"သံသရာခရီးၾကမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရာဝယ္"

"ဘာဝ႐ုပ္နဲ႔ မန္က်ည္းေစ့"

သူသူငါငါ ေျပာေနတဲ့ ေနရာမွာ ငါ မရွိဘူး၊ ငါ့အတၱဆိုေတာ့ တကယ္အတၱဟုတ္ရဲ႕လား၊ အတၱေကာင္ေလး ဝမ္းထဲမွာ ရွိတယ္လို႔ ဆိုေန ၾကတယ္၊ ငါဆိုတဲ့အတၱ, သူဆိုတဲ့အတၱ မရွိဘူး၊ ဒီအတၱကိုပဲ ေယာက်ာ္း, မိန္းမလို႔ ဆိုေနၾကတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ေယာက်္ား ဆိုတာ, မိန္းမဆိုတာလဲ မရွိပါဘူး။

ေလာက တခ်ိဳ႕ ပညာရွိေတြက ဒါေတြကို လက္ခံေန ၾကတယ္၊ မန္က်ည္းပင္မွာ အေစ့ရွိတယ္၊ ဒီအေစ့က အျမစ္ ကေန အဖ်ားေရာက္ေအာင္သာ ဓာတ္ေပးႏိုင္တယ္၊ ဘာဝ႐ုပ္နဲ႔ မန္က်ည္းေစ့ တူတယ္၊ ဘာဝ႐ုပ္က တစ္ကိုယ္လံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေစတယ္၊ မန္က်ည္းေစ့ဟာ မန္က်ည္းပင္ ႀကီးလာရင္ ဒီအေစ့ ေပ်ာက္မသြားေပဘူးလား၊

ဘာဝ႐ုပ္က တစ္ကိုယ္လံုးမွာ တစ္ညီတည္း ေနတယ္၊ မ်က္စိကို ၾကည့္၊ သူ႔မွာလဲ ကာယ ဘာဝ, နားမွာလဲ ကာယဘာဝ, ႏွာေခါင္းမွာလဲ ဒီအတိုင္းပဲ၊ အဝိဇၨာကုန္တဲ့ ရဟႏၱာႀကီးမ်ားမွာေတာ့ ႀကိယာပဲ ရေတာ့တယ္၊ ကံရယ္လို႔ မေခၚႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ကာမတၱပဲ။


"ဆန္းျပားလွတဲ့ ထိုတဏွာ"

တဏွာက သိပ္ဆန္းတယ္၊ မိန္းမရဲ႕ကိုယ္မွာရွိတဲ့ တဏွာ၊ သူျဖစ္ခ်င္တာက မိန္းမ ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ သူေဌးကေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ မိဖုရား ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ နတ္သမီး ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ေယာက်ာ္း ကလဲ သူေဌးႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ သူေဌးသား ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ နတ္သား ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ သက္ကယ္႐ိုး ထရံကာကေန ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုးကို လိုခ်င္တယ္၊


ဒီကေန တစ္ဆင့္တက္ ျပန္ေတာ့ တိုက္ႀကီးတာႀကီး ကားႀကီး ကားေကာင္းေတြ လိုခ်င္ တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တဏွာဟာ ဆန္းျပားတယ္လို႔ ေျပာတာ၊ ျဗဟၼာမ်ားမွာေတာ့ ဒါေတြ ကင္းဆိတ္သလို ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

သတၲဝါေတြဟာ သူ႔ကံအက်ိဳးေပးနဲ႔သူ ျဖစ္လာတာပဲ၊ သေဘၤာပင္အဖိုနဲ႔ အမဟာ ဘာဝ႐ုပ္ဓာတ္ခ်င္းဟာ မကြဲဘူး၊ ဒီလိုပဲ မိန္းမမွာလဲ သူ႔ရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေတြနဲ႔၊ ေယာက်ာ္းလဲ ဒီလိုပါပဲ၊ ဒါေတြဟာ ပံုသဏၭာန္ေတြပဲ၊ တကယ္ေတာ့ လူ ေတြမွာ ဘာမွ မရွိပါဘူး၊ ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္သာ ရွိတယ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ က လြဲလို႔ ဘာမွ မရွိဘူး။


"ဟိုဘက္ကမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ကမ္း"


