မျမင္ႏိုင္ေသာ ေလာက

ဦးေသာင္းတင္ တစ္ေယာက္ မနက္စာ စားေနရင္း ညက အိမ္မက္ကို ျပန္ေတြးေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ျပန္ေတြးသည္ ဆိုတာထက္ စိတ္ထဲကို အလိုလို ေရာက္ေနသည္ဆိုလ်င္ ပိုမွန္မည္။ အိမ္မက္က တိုတိုေလးပါပဲ။ ေမ့လို႔မရနိင္ေလာက္ေအာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းလြန္းသျဖင့္ စိုးရိမ္စိတ္လည္း အနည္းငယ္ ဝင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိေပးတာ မမွားနိင္ေလာက္ဘူး ဟု ေတြးမိသျဖင့္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ ေသာက္ၿပီး ေရႊတူးျခင္း စတင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေျခရင္းျခံဘက္ ကူးလာခဲ့သည္။

သူ က်င္းအနီးကိုေရာက္ေတာ႕ ျခံရွင္ မိုးေက်ာ္ အပါအဝင္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ လုပ္ငန္းဝင္ခြင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ေနရာအႏွံ႔ ေရႊထြက္ေလ့ရိွေသာ သူတို႔ရြာသည္္ ေရႊထြက္ႏႈန္းမ်ားသည့္ ေခ်ာင္းကမ္းေဘးတြင္ တည္ရွိသည္။ အျခားေနရာတို႕ထက္ ေရႊပါဝင္မႈ ပိုမ်ားေသာ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္တြင္ တည္ရွိသည့္ ျခံတိုင္းလိုလို ေရႊတူးေလ့ ရိွၾကသည္။ ဦးေသာင္းတင္၏ ျခံတြင္လည္း သူ၏သားအႀကီး ထြန္းထြန္းက ဦးေဆာင္ကာ ေရႊတူးေနသလို ေခါင္းရင္းျခံတြင္လည္း တူးေနသျဖင့္ ျခံ ၃ ျခံ တၿပိဳင္ထဲ တူးေနသလို ျဖစ္ေန၏။ သူတို႔ ၃ျခံမွာ ေခ်ာင္းအစပ္တြင္ တစ္ဆက္တည္း ရွိေသာေၾကာင့္ တိုင္ပင္ၿပီး တစ္ၿပိဳင္တည္း တူးၾကျခင္းလည္း ျဖစ္၏။

ဤေနရာတြင္ ေရႊတြင္းတူးျခင္း၏ လုပ္ငန္းသဘာဝ အနည္းငယ္ကို ေဖာ္ျပရလ်င္ ေရႊတြင္းတူးရန္ ပ်မ္းမွ် လူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္လိုအပ္သည္။ ပထမဆံုး အေပၚယံေျမလႊာမ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္ရမည္။ ၄င္းကို ေခါင္းေပါင္းက်င္းသည္ဟု ေခၚေလ့ရွိသည္။ ခန္႔မွန္းေျခအားျဖင့္ ေျမအနက္ ၁၀ေပနီးပါးခန္႔ကို တူးဖယ္ ပစ္ရသည္။ ေျမသယ္ေသာ ေဂၚေတာင္းမ်ားျဖင့္ တူးၿပီးေသာ ေျမႀကီးကို ဖယ္ရွားပစ္ၾကသည္။ ေျမသားမ်ား၊ သဲအလႊာမ်ား ကုန္ဆံုးၿပီး ေက်ာက္ခဲႏွင့္ သဲ ေရာထားေသာ ေျမအလႊာေရာက္မွ ေရႊရွာဖို႔ စတင္ျပင္ဆင္ရသည္။ ထိုေက်ာက္ခဲႏွင့္ သဲ ေရာထားေသာ ေျမမ်ိဳးတြင္သာ ေရႊေၾကာမ်ား ရွိတတ္သည္။

ထိုေရႊေၾကာသို႔ေရာက္လ်င္ေတာ့ လူသံုးေလးေယာက္ခန္႔မွ သံဒိုင္ကိုင္ကာ ေျမဆြၾကရသည္။ သံဒိုင္ဆိုသည္မွာ ႏွစ္ဖက္ ခြ်န္ထားေသာ သံေခ်ာင္းအပိတ္ ျဖစ္သည္။ ထို သံဒိုင္ျဖင့္ တြင္းထဲမွ ေျမသားမ်ားကို က်စ္လစ္မႈ ေလ်ာ့ေစရန္ တူးဆြ ေပးရသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ တူးဆြထားေသာ ေျမႀကီးမ်ားကို ပို႔စက္ကိုင္သူတစ္ေယာက္မွ ေျမသားႏွင့္ ေက်ာက္ခဲမ်ား ၿပိဳက်ေစရန္ ေရအားျဖင့္ မႈတ္ထုတ္ေပးရသည္။ ပို႔စက္ဆိုသည္မွာ ေခ်ာင္းထဲမွ ေရမ်ားကို စုပ္ယူကာ တြင္းထဲသို႔ ပို႔ေပးေသာ စက္ကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုစက္မွ ထြက္လာေသာ ေရမ်ားကို ေရပိုက္မွ အရိွန္ေကာင္းေကာင္းထြက္ေစကာ ေျမသားမ်ားကို တိုက္စားပစ္သည္။ ေရစီးႏွင့္ ေမ်ာလာေသာ ေျမႏွင့္ ေက်ာက္ခဲမ်ားကို လူ သံုးေလးေယာက္ခန္႔မွ ေက်ာက္ခဲမ်ားေရြးထုတ္ကာ ေျမႀကီးႏွင္႕ သဲမ်ားကို ေပါက္ျပားမ်ားျဖင့္ မုန္စုပ္စက္ဆီ ဆြဲကာ ပို႔ေပး၏။ ေရြးထုတ္ထားေသာ ေက်ာက္ခဲမ်ားကိုလည္း ေဘးနားတစ္ေနရာသို႔ စုပံုထားၾကသည္။ ေက်ာက္ခဲမ်ား ဖယ္ထုတ္ၿပီးေရစီးျဖင့္ က်လာေသာ သဲေျမမ်ားကို လူတစ္ေယာက္က လက္ျဖင့္ယက္၍ မုန္စုတ္စက္ဆီသို႔ ပို႔ေပးရသည္။

