ့ လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ဟာ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္သာ မွန္ပါေစ… အဲဒါဟာ ပါရမီပါပဲ… တဲ့။
သံသရာဆိုတာ ေထာက္တည္ရာ၊ ဆြဲကိုင္မွီခိုရာ မရွိတဲ့အတြက္ ေရျပင္က်ယ္နဲ႕လည္း ခိုင္းႏွုိင္းၾကပါတယ္။ အဲဒီလို သံသရာေရျပင္က်ယ္ၾကီးထဲကို ေရာက္ေနတဲ့အခါ ေကာင္းတဲ့ကံေတြ အမ်ားၾကီးျပဳထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ သစ္တံုးေလးတစ္တံုး ရထားတာနဲ႕တူပါတယ္။ ဒီထက္ပိုေကာင္းတဲ့ကံေတြ ျပဳထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ ေဖာင္ကေလးတစ္စင္းနဲ႕ ရွိေနသလိုပါပဲ။ ဒီထက္ပိုျပီး ေကာင္းကံေတြ အမ်ားၾကီး ရွိရင္ေတာ့ သေဘာၤၾကီးနဲ႕ ေရထဲေရာက္ေနရသလိုပဲေပါ့။ ေကာင္းကံေတြျပဳထားလို႕ ကုသုိလ္ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို သံသရာေရျပင္က်ယ္ၾကီးမွာ ကူးခတ္ေမ်ာေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေလပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့ ေရျပင္ၾကီးမွာ သစ္တံုးေလးတစ္တံုး ရထားရံုနဲ႕ ေက်နပ္ေနျပီးေတာ့ ေမ်ာေနမယ္ဆိုရင္ စိတ္မခ်ရေသးပါဘူး။ သစ္တံုးက ေရထဲမွာ ေဆြးသြားႏိုင္မွုေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္ကိုတိုင္က ေထာက္တည္မွီခိုရာ အစစ္အမွန္ မရရွိေသးတာကတစ္ေၾကာင္း မၾကာခင္ျမဳပ္ရေတာ့မွာပါ။ သံသရာဆိုတဲ့ သမုဒၵရာ ေရျပင္က်ယ္ၾကီးမွာ ဘာယာဥ္၊ ဘာသေဘာၤ၊ အေထာက္အပံ့မ်ိဳးပဲရေနပါေစ… ၾကာရွည္ေနလို႕မွမရတာ။ လိုရာခရီးကိုေရာက္ေအာင္ ကိုယ္ရထားတဲ့ ေရေပၚမွာေပၚေနတဲ့ အရာေလးကိုအသံုးျပဳျပီး တစ္ဖက္ကမ္းကို အျမန္ဆံုး ေရာက္ေအာင္ကူးခတ္သြားရမွာပါပဲ။ ေနာက္မို႕ဆိုရင္ သမုဒၵရာထဲက အႏၱရယ္မ်ိဳးစံုတို႕ေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ေရေအာက္အနက္ၾကီးထဲကို နစ္ျမဳပ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အျမန္ဆံုးေရာက္ေအာင္ ရထားတဲ့ပစၥည္းေလးေတြကို အသံုးခ်ျပီး ကူးခတ္သြားရမွာပါ။
အကုသိုလ္ကံေတြမ်ားလို႕ မေကာင္းကံေတြ အက်ိဳးေပးရင္ေတာ့ ေခြးေသေကာင္ပုပ္နဲ႕ ေရျပင္က်ယ္မွာ ေမ်ာေနရတာနဲ႕ တူပါလိမ့္မယ္။ ကံဆိုးရင္ဆိုးသလို မသက္မသာနဲ႕ ေရျပင္ထဲမွာ ေမ်ာၾကရမွာပါ။ ကံဆိုးလို႕ ေခြးေသေကာင္ပုပ္ၾကီးနဲ႕ သမုဒၵရာထဲေရာက္ေနလို႕ မကူးခတ္ႏိုင္ဘူးရယ္ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ပ႒ာန္းအရေျပာရရင္ ဥပနိႆရပစၥည္းနဲ႕ အက်ိဳးျပဳျပီး ကံဆိုးေပမယ့္ ပါရမီျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ေခြးေသေကာင္ပုပ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရေပၚမွာ ေပၚေနေသးတာဆိုေတာ့ သူ႕ကိုအသံုးခ်ျပီး ကူးခတ္လို႕ေတာ့ ရပါေသးတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ကံလမ္းဆိုတာက သံသရာေရျပင္က်ယ္ၾကီးမွာ ေမ်ာေန၊ ကူးခတ္ေနဖို႕အတြက္ ပစၥည္းတစ္ခုခုေပးထားရံုပါပဲ။ ကံေကာင္းရင္ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မယ့္ ေလွတို႕၊ ေဖာင္တို႕၊ သစ္တံုးတို႕လို ပစၥည္းေတြနဲ႕ ေရျပင္မွာ ကူးခတ္ႏိုင္ျပီး ကံဆိုးရင္ေတာ့ ေခြးေသေကာင္ပုပ္လို မေကာင္းတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႕ ေရျပင္မွာ မသက္မသာ ကူးခတ္ရမွာပါ။ ပါရမီလမ္းဆိုတာကေတာ့ ဘာပစၥည္းေတြနဲ႕ပဲ ေရထဲမွာ ကူးခတ္ေန၊ ကူးခတ္ေန… အဓိက က ဟုိတစ္ဖက္ကမ္းကို အေရာက္သြားႏိုင္ဖို႕ပါပဲ။
ပါရမီျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္တာက ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။
၁) ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ဘဲ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံျပီး ပါရမီျဖည့္ျခင္း
