အပၸစၧတာဂုဏ္ ဤ ဓုတင္ အက်င့္တုိ႔ကို စြမ္းႏိုင္သမွ် က်င့္ႀကံလွ်င္ ကိေလသာပါး ကုသိုလ္ပြါး၍ အက်ိဳးမ်ားလွ၏။ သို႔ေသာ္ မိမိ ဓုတင္ေဆာင္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ားသိေအာင္ လူေတြ႕တိုင္း ေျပာျပလ်က္ က်င့္လွ်င္ကား ဓုတဂၤအပၸိစၧတာ (ဓုတင္၌ အလို ေလာဘနည္းျခင္း) ဂုဏ္ႏွင့္ မဟပ္မိေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓုတင္ေဆာင္သူတိုင္း ေအာက္ပါမေထရ္ ႏွစ္ပါး၏ ဝတၳဳကို အၿမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းအပ္ေပသည္။
ဓုတင္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္သူ သီဟိုဠ္ကၽြန္း (ယခု သီရိလကၤာ) အေရွ႕ေတာင္ပိုင္း စိတၱလေတာင္ ၌ ညီေနာင္ မေထရ္ ႏွစ္ပါး သီတင္းသံုးလ်က္ေနၾက၏။ တေန႔ေသာ္ ေနာင္ေတာ္ မေထရ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး၍ ပလုတ္ေဆးေနစဥ္ ညီေတာ္မေထရ္ ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ "ႀကံပိုင္း ဘုဥ္းေပးပါဦး ဘုရား" ဟုဆိုကာ ႀကံပိုင္းကို ဆက္ကပ္၏။ ေနာင္ေတာ္ မေထရ္က အလိုမရွိေတာ့ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားေသာအခါ "အရွင္ဘုရား ဧကာသနိက္ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပါသလား ဘုရား" ဟု ညီေတာ္က ေမး၏။
ထိုအခါ ေနာင္ေတာ္က "ကဲ ႀကံပိုင္းယူခဲ့ပါ" ဟု ဆိုကာ ကပ္လာေသာ ႀကံပိုင္းကို ဘုဥ္းေပး၏။ ေနာက္မွ ဓုတင္ကို ျပန္၍ ေဆာက္တည္၏။
ႀကံပိုင္းကို မဘုဥ္းေပးလွ်င္ မိမိ ဧကာသနိက္ဓုတင္ ေဆာက္တည္သည္ကို ညီေတာ္ သိသြားမည္စိုးသျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ပတ္လံုး ေဆာက္တည္လာေသာ ဓုတင္ကို အပ်က္ခံ၍ ႀကံပိုင္းကို ဘုဥ္းေပးျခင္း ျဖစ္၏။ အလိုနည္းျခင္း = အပၸိစၧတာဂုဏ္ႏွင့္ လြန္စြာ ျပည့္စံုလွသျဖင့္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလွပါေပသည္။
ဓုတဂၤ = ဓုတင္ ဆိုသည္မွာ ကိေလသာတို႔ကို တဒဂၤပဟာန္အားျဖင့္ ခါထုတ္တတ္ ဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ အက်င့္ ကို ေခၚသည္။
ယင္း ဓုတင္သည္-
ပံ့သကူ ဓတင္ = ပံ့သကူ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုသံုးေဆာင္ေသာ အက်င့္
တိစီဝရိက္ ဓုတင္ = သကၤန္း သံုးထည္ကိုသာ ဝတ္႐ံု သံုးေဆာင္ေသာ အက်င့္
ပိ႑ပါတ္ ဓုတင္ = ဆြမ္းခံ၍ စားေသာ အက်င့္
သပဒါနာစာရိက ဓုတင္ = အိမ္စဥ္မေက်ာ္ပဲ ဆြမ္းခံေသာ အက်င့္
ဧကာသနိက္ ဓုတင္ = တေနရာတည္း၌သာ ဣရိယာပုထ္ မေျပာင္းပဲ စားေသာ အက်င့္
ပတၱပိုဏ္ ဓုတင္ = စားခြက္တခုတည္း၌သာ စားဖြယ္အားလံုး ထည့္၍ စားေသာ အက်င့္
ခလုပစၧာဘတ္ ဓုတင္ = ေတာ္ၿပီဟု ထားျမစ္ၿပီးေနာက္ စားေကာင္းေအာင္ဝိနည္းကံ ျပဳထားေသာ စားဖြယ္ကိုပင္ မစားေတာ့ေသာ အက်င့္