မုန္စုပ္စက္ကို တူးေနေသာတြင္းထဲတြင္ သစ္သားတိုင္ သံုးေခ်ာင္းကို ဖိုခေနာက္ဆိုင္ ဆိုင္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ ဆိုင္း၍ တြဲေလာင္း က်ေနေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားရ၏။ မုန္စုပ္စက္ဆိုသည္မွာ ဝင္ေရာက္လာေသာ သဲေျမမ်ားကို က်င္းအေပၚသို႔ ပိုက္မွတစ္ဆင့္ မႈတ္တင္ေပးေသာ စက္ျဖစ္သည္။ ပိုက္မွတစ္ဆင့္ က်င္းေပၚေရာက္လာေသာ သဲႏွင့္ေရမ်ားကို ဇလားေခၚ ေလးေထာင့္ ပံုးထဲ က်ဆင္းေစၿပီး ထိုမွတစ္ဖန္ ေရတံေလွ်ာက္ကို ျဖတ္သန္းျပန္သည္။ ေရတံေလွ်ာက္တြင္ ေရႊဖမ္းေကာ္ေဇာ၊ သပြတ္အူ၊ အုန္းဆံႀကိဳး စသည္ျဖင့္ ကန္႔ထားေသာ ေနရာ တို႔ကုိ ျဖတ္သန္းေစ၏။

ေလးလံေသာ ေရႊသတၱဳ၏ သဘာဝအရ၊ ၄င္း ေရႊဖမ္းေကာ္ေဇာႏွင့္ အုန္းဆံႀကိဳး တားထားေသာ ေနရာတို႔တြင္ ေရႊမႈန္မ်ားႏွင့္ သဲ၊ ေက်ာက္ခဲအေသးအခ်ိဳ႕ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ၄င္းကို ေရႊသဲစာ ဟုေခၚ၏။ ယင္းေရႊသဲစာမ်ားကို စုစည္းၿပီး တိုင္ကီပိုင္းအျပတ္တြင္ ထည့္ကာ စုေဆာင္းထားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္မွ တစ္ရက္စာ တစ္ရက္ျဖစ္ေစ၊ ၂ရက္၃ရက္ စုစည္း၍ျဖစ္ေစ ေရႊသဲစာကိုထုတ္ယူကာ “အင္” ဟုေခၚေသာ ေရႊက်င္သည့္ သစ္သားျပား ဝိုင္းကေလးျဖင့္ ေရေပၚတြင္ လွ်ပ္တိုက္ၿပီး က်င္ယူကာ ေရႊမႈန္မ်ားကို ကဲ့ယူရသည္။

အင္ထဲတြင္ ရွိေနေသာ သဲႏွင့္ ေက်ာက္ခဲေသးေလးမ်ားမွာ ေရျဖင့္ လႊင့္ပါသြားၾကၿပီးေသာအခါ ေရႊမႈန္မ်ားႏွင့္ အမည္းေရာင္ သဲ(ေရႊခ်ီး) အနည္းငယ္သာ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ၄င္း ေရႊမႈန္မ်ားကို စုေဆာင္းၿပီး ျပဒါးျဖင့္ ဖမ္းလိုက္ေသာအခါ အျဖဴေရာင္ ေရႊအခဲလံုးေလးကို ရရွိသည္။ ရလာေသာ အျဖဴေရာင္ ေရႊအခဲေလးကို မီးဖုတ္လိုက္ပါက လူသားတို႔ မက္ေမာေသာ ေရႊကို ရရွိပါေတာ့သည္။

လုပ္ငန္းစတင္သည္မွာ သိပ္မၾကာေသးသျဖင့္ ေခါင္းေပါင္းက်င္းသည့္ အဆင့္မွာပဲ ရိွေနၾကေသးသည္။ ဦးေသာင္းတင္ကို ျမင္သျဖင့္ ေရႊတူးေနေသာ လုပ္သားမ်ားကို ႀကီးၾကပ္ ညႊန္ၾကားေနဟန္ရွိသည့္ မိုးေက်ာ္က ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ ဦးေလး ဘာလိုလို႔လဲ ”

ပစၥည္းတခုခု လာငွားသည္ ထင္သျဖင့္ ေမးလိုက္၏။

“ မဟုတ္ဘူးကြ ေျပာျပစရာ ရိွလို႔ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး ”

“ ဒီလိုကြ ငါညက အိမ္မက္မက္တယ္ အိမ္မက္ထဲမွာ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ ဝတ္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္က စကား လာေျပာတယ္ကြာ ဘယ္လိုေျပာလဲဆိုေတာ့ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ ”

