ဘုန္းႀကီး၊ မိန္းမႏƟ...

ဟုိေန႔က ရင္းႏွီးတဲ့ဒကာတစ္ဦးေက်ာင္းကုိေရာက္လာခ်ိန္
စကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာျဖစ္တယ္။

သူေျပာတဲ့ထဲမွာ
သူတုိ႔မိဘ၊ ဘုိးဘြားေတြေခတ္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က 
သူတုိ႔ရဲ႕မိဘေတြ၊ အဖုိးအဖြားေတြ
သူတုိ႔ေလာက္ ကံမေကာင္းေၾကာင္း၊
ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆုိရင္ မိဘ အဖုိးအဖြားေတြေခတ္တုန္းက
တရားဘာ၀နာအားထုတ္ဖုိ႔ တရားရိပ္သာမ်ား ဒီေန႔ေခတ္ေလာက္မေပါမ်ားေၾကာင္း၊
ဒီေန႔ေခတ္ေတြမွာေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္တုိင္း၊ ရပ္ကြက္တုိင္းမွာ
တရားရိပ္သာေက်ာင္းတုိက္ေတြ ေပၚေပါက္လာေၾကာင္း၊ ေပါမ်ားလာေၾကာင္း၊
ဒါ့ေၾကာင့္ အလြယ္တကူ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ရႏုိင္ေၾကာင္း၊
ဒါ့အျပင္ တရားနာခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္ 
တရားစီဒီေခြမ်ားလဲ အလြယ္တကူရရွိႏုိင္ေၾကာင္း၊
အင္တာနက္ရွိတဲ့သူေတြဆုိရင္
တရားစီဒီေခြ ၀ယ္ယူစရာမလုိဘဲ  
အင္တာနက္က အလြယ္တကူ နာယူႏုိင္ေၾကာင္း
ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေကာင္းဘက္ကရႈျမင္ ေလွ်ာက္ထားလာတာပါ။
ဒီဒကာေလွ်ာက္ထားသလုိ 
တကယ္ပဲ ျမန္မာျပည္ သာသနာေရးအေျခအေန တုိးတက္လာသလား။
သာသနာေရးအေျခအေနကုိ ေျပာေတာ့မယ္ ေဆြးေႏြးေတာ့မယ္ဆုိရင္
သာသနာနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ စာေပေတြကို သင္ေပး၊ သင္ယူမႈ (ပရိယတၱိ) နဲ႔
က်င့္ႀကံမႈ (ပဋိပတၱိ) ဘယ္ေလာက္အထိ ျမင့္မားသလဲဆုိတာကုိ
အကဲခတ္ရပါမယ္။

သင္ေပး၊ သင္ယူမႈကုိ ထား၊
က်င့္ႀကံမႈအပုိင္းကုိ အရင္ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္။
က်င့္ႀကံမႈကုိ ပဋိပတၱိလုိ႔ေခၚၾကတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ တရားက်င့္ဘုိ႔ ရိပ္သာေတြ မႈိလုိေပါလာတာမွန္ပါတယ္။
တရားျပတဲ့ဘုန္းႀကီးေတြ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြလဲ ဒုနဲ႔ေဒးပဲ။
တရားျပတဲ့ဘုန္းႀကီးေတြကို ပထမဆုံးစီစစ္ၾကည့္ရေအာင္။
လက္လွန္းမွီသေလာက္ ေျပာျပရရင္
ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္အႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့
မဟာစည္ရိပ္သာ၊ မုိးကုတ္ရိပ္သာဆုိၿပီး ရိပ္သာႀကီးႏွစ္ခုရွိတယ္။

မဟာစည္ရိပ္သာကုိ အဦးဆုံးတည္ေထာင္သြားတဲ့မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီးေရာ
မုိးကုတ္ရိပ္သာကုိ အဦးဆုံးတည္ေထာင္သြားတဲ့ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးပါ
ပရိယတၱိလုိ႔ေခၚတဲ့ စာေပသင္ယူမႈ၊ သင္ေပးမႈေတြကုိ 
တဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးစလုံးဟာ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ပိဋကတ္စာေပေတြကို
ႏွံ႔စပ္ကၽြမ္းက်င္ေတာ္မူၾကပါတယ္။