အာရညကင္ ဓုတင္ = ေတာရေက်ာင္း၌ ေနေသာ အက်င့္
႐ုကၡမူ ဓုတင္ = သစ္ပင္ေအာက္၌ေနေသာ အက်င့္
အေဗ႓ာကာသိက ဓုတင္ = အမိုး မရွိေသာ လဟာျပင္၌ေနေသာ အက်င့္
သုသာန္ ဓုတင္ = သုသာန္၌ ေနေသာ အက်င့္
ယထာသႏၲတိ ဓုတင္ = မိမိ အတြက္ ခ်ထားေသာ ေက်ာင္းအိပ္ရာ ေနရာ၌သာေနေသာ အက်င့္
နိသဇၨိ ဓုတင္ = မေလ်ာင္းပဲ သြား၊ ရပ္၊ ထိုင္ ဣရိယာပုထ္ျဖင့္သာ ေနေသာ အက်င့္အားျဖင့္ ၁၃ ပါး ရွိ၏။
၁။ ပံ့သကူ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
ပံ့သကူ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ တစံု တေယာက္က လွဴဒါန္းေသာ သကၤန္းကို မဝတ္႐ံုရ၊ သူတပါးလႊင့္ပစ္ထားေသာ အဝတ္မ်ားကို ေကာက္ယူ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ခ်ဳပ္ဆိုး၍ရေသာ ပံ့သကူ သကၤန္းကိုသာ ဝတ္႐ံုရသည္။
ေဆာက္တည္ပံု
"ဂဟပတိဒါန စီဝရံ ပဋိကၡိပါမိ" ဟု ပါဠိဘာသာျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊
"ဒါယကာ လွဴဒါန္းေသာ သကၤန္းကို ပယ္ပါ၏" ဟု ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊
"ပံသုကူလိကဂႍ သမာဒိယာမိ" ဟု ပါဠိဘာသာျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊
"ပံ့သကူ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုေလ့ ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္းေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏" ဟု ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ ျဖစ္ေစ ေဆာက္တည္ရ၏။
ဒါယကာ လွဴဒါန္းေသာ သကၤန္းကို သာယာေသာ ခဏ၌ပင္ ပံ့သကူဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။ ပ်က္လွ်င္ ျပန္၍ ေဆာက္တည္က်င့္သံုးႏိုင္၏။ တျခား ဓုတင္မ်ားလည္း ဤနည္းအတိုင္းပင္။
၂။ တိစီ ဝရိက္ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
တိစီဝရိက္ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ ခါးဝတ္သင္းပိုင္၊ ကိုယ္႐ံု ဧကသီ၊ ဒုကုဋ္ သကၤန္းႀကီး ဟူေသာ သကၤန္းသံုးထည္ကိုသာ ဝတ္႐ံု သံုးေဆာင္ရသည္။ ထိုသံုးထည္မွ တပါး တျခား သကၤန္းကို မဝတ္႐ံု မသံုးေဆာင္ရ။
ေဆာက္တည္ပံု
"စတုတၳက စီဝရံ ပဋိကၡိပါမိ"
"ဝတ္ေလာက္ ႐ံုေလာက္ ေလးထည္ေျမာက္ သကၤန္းကို ပယ္ပါ၏။"
"ေတစီဝရိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"သံုးထည္ေသာ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
ဤ ေဆာက္တည္ပံု ေလးမ်ိဳးအနက္ တမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရြတ္ဆို၍ ေဆာက္တည္ရ၏။ ေနာက္ ဓုတင္မ်ား ေဆာက္တည္ရာ၌လည္း ဤနည္းတူပင္။
ဝတ္ေလာက္ ႐ံုေလာက္ ေလးထည္ေျမာက္ သကၤန္းကို သာယာေသာ ခဏ၌ပင္ တိစီဝရိက္ဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