“ေညာင္ပင္ကို မခုတ္ေစနဲ႔... အဲဒီအပင္မွာ မွီခိုေနရတဲ့သူေတြ ရိွတယ္တဲ့ မင္းတို႕က ေညာင္ပင္ကို ခုတ္လိုက္ရင္ အဲဒီေညာင္ပင္မွာ အမွီျပဳၿပီး ေနၾကသူေတြက ဘယ္မွာ သြားေနရမလဲတဲ႕ အဲဒီလိုေျပာၿပီး အဝတ္ျဖဴ ဝတ္ထားတဲ့သူလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္.. သူလည္း ေပ်ာက္သြားေရာ အိပ္မက္ကေန ငါလည္း လန္႕ႏိုးလာေရာ ”

မိုးေက်ာ္တို႔ ျခံ အစြန္ဘက္က အလြန္ႀကီးမားေသာ ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာ ရွိေနခဲ႔သည့္ ေညာင္ပင္ကို လက္ညိဳးထိုးျပရင္း ေျပာလိုက္သည္။

“ ဟုတ္လား ဦးေလး ”

“ ေအးကြ အဲဒါ ျဖစ္နိင္ရင္ေတာ့ မခုတ္ေစခ်င္ဘူး ”

ရပ္ရြာထဲတြင္ သက္ႀကီးဝါႀကီးသူ ျဖစ္သလို ဘုရားတရားႏွင့္ ေနေလ့ရိွသူ ဦးေသာင္းတင္၏ စကားကို အေလးအနက္ထားကာ မိုးေက်ာ္ တစ္ေယာက္ စဥ္းစားသြားရေတာ့သည္။

“ က်ေနာ္တို႔က ဒီတစ္ကြက္လံုး တူးဖို႔ မွန္းထားတာဆိုေတာ့ မၾကာခင္ တူးသြားရင္းနဲ႔ ေညာင္ပင္ဆီကို ေရာက္သြားမွာပဲ အဲဒီအခါက် ခုတ္မွ ျဖစ္မွာေလ ”

“ ေအးေလ.. အိမ္မက္ဆိုေတာ့လည္း အတင္းတိုက္တြန္းဖို႔ မေကာင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႔ လုပ္ေစခ်င္တယ္ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ပါဦးေလး ”

မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ကြက္မဟုတ္သျဖင့္ ဦးေသာင္းတင္ တစ္ေယာက္ တားျမစ္ဖို႔ မစြမ္းသာေသာေၾကာင့္ အိမ္ဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအိပ္မက္မက္ၿပီး ၁၀ ရက္ခန္႔ ၾကာျမင့္သြားေသာအခါ ဦးေသာင္းတင္ ကိုယ္တိုင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သတိမရျခင္းလား သို႔မဟုတ္ အေလးအနက္ မထားျခင္းလား တစ္ခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ျခံအေနာက္ဘက္ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္အထိ ေရႊတူးရင္း ထို ေညာင္ပင္ကို ခုတ္လိုက္ကာ အျမစ္ပါ တူးပစ္ေလေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ေညာင္ကိုင္း တစ္ကိုင္းကို ေလွေပၚတင္ကာ ေခ်ာင္းဟိုဘက္ကမ္းကူးၿပီး “ေနခဲ့ၾကေတာ့”ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာကာ ေညာင္ကိုင္းကို တဖက္ကမ္းတြင္ ခ်န္ထားခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ၾကားရသည္။ အပင္ကို ခုတ္ၿပီးခဲ့လ်င္ေတာင္ ဒီေလာက္အထိ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ မလုပ္သင့္ဟု ေတြးမိသျဖင့္ ဦးေသာင္းတင္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ ၂၀၀၉ ဇန္နဝါရီလဆန္း ပိုင္းက မက္ခဲ့ေသာ အိမ္မက္သည္ ဇန္နဝါရီလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ အေၾကာင္းထင္လာေတာ့သည္။ တိုက္ဆိုင္သည္ဟု ေတြးယူ၍ မရနိင္ေလာက္ေအာင္ ဆန္းက်ယ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ေပၚလာေလၿပီ။



၂၀၀၉ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၄ ရက္



လူတစ္စုအတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ေစမည့္ ထိုေန႔သည္ သာမန္ေန႔တစ္ေန႔သာ ျဖစ္သည္။ ၾကမၼာဆိုးရဲ႕ စီရင္ခ်က္ ခ်ခံထားရေသာ ေရႊတူးသမား လူတစ္စုကေတာ့ မနက္ခင္း လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ခ်ိန္ထဲက သီခ်င္း တေအးေအး ျဖင့္ ရိွေနခဲ့သည္။ မၾကာမီ ေရာက္လာေတာ့မည့္ နာရီပိုင္းတြင္ အဆိုးရြားဆံုး အေျခအေန ျဖစ္လာမည္လို႔ သူတို႔ ထင္မထားခဲ့ေပ။ ယခင္လို သာမန္ေန႔ တစ္ေန႔ဟုသာ ထင္မွတ္ထားသျဖင့္ သံဒိုင္ကိုင္သူ၊ ေက်ာက္ခဲေရြးသူ ပို႔စက္ကိုင္သူ မုန္စက္ ကိုင္သူ စသည္ျဖင့္ ကိုယ္စီ ဆိုင္ရာ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကသည္။

