ေရွးေရွးဆရာေတာ္ႀကီမ်ားက
၁။ ဘုရားကို ေစတီကြယ္
၂။ တရားကို စာအုပ္ကြယ္
၃။ သံဃာကို ရဟန္းကြယ္ တတ္သည္ဟု ဆုံးမခဲ႔ေပသည္။
ထိုတြင္
၁။ မိမိတို႔သည္ တန္ခိုးႀကီးဘုရားကိုမွ ေရႊရွိေသာဘုရားကိုမွ
ေရႊတိဂုံမွ မဟာျမတ္မုနိမွစသည္ျဖင့္ ဘုရားဟုမွတ္ထင္္ကာ ရွိခိုးကိုးကြယ္ႀကမည္ဆိုလ်ွင္ ဘုရားကို ေစတီကြယ္သည္မည္၏။
အမွန္မွာ ထိုသုိ႔မျဖစ္ေစရန္ မည္သည့္ ေစတီပုထိုး ဆင္းတုေတာ္ကိုျဖစ္ေစ ရွိခိုးကိုးကြယ္သည့္အခါ ပုံေတာ္ကိုႀကည့္ကာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အရဟံစေသာ ဂုဏ္ေတာ္တို႔ကို အာရုံျပဳကာ ရွိခိုးကိုးကြယ္တတ္ဖို႔ လိုေပသည္။
၂။ ဘယ္စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္လိုေရးထားတယ္ ဘယ္ဆရာေတာ္က ဘယ္အေခြထဲမွာ ဘယ္လိုေဟာထားတယ္ စသည္ျဖင့္ မလိုက္နာ မက်င့္သုံးဘဲ ေျပာရုံသာ ေျပာေနမည္ဆိုလ်ွင္
တရားကို စာအုပ္ေတြ စီဒီေတြက ကြယ္သည္မည္၏။
ထိုသို႔မၿဖစ္ေစဖို႔ တရားရွာ ကိုယ္မွာေတြ႕ ဆိုသည့္အတိုင္း မိမိတို႔စရိုက္ အႀကိဳက္အားေလ်ာ္စြာ သမထ ဝိပႆနာ ဒါန သီလ ဘာဝနာ တစ္ခုခုကို လက္ေတြ႕လိုက္နာ က်င့္ႀကံအားထုတ္ ႀကရေပမည္။
၃။ မိမိတို႔သည္ ဘယ္ကိုယ္ေတာ္ကိုမွ လွဴမည္။ ဘယ္ကိုယ္ေတာ္မွ ႀကည္ညိဳမည္ စသည္ျဖင့္ ပုဂိၢဳလ္စဲြကာ လွဴႀက၊ ႀကည္ညိဳႀကလ်ွင္ သူ၏သႏၲာန္၌ သူႀကည္ညိဳရာ ကိုယ္ေတာ္က သံဃာကို
ကြယ္ေနေလသည္။
ထိုသို႔မကြယ္ေစရန္ မည္သည့္ ကိုယ္ေတာ္ မည္သည့္ ရဟန္းသာမေဏကိုျဖစ္ေစ လွဴေသာအခါ ပုဂိၢဳလ္ကို ေက်ာ္ကာ
သံဃာေတာ္အမ်ားကို အာရုံျပဳကာ လွဴဒါန္းတတ္ရေပမည္။
မိမိတို႔ တစ္ခုခုလွဴတိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက သံဃႆ ေဒမ သံဃာေတာ္အား လွဴပါ၏..စသည္ျဖင့္ တိုင္တည္ေပးျခင္းသည္လည္း ထိုသို႔မကြယ္ေစရန္ သံဃာေတာ္အေပါင္းကို အာရုံၿပဳတတ္ေစရန္ ျဖစ္ေပသည္။
ေလာက၌ တဦးတေယာက္၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ထက္ အဖြဲ႕အစည္း၏
ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ပိုအားေကာင္းသကဲ႔သို႔ တစုံတေယာက္၏ အားအစြမ္းသည္ အဖြဲ႔အစည္းတခု၏ အားအစြမ္းကို မမီွသကဲ႔သို႔ ပုဂိၢဳလ္ကို အာရုံျပဳ လွဴသည္ထက္ သံဃာကို အာရုံျပဳလွဴသည္က ပိုမိုအစြမ္းထက္ေႀကာင္း အကိ်ဴး မ်ားေႀကာင္း သေဘာေပါက္ႀကရေပမည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ မိမိတို႔သည္ မိမိတို႔သႏၲာန္၌ ကြယ္ေနေသာ
အရာမ်ားကို ဖယ္ကာ အတြင္းသားထိေရာက္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ၿပီး ရွိခိုးတတ္ က်င့္ႀကံတတ္ ႀကည္ညိဳ
လွဴတန္းတတ္ႀကပါေစေႀကာင္း ဆႏၵျပဳလိုက္ပါရေစ။
No comments:
Post a Comment