၃။ ပိ႑ပါတ္ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
ပိ႑ပါတ္ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ ဆြမ္းခံ၍ ရေသာ ဆြမ္းကိုသာ ဘုန္းေပးရ၏။ ပင့္ဖိတ္၍ ကပ္လွဴေသာ သံဃဘတ္ စသည္ကို မဘုဥ္းေပးရ။
ေဆာက္တည္ပံု
"အတိေရကလာဘံ ပဋိကၡိပါမိ"
"ဆြမ္းခံ ဆြမ္းထက္ အပိုအလြန္ ျဖစ္ေသာ ဆြမ္းကို ပယ္ပါ၏။"
"ပိ႑ပါတိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"ဆြမ္းခံျခင္း အေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
ဆြမ္းခံ ဆြမ္းမွ တပါးေသာ ပင့္ဖိတ္ ကပ္လွဴေသာ သံဃဘတ္ စသည္ကို သာယာေသာ ခဏ၌ပင္ ပိ႑ပါတ္ဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
၄။ သပဒါနစာရိက ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
သပဒါနစာရိက ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ အိမ္စဥ္မေက်ာ္ပဲ အိမ္အစဥ္အတိုင္း ဆြမ္းရပ္ရ၏။ သို႔ေသာ္ ေဘးရန္ရွိေသာ အိမ္၊ လမ္း၊ ရြာ စသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ဆြမ္းမရေသာ အိမ္၊ လမ္း၊ ရြာ စသည္ကို လည္းေကာင္း ေက်ာ္သြားႏိုင္၏။ တျခား အရပ္သို႔ ဖဲသြားႏိုင္၏။
ေဆာက္တည္ပံု
"ေလာလုပၸစာရံ ပဋိကၡိပါမိ"
"မက္ေမာေသာ တဏွာျဖင့္ အိမ္စဥ္ေက်ာ္၍ ဆြမ္းခံသြားျခင္းကို ပယ္ပါ၏။"
"သပဒါနစာရိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"အိမ္စဥ္အတိုင္း ဆြမ္းခံသြားေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
မက္ေမာေသာ တဏွာျဖင့္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ တေန႔လွ်င္ တေနရာတည္း၌သာ တထိုင္တည္းေသာ ဣရိယာပုထ္ျဖင့္ ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးရ၏။ ႏွစ္ေနရာ သံုးေနရာ စသည္ျဖင့္ ေနရာအမ်ား၌ မဘုဥ္းေပးရ။
ေဆာက္တည္ပံု
"နာနာသနေဘာဇနံ ပဋိကၡိပါမိ"
"ေနရာအမ်ား၌ စားျခင္းကို ပယ္ပါ၏။"
"ဧကာသနိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"တထိုင္တည္း၌သာ စားေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
ႏွစ္ေနရာ သံုးေနရာ စသည္၌ ဘုဥ္းေပး သံုးေဆာင္လွ်င္ ဧကာသနိက္ဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
၆။ ပတၱပိုဏ္ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
ပတၱပိုဏ္ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ကို တခြက္တည္း တသပိတ္တည္း၌သာ ထည့္၍ စားရသည္။ ႏွစ္ခြက္ သံုးခြက္ စသည္၌ ထည့္၍ မစားရ။ တခြက္တည္း၌ စားဖြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေစ၊ တမ်ိဳးၿပီးမွ တမ်ိဳးျဖစ္ေစ ထည့္၍ စားႏိုင္၏။ ဟင္းရြက္စိမ္းမ်ားကိုမူ လက္ျဖင့္ ကိုင္၍ စားႏိုင္၏။ ဓုတင္ မပ်က္ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ျဖင့္ ကိုင္ထားျခင္းမွာ ၾကည့္၍ မေလ်ာ္သျဖင့္ သပိတ္ထဲ၌ ထည့္ထားျခင္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္၏။