သူတို႔သတိမျပဳမိေသာ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုကေတာ့ ေကာင္းကင္တြင္ က်ီးငွက္တို႔ အနည္းငယ္ ၿပိဳေနျခင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္ထဲတြင္ အာရံုေရာက္ေနသျဖင့္ ထိုသည္ကို သတိမထားမိၾကေပ။ ထိုသို႔ျဖင့္ ထမင္းစားနားၿပီးေနာက္ ေန႔လည္ပိုင္းလုပ္ငန္းခြင္ ျပန္စျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ေဘးကပ္လ်က္ ႏွစ္ျခံမွလည္း တၿပိဳင္ထဲ ေရႊတူးေနၾကသျဖင့္ မုန္စုပ္စက္သံ၊ ပို႔စက္သံတို႔ျဖင့္ ထိုပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေန၏။ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ ခန္႔တြင္ ေခါင္းရင္းဘက္ ျခံမွ ဦးေသာင္းတင္၏ သား ထြန္းထြန္း ေရာက္လာသျဖင့္ တြင္းထဲဆင္းကာ ႀကီးၾကပ္ေနေသာ က်င္းပိုင္ရွင္ မိုးေက်ာ္မွာ သူငွားထားေသာ ေပါက္ျပားကို ျပန္ေပးရန္ သတိရျပီး တြင္းေပၚသို႕ တက္လာခဲ့သည္။

“ ထြန္းထြန္းေရ မင္း ေပါက္ျပား တစ္ခါတည္း ယူသြားလိုက္ကြာ ငါမအားတာနဲ႔ လာမေပးျဖစ္ေသးတာ ”

“ေအးေအး ယူသြားလိုက္မယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔လည္ ေျမေတြ ေတာ္ေတာ္ၿပိဳတယ္ဗ်၊ အေျခအေန သိပ္မေကာင္းဘူး အလုပ္ခဏနား ထားရင္ ေကာင္းမယ္။ ဒီမနက္ ဟိုဘက္က်င္းက လူတစ္ေယာက္ ျပဳတ္က်တယ္တဲ့ တိုက္ဆိုင္တာက ကၽြန္ေတာ့္က်င္းက လူတစ္ေယာက္လည္း အေစာတုန္းက က်င္းႏႈတ္ခမ္းကေန ျပဳတ္က်သြားေသးတယ္ ဒါေပမဲ့ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္လိုက္ၾကဘူး နည္းနည္းပါးပါး နာက်င္တာေလာက္ပါဘဲ က်ေနာ္စိတ္ထဲ သိပ္မၾကည္တာနဲ႔ လုပ္ကြက္ေတာင္ ခဏ နားထားလိုက္တယ္”

ထြန္းထြန္းေျပာသည္မွာလည္း မွန္သည္။ ယေန႔သည္ ယခင္ေန႔မ်ားထက္ ပို၍ ေျမၿပိဳေနသည္။ ေရႊတြင္းတူးရာတြင္ ေဘးနံရံမ်ား ၿပိဳက်ျခင္းသည္ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ဆိုေသာ္လည္း ယေန႔ ၿပိဳက်ေနေသာ ပမာဏ ပိုမ်ားသလို ၿပိဳႏႈန္းမွာလည္း ျပင္းထန္ေန၏။

“ ေအးေအး အခုပဲ နားခိုင္းလိုက္ေတာ့မယ္ ”

မိုးေက်ာ္ တစ္ေယာက္ သူ၏အလုပ္သမားမ်ားကို အလုပ္သိမ္းရန္ ေျပာဖို႔ လွည့္ထြက္စဥ္မွာပင္ ျဖစ္ရပ္ဆိုးႀကီး က်ေရာက္လာေတာ့သည္။ ျခံႏွစ္ျခံၾကား ကာရံထားေသာ အုတ္တံတိုင္းႏွင့္ နီးေသာအျခမ္းမွ ေျမတြင္း ေဘးနံရံမွာ ရုတ္တရက္ ဝုန္းခနဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံျဖင့္ ၿပိဳက်သြားေတာ႔သည္။ ျဖစ္ရပ္မွာ ျမန္ဆန္လြန္းသျဖင့္ က်င္းထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ လုပ္သားမ်ားထဲမွ ထြက္ေျပးခ်ိန္ မရလိုက္သည့္ မုန္စုပ္စက္ ကိုင္သူႏွင့္ ပို႔စက္ကိုင္သူ ႏွစ္ေယာက္မွာ ေျမဖို႔ၿပီးသား ျဖစ္သြားေတာ့၏။

ၿပိဳက်သြားေသာ ေျမသားမ်ား ေနရာတြင္ ရွိေနသည္႔ အုတ္တံတိုင္းႀကီးပါ အက္ကြဲၿပိဳက်လာကာ မႈန္စုပ္စက္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ တိုင္ႀကီးအား ရိုက္ခ်ိဳးၿပီးေနာက္ ေျမဖို႔ထားျခင္းခံရေသာ လုပ္သား ၂ေယာက္ အေပၚသို႔ ထိုအုတ္တံတိုင္းမွာ ထပ္မံ ပိက်သြားသည္။ ထိုသူ ႏွစ္ေယာက္အတြက္မွာ လြတ္လမ္း မရိွေတာ့ေပ။ ၿပိဳက်သြားသည္႔ အုတ္တံတိုင္းေၾကာင့္ ေထာက္တိုင္တစ္ေခ်ာင္း ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရေသာ မုန္စုပ္စက္မွာ ေညာင္ပင္ရွိခဲ႔ဖူးသည္႔ ဘက္သို႕ ထြက္ေျပးေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကို လႊဲရိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားၿပီး ထိုလုပ္သားႏွစ္ေယာက္၏ ေျခေထာက္ကို မုန္စုပ္စက္ ပိမိသြားေလေတာ့သည္။