ဒီလုိ ပိဋကတ္စာေပေတြကုိ ဒုိးလုိေမႊ ေရလုိေႏွာက္ခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးေတြဟာ
အခ်ိန္တန္ေတာ့ ပဋိပတၱိလုိင္းေျပာင္းပါတယ္။ က်င့္ႀကံတယ္ေပါ့။
သင္ေပး သင္ယူခဲ့ယုံတင္မက က်င့္ႀကံၿပီးမွ
 က်င့္လုိ႔ သိခဲ့တဲ့၊ ဖတ္လုိ႔သိခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြကုိ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို
ျပန္လည္ေဟာၾကားေပးတာဆုိေတာ့
ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕တရားေတာ္ေတြဟာ နာလုိ႔ ေကာင္းမွေကာင္း၊
ပိဋကတ္အဆီအႏွစ္ေတြခ်ည္းပဲ။

ယေန႔ေခတ္မွာေရာ။
မဟာစည္ရိပ္သာကို ၀င္ၿပီး တရားထုိက္သင့္သေလာက္က်င့္၊ တရားနာၿပီး
ျပန္လည္ေဟာၾကားေပးတဲ့သူကုိ မဟာစည္နည္းနဲ႔ တရားေဟာတယ္တဲ့။
မုိးကုတ္ရိပ္သာကုိ ၀င္ၿပီး တရားထုိက္သင့္သေလာက္က်င့္၊ တရားနာၿပီး
ၿပန္လည္ေဟာၾကားေပးတဲ့သူကို မုိးကုတ္နည္းနဲ႔ တရားေဟာတယ္တဲ့။

တရားေဟာတဲ့ဆရာေတာ္ေတြထဲမွာ
အခ်ဳိ႕ဆရာေတာ္ေတြက ပရိယတၱိစာေမးပြဲမ်ားေအာင္ျမင္ၿပီးမွ
ကုိယ္ႏွစ္သက္ရာရိပ္သာ၀င္၊ တရားအားထုတ္၊ ျပန္ေဟာေလ့ရွိတယ္။
ပရိယတၱိမကင္းတဲ့ပဋိပတ္သမားျဖစ္ေတာ့ သူ႔ေအာက္မွာ
တရားက်င့္ရတဲ့ တရားနာရတဲ့သူအတြက္ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ စာေပလဲ ဘာမွ မသင္ဘူး။ တရားကလဲ ေကာင္းေကာင္းမက်င့္ဘူးပဲနဲ႔
တရားရိပ္သာစခန္းပြဲေတြမွာ တရားျပေနတာ နည္းမွန္ လမ္းမွန္ က်ႏုိင္ပါ့မလား။

က်ရႈံးခ်ိန္ ဆုံးရႈံးခ်ိန္ေရာက္လာရင္ မေကာင္းတာေတြကို အေကာင္းထင္ၿပီး
မေကာင္းတဲ့သူကုိ ၀ုိင္းၾသဘာေပးတတ္တဲ့ သေဘာသဘာ၀ရွိတယ္။
သာသနာေတာ္ႀကီးလဲ က်ရႈံးခ်ိန္ နီးကပ္လာလုိ႔လားမသိဘူး။

ပရိယတၱိပိဋကတ္စာေပမတတ္တဲ့ တရားဟုတၱိပတၱိမက်င့္ဘူးတဲ့သူေတြက 
တရားျပေနတယ္တဲ့။ အံ့ၾသစရာပဲ။ သူတုိ႔ပဲ ထိပ္တန္းေရာက္ေနၾကတယ္။
အမ်ားစုကလဲ ဘာသာေရးအေျခခံနည္းေတာ့ 
ဘာမွခြဲျခမ္းေ၀ဘန္ႏုိင္အားမရွိၾကဘူး။
ဒီေတာ့ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းႏုိင္တဲ့ ဘာမွ မတတ္တဲ့ တရားေဟာဘုန္းႀကီးမ်ဳိး
ေနရာရလာတာ ဆန္းေတာ့ မဆန္းဘူး။

ပရိယတၱိပိဋကတ္စာေပေကာင္းေကာင္းမသင္ဘူးတဲ့
အခ်ဳိ႕တရားေဟာဘုန္းႀကီးမ်ားကလည္း စာေလးေတြဖတ္၊ မွတ္၊
အေကာင္းဆုံးစကားလုံးကုိ ေရြးခ်ယ္၊ လူေတြေရွ႕မွာ ေျပာျပ၊
လူေတြက်ေအာင္ ေျပာျပ၊ ဟုတ္ေနတာပဲ။ လူေတြကုိ ခ်က္ခ်င္း က်သြားတာပဲ။