၂) ေလာကထဲမွာ တြယ္တာစရာအာရံုေတြကို စြန္႕လႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ျပီး ပါရမီျဖည့္ျခင္း တုိ႕ပါပဲ။
ကံျဖစ္၊ မျဖစ္ဆိုတာ သူမ်ားထိခိုက္နစ္နာမွု ရွိ၊ မရွိနဲ႕ တိုင္းရတယ္။ ပါရမီ ျဖစ္၊ မျဖစ္ဆိုတာကေတာ့ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳး စြန္႕၊ မစြန္႕ေပၚ မူတည္ပါတယ္။ မေကာင္းတာပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ လုပ္တာဆိုရင္ ပါရမီျဖစ္တာပါပဲ။ ေကာင္းတာလုပ္လို႕ ေကာင္းကံေတြ ရေစေပမယ့္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ လုပ္တာမဟုတ္ရင္ ပါရမီမေျမာက္ပါဘူး။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့ျပီးသလိုပဲ… ကံက ဘံုဘ၀ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးျပီး ပါရမီက အဆင့္အတန္းကို အဆံုးအျဖတ္ေပးပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းအလ်ာတုန္းက အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ မေကာင္းမွုေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးလို႕ တိရစၦာန္ဘ၀ေတြ ရရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အနိမ့္ဆံုး ငံုးထက္ငယ္တဲ့ သတၱ၀ါေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး..တဲ့။ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ရည္စူးျပီး ပါရမီေတြ ျဖည့္ထားတဲ့အတြက္ အမ်ားနဲ႕ယွဥ္လိုက္ရင္ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ အဆင့္အတန္းပိုျမင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ ငံုးျဖစ္ရင္လည္း ငံုးမင္း၊ ေမ်ာက္ျဖစ္ရင္လည္း ေမ်ာက္မင္း… ျဖစ္ရပါတယ္။
ကံလမ္း နဲ႕ ပါရမီလမ္းတို႕ရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ကို သေဘာေပါက္ေလာက္ပါျပီ။ ကံလမ္းအတြက္က အၾကီးေလးဆံုးျဖစ္တဲ့ ပဥၥာနံျႏၵိယကံကိုေတာ့ မက်ဴးလြန္မိေအာင္ သတိထားရပါမယ္။ အဲဒီကံၾကီး ထုိက္ရင္ေတာ့ ကုစားႏိုင္စရာက မရွိေတာ့ပါဘူး။ မေန႕ကေျပာခဲ့တဲ့ အျပစ္ေျဖေဖ်ာက္နည္းနဲ႕ေတာ့ သက္သာေအာင္ပဲ လုပ္ႏိုင္ပါေတာ့မယ္။ ကုစားလို႕မရတဲ့ ကင္ဆာေရာဂါၾကီး၊ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ေရာဂါၾကီးေတြ ရသြားသလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီဂိုဏ္းသင့္တဲ့ ကံမ်ိဳးကိုေတာ့ မက်ဴးလြန္မိေအာင္ သတိထားဖို႕ အလြန္အေရးၾကီးတယ္။ က်န္တဲ့မေကာင္းကံေတြ အတြက္ကေတာ့ အျပစ္လုပ္ထားမိတယ္ဆိုရင္ အျပစ္မွန္းသိဖို႕က အေရးအၾကီးဆံုးပဲ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္စရာရွိတာ၊ လုပ္သင့္တာကိုေတာ့ ဆက္လုပ္ရမွာပဲ။ ဂ်ီးေလာက္ရွိတဲ့ အကုသိုလ္ေလာက္ကေတာ့ ဘုရားေန႕စဥ္ရွိိခိုးမွုဆိုတဲ့ ေရခ်ိဳးရံုေလာက္နဲ႕ ေပ်ာက္ပါတယ္။ အနာေလာက္ရွိတဲ့ အကုသိုလ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာေဆး စားသံုးလိုက္ရင္ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ပါတယ္။
က်န္တဲ့အပိုင္းေတြကိုေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရးသားပူေဇာ္ပါ့မယ္။ မွားတာရွိရင္လည္း ျပင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။
ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္ သာမညဖလသုတ္သင္တန္း တတိယေန႕ နဲ႕ စတုတၳေန႕မွာ ေဟာသြားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ထဲမွာမွ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္လည္စဥ္းစားေရးသားျပီး တရားဗဟုသုတ တိုးပြားေစျခင္းအလို႕ငွာ ဓမၼဒါန မွ်ေ၀ပါတယ္။
ခိုင္ခိုင္
(August 11, 2012)
No comments:
Post a Comment