အျခားတစ္ဖက္သို႕ ထြက္ေျပးၾကသည့္ လူတစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားၾကသည္။ တဒဂၤအတြင္း ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ဟု ဆိုနိင္ေသာ္လည္း ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကေတာ့ အံ့ၾသဘနန္း ျဖစ္ကာ ထိုေဒသတြင္ ယခုခ်ိန္ထိတိုင္ ေျပာမဆံုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။

က်င္းထဲတြင္ မုန္စုပ္စက္ ပိမိေနသျဖင့္ ထြက္ေျပးလို႔မရ ျဖစ္ေနရွာသည့္ ေျမျပင္ေပၚ ထိုင္ရက္သား ရွိေနသူ ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္မွာ အနည္းငယ္နိမ္႔ေသာ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ရွိေနျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ နည္းနည္းျမင့္ေသာ ေျမျပင္ေပၚ ေရာက္ေနေလသည္။ ေျမႀကီးဖို႔ခံလိုက္ရၿပီး အေပၚမွ အုတ္တံတိုင္း ထပ္မံ ဖိခံလိုက္ရေသာ လူႏွစ္ေယာက္အား လတ္တေလာတြင္ မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့ေသာ္လည္း ယခု မုန္စုပ္စက္ဖိခံထားရသူ ႏွစ္ေယာက္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကယ္တင္ႏိုင္ရန္ အားလံုးက အပူတျပင္း ၀ိုင္း၀န္း ၾကိဳးစားၾကေလသည္။

တြင္းၿပိဳက်သံ ၾကားရသည့္ အနီးအနားမွ လူမ်ားလည္း ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္နားျဖင့္ သိသြားၾကေသာ ရြာထဲမွ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ထပ္ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕က မုန္စုပ္စက္၏ လက္ကိုင္ကြင္းေနရာကို မဒမတုိင္ အလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ လွ်ဳိကာ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ၈ ေယာက္ခန္႔ သယ္မ ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ အခါတိုင္း ပံုမွန္အားျဖင့္ လူေလးငါးေယာက္ခန္႔ မ လို႔ရသည့္ ထိုမုန္စက္မွာ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အနီးအနားရိွ ဝိုင္းၾကည့္ေနသူမ်ားပါ တြင္းထဲဆင္းလာကာ တဖက္ကို ၁၀ေယာက္ေက်ာ္ခန္႔ ဝိုင္းမ ၾကသည္။ လူအားလံုး တစ္ညီတစ္ညာတည္း ညာသံေပးကာမုန္စုပ္စက္ႀကီးကို ၀ိုင္းမလိုက္ၾကစဥ္……..

“ ေျဖာင္း”

“ ဟာ ”

အံ့အားသင့္ဖြယ္ရာ အေျခအေနျဖစ္သည္။ စုစုေပါင္း လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဝိုင္း မ ေနၾကေသာ မုန္စုပ္စက္မွာ အနည္းငယ္မွ် ၾကြ မလာဘဲ လွ်ဳိထားေသာ မဒမ တိုင္သာ အသံျမည္ၿပီး က်ဳိးထြက္သြားသျဖင့္ စိုးရိမ္တႀကီး ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကသူမ်ား ထံမွာ “ဟာ” ခနဲ တအံ့တၾသ ေအာ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာ၏။ ဤမုန္စုပ္စက္ကို လူ ၆ ေယာက္ခန္႔ မ လ်င္ရနိင္ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ စက္က အေပၚသိုု႔ ေျမာက္တက္မလာဘဲ လံုးပတ္ ထြာဆိုင္ နီးနီးရွိေသာ မဒမတိုင္သာ က်ဳိးသြားခဲ့ရသည္။ ေရႊတြင္းတို႔ရဲ႕ သဘာဝ သည္ ၁၅ ေပခန္႔ နက္ေသာ္လည္း က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ရိွသည့္အျပင္ အတက္အဆင္း ျပဳလုပ္ရန္ ေနရာ ပါရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ ၂၀ ေက်ာ္ တြင္းထဲဆင္းကာ သစ္သားတိုင္ လွ်ဳိ၍ သယ္မ ႏိုင္ေလာက္သည္အထိ ေနရာ က်ယ္ဝန္းျခင္း ျဖစ္သည္။

ေရႊတြင္းတူးရာတြင္ မရိွမျဖစ္ လိုအပ္သည္မွာ ေရစုပ္စက္ ျဖစ္သည္။ ပို႔စက္မွ ပို႔လႊတ္ထားေသာ ေရမ်ားအျပင္ ေခ်ာင္းကမ္းနား နီးသျဖင့္ ေျမႀကီးထဲမွ လ်င္ျမန္စြာ စိမ့္ထြက္လာေသာ ေရမ်ားကို စုပ္ထုတ္ရန္ ေရစုပ္စက္ကို တစ္ေန႔လံုး၊ တစ္ညလံုး ေမာင္းထားရသည္။ ေရစုပ္စက္ကို ေမာင္းမထားပါက ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ က်င္းတစ္ခုလံုး ေရအျပည့္ ျဖစ္ေနတတ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ညလံုး ေရစုပ္စက္ကို ေမာင္းထားရေလသည္။