လူေတြမွာကလဲ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကုိဆုိေတာ့ သိပ္ၿပီး စာေကာင္းေပေကာင္း မဖတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဖတ္ႏုိင္တဲ့ဘုန္းႀကီးက ဖတ္ထားတာေလးကုိ (အက်င့္မပါဘဲ) ေဟာျပလုိက္ေတာ့
ဒုိ႔ဘုန္းႀကီးေတာ္တယ္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။

ရိပ္သာအသီးသီးကုိ သြားၿပီး တရားက်င့္တဲ့သူေတြေရာ။ အေျခအေနဘယ္လုိလဲ။
ရိပ္သာေတြကုိ သြားၿပီး ၁၀ ရက္စခန္း၊ တစ္လစခန္း စသည္ျဖင့္ 
တရားက်င့္တဲ့ေယာဂီေတြကုိလဲ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာလုိ 
စစ္တမ္းေကာက္ယူသင့္တယ္။

တရားထုိင္တဲ့ေယာဂီေတြ ဆယ္ရက္ေလာက္ထုိင္လုိက္တာ 
ဘယ္ေလာက္နားလည္တယ္၊ ဘယ္ဥာဏ္ေလာက္အထိေရာက္သြားတယ္ စသျဖင့္
ရွိသမွ်ေယာဂီေတြကို စစ္တမ္းေကာက္ယူသင့္တယ္။

ေနာက္ၿပီး ရိပ္သာအသီးသီးကို ေရာက္လာတဲ့သူေတြရဲ႕
တရားအားထုတ္ရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိလဲ ေမးသင့္တယ္။

အလုပ္မရွိလုိ႔လား၊ အလုပ္အားလုိ႔လား၊ စိတ္က်ေရာဂါေၾကာင့္လား၊
သားသမီးက ထုိင္ခုိင္းလုိ႔လား၊ သူငယ္ခ်င္းက ေခၚလုိ႔လား၊
အသက္ႀကီးလာလုိ႔ သူမ်ားထုိင္လုိ႔ ေရာထုိင္တာလား၊
သံေ၀ဂေၾကာင့္လား၊ နုိင္ငံေတာ္က အလုပ္မေပးႏုိင္လုိ႔ အလုပ္မရွိအတူတူ
ရိပ္သာသြားတာေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ရိပ္သာလာတာလားစသျဖင့္
ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။ ေမးရရင္ေကာင္းမယ္။
ထားပါေတာ့ေလ။

ပဋိပတၱိ အက်င့္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကုိယ့္ေပါင္ကုိ ဒီေလာက္ လွန္ေထာင္းလုိက္ရရင္ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။

ပရိယတၱိ-သင္ေပး သင္ယူမႈဘက္လွည့္ၾကည့္ရေအာင္။

သာသနာနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့စာေပကုိ သင္ေပး၊ သင္ယူျခင္းလုပ္ငန္းကုိ
သာသနာတြင္းမွာ အတြင္းက်က်ေနထုိင္ေနတဲ့
ကုိရင္၊ ဦးဇင္း၊ ဘုန္းႀကီး၊ ဆရာေတာ္ေတြက အဓိကထမ္းေဆာင္ေနတာပါ။
စာေရးသူတုိ႔ စာေမးပြဲေတြကုိ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့အခ်ိန္တုန္းက
အေျချပဳမူလတန္း၊ ပထမငယ္တန္း၊ ပထမလတ္တန္း၊ ပထမႀကီးတန္း၊
ဓမၼာစရိယတန္း ဆုိၿပီး အတန္းေတြ အဆင့္ဆင့္ သတ္မွတ္ထားတယ္။

အတန္းတုိင္းကို ရန္ကုန္၊ ကမၻာေအး၊ သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာန၊
ႏုိင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႔က ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳၿပီး
သင့္ေတာ္မဲ့ဆရာေတာ္ေတြကုိ ပင့္ကာ ေမးခြန္းထုတ္ေစပါတယ္။
တစ္ႏုိင္ငံလုံးမွာရွိတဲ့ စာေျဖဌာနအသီးသီးက စာေျဖသံဃာေတာ္ေတြကုိ
တစ္ရက္တည္း တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေျဖဆုိေစပါတယ္။
စာေမးပြဲေအာင္ဘုိ႔ တစုံတခုေသာအတုိင္းအတာအထိ
အေတာ္ႀကဳိးစားခဲ့ရပါတယ္။

