တစ္ခါေတာ့ ကေလးေတြကို ထိန္းေက်ာင္းတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ဆီကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္ စာတစ္ေစာင္နဲ႕ေရာက္လာတယ္။
စာထဲမွာပါတာကေတာ့ " ကၽြန္မ သမီးေလးမွာ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ဆိုးေလးေတြ ရွိပါတယ္။ သူက အဲဒါကို မေကာင္းမွန္းလဲ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာလို႕မရဘူး ဆရာၾကီး ကူညီပါ "
စာကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ႕ ဆရာၾကီးက လႊင့္ျပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးကို သူ႕အိမ္ေနာက္ေဖးက ပန္းျခံေလးထဲကို ေခၚသြားတယ္။ ေကာင္မေလးက အသက္ ၁၂ နွစ္နီးပါးေလာက္ရွိၿပီ။
ပထမဆံုး ဆရာၾကီးက ျမက္ပင္ေလးတစ္ပင္ကို ျပတယ္။ အဲဒီအပင္ကို အျမစ္ကေန ဆြဲႏႈတ္လိုက္လို႕ေျပာတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ေအးေဆးပဲ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဆြဲနႈတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဆရာၾကီးက ပန္းပင္ေလး တစ္ပင္ကို ျပတယ္။ ဆြဲနႈတ္ခိုင္းတယ္။ ေကာင္မေလးက လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႕ ဆြဲနႈတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဆရာၾကီးက ပန္းခ်ံဳတစ္ခုကို ဆြဲနႈတ္ခိုင္းတယ္။ ေကာင္မေလးက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ အားကုန္သံုးၿပီးဆြဲနႈတ္တယ္။တစ္ခါနဲ႕မရဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အျမစ္ကေနကၽြတ္သြားတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာၾကီးက ျခံေထာင့္က သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ကို အျမစ္ကေနဆြဲနႈတ္ခိုင္းတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး ဒီသစ္ပင္ၾကီးကို ဘယ္လိုနႈတ္ရမွာလဲေပါ့။
ဆရာၾကီးက " ေအး မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ဆိုတာလဲ အဲလိုပဲ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ျပဳျပင္ရန္ လြယ္ကူေပမယ့္ ၾကီးလာရင္ေတာ့ အပင္ၾကီးလို ျပဳျပင္ဖို႕ခက္သြားလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႕ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အျပဳတစ္ခုဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတာကို သိရင္ ျမက္ပင္ေလာက္ကတည္းက ရွင္းထားသင့္တယ္။ အဲဒီလိုမလုပ္ဘဲ အပင္ၾကီးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွ ျပန္ျပင္ဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္တဲ့အရာတစ္ခုပဲ "
ေကာင္မေလးလဲ အသိတရားရသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္သြားတယ္။ တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ ဆရာၾကီးဆီ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာတယ္။ လက္ေရးကေတာ့ ကေလးလက္ေရးပါ။ ေရးထားတာက " ဆရာၾကီး သမီး ျမက္ပင္ေလးကို အျမစ္က နႈတ္လိုက္ပါၿပီ " တဲ့။ လူနာမည္မပါလဲ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဆရာၾကီးသိတယ္။
သူၿပံဳးလိုက္တယ္။
ေမာင္စိုင္း
No comments:
Post a Comment