ယခု ၿပိဳက်သြားေသာ တြင္းထဲသို႔ ေရစုပ္စက္ပါ နစ္ျမဳပ္သြားသျဖင့္ ေရမစုပ္ႏိုင္ေတာ့ ေသာေၾကာင္႕ ေျမႀကီးထဲမွ စိမ့္ထြက္လာေသာ ေရမ်ားမွာ တြင္းထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာၿပီး မုန္စုပ္စက္ႏွင္႕ အဖိခံထားရေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ႏွစ္ျမဳပ္စ ျပဳေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူအင္အားျဖင္႔ ဖယ္ရွား၍ မရႏိုင္ေသာ မုန္စုပ္စက္ကို ထပ္မံဖယ္ရွားရန္ ျခံထဲတြင္ ရပ္ထားေသာ ဂ်စ္ကားကို မိုးေက်ာ္ကိိုယ္တိုင္ အလ်င္အျမန္ စက္ႏိႈးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကားကို က်င္းႏႈတ္ခမ္းအနီးတြင္ ရပ္လိုက္ျပီး ဂ်စ္ကားေနာက္ပိုင္း၌ ကြင္းဆက္သံႀကိဳးရွည္ႀကီး၏ တစ္ဖက္ထိပ္ကိုခ်ိတ္ျပီး သံႀကိဳး အျခားတစ္ဖက္ထိပ္တြင္ က်င္းထဲမွ မုန္စုပ္စက္ကို ခ်ိတ္လိုက္ကာ စတင္ဆြဲေတာ႔သည္။

ဂ်စ္ကားမွာ တျဖည္းျဖည္း ေရွ႕သို႕ တုိးသြားသျဖင့္ ခ်ည္ထားေသာ သံႀကိဳးမွာ တင္းလာသည္။ သို႕ေသာ္ မုန္စုပ္စက္ကေတာ့ နဲနဲမွ် မလႈပ္ေခ်။ ထို႔ေနာက္ စက္အရိွန္ျမွင့္ကာ ေရွ႕သို႔ထပ္တိုးျပန္သည္။ ထိုအခါ မုန္စုပ္စက္ႏွင့္ ခ်ိတ္္ထားေသာ သံႀကိဳးမွာ မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ အလယ္မွ “ေထာင္း” ခနဲျမည္ကာ ျပတ္ထြက္သြားသည္။ သံႀကိဳးႀကီးပါ ျပတ္ထြက္သြားသျဖင့္ က်င္းပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူအားလံုးမွာ အံ့ၾသ တုန္လႈပ္သြားေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ ေရမ်ားကေတာ့ လ်င္ျမန္စြာ တက္လာေနေလၿပီ။

စက္ပိမိေနေသာ ေမာင္ဒြန္း ႏွင့္ ေက်ာ္ခိုင္ မွာ နာက်င္မႈ အျပင္ တက္လာေသာ ေရမ်ားႏွင့္ ဖယ္ရွားမရေသးေသာ မုန္စုပ္ေၾကာင့္ မ်က္နာငယ္ေလး ျဖစ္ကာ ေၾကာက္လန္႔၍ တုန္ယင္ေနရွာ၏။ နိမ္႔သည့္ ေနရာတြင္ရွိေနေသာ ေက်ာ္ခိုင္မွာ ရင္ဘတ္ေလာက္ ေရျမဳပ္ေနၿပီး ေမာင္ဒြန္းမွာ ခါးေလာက္အထိ ျမဳပ္ေနေပၿပီ။ တစ္ဘက္က်င္းမွ ထြန္းထြန္းတို႔ အုပ္စုက တက္လာေသာ ေရမ်ားကို စုပ္ထုတ္ရန္ ေရစုပ္စက္ကို ယူလာခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ျပင္အနီးရွိ ေနာက္လုပ္ကြက္တစ္ခုမွ ေရစုပ္စက္ တစ္လံုးပါ ထပ္ယူကာ စက္ ႏွစ္လံုးျဖင့္ ေရစုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။

ေရစုပ္စက္မ်ား ေရာက္လာသည္ကို ျမင္မွ ေမာင္ဒြန္းႏွင့္ ေက်ာ္ခိုင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးေၾကာင့္ နဲနဲ ရႊင္ပ်လာသည္။ ေရစုပ္စက္ကို တပ္ဆင္ၿပီးေနာက္ စက္ႏိႈးၾကသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ရာပင္ ေရစုပ္စက္ ႏွစ္လံုး စလံုးမွာ မည္သို႔မွ ႏိႈး၍ မရေတာ့။ ထိုစက္မ်ားမွာ ယူမလာခင္အထိပင္ ေမာင္း၍ ရေနေသာ လက္ရွိ အသံုးျပဳေနသည့္ စက္အေကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တြင္းထဲမွ ေရမ်ားမွာ မ်ားသထက္ မ်ားလာေနျပီ။

ထိုေရစုပ္စက္မ်ား ပ်က္ေနသည္ ထင္သျဖင့္ အနီးအနားရိွ ေရႊတြင္းမ်ားမွ ေရစုပ္စက္မ်ား သြားယူလာၾကျပန္သည္။ ထိုစက္မ်ားမွာလည္း လည္ပတ္ေနရာမွ ျဖဳတ္လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္လံုး ယူလာသည္။ စက္ႏိႈးသည္ မရျပန္။ အခ်ိန္မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္သြားသလို ေရမ်ားလည္း ပို၍ပို၍ တက္လာေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ ထပ္ ေရစုပ္စက္မ်ား အေျပးအလႊား သြားယူလာၾကျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔ပင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း စက္ ႏိႈး၍မရေပ။

