သတၱ၀ါမွန္သမွ် တဏွာကြန္ယက္ေအာက္က မလြတ္ႏိုင္ၾက။ တဏွာကြန္ယက္အတြင္း ၀င္လာသမွ်ေသာ သက္ရွိ သက္မဲ့ အားလံုးတို႕သည္ ကြန္ခ်က္မိေသာ ငါးမ်ားႏွယ္ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ ငါးသတၱ၀ါမ်ားမွာ ၄င္းတို႕၀င္တိုးေနတာ ပိုက္ကြန္မွန္းလည္းမသိ။ ေရွ႕တစ္ေကာင္းတိုး မိေနတာျမင္လို႕ ေနာက္အေကာင္မ်ားက လြတ္ေအာင္ေရွာင္ရမွန္းလည္းမသိ။ သနားစရာ ငါးသတၱ၀ါမ်ားကို ၾကည့္၍ “တိရိစၧာန္မ်ား ဦးေႏွာက္ကို မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ၀င္တိုးေနတာကိုး” ဟု ဉာဏ္ႀကီးရွင္ လူသားမ်ား ေကာက္ခ်က္ခ်ေလ့ရွိပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ လူသားတို႕ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ တဏွာပိုက္ကြန္ထဲ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀င္၀င္တိုးေနတာကို သတိမမူမိၾကေပ။
ထိုသို႕သတၱ၀ါမွန္သမွ် တဏွာကြန္ခ်က္မိေနသည္ကို ဗုဒၶျမတ္စြာ ပြင့္ေတာ္မႈမွ ဆရာမကူ သယမၻဴဉာဏ္ျဖင့္ ထိုးထြင္းသိျမင္ၿပီးေနာက္ မဟာဂရုဏာႀကီးစြာျဖင့္ ၄၅ ၀ါ လံုးလံုး ကယ္ထုတ္လို႕ရသမွ် ကယ္ထုတ္သြားခဲ့သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ မရွိသည့္ေနာက္ ဘုရား၏သားေတာ္မ်ားျဖစ္သည့္ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တို႕က သာသနာကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္လာရင္း တဏွာကြန္ယက္မွ ရုန္းထြက္ၾကဖို႕ လမ္းျပေပးၾကပါသည္။ သို႕တိုင္ေအာင္ ဘုရားပြင့္ခ်ိန္မွစ၍ ယေန႕အထိ တဏွာကြန္ယက္မွ အၿပီးတိုင္ ရုန္းထြက္ႏိုင္သူ အေရအတြက္မွာ ဖန္ခြက္တြင္းကေရႏွင့္ သမုဒၵရာရွိေရပမာဏ ကြာျခားသေလာက္ ကြာသည္ဟု ေျပာလွ်င္ လြန္အံ့မထင္ပါ။ ပိုက္ကြန္ထဲက ငါးမ်ားကို ဉာဏ္ႀကီးရွင္လူသားမ်ားက သနားသလို ထိုဉာဏ္ႀကီးရွင္ လူသားတို႕ကိုလည္း ဘုရား ရဟႏၲာတို႕အဖို႕ လြန္စြာသနားစရာေကာင္းေသာ သတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္ေနရျပန္သည္။ သို႕ေပသိ အမ်ားစုျဖစ္ေသာ လူသားတို႕သည္ ငါးသတၱ၀ါမ်ားထက္ပင္ ဆိုးသည္။ တဏွာပိုက္ကြန္တြင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ၀င္တိုးေနေတာ့သည္။ ပိုက္ကြန္တြင္း မိေနမွန္းလည္း မသိ။ ရုန္းထြက္ဖို႕လည္း စိတ္မကူး။ ရုန္းထြက္ရန္ နည္းသိသြားသူ အရိယာမ်ားက ကြန္ခ်က္မိေနသူ အခ်င္းခ်င္း ရုန္းထြက္ၾကဖို႕ တိုက္တြန္းၾက အႀကံေပးၾက လုပ္ေနသည့္တိုင္ တဒဂၤသာၾကာသည့္္ သုခအတုမ်ားကို အစစ္သဖြယ္ ထင္မွတ္ၿပီး ရုန္းထြက္ရေကာင္းမွန္းမသိၾက။ လူ႕ဘံုလို သုဂတိဘံုကို တစ္ဘ၀ေလး ေရာက္လာခိုက္ ခံစားရသည့္ ေ၀ဒယိတသုခေလာက္ကို အဟုတ္ထင္ေနၿပီး အပါယ္ဘံုသားေတြရဲ႕ ဒုကၡကို ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္သလို ျမင္ေနေအာင္ အ၀ိဇၨာ၏ လွည့္စားျခင္းခံေနၾကရသည္။