ေဆာက္တည္ပံု
"ဒုတိယကဘာဇနံ ပဋိကၡိပါမိ"
"ႏွစ္ခုေျမာက္ေသာ စားခြက္ကို ပယ္ပါ၏။"
"ပတၱပိ႑ိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"တခြက္တည္း၌ ရွိေသာ စားဖြယ္ကိုသာစားေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္းေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏"
ႏွစ္ခုေျမာက္ေသာ စားခြက္ကို သာယာေသာ ခဏ၌ပင္ ပတၱပိုဏ္ဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
၇။ ခလုပစၧာဘတ္ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
ခလုပစၧာဘတ္ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ ဆြမ္းစားစဥ္ "ေတာ္ၿပီ" ဟု ပယ္ျမစ္ၿပီးေနာက္ စားလိုျပန္၍ အတိရိတ္ဝိနည္းကံ ျပဳထားေသာ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ကို မစားရ။ ( ခလုပစၧာဘတ္ဓုတင္ မေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းမ်ားမွာမူ အတိရိတ္ဝိနည္းကံျပဳလွ်င္ ေနာက္တဖန္ ျပန္၍ စားႏိုင္၏။ )
ေဆာက္တည္ပံု
"အတိရိတၱေဘာဇနံ ပဋိကၡိပါမိ"
"အတိရိတ္ ဝိနည္းကံျပဳ၍ စားျခင္းကို ပယ္ပါ၏။"
"ခလုပစၧာဘတၱိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"ပယ္ျမစ္ၿပီးမွ အတိရိတ္ ဝိနည္းကံ ျပဳ၍ရေသာ ဆြမ္းကို မစားေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
အတိရိတ္ ဝိနည္းကံ ျပဳထားေသာ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ကို စားေသာ ခဏ၌ပင္ ခလုပစၧာဘတ္ဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
၈။ အာရညကင္ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
အာရညကင္ ဓုတင္ ( ေတာရဓုတင္ ) ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ အနီးဆံုး ရြာႏွင့္ ေလးအတတ္သင္ဆရာ၏ ညႇိဳ႕တင္ထားေသာ ကုလေလးႏွင့္ အျပန္ငါးရာ အနည္းဆံုး ေဝးကြာေသာ ေတာရေက်ာင္း၌ ေနရသည္။ အေၾကာင္းကိစၥ တခုခုျဖင့္ ရြာအတြင္း၌ ေန၍ အ႐ုဏ္မတက္မီ ေတာရေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာၿပီးလွ်င္ ေတာရေက်ာင္း၌ပင္ အ႐ုဏ္တက္ေစမူ ဓုတင္ မပ်က္ေပ။
ဤ၌ အာရညကင္ဓုတင္ ေလာက္ေသာ အကြာအေဝးကို "အလယ္အလတ္ျဖစ္ေသာ ေဒသေတာင္တာျဖင့္ ယူလွ်င္ပင္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ ဝိေဝကကို ရေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤ ျမန္မာေဒသ၌ အမ်ားသံုးေဆာင္ၾကသည့္ ဟသၤာေတာင္ (=၁၈ လက္မ) သံေတာင္(=၂၄ လက္မ) တုိ႔ျဖင့္ ေလးေတာင္တာကို ကုလေလးတာဟု ယူသင့္သည္" ဟု ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဝိသုဒၶါရာမ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ပရမတၳ သ႐ူပေဘဒနီက်မ္း၊ ဒုတိယတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၁၅ ၌ ဆံုးမေတာ္မူသည္ကို မွတ္သားရ၏။