တျခားလူမ်ားကလည္း ထိုႏိႈးမရေသးေသာ စက္ မ်ားကို ကိုယ္စီကိုယ္စီ ႏိႈးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကသည္။ တြင္းထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္၏ အသက္မွာ ေရစုပ္စက္ တစ္လံုးခန္႔ ေကာင္းလာျခင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္စက္ ၄လံုး ကို အနားတြင္ထား၍ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း တစ္လံုးမွ စက္ႏိုးလို႔မရ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေသာင္းတင္၏ ေရတြင္းတြင္ အသံုးျပဳေနေသာ ေရေမာ္တာေလး သြားယူလာကာ ႏိႈး ၾကည့္ျပန္သည္။ ဒီတႀကိမ္တြင္ေတာ့ စက္ လည္ပတ္သံ ထြက္လာသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ လူမ်ားအားလံုး ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ၾကေတာ့သည္။ ဒါ ပထမဆံုး စက္လည္ပတ္သံလည္း မဟုတ္လား။

သို႔ေသာ္ ထိုေရေမာ္တာမွာ ႏိုး၍ ရျပန္ေသာ္လည္း က်င္းထဲမွ ေရမ်ားကို မည္သို႔မွ စုပ္ယူ၍ မရေပ။ မည္သို႔ပင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္းမရနိင္ခဲ့ပါ။ စက္လည္ေနေသာ္လည္း ပိုက္ထဲကို ေရမတက္လာေပ။ အံ့ၾသျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ ျခင္းသည္ အနီးအနားမွ လူမ်ားသို႔တိုင္ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့သည္။ ေရစုပ္စက္ ၄ လံုး၊ ေရေမာ္တာ တစ္လံုးျဖင့္ ေရထုတ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ၾကံရာမရသည့္အဆံုး က်င္းပတ္ပတ္လည္တြင္ ရွိေနေသာ ေယာက်္ားအားလံုးတို႔မွာ ရႏိုင္သမွ်ေသာ ေရပံုး ေရခြက္ တို႔ျဖင့္ တြင္းထဲမွ ေရမ်ားကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ခပ္ထုတ္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္ေနာက္က်ေနျခင္း ၊ ထြက္လာေသာ ေရပမာဏက ပိုမ်ားေနျခင္းေၾကာင့္ ေရခပ္ထုတ္ ေနလ်က္ႏွင့္ ပို၍ပို၍ မ်ားလာသည္မွာ အနည္းငယ္ နိမ့္သည့္ ေျမေနရာတြင္ ပိမိေနသည့္ ေက်ာ္ခိုင္၏ ေမးဖ်ား သို႔တိုင္ ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ေျမျပင္ေပၚထိုင္လ်က္သားႏွင့္ တက္လာေသာ ေရထုကို ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာၾကသည္။ ကူရာကယ္ရာ မဲ့ေသာ အျဖစ္ေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းၾကျခင္း ျဖစ္မည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လာေရာက္ၾကည္႕ရႈေနေသာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ခ်ဳိ႕ပါ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ ငိုေၾကြးေနၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်င္းၿပိဳသည့္ အေတြ႔အၾကံဳကို သိပ္မၾကာခင္က ၾကံဳေတြ႔ထားဖူးေသာ ေဒၚသိန္းရွင္ ဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးက

“ဘက္ဟိုးသြားေခၚ … ဘက္ဟုိးသြားေခၚ”

ဟု ေအာ္ဟစ္ သတိေပးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ လူသံုးေလးေယာက္က ေျမတူးစက္ေခၚ ဘက္ဟိုး ရွိေနေသာ ရြာထိပ္ရိွ ကုမၸဏီရွိရာဘက္သို႔ အေျပးအလႊား သြားေခၚၾကေလသည္။ ဘက္ဟိုးသြားေခၚေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ေရခပ္ထုတ္ေနသူမ်ားကလည္း အားမေလွ်ာ႔ဘဲ ခပ္ထုတ္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ စိမ့္ထြက္ေသာ ေရႏွင့္ ခပ္ထုတ္ေသာ ေရမွာ အင္အား မမွ်သျဖင့္ ေျမနိမ့္သည့္ ေနရာတြင္ ေရာက္ေနေသာ ေက်ာ္ခိုင္မွာ တစ္ေျဖးေျဖးႏွင့္ လည္ပင္း၊ ထို႔ေနာက္ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္တြင္ပင္ ႏွစ္ျမဳပ္သြားေတာ့သည္။

ေရေအာက္သို႔ေရာက္သြားေသာ ေက်ာ္ခိုင္ အသက္ရွဴႏိုင္ရန္အတြက္ လူအခ်ိဳ႕က ပိုက္ တစ္ေခ်ာင္း လွမ္းေပးလိုက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မၾကာခင္ ထိုပိုက္လံုးမွာ ေရေပၚသို႕ ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ေက်ာ္ခိုင္တစ္ေယာက္ ေရေအာက္တြင္ ေသဆံုးသြားသည္ဟု ယူဆရေတာ့သည္္။ မ်က္စိ ေရွ႕တြင္ ကူကယ္ရာမဲ႕ ျဖစ္ေနေသာ သူႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း လူတိုင္းရင္ထဲတြင္ ဖ်စ္ညစ္ခံထားရသကဲ့သို႕ ခံစားရၿပီး ကမၻာငယ္ပ်က္သလို ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ေအာင္ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုေၾကြးၾကသည္။

မိမိ၏ ကံၾကမၼာကို သိသြားေသာေၾကာင့္ ေမာင္ဒြန္းမွာ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ဟန္ျဖင့္ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရခပ္ထုတ္ေနသူမ်ားကို စကား လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