တို႔ ဟိုဘက္ကမ္းနဲ႔ဒီဘက္ကမ္း၊ ဒီဘက္ကမ္းကေတာ့ ေရာဂါေတြ ျဖစ္တယ္၊ ဟိုဘက္ကမ္းကေတာ့ ေအးခ်မ္းတယ္၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘက္ကို မသြားခ်င္ဘူးလား၊ ဒီဘက္ကမ္းက ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာဝန္ႀကီးဟာ ဝန္မေလဘူးလား။ ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ ဒီဘက္ကမ္းက တို႔ရဲ႕ ကာမဘံုႀကီးပဲ၊

ျဖစ္လိုက္ၾကတဲ့ ေရာဂါေတြ, ေလာဘေရာဂါေတြ မျဖစ္ဘူးလားကြယ္။
(ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။)

ေဒါသေရာဂါေတြေကာ မျဖစ္ဘူးလားကြယ္။
(ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။)

ေမာဟ မာန ဣႆာ မစၦရိယေရာဂါေတြလဲ ျဖစ္မေနၾက ဘူးလား။
(ျဖစ္ေနပါတယ္အရွင္ဘုရား။)

ေအး ... ေရာဂါေတြျဖစ္ေနတဲ့ တို႔ ဒီဘက္ကမ္းက ဟိုဘက္ကမ္း ကူးသြားရင္ မေကာင္းေပဘူးလားကြယ္၊ ေပ်ာက္မွာမွန္း သိလ်က္သားနဲ႔ လူေတြက ကိေလသာေရာဂါကို ေပေတခံေနၾကတယ္၊ ဟိုဘက္ကမ္းျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကေတာ့ မလာနဲ႔လို႔ မျငင္းပါဘူး။


"ဥစၥာမရွိ ေဆးေတာ့ရွိ "

ဒီ ေရာဂါေတြအတြက္ ေသာက္ေဆးစားေဆးျဖစ္တဲ့ သမားေတာ္ႀကီး ဗုဒၶရဲ႕ ဘာဝနာေဆးေတြ ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာက ဒီဘာဝနာ ေဆးကိုေသာက္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ စားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သဒၶါဆိုတဲ့ ဥစၥာက မရွိေတာ့ ေရာဂါ ဘယ္ေပ်ာက္ပါ့မလဲ၊ ကိေလသာေရာဂါေတြဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္၊ တို႔ သာမညေရာဂါက လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ဘဝသာ သတ္ႏိုင္ တာ၊ ကိေလသာေရာဂါေတြကေတာ့ ဘဝအဆက္ဆက္ သတ္ေနတယ္၊ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခံရ႐ံုေပါ့။


"ဆင္းရဲႏွစ္မ်ိဳး"

တို႔ ဆင္းရဲကလဲ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း, စိတ္ဆင္းရဲျခင္းလို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္၊ ကိုယ္ဆင္းရဲ ဆိုတာက ကိုယ္ခႏၶာမွာ ေရာဂါရတာေတြမွန္သမွ် ကိုယ္ဆင္းရဲ တာပဲ၊ စာအလိုေျပာရင္ ကာယိကဒုကၡပဲ၊ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတဲ့ ဆင္းရဲေဝဒနာမွန္သမွ် စိတ္ဆင္းရဲတာပဲ၊ စာအလိုကေတာ့ ေစတသိကဒုကၡပဲ၊

ဒီခႏၶာဝန္ႀကီး ရလာတာဟာ သမုဒယသစၥာ အေၾကာင္းခံလာခဲ့တာ၊ သမုဒယေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္ၾကရတယ္၊ ဒီဒုကၡကို ဒုကၡမွန္းသိရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ ခုလူေတြက ဒုကၡကို ဒုကၡမွန္း မသိၾကဘူး၊ ဒုကၡကို သုခလို႔ ထင္ေနၾက တယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ေနၾကတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလဲ။


"နခသီခသုတ္ကိ ၾကည့္"

လူေတြမွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ဒီအကုသိုလ္ေတြျဖစ္ၿပီး အပါယ္ေလးပါး ေရာက္ၾကရတာ မ်ား တယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က နခသီခသုတ္ကို ေဟာေတာ္ မူခဲ့တာ၊ နခသီခသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ...