စာေမးပြဲေအာင္ျမင္တဲ့ ကိုရင္ဦးဇင္းေတြကုိလဲ
စာေအာင္ဆုႏွင္းသဘင္ ခန္းခန္းနားနားက်င္းပေပးပါတယ္။
ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီးမွာရွိၾကတဲ့ တာ၀န္ရွိ လူႀကီးေတြအားလုံးတက္ေရာက္ကာ
ေအာက္လက္မွတ္ကုိ ဆက္ကပ္ၾကပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ အေတာ္ေလးျခားနားသြားၿပီဆုိတာကုိ
ျမန္မာျပည္ခဏျပန္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း စာခ်ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ၿငီးတြားလုိ႔
သိခဲ့ရပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္မွာ အေျချပဳမူလတန္းဆုိတာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။
ျပဌာန္းစာေတြမွာလဲ ျမန္မာစာ ဆုိတာကုိ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ၿပီတဲ့။
ဒီလုိ ျမန္မာစာျဖဳတ္ပစ္လုိက္တဲ့အတြက္
ခုေခတ္ကုိရင္ဦးဇင္းေတြ ျမန္မာစာတစ္ေၾကာင္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္မေရးႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ပထမငယ္တန္းစတဲ့ ပထမျပန္စာေမးပြဲေတြကလဲ အရင္တုန္းကလုိ
ရန္ကုန္က ေမးခြန္းထုတ္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္းအသီးသီးက ဘုန္းႀကီးေတြက 
ကုိယ့္ျပည္နယ္၊ ကုိယ့္တုိင္းအတြက္ ကုိယ့္ဟာကုိေမးခြန္းထုတ္ၿပီး
ကုိယ့္ဟာကုိ စာေမးပြဲက်င္းပေနရတယ္တဲ့။

အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ တခ်ဳိ႕ ျပည္နယ္၊ တခ်ဳိ႕တုိင္းေတြက ကုိရင္ ဦးဇင္းေတြက
ပညာရည္အဆင့္အတန္းမွီေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြက ကုိရင္ေတြ ဦးဇင္းေတြက
လုံး၀ သုံးစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့။

သူဆက္ေျပာတာက
ဓမၼာစရိယေအာင္ၿပီးသား ဦးဇင္းတစ္ပါး ရဟန္းခံပြဲတစ္ပြဲမွာ
ကမၼ၀ါစာ ေကာင္းေကာင္းမဖတ္တတ္ေတြ႔လုိက္ရေၾကာင္း၊
ဒါေတြဟာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္နဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ပညာေရး ည့ံဖ်င္းလာတဲ့သေဘာေဆာင္ေၾကာင္း၊
စာေအာင္သံဃာေတာ္ေတြကိုလဲ အရင္တုန္းကလုိ စာေအာင္ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္မလုပ္ေတာ့ဘဲ
ေက်ာင္းတုိက္အသီးသီးကုိ ေအာက္လက္မွတ္ေလးေတြကုိ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ပုိ႔ေပးလုိက္ေၾကာင္း
စသျဖင့္ လက္ရွိ ပရိယတၱိပညာေရးနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ၿငီးတြားျပပါတယ္။

သူေျပာျပမွ ဟုိတေလာက အလည္လာတဲ့စာခ်ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးေျပာတဲ့စကား
နားထဲျပန္ၾကားေယာင္လာတယ္။
“ခုေခတ္ကုိရင္ေတြ ဦးဇင္းေတြ၊ ပထမႀကီးတန္းေအာင္ၿပီးတာေတာင္
‘ငါ ေက်ာင္းကုိ သြားမယ္’ ဆုိတဲ့စကားကုိ ပါဠိလုိ မေရးတတ္ေတာ့ဘူး တဲ့။
သူေျပာတာ အမ်ားစု ကုိရင္ ဦးဇင္းကုိ ေျပာတာေနမွာေပါ့ေလ။
အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ေရးတတ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕။

ပထမႀကီးတန္းေအာင္ျမင္ၿပီး ကုိရင္ဦးဇင္းေတြအတြက္
ဆက္လက္ပညာသင္ယူဘုိ႔ ေရြးခ်ယ္ရမဲ့လမ္းေတြထဲမွာ
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ပင္ပင္ပန္းပန္းတည္ေထာင္သြားတဲ့
ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ (ရန္ကုန္၊ မႏ ၱေလး)
ေပၚေပါက္လာလုိ႔ သာသနာအတြက္ ေျဖသိမ့္လုိ႔ ရလုိက္ပါတယ္။
ခုေခတ္ သာသနာ့ပညာေရးမွာ ဒီတကၠသုိလ္ေတြဟာ အေတာ္ေလးအားထားရာျဖစ္လာတယ္။



Posted by Dhamma Garden