ထိုသို႕ လူ႕ဘ၀၏တဒဂၤသာယာမႈမ်ားေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္ ေသးမင္းေခၚခ်ိန္ေရာက္၍ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္နဲ႕ လိုက္သြားရသည့္အခ်ိန္၌ တန္ဖိုးရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားကို လက္လြတ္ဆံုရံႈးခဲ့ရၿပီ။ သာသနာျဖင့္ ႀကံဳခဲ့ရသည့္တိုင္ စိတ္ကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ျဖဴေဖြးသန္႕စင္ေအာင္ ၀ိပႆနာျဖင့္ မေလ်ာ္ဖြတ္ခဲ့ရလွ်င္ အားကိုးစရာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္လည္း မယ္မယ္ရရ မရွိခဲ့လွ်င္ ရွိျပန္ရင္လည္း ေသေပါက္၀ တံခါးမွာ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံမ်ားက အားႀကီးၿပီး ေရွ႕ဆံုးက ေပၚလာခဲ့လွ်င္ အပါယ္ဘံုကို ေရာက္ၾကရသည္ကမ်ားသည္ဟု မွတ္သားရပါသည္။ အပါယ္သို႕ လားေရာက္သြားသူမ်ာအနက္ တဏွာတန္းလန္းႏွင့္ ပစၥည္းဥစၥာ ဇနီး သာသမီးစေသာ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာတစ္ခုခုကို စြဲလမ္းေသာေလာဘအာရံုေၾကာင့္ ျပိတၱာဘ၀ေျပာင္းသြားသူတို႕ႏွင့္ပတ္သက္၍ သိနားလည္သမွ် တင္ျပပါမည္။
ျပိတၱာအမ်ိဳးအစားတို႕ကို အဌကထာ၊ ႒ီကာတို႕တြင္ ၄ မ်ိဳး ခြဲထားပါသည္။
(၁) ပရ ဒတၱဳပ ဇီ၀ိတ ျပိတၱာ။ သူတစ္ပါး ေပးမွ စားေသာက္ရေသာ ျပိတၱာ
(၂) ခုပၸိပါသိက ျပိတၱာ။ မစားမေကသာက္ရပဲ မျပတ္ႏွိပ္စက္ခံေနရေသာ ျပိတၱာ
(၃) နိစၹ်ာမ တဏွိက ျပိတၱာ။ တစ္ကိုယ္လံုးပူေလာင္ျခင္းကို အျမဲ မျပတ္ခံစားေနရေသာ ျပိတၱာ
(၄) ကာလ ကဥၹိက ျပိတၱာ။ အသူရကယ္ဟု သီးျခားေခၚဆိုအပ္ေသာ ျပိတၱာ
ဆဂတိဒီပနီက်မ္း၊ ေလာကပညတၱိက်မ္းတို႕တို႕တြင္မႈ ျပိတၱာ ၁၂ မ်ိဳးခြဲထားပါသည္။ ယင္းတို႕အထဲတြင္ ေ၀မာနိက ျပိတၱာမ်ိဳးသည္ သုခေရာ ဒုကၡပါ ခံစားေနရေသာ ျပိတၱာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ခုဒၵကနိယာယ္၊ ေပတ၀တၱဳပါ႒ိေတာ္လာ တိေရာကုဋေပတ ၀တၱဳသည္ လူ႕ဘံုမွ လွဴတန္းေသာ ကုသိုလ္တို႕သည္ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္းသြားေသာ ေဆြမ်ိဳး ျပိတၱာမ်ားအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစေၾကာင္း ျပဆိုထားပါသည္။ အက်ဥ္းမွ် ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။ ျပိတၱာတို႕သည္ မိမိ အိမ္သို႕လာၾက၍ အိမ္ျခံအျပင္ဘက္တြင္လည္းေကာင္း၊ လမ္းဆံုလမ္းခြတြင္လည္းေကာင္း၊ တံခါး၀တြင္လည္းေကာင္း ေနၾကရရွာသည္။ မ်ားစြာေသာ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္တို႕ကို စီမံ၍ လွဴတန္းၾကေသာ္လည္း