ေဆာက္တည္ပံု
"ဂါမႏၲေသနာသနံ ပဋိကၡိပါမိ"
"ရြာေက်ာင္းကို ပယ္ပါ၏။"
"အာရညိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"ေတာ၌ ေနေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
ရြာေက်ာင္း၌ ေနလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ အ႐ုဏ္တတ္ခ်ိန္တြင္ ရြာေက်ာင္း၌ေနေသာ ခဏ၌ပင္ အာရညကင္(ေတာရ) ဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
၉။ ႐ုကၡမူဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
႐ုကၡမူ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ အုတ္ၾကြပ္၊ ေက်ာက္ျပား၊ အဂၤေတ၊ သက္ကယ္၊ သစ္ရြက္ တို႔တင္ တခုခုျဖင့္ မိုးထားေသာ အရိပ္အာဝါသ၌ မေနရ၊ သစ္ပင္ေအာက္၌သာ ေနရသည္။
ဓုတင္ေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ အျမတ္စား၊ အလတ္စား၊ အညံ့စားဟု သံုးမ်ိဳးသံုးစား ရွိသည့္အနက္ အျမတ္စား ပုဂၢိဳလ္မွာ သစ္ပင္ေကာင္း သစ္ပင္သန္႔ မေရြးခ်ယ္ပဲ မည္သည့္ သစ္ပင္ေအာက္၌ မဆို သစ္ရြက္ပံုမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ေျချဖင့္ ဖယ္ရွင္း၍ ေနရသည္။ အလတ္စား ပုဂၢိဳလ္မွာ သစ္ပင္ေအာက္သို႔ ေရာက္လာသူမ်ားကို အရွင္းခိုင္းႏိုင္ခြင့္ ရွိသည္။ အညံ့စား ပုဂၢိဳလ္မွာမူ ေက်ာင္းသား သာမေဏတို႔ကို ေခၚ၍ သစ္ရြက္ရွင္း၊ သဲခင္း၊ တံတိုင္းကာ၊ တံခါး တပ္ေစလ်က္ ေနခြင့္ရွိသည္။
ေဆာက္တည္ပံု
"ဆႏၷံ ပဋိကၡိပါမိ။"
"အမိုးရွိေသာ အရိပ္အာဝါသကို ပယ္ပါ၏။"
"႐ုကၡမူလိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"သစ္ပင္ေအာက္၌ ေနေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
အမိုးမိုးထားေသာ အရိပ္အာဝါသတြင္ ေနေသာ ခဏ၌ပင္ ႐ုကၡမူဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
၁၀။ အေဗ႓ာကာသိကဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
အေဗ႓ာကာသိကဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ဟင္းလင္းျပင္ လြင္တီးေခါင္၌သာ ေနရ၏။ အမိုးရွိေသာ အရိပ္အာဝါသ၌ ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ေအာက္၌ ျဖစ္ေစ မဝင္မေနရ။
သို႔ေသာ္လည္း ဥပုသ္ျပဳ၊ တရားနာ၊ စာသင္၊ စာခ်ရန္ ျဖစ္ေစ၊ ဆရာ ဥပဇၩာယ္ တို႔၏ ဝတ္ႀကီး ဝတ္ငယ္ ျပဳရန္ ျဖစ္ေစ ဝင္ႏိုင္၏။ ဓုတင္ မပ်က္ေပ။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အမိုးရွိရာသို႔ ဝင္ေနစဥ္ မိုးရြာလွ်င္ မိုးတိတ္သည္အထိ ဆက္လက္ ေနႏိုင္၏။
ေဆာက္တည္ပံု
"ဆႏၷဥၥ ႐ုကၡမူလဥၥ ပဋိကၡိပါမိ။"
"အမိုးကို လည္းေကာင္း၊ သစ္ပင္ရင္းကိုလည္းေကာင္း ပယ္ပါ၏။"