"ရဟန္းတို႔ ... ငါဘုရားသခင္ရဲ႕ လက္သည္းေပၚမွာ တင္ ထားတဲ့ ေျမမႈန္႔နဲ႔ ဇမၺဴဒိပ္ေျမအျပင္မွာ ရွိေနတဲ့ ေျမႀကီး ဘယ္ ဟာကမ်ားသလဲ" ဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက... "ဥပမာ မႏိႈင္းေလာက္ပါဘုရား"လို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။

"ရဟန္းတို႔ .... ေသကုန္ ေသကုန္ေသာ သတၲဝါေတြဟာ ေသၿပီးလို႔ အပါယ္ေလးပါး ေရာက္ၾကရတဲ့ သတၲဝါေတြက ဇမၺဴဒိပ္ ေျမအျပင္မွာ ရွိတဲ့ ေျမႀကီးေတြေလာက္ ရွိတယ္၊ လူ႔ျပည္ လူ႔ေလာက စသည္ကို ျပန္ေရာက္ၾကတဲ့ သတၲဝါ ေတြကေတာ့ ငါဘုရားရဲ႕ လက္သည္းေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေျမမႈန္႔ေလာက္မွ်သာ ရွိတယ္"လို႔ ဒီလို ေဟာထားတယ္။
(နိဒါနဝဂၢသံယုတ္၊ ႏွာ-၄၅၄။)

"အကုသိုလ္ အျဖစ္မ်ားၾကပံု"

သတၲဝါေတြ အကုသိုလ္ အျဖစ္မ်ားပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလပဲ၊ မ်က္စိက အဆင္း႐ူပါ႐ံု ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြ ျမင္တဲ့အခါ ဘာျဖစ္ သလဲ၊ ေလာဘတဏွာ ျဖစ္ရတယ္၊ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရတယ္၊ နားေပါက္ကလဲ သဒၵါ႐ံု အသံေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ၾကားရေတာ့ ေလာဘ တဏွာ ျဖစ္ရျပန္တယ္၊ တစ္ခါ မေကာင္းတဲ့အသံေတြ ၾကားရ ျပန္ေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရျပန္တယ္၊ အမွတ္တမဲ့ ေနျပန္ေတာ့လဲ ေမာဟျဖစ္ရျပန္တယ္။

ႏွာေခါင္းေပါက္ကလဲ ထို႔အတူပဲ၊ ေမႊးေမႊးႀကိဳင္ႀကိဳင္ဆိုတဲ့ေကာင္းတဲ့ အနံ႔ကေလးေတြ နမ္းရ ႐ွဴရရင္ ေလာဘ, မေကာင္းတဲ့ မစင္ ဘင္ပုပ္နံ႔ေတြ နမ္းရ ႐ွဴရရင္ ေဒါသ ျဖစ္ ၾကရတယ္၊ အမွတ္တမဲ့ ေနျပန္ေတာ့ ေမာဟျဖစ္ရျပန္တယ္၊ လွ်ာေပါက္ကလဲ ဒီလိုပဲ၊ ေကာင္းတဲ့ အရသာေလးေတြ စားေန ရရင္ သေဘာက် ေက်နပ္ၿပီး ေလာဘ၊ မေကာင္းတဲ့ အရသာ ေတြ စားရတဲ့အခါ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ၿပီး ေဒါသ ျဖစ္ၾက ရတယ္။

အမွတ္တမဲ့ ေနျပန္ေတာ့ ေမာဟ ျဖစ္ျပန္တယ္၊ ဒီခႏၶာ ကိုယ္ႀကီးကေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အေတြ႕အထိျဖစ္တဲ့ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု ေလးေတြနဲ႔ ေနရမယ္၊ ထိုင္ရမယ္၊ အိပ္ရမယ္ဆိုရင္ ေလာဘ၊ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ အဝတ္ေကာင္းေလးေတြ ဝတ္႐ံုသံုးစြဲေနရရင္ ေက်နပ္သေဘာက်ေနတာ ေလာဘ၊ မေကာင္းတဲ့ ေနရာ ထိုင္ခင္းနဲ႔ ေတြ႕ထိဆိုတဲ့ စိတ္ေတြကို ပ်က္လို႔၊

ေဟာ... ေဒါသ၊ သတၲဝါေတြရဲ႕ စိတ္ဟာ အဆင္း, အနံ႔, အရသာ, အေတြ႕အထိ ဆိုတဲ့ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း ေတြ႕တိုင္း ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟဆိုတဲ့ အကုသိုလ္တရားေတြနဲ႔ လံုးလည္လိုက္ၿပီး အခ်ိန္ ကုန္ေနၾကရတယ္။


"စိတ္တည္းဟူေသာ ေမ်ာက္ကေလး"

စိတ္ကေလးကလဲ အၿငိမ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ညအိပ္ရာဝင္ၿပီဆိုရင္ သူက ပိုၿပီး သိရတယ္၊ ဟိုႀကံ ဒီႀကံ ႀကံတယ္ေလ၊ ေလာဘျဖစ္စရာကိုလဲ ႀကံလိုက္တာပဲ၊ ေဒါသျဖစ္စရာကိုလဲ ႀကံလိုက္တာပဲ၊ ဒီစိတ္ဟာ ေမ်ာက္ကေလးနဲ႔ တူတယ္။