“ ငါ့ကို အရက္ တစ္ခြက္ေပးပါ ”

ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ သူေရြးခ်ယ္ေသာ အားကိုးရာ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ထိ ႏွစ္သက္ေသာ အရာကို ျပဳက်င့္သြားျခင္းလည္း ျဖစ္နိင္သည္။ အရက္တခြက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေမာ့ေသာက္ၿပီးေနာက္ ကမ္းေပးေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ျမန္ျမန္ ဖြာရိႈက္လိုက္သည္။ ထိုေဆးလိပ္ တစ္ဝက္ခန္႔ အေရာက္တြင္ ေမာင္ဒြန္း ေရေအာက္သို႔ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားေတာ့သည္။ သူအသက္ရွဴရန္ ေပးထားေသာ ပိုက္လည္း ခဏအၾကာတြင္ ေရေပၚသို႔ ေပါေလာေမ်ာ ေနေတာ့သည္။

အိမ္ျခံစည္းရိုးမ်ားကို ခ်ဳိးဖ်က္ၿပီး ဝင္ေရာက္လာေသာ ေျမတူးစက္ေရာက္လာခ်ိန္သည္ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ ေရေအာက္သို႔ ႏွစ္ျမဳပ္သြားၿပီး အနည္းငယ္ ၾကာသည့္အခ်ိန္တြင္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရေအာက္ထဲမွ မုန္စုပ္စက္ကို ဘက္ဟိုးျဖင့္ ကုပ္ဆြဲ တင္လိုက္သည္။ မည္သုိ႔မွ ဖယ္ရွားမရခဲ့ေသာ မုန္စုပ္စက္ ေျမျပင္ေပၚ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္မွ ေမာင္ဒြန္းႏွင့္ ေက်ာ္ခိုင္တို႔ကို ဆယ္ယူနိင္ေတာ့သည္။ ေရျမဳပ္သြားသည္မွာ သိပ္မၾကာေသးေသာ ေမာင္ဒြန္းအား အသက္ရွင္လို ရွင္ျငား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေရအန္ထြက္လာေအာင္ ျပဳစုၾကေသာ္လည္း ေမာင္ဒြန္းမွာ အသက္ရွင္မလာေတာ့ေပ။

ထိုေျမတူးစက္ျဖင္႔ပင္ အုတ္တံတိုင္းကို ဖယ္ရွားကာ ေျမဖို႔ခံထားရေသာ လုပ္သားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ဂရုတစိုက္ ရွာေဖြကာ တူးေဖာ္ၾကေလသည္။ ထိုႏွစ္ေယာက္လံုးမွာလည္း ေျမၾကီးေအာက္တြင္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသဆံုးေနသည္ကို ေတြ႔ရွိရ၏။ ထိုသို႔ျဖင့္ စုစုေပါင္း လူ ၄ ေယာက္ အသက္ဆံုးရႈံးသြားရေသာ ေတြးေတာ၍မမွီနိင္ဖြယ္ရာ ေရႊက်င္းၿပိဳသည့္ ျဖစ္ရပ္သည္ ယခုတိုင္ ထိုေဒသ၌ ေျပာစမွတ္အျဖစ္ တြင္က်န္ေနေလေတာ့သည္။

ထိုညတြင္ ၄င္း ေရႊက်င္းအနီးတစ္၀ိုက္၌ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူေနၾကေသာ ေခြးအူသံကို တစ္ရြာလံုးက တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားစြာ ၾကားရေလသည္။


ထိုျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ပြားၿပီး ညနက္သန္းေကာင္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ လူေလးဦး၏ ပံုသ႑ာန္မ်ားကို ထိုအနီးတစ္ဝိုက္ရွိ ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူတစ္ခ်ိဳ႕က မၾကာခဏ ေတြ႔ရေၾကာင္း ေျပာၾကေလသည္။ ထိုစကားကို ေကာလဟာလ အျဖစ္ သတ္မွတ္ရလ်င္ေတာင္ အမႈအခင္းမ်ား အားလံုးၿပီးစီးခ်ိန္ ၄င္းေရႊတြင္းကို ျပန္လည္လုပ္ခြင္႔ရၿပီး လုပ္ငန္းျပန္စေသာအခါတြင္မူ ယခင္က ရွိခဲ့ေသာ ေရႊထြက္ေကာင္းလွသည္႕ ေရႊေၾကာ တစ္ေၾကာလံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ျဖစ္ရပ္ကိုေတာ့ ဆန္းၾကယ္မႈအေပၚ အံၾသဖြယ္ရာ ထပ္ဆင့္လိုက္ေသာ ျဖစ္ရပ္ဟု သတ္မွတ္ရမည္ ထင္ပါသည္။

။.........................................................................။


နာမည္မ်ား လြဲေျပာင္းထားသည္မွ လြဲ၍ ဤျဖစ္ရပ္သည္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ျပည္နယ္တစ္ခု၌ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအျဖစ္ဆိုးကို အစမွ အဆံုးတိုင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့သူကိုယ္တိုင္ ျပန္ေျပာျပထားသည္ကို အပိုအလိုမရိွ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ဇာတ္လမ္းေလးကို ေန႔စြဲအတိအက် ျပန္ရွာေပးၿပီး ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို ေက်းဇူးတင္ရိွပါတယ္။

www.myitkyoeinn.com
Credit to: ျမစ္က်ိဳးအင္း
Reference: www.moba4all.org