"အေဗ႓ာကာသိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"အမိုးမရွိေသာ ဟင္းလင္းျပင္၌ ေနေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
အမိုးရွိရာသို႔ ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ေအာက္သို႔ ျဖစ္ေစ ဝင္လွ်င္ အေဗ႓ာကာသိကဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
၁၁။ သုသာန္ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
သုသာန္ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ သုသာန္သို႔ ညအခါသြား၍ "သန္းေခါင္ယံပတ္လံုး သုသာန္၌ ေန၍ မိုးေသာက္ယံ၌ သုသာန္မွ ထြက္သင့္သည္" ဟု အဂၤုတၱိဳရ္ေဆာင္မေထရ္မ်ား မိန္႔ၾကား၏။
လူတို႔က သုသာန္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း လူေသအေလာင္း မခ် မျမႇဳပ္ မဖုတ္မရွိဳ႕ရေသးလွ်င္ သုသာန္မမည္ေပ။
အစီအစဥ္ ဤသုသာန္ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ သံဃာမ်ား၏ အႀကီးအမွဴး မေထရ္ႀကီးႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ေျမ အာဏာပိုင္တို႔ကို ႀကိဳတင္ အေၾကင္းၾကားၿပီးေနာက္ သုသာန္သို႔ မိမိသြားမည့္ လမ္းတြင္ရွိေသာ သစ္ပင္၊ သစ္ငုတ္၊ ခ်ံဳပုတ္၊ ေတာင္ပို႔ စသည္တို႔ကို ေန႔အခါကပင္ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈ၍ ေကာင္းစြာ မွတ္သားထားရမည္။
ဘီလူး စသည္တို႔ ႏွစ္သက္တတ္ေသာ ႏွမ္းေထာင္း၊ ပဲထမင္း၊ ငါး၊ အမဲ၊ ႏို႔ရည္၊ ဆီ၊ တင္လဲ စေသာ ခဲဖြယ္ စားဖြယ္တို႔ကို မမွီဝဲ မသံုးေဆာင္ရေပ။
ေဆက္တည္ပံု
"နသုသာနံ ပဋိကၡိပါမိ။"
"သုသာန္ မဟုတ္ေသာ အရပ္ကိုပယ္ပါ၏။"
"ေသာသာနိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"သုသာန္၌ ေနေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
သုသာန္ မဟုတ္ေသာ အရပ္၌ေနလွ်င္ သုသာန္ဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။ "သုသာန္သို႔ မသြားေသာေန႔၌ ဓုတင္ ပ်က္သည္" ဟု အဂၤုတၱိဳရ္ေဆာင္ မေထရ္မ်ား မိန္႔ၾက၏။
၁၂။ ယထာသႏၴတိဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
ယထာသႏၴတိ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ မိမိအား ခ်ထားေသာ ေက်ာင္းအိပ္ရာ ေနရာ၌သာလွ်င္ ေနရ၏။ ေက်ာင္းအိပ္ရာ ေနရာ၌ မက္ေမာေသာ တဏွာျဖင့္ ခ်ထားေပးသည့္အတိုင္း မေနပဲ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ေက်ာင္းအိပ္ရာေနရာ၌ မေနရေပ။ ေနရာ၌ ေနလိုေသာ တဏွာျဖင့္ ရဟန္းငယ္မ်ားကို ေနရာမွ ထသြားေအာင္ မျပဳလုပ္ရေပ။
ေဆာက္တည္ပံု
"ေသနာသနေလလုပၸံ ပဋိကၡိပါမိ။"
"ေက်ာင္းအိပ္ရာ ေနရာ၌ မက္ေမာေသာ တဏွာကို ပယ္ပါ၏။"
"ယထာသႏၴတိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"ခ်ထားေပးေသာ ေနရာ၌ ေနေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္းေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
ေက်ာင္းအိပ္ရာေနရာ၌ မက္ေမာေသာ တဏွာျဖစ္ကာမွ်ျဖင့္ ယထာသႏၴတိဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
၁၃။ နိသဇၨိဓုတင္ ေဆာက္တည္ပံု
နိသဇၨိ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းသည္ သြားျခင္း၊ ရပ္ျခင္း၊ ထိုင္ျခင္း ဣရိယာပုထ္ ၃ ပါးျဖင့္သာ ေနရ၏။ ေလ်ာင္းေသာ ဣရိယာပုထ္ျဖင့္ မေနရ၊ လဲေလ်ာင္း၍ မေနရ။
ေဆာက္တည္ပံု
"ေသယ်ံ ပဋိကၡိပါမိ။"
"လဲေလ်ာင္းအိပ္ျခင္းကို ပယ္ပါ၏။"
"ေနသဇၨိကဂႍ သမာဒိယာမိ။"
"ထိုင္လ်က္ ေနေလ့ရွိေသာ ရဟန္း၏ အေၾကာင္း ေစတနာကို ေဆာက္တည္ပါ၏။"
ေလ်ာင္း၍ အိပ္စက္ျခင္းကို ျပဳကာမွ်ႏွင့္ပင္ နိသဇၨိဓုတင္ ပ်က္ေတာ့၏။
အပၸစၧတာဂုဏ္ ဤ ဓုတင္ အက်င့္တုိ႔ကို စြမ္းႏိုင္သမွ် က်င့္ႀကံလွ်င္ ကိေလသာပါး ကုသိုလ္ပြါး၍ အက်ိဳးမ်ားလွ၏။ သို႔ေသာ္ မိမိ ဓုတင္ေဆာင္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ားသိေအာင္ လူေတြ႕တိုင္း ေျပာျပလ်က္ က်င့္လွ်င္ကား ဓုတဂၤအပၸိစၧတာ (ဓုတင္၌ အလို ေလာဘနည္းျခင္း) ဂုဏ္ႏွင့္ မဟပ္မိေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓုတင္ေဆာင္သူတိုင္း ေအာက္ပါမေထရ္ ႏွစ္ပါး၏ ဝတၳဳကို အၿမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းအပ္ေပသည္။
ဓုတင္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္သူ သီဟိုဠ္ကၽြန္း (ယခု သီရိလကၤာ) အေရွ႕ေတာင္ပိုင္း စိတၱလေတာင္ ၌ ညီေနာင္ မေထရ္ ႏွစ္ပါး သီတင္းသံုးလ်က္ေနၾက၏။ တေန႔ေသာ္ ေနာင္ေတာ္ မေထရ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး၍ ပလုတ္ေဆးေနစဥ္ ညီေတာ္မေထရ္ ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ "ႀကံပိုင္း ဘုဥ္းေပးပါဦး ဘုရား" ဟုဆိုကာ ႀကံပိုင္းကို ဆက္ကပ္၏။ ေနာင္ေတာ္ မေထရ္က အလိုမရွိေတာ့ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားေသာအခါ "အရွင္ဘုရား ဧကာသနိက္ဓုတင္ ေဆာက္တည္ပါသလား ဘုရား" ဟု ညီေတာ္က ေမး၏။
ထိုအခါ ေနာင္ေတာ္က "ကဲ ႀကံပိုင္းယူခဲ့ပါ" ဟု ဆိုကာ ကပ္လာေသာ ႀကံပိုင္းကို ဘုဥ္းေပး၏။ ေနာက္မွ ဓုတင္ကို ျပန္၍ ေဆာက္တည္၏။
ႀကံပိုင္းကို မဘုဥ္းေပးလွ်င္ မိမိ ဧကာသနိက္ဓုတင္ ေဆာက္တည္သည္ကို ညီေတာ္ သိသြားမည္စိုးသျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ပတ္လံုး ေဆာက္တည္လာေသာ ဓုတင္ကို အပ်က္ခံ၍ ႀကံပိုင္းကို ဘုဥ္းေပးျခင္း ျဖစ္၏။ အလိုနည္းျခင္း = အပၸိစၧတာဂုဏ္ႏွင့္ လြန္စြာ ျပည့္စံုလွသျဖင့္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလွပါေပသည္။
( အံ-႒ ၁၊ ၅၉ )
Shared from ဓမၼေရခ်မ္းစင္
No comments:
Post a Comment