ဥပမာ ေျပာရရင္ တံခါးငါးေပါက္ရွိတဲ့ အိမ္မွာ ဒီေမ်ာက္ ကေလးကို ထည့္ထားၾက တယ္၊ လူေတြကတံခါးငါးေပါက္လံုး ဖြင့္ၿပီး တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္စီ ေစာင့္ေနၾကတယ္၊ ေမ်ာက္ကေလးဟာ အေရွ႕ေပါက္က ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ႔ အေရွ႕ ျပတင္းေပါက္ ေျပးတက္ၿပီး ျပဴတစ္ ျပဴတစ္ လုပ္လိုက္တယ္၊

အေရွ႕ျပတင္းေပါက္က လူက ေျခာက္လႊတ္လိုက္ေတာ့ အေနာက္ျပတင္းေပါက္ ေျပးျပန္တယ္၊ ဒီလိုပဲ အေနာက္ ျပတင္းေပါက္က လူက ေျခာက္လႊတ္လိုက္ျပန္တယ္၊ ဒီ့ျပင္ ျပတင္းေပါက္ေတြကလဲဒီအတိုင္းပဲ၊ ထြက္ေျပးစရာထြက္ေပါက္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုမွ ေခ်ာင္ေကာင္းေကာင္းမွာ အသာေလးပုေန ေတာ့တယ္၊

ေမ်ာက္နဲ႔တူတဲ့ စိတ္ကေလးဟာလဲ မ်က္စိတံခါး ေပါက္က ျပဴတစ္ ျပဴတစ္ လုပ္လိုက္၊ မ်က္စိတံခါးေပါက္ ကေန မထြက္နဲ႔ဟဲ့လို႔ ႏွင္လိုက္ျပန္၊ ႏွာေခါင္းတံခါးေပါက္ ေရာက္သြားျပန္တယ္၊ ဒီ ေမ်ာက္နဲ႔တူတဲ့ စိတ္ကေလးကို လြတ္ထြက္ မသြားေအာင္ ဖမ္းရမယ္၊ ဘာနဲ႔ ဖမ္းရမလဲ၊ ဘာဝနာနဲ႔ ဖမ္းရမယ္။

"ပါပသၼႎ ရမတိ မေနာ"

သတၲဝါေတြရဲ႕ စိတ္ဟာ မေကာင္းမႈမွာသာ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကတယ္၊ သံသရာသြားၾကတဲ့ အခါ ဘာဝနာမပါရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္၊ ကိုရင္တို႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ဘာဝနာနဲ႔ ထိန္းေပးၾက၊ ဗုဒၶါႏုႆတိ ေမတၲာ အသုဘ မရဏႆတိ အစရွိတဲ့ ဘာဝနာတစ္ခုခုကို လက္ကိုင္ထားၾက၊ သီလကိုလဲ လံုၿခံဳေအာင္ ထိန္းၾက၊ နိသဂိၢ ပစၥည္းေတြ မထားၾကနဲ႔၊ ပစၥည္းကပိၸယရင္ အပ္အပ္စပ္စပ္ ျဖစ္ေအာင္ ကပိၸၾက၊ အာပတ္တန္းလန္းနဲ႔ စုေတရင္ မလြယ္ ဘူး၊ စာက ဘာတဲ့လဲ ....

"သာပတိၲကႆ ဘိကၡေဝ နိရယံ ဝါ ဝဒါမိ၊ တိရစၦာနေယာနႎ ဝါ"

အာပတ္ႏွင့္တကြ စုေတရင္ ငရဲေသာ္လဲ က်၊ တိရစၦာန္ ေသာ္လဲ ျဖစ္၊ ေအာက္ထစ္ဆံုး ၿပိတၲာေတာ့ က်ိန္းေသတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးပၪၥင္းတို႔ ကိုရင္တို႔ ေကာင္းေကာင္းေလး ေနလိုက္ၾကစမ္းပါ၊ လမ္းသြားတာကအစ သတိေလးနဲ႔ သြား လိုက္ၾကစမ္းပါ၊ သံသရာသြား အကုသိုလ္ေတြ ယူမသြားၾက စမ္းပါနဲ႔၊ ကဲ .... ေတာ္ၿပီ၊ သြားၾကေတာ့။


ဓမၼဗ်ဴဟာ
အတြဲ(၁၈)၊ အမွတ္(၅)
(၁၉၇၉၊ ဧၿပီလ)