သူတို႕၏ကံအေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူကမွ် သူတို႕ကို အမွတ္မရၾကေခ်။ သနားတတ္ေသာ အၾကင္သူတို႕သည္ ကပ္ေရာက္လာေသာ ေဆြမ်ိဳးျပိတၱာတို႕ကို ရည္စူး၍ ေဘာဇဥ္ခဲဖြယ္တို႕ကို ေပးလွဴ၏။ ထိုအခါ ေဆြမ်ိဳးျပိတၱာတို႕သည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုအႏုေမာဒနာ ျပဳၾက၏။ အၾကင္ေဆြမ်ိဳးတို႕ ေပးလွဴသည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႕ ရၾက၏။ ထိုျပိတၱာမ်ိဳးတို႕သည္ လူတို႕လို စီးပြါးရွာျခင္း ထြန္ယက္ရွာေဖြစားေသာက္ျခင္း မရွိ။ လူ႕ဘံုမွ ေဆြမ်ိဳးတို႕၏ ေပးလွဴအပ္ေသာ ကုသိုလ္အဖို႕ျဖင့္ မွ်တၾကရ၏။ ေပးလွဴေသာ လူဘံုမွ ေပးလွဴသူ ေဆြမ်ိဳးတို႕လည္း အက်ိဳးမ်ားၾကသည္။ အသက္ရွည္ၾကကုန္၏။ သို႕ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္မူ လူ႕ဘံုမွ ေဆြမ်ိဳးတို႕ကား ပူေဆြးေန၏။ ငိုေၾကြး မည္တမ္းေနၾက၏။ ျပိတၱာတို႕အတြက္ ဘာမွ် အက်ိဳးမရွိ။ တမလြန္ေျပာင္းသြားသူတို႕ကို ရည္စူး၍ သံဃာတို႕ကို လွဴဒါန္းျခင္းသည္ ေဆြမ်ိဳးျပိတၱာတို႕ကို ကာလၾကာရွည္စြာ အက်ိဳးစီးပြါးျဖစ္ထြန္း၏။ သံဃာတို႕လည္း ခြန္းအားတိုးေစ၏။ သင္တို႕သည္လည္း ႀကီးက်ယ္ေသာ ကုသိုလ္ကို ပါြးမ်ားသည္လည္း မည္ေပ၏လို႕ အဆံုးသတ္ထားပါသည္။
အထက္ပါ အဆံုးအမကိုၾကည့္လွ်င္ တမလြန္ဘ၀တြင္ေရာက္ေနေသာ လက္ရွိဘ၀မွ မဟုတ္ ဘ၀မ်ားစြာကေတာ္စပ္ခဲ့ေသာ ျပိတၱာတို႕မွာ လူဘ၀မွာရွိသည့္ ေဆြမ်ိဳးတို႕၏ ေပးလွဴသည့္ ကုသိုလ္ေပၚမွီခို၍ ရွင္သန္ေနၾကရသည္။ ကံမကုန္ေသးသေရႊ႕ ဒုကၡကိုလည္း ခံစားေနၾကရသည္။ မိမိတို႕က ၄င္းတို႕ကို ရည္စူးေပးလွဴမွသာ သုခကိုရရွာသည္။ အကုသိုလ္နည္းသူ ျပိတၱာအခ်ိဳ႕မွာ အမွ်ရသည္ႏွင့္ နတ္သားနတ္သမီးဘ၀ျဖင့္ နတ္စည္းစိမ္ အျပည့္ခံစားၾကရသည္။ အခ်ိဳ႕ အ၀တ္အစား မရွိသူ ျပိတၱာတို႕မွာ အ၀တ္အစားရၾကသည္။ အ၀တ္အစားမရွိ၍ မိမိဆံပင္ျဖင့္ အရွက္ကို ဖုံးထားရေသာ ျပိတၱာမအေၾကာင္း ထုတ္ႏုတ္ တင္ျပပါဦးမည္။
ခလႅာဋိယေပတိ၀တၱဳတြင္ ဗိမာန္၌ အ၀တ္မပါ၊ အျပင္မထြက္၀ံ႕ေသာ ျပိတၱာမ ခမ်ာ ပင္လယ္ထဲတြင္ ခရီးသြားကုန္သည္တို႕ႏွင့္ေတြ႕ရာ ကုန္သည္တို႕က ပုဆိုးေပးေသာ္လည္း သူ႕လက္ျဖင့္ထိသည္ႏွင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ေၾကာင္း သူ႕ကိုရည္စူး၍ ေပးလွဴမွသာ အ၀တ္အစားရမည္ဟု အသနားခံရရွာသည္။ သို႕ေသာ္ ကုန္သည္ေလွေပၚတြင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ရဟန္းမပါ သျဖင့္ အခက္ေတြ႕ေနရာ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သာ၀က ဥပါသကာကို ေပးလွဴကလည္း ရပါသည္ဟု ေျပာဆိုသျဖင့္ ေလွေပၚတြင္ပါလာေသာ ဥပါသကာအား ေရခ်ိဳးသန္႕စင္ေစၿပီး ျမတ္ေသာနံ႕သာမ်ား လိမ္းႀကံေစလ်က္ အ၀တ္တို႕ကို ၀တ္ေစၿပီး ျပိတၱာမအား အလွူအဖို႕ဘာဂကို အမွ်ေပးေ၀၏။ ေပးလွဴၿပီး အျခားမဲ့၌ စင္ၾကယ္ေသာ အ၀တ္ကို၀တ္လ်က္ ဗိမာန္မွ ျပံဳးရႊင္စြာ ထြက္လာပါသည္။ ဗိမာန္သည္လည္း ထြန္းလင္းေတာက္ပလာ၏။ သို႕ေသာ္ အကုသိုလ္ကံ၏အက်ိဳးေၾကာင့္ ေနာက္ ၄ လတြင္ ျပိတၱာဘ၀မွ ေသလြန္ကာ ငရဲသို႕ ေရာက္ရမည္ကို စိုးရိမ္ပူေဆြးရပါေၾကာင္း ေျပာျပရွာပါသည္။
မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာတရားတြင္ ျပိတၱာတို႕သည္လည္း ကိုယ္တိုင္ျပိတၱာျဖစ္ေနသည္တိုင္ ဘ၀ကိုသာယာတတ္ၾကေၾကာင္း၊ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း အိမ္ေထာင္ျပဳတတ္သည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း သာယာ တပ္မက္ၾကေၾကာင္း၊ ေန႕စံ ညခံ၊ ၇ ရက္ခံ ၇ ရက္စံစသည့္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ပါ အက်ိဳးေပးေနေသာ ေ၀မာနိကျပိတၱာမ်ားရွိေၾကာင္း ကုသိုလ္အက်ိဳးေပးေသာအခါ နတ္မ်ားလို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနရေၾကာင္း၊ ေတြ႕ရွိသူတို႕ကပင္ သူတို႕ကိုအားက် သာယာတပ္မက္ၾကေၾကာင္း ပါရွိပါသည္။
ေသၿပီးမွ ကံ ကံ၏အက်ိဳးကိုသိေသာ ျပိတၱာအေၾကာင္း၀တၱဳကိုလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။ ဓမၼာေသာကမင္းႀကီးလက္ထက္ သုရ႒တိုင္းက နႏၵကဆိုေသာ သူတစ္ေယာက္ရွိေၾကာင္း ကုသိုလ္ကံမရွိ၊ အကုသိုလ္ကံမရွိ၊ ေနာင္ဘ၀မရွိ၊ ကံ ကံ၏အက်ိဳးမရွိဟူေသာ အယူကိုယူ ခဲ့ပါသည္။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀အတြက္သာ အားထုတ္ပါသည္။ ေသၿပီးေသာအခါ ၀ိဥၥ်ာေတာႀကီးထဲတြင္ ျပိတၱာျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါက်မွ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးရွိေၾကာင္း ေနာင္ဘ၀ရွိေၾကာင္းသိၿပီး သာယာစရာ မဟုတ္တာတို႕ကို အလိမ္ခံရေၾကာင္း သိပါသည္။ ထိုသူ၏သမီးျဖစ္သူ ဥတၱရာက ေသာက္ေရႏွင့္ မံု႕တို႕ကို သံဃာေတာ္မ်ားကပ္လွဴ၍ အမွ်ေပးေ၀ပါသည္။ သာဓုေခၚၿပီးမွ နတ္တို႕၏ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို အလိုရွိတိုင္း ရရွိသြားေၾကာင္း ေဟာၾကားထား သည္ကို ဖတ္ရႈရဘူးပါသည္။
လူ႕ဘ၀သည္ လမ္းဆံုလမ္းခြသဖြယ္ ျဖစ္သည္။ မိမိသြားလိုေသာ ခရီးကို ေရႊးခ်ယ္ရေပမည္။ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးၿပီး အခ်ိန္ကုန္ေစမလား၊ တဖက္မွာ စီးပြါးရွာ တဖက္က ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာအားထုတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေစမလား၊ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ ရဟန္းျပဳရင္း တရားသက္သက္ပဲ လုပ္မလား၊ ႀကိဳက္ရာဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါသည္။ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ေဆြမ်ိဳးတို႕ေပးလွဴသည့္ ကုသိုလ္အဖို႕ကို ေမ်ာ္လင့္ေနရေသာ ျပိတၱာဘ၀ေရာက္လွ်င္ ျပန္မရေသာ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ ႀကီးစြာေနာင္တရေပလိမ့္မည္။ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ျပိတၱာတို႕ႏွင့္ လူသားတို႕ ျမင္ေတြ႕ေျပာဆိုခဲ့သည့္ သာဓကမ်ားရွိေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ ဒိဗစကၡဳဉာဏ္ျဖင့္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္သည့္ ရဟန္းသံဃာတို႕မွ လြဲ၍ သာမာန္လူသား အမ်ားစုအဖို႕ ျပိတၱာတို႕ မျမင္ေတြ႕ႏိုင္။ ၄င္းတို႕၏ဒုကၡကို မသိ။ ထို႕ေၾကာင့္ အမွ်ေပးရေကာင္းမွန္း မသိျဖစ္ၾကရသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ ျပိတၱာမ်ားမွာ လူ႕ဘ၀က ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြတို႕ထံ အသံ အနံ႕အိပ္မက္ တစ္ခုခု ေပးၿပီး သူ႕အတြက္ ကုသိုလ္ျပဳ အမွ်ေပးေ၀ဖို႕ ေတာင္းခံၾကရရွာသည္။
ဤေနရာတြင္ အလ်ဥ္းသင့္၍ လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္ေလာက္က အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုကို တင္ျပပါဦးမည္။ ထိုစဥ္က ကႊ်န္ေတာ္သည္ တာ၀န္အရ နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕တြင္ သင္တန္းတစ္ခုတက္ေရာက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ကႊ်န္ေတာ္ေနသည့္အခန္းက သင္တန္းသားမ်ားအတြက္ သီးသန္႕ တစ္ေယာက္ခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာတြဲလ်က္ ရွိပါသည္။ တစ္ေန႕တြင္ ည ၁၀ နာရီ အခ်ိန္ခန္႕ေလာက္ ျဖစ္မည္။ ကႊ်န္ေတာ္ စာဖတ္ေနသည္။ ေဘးကပ္လ်က္ အခန္းမ်ားမွ သင္တန္းသားမ်ားလည္း ကိုယ္စီ စာၾကည့္ေနၾကသည္။ ကႊ်န္ေတာ့္ ႏွားေခါင္းတည္း ေသြးညီနံ႕လိုလို ညီစို႕စို႕အနံ႕တစ္ခု ရသည္။ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္သည့္အနံ႕ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္။ ကႊ်န္ေတာ္ အခန္းမွာ ပစၥည္းလည္း မ်ားမ်ား မရွိ။ လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ ၾကြက္ေသေကာင္မ်ားရွိသလား။ ရွာသာရွာရတာ ကႊ်န္ေတာ္ေနတာ တစ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ ၾကြက္ဆိုလို တစ္ေကာင္းမွ် မေတြ႕။ အေဆာင္ကလည္း အသစ္လို႕ပဲ ေျပာရမည္။ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာအတြင္းလည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ ဘာတစ္ခုမွ် ထူးထူးျခားျခား မေတြ႕။ ပံုမွန္ပင္။ သို႕ႏွင့္ အခန္းျပင္ကလာသည္ထင္၍ အျပင္ထြက္ၾကည့္သည္။ ဘာနံ႕မွ မရ။ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ေနသူတို႕ကို ေမးၾကည့္သည္။ ဘာနံ႕မွ မရဟုဆိုသည္။ အခန္းထဲျပန္၀င္သည့္အခါ အနံ႕ထြက္ေနတုန္း၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသည္။ ကႊ်န္ေတာ့္အခန္းတစ္ခန္းထဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုး စာပဲဆက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ အနံ႕ကေတာ့ မေပ်ာက္။ မၾကာပါ။ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွ တဒံုးဒံုးႏွင့္ အသံေတြ ထြက္လာသည္။ ကႊ်န္ေတာ္ ၾကြက္ေတြ ေလ်ာက္ေျပးေနတာဟု ထင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ ၾကြက္ေသရွိေနတာျဖစ္မယ္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ စာဆက္ၾကည့္ေနစဥ္ တဒံုးဒံုးႏွင့္ ထပ္ၾကားျပန္သည္။ စိတ္ထဲမွာ သြားေလသူ သူငယ္ခ်င္းကို သတိတစ္ခ်က္ရသြားသည္။ ထိုအခါမွ သူ႕အသုဘလိုက္ပို႕ခဲ့သည့္ ရက္ကို ျပန္တြက္ၾကည့္ေသာ္ တစ္ပတ္မျပည့္ေသး။ ေသသည့္ေန႕မွစတြက္လွ်င္ တစ္ပတ္ျပည့္ေတာ့မည္။ “သူ မကႊ်တ္မလြတ္ ျဖစ္ေနလားမသိ” ဟု ေတြးမိၿပီး “သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ပါေစ၊ ကႊ်န္ေတာ္ျပဳခဲ့သမွ် ကုသိုလ္ အစုစုကို အမွ် ေပးေ၀ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း သာဓုေခၚႏိုင္ပါေစ။ အမွ်ရ၍ ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ပါေစဟု” သူကို အာရံုျပဳၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းေပးလိုက္သည္။ ကႊ်န္ေတာ္စိတ္ထဲမွာလည္း မတင္မက် ျဖစ္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ သူျပိတၱာဘ၀ ေရာက္သည္ျဖစ္ေစ မေရာက္သည္ျဖစ္ေစ သူ႕အတြက္ရည္စူး၍ မနက္ျဖန္ ထိုျမိဳ႕ရွိ တန္ခိုးႀကီးဘုရားႀကီးသို႕သြားျပီး သူ႕အတြက္ ရည္စူးၿပီး ဒါနသြားလုပ္ဦးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ။ အနံ႕လည္း လံုး၀ေပ်ာက္သြားသည္။ အသံေတြလည္း မၾကားရေတာ့။
ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္ေစာေစာ အိပ္ယာထ၍ ဘုရားႀကီးဆီသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကႊ်န္ေတာ္ ဘုရား၀တ္ျပဳ ငါးပါးသီလေဆာက္တည္၊ သူ႕အမည္ျဖင့္ ေရႊသကၤန္း အလွဴေငြထည့္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူကို ရည္စူၿပီး အမွ်ေပးေ၀သည္။ ကႊ်န္ေတာ္စိတ္မွာ ေက်နပ္သြားသည္။ သူေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္သြားၿပီဟုပဲ မွတ္ယူလိုက္သည္။ ဘုရားႀကီး စံေက်ာင္းမွအထြက္ မိတ္ေဆြဇနီးေမာင္ႏွံ စံုတြဲႏွင့္ ဆံုမိရာ “ဘုရားလာဖူးၾကတာလား”ဟု ႏုတ္ဆက္လိုက္ရာ “ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ.. ကို၀င္းတင့္ႀကီးအတြက္ လာလွဴတာေလ” ဟုေျပာရင္း အလွဴေငြ ျဖတ္ပိုင္းေလးကို ျပသည္။ ကႊ်န္ေတာ္လည္း အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားၿပီး “တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ..ကႊ်န္ေတာ္လည္း သူအတြက္ တကူးတက လာလွဴတာ.. ဒီမွာေလ” ဟု ေျပာရင္ ျဖတ္ပိုင္းေလး ျပလိုက္မိသည္။ “ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ..အၾကံတူေနၾကတာကိုး” ဟုေျပာရင္း ဇနီးေမာင္ႏွံ ၂ ဦး ႏုတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားသည္။ ကႊ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္း သူတို႕ဆီသြားၿပီး သူအတြက္ အလွဴအမွ်ေ၀ဖို႕ သတိေပးခဲ့ေသးသလားဟု သူတို႕ႏွစ္ဦးကို ေငးၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ေနာင္တြင္ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္(သြာ/ဆရာ၀န္) ေရးေသာ ထူးအေတြ႕အႀကံဳဆန္းမ်ားႏွင့္ တေစၧဇာတ္လမ္းမ်ားဆိုေသာ စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္မိရာ ေရးသားထားေသာ ျဖစ္ရပ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကႊ်န္ေတာ္အေတြ႕အႀကံဳမွာ ဆင္ဆင္တူေနပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ကိုယ္တိုင္ျပဳႏိုင္ေသာ လူ႕ဘ၀၏ တန္ဖိုးကို အသိအမွတ္ မျပဳပဲ မေနႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ၀ိပႆနာကို ထိထိခိုက္ခိုက္ မလုပ္မိပဲ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေသၿပီးေနာက္ ႀကီးစြာ ေနာင္တရမည္အေရးကိုလည္း ပို၍ သတိျပဳမိလာပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မည္မွ်ျပဳျပဳ လားရာ ဂတိအတြက္ အာမခံခ်က္ မရွိေပ။ ေစတီေပါင္း ၈၄၀၀၀ တည္ခဲ့ေသာ အာေသာက မင္းႀကီးပင္ ေသလွ်င္ စပါးႀကီးေျမြ ျဖစ္ရေသးသည္။ မိမိတို႕ ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ကုသိုလ္တို႕အေပၚ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထား၍ မျဖစ္။ အနည္းဆံုး စူ႒ေသာတာပန္အဆင့္ေရာက္မွသာ ေရွ႕တစ္ဘ၀ အာမခံခ်က္ရွိမည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သံသရာ တစ္ေလ်ာက္လံုး တဏွာစက္ကြင္းက မလြတ္ခဲ့သမွ် ဤလူ႕ဘ၀ရခိုက္ တဏွာစက္ကြင္းက အလြတ္ရုန္းထြက္ၿပီး အသခၤတနိဗၺာန္တြင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ခို၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ အပါယ္သို႕ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ေတာ့ပါ။ ထိုသို႕ မိမိကိုယ္တိုင္ သံသရာကထြက္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း တဖက္တြင္လည္း မိမိျပဳသမွ် ကုသိုလ္အစုစုတို႕ကို ေမ်ာ္လင့္ေနရွာေသာ မိဘ ဆရာသမား ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟေတာ္စပ္ခဲ့သည့္ ျပိတၱာမ်ားကိုလည္း ေမ့မထားၾက ေစလို။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရေသာ္ သရဏဂံု သီလေဆာက္တည္လ်က္ ဒါနကုသိုလ္ ဘာ၀နာကုသိုလ္တို႕ ျပဳလုပ္ၿပီးတိုင္း အမွ်ေပးေ၀သည့္အခါ “ ဤသို႕ ျပဳရေသာ ဒါနကုသိုလ္ ေဆာက္တည္ရေသာ သရဏဂံုသီလကုသိုလ္ ပြါးမ်ားအပ္ေသာ ဘာ၀နာကုသိုလ္ အစုစုတို႕၏ အဖို႕ဘာဂကို ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက မိဘ ဆရာသမား ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟ ေတာ္စပ္ခဲ့ဘူးေသာ ျပိတၱာအေပါင္းအားလည္း အမွ်ေပးေ၀ပါ၏။ အမွ်ရၾက၍ ၀မ္းေျမာက္သာဓုေခၚၾကပါကုန္” ဟု အမွ်ေ၀တိုင္း ထည့္သြင္း ရြတ္ဆိုေပးၾကေစလိုပါသည္။ အခ်ိဳ႕က ထင္ၾကမည္။ ျပိတၱာဘံုမွာ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးမ်ား မရွိႏိုင္။ ဘုရားေဟာလည္း ရွိပါသည္။ သံသရာႏွင့္ခ်ီၾကည့္လွ်င္ ျပိတၱာဘံုတြင္ ေဆြမ်ိဳးျပိတၱာ မရွိဆိုသည္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္လား။ လွဴဒါန္းသည့္အခါတြင္လည္း ဘုရားအမွဴးျပဳေသာ သံဃာအားလံုးကို ရည္မွတ္၍ လွဴဖို႕ လိုပါသည္။ “ငါစားရမွာေတြ ဒုႆီလႀကီး စားသြားၿပီ”ဟု ေဆြမ်ိဳး ျပိတၱာက အိပ္မက္လာေပးေသာ ပံု၀တၱဳမ်ားလည္း ဖတ္ဘူးပါသည္။ သနားစရာေကာင္းပါသည္။ သူတို႕ခမ်ာ ေရာက္ေအာင္ေပးလွဴႏိုင္မွလည္း စားရ၊ ၀တ္ရ၊ သုခခံစားရ ရွာပါသည္။ သာဓုေခၚၿပီး ကံကုန္၍ လူျပည္ နတ္ျပည္မ်ားသို႕ ေရာက္သြားၾကလွ်င္လည္း မိမိႏွင့္ မိဘ ဆရာသမားေတာ္စပ္ခဲ့ပါက ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္သလို ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟ ေတာ္စပ္ခဲ့ပါကလည္း ဒုကၡႏြံမွ ကယ္တင္ေပးလိုက္ရသျဖင့္ “ညာတကာနဥၥ သဂၤေဟာ”ဆိုေသာ မဂၤလာတရားႏွင့္ ညီပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကႊ်န္ေတာ္တို႕ ေပးမွ ေကႊ်းမွ စားရသည့္ သတၱ၀ါမ်ားထဲတြင္ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ေတြ႕ရေသာ အိမ္တြင္ ေမြးထားေသာ တိရိစၧာန္မ်ားသာမက မျမင္ရေသာ အပါယ္ဘံုသား ျပိတၱာမ်ားလည္း ရွိေနေၾကာင္း အမွ်ေပးတိုင္း မွတ္မွတ္ရရ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ျဖင့္ ေပးေ၀ၾကဖို႕ အၾကံျပဳ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။
ႏွလံုးစိတ္၀မ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ။
ေျပေဇာ္
No comments:
Post a Comment