စကားေျပာနည္း
ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရာ၌ မင္း၊ ငါ၊ က်ဴပ္၊ ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မ စသည္ျဖင့္ေျပာဆိုျခင္း မျပဳရ။
မိမိကိုယ္ကိုေျပာလွ်င္ တပည့္ေတာ္၊ ဘုရားတပည့္ေတာ္ဟု သံုးႏႈန္းေျပာဆိုရမည္။
မင္း၊ သင္၊ ခင္ဗ်ား အစား အရွင္ဘုရား ဟု သံုးႏႈန္းေျပာဆိုရမည္။ ေခၚေသာအခါမွာလည္း ကိုရင္ဘုရား၊ ဦးပဥၨင္းဘုရား၊ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ဘုန္းဘုန္းဘုရား ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းရမည္။
ကိုရင္၊ ဦးဇင္း သံဃာေတာ္မ်ားကလည္း က်ဳပ္၊ ခင္ဗ်ား၊ အစ္မ၊ အစ္ကို၊ ညီမ၊ ႏွမ၊ အေမ၊ အေဖ စသည္ျဖင့္ ေခၚေ၀ၚျခင္းမျပဳရေပ။ ဒကာမႀကီး၊
ဒါယိကာမႀကီး၊ ဒကာႀကီး၊ ဒါယကာႀကီး၊ ဒကာေလး၊ ဒါယကာေလး စသည္ျဖင့္ သာသနာေတာ္သံုး စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေျပာဆိုၾကရေပသည္။
ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို လူပုဂၢဳိလ္မ်ားက ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားရာ၌ ထမင္းစားပါဘုရား၊ ဟင္းစားပါဘုရား စသည္ျဖင့္ မေျပာရ။ ဤသုိ႔ေျပာလွ်င္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားမွာ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္အရ ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ခြင့္ မရွိေတာ့ေပ။
ထမင္းအစားဆြမ္းဟု သံုးႏႈန္းရမည္။ ဆြမ္းဘုန္းေပးပါဦးဘုရား၊ ဆြမ္းဟင္းမ်ား ျပည့္စံုပါသလားဘုရား စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားရသည္။
ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ခရီးသြားေနစဥ္ မိမိက ခဏခတၱရပ္တန္႔ေစၿပီး စကားေျပာလိုလွ်င္ ရပ္ေတာ္မူပါဦးဘုရား စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားရသည္။
ဆြမ္းခံၾကြလာလွ်င္ ေလာင္းလွဴလိုပါက ရပ္ေတာ္မူပါဦးဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားၿပီး ႐ိုေသစြာ ဆြမ္းႏွင့္ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို ေလာင္းလွဴရသည္။
မေလာင္းလွဴႏုိင္ပါကလည္း ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ဘုရား၊ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဘုရား စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားရသည္။
လမ္းမွာ ခဏ ခတၱရပ္၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာဆိုပါက ေရွးဦးစြာ လက္အုပ္ကေလးခ်ီ၍ ဦးၫႊတ္လုိက္ၿပီးမွ ဆက္လက္ၿပီး စကားေျပာရသည္။
ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားထံသုိ႔ သြားေသာအခါ မိမိေတြ႕ရွိသည့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ေရွးဦးစြာ ရွိခိုးဦးခ်ရသည္။ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားရွိေသာ ေနရာျဖစ္ပါက ေရွးဦးစြာ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကို ရွိခိုးဦးခ်ၿပီးမွ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို ရွိခိုးဦးခ်ရသည္။
စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ကပ္လွဴနည္း
ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကို မိမိဖာသာ မိမိကိုယ္တိုင္ယူ၍ ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ခြင့္မရွိပါ။ ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ခဲ့လွ်င္ ( စားလွ်င္ ) ၀ိနည္း သိကၡာပုဒ္အရ အျပစ္သင့္ပါသည္။ ( အာပတ္သင့္သည္ဟု သံုးႏႈန္း၏ )
လူပုဂၢဳိလ္မ်ားက ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ႏွင့္ ညီညြတ္ေအာင္ ၏ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ကပ္လွဴမွ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ခြင့္ စားခြင့္ ရွိပါသည္။
လူပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဆြမ္းစေသာ စားေသာက္ဖြယ္ ပစၥည္းကို ရဟန္းသံဃာေတာ္၏ လက္သို႔ထိေအာင္ ေရာက္ေအာင္ ေပးျခင္းကို ကပ္လွဴသည္ဟုေခၚ၏။ ယင္းသို႔ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေပးလွဴျခင္းကို ကပ္သည္ဟုလည္း အတိုေကာက္သံုးႏႈန္း၏။
ယင္းသို႔ကပ္လွဴရာ၌ အဂၤါငါးမ်ဳိးႏွင့္ျပည့္စံုမွ ကပ္လွဴမႈ ထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ အဂၤါငါးမ်ဳိးႏွင့္ျပည့္စံုေအာင္ ေပးလွဴျခင္းကို အကပ္ေျမာက္သည္ဟု အတိုေကာက္ သုံးႏႈန္း၏။
အကပ္ေျမာက္ အဂၤါငါးမ်ဳိး
၁။ ကပ္လွဴမည့္သူက ကပ္လွဴျခင္းခံယူမည့္ ရဟန္း၏လက္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ထိေအာင္ စားဖြယ္ပစၥည္းကို ေရွး႐ႈေဆာင္ေပးျခင္း။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ လက္ျဖင့္ ေရွ႕ထိုးေပးမွ ေရွး႐ႈေဆာင္သည္ မဟုတ္ေသး။ ဦးေခါင္းေပၚ၌ရြက္ထားေသာ စားဖြယ္ခြက္ကို ေပးလွဴလို၍ အနည္းငယ္ေစာင္းေပးလုိက္လွ်င္ ေရွး႐ႈေဆာင္ေပးရာ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ ရဟန္းက ထိုခြက္ကို လက္ျဖင့္ထိကာ အလိုရွိရာယူစားႏုိင္၏။
၂။ ကပ္လွဴမည့္သူသည္ ကပ္လွဴျခင္းခံယူမည့္ ရဟန္း၏ ႏွစ္ေတာင့္ထြာအတြင္း ေရာက္ရွိေနရျခင္း။
၃။ အားအလတ္စားရွိသူ တစ္ေယာက္တည္း ေျမွာက္ခ်ီမယူႏိုင္ေသာ ပစၥည္း၀တၳဳျဖစ္ေစရျခင္း။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆြမ္းႏွင့္ ဆြမ္းဟင္းပန္းကန္မ်ား တင္ထားေသာ စားပြဲခံုသည္ ခြန္အားအလတ္စားရွိသူ တစ္ေယာက္တည္း ေျမွာက္ခ်ီမ၍ ဆပ္ကပ္မႈမ်ဳိးသည္ အကပ္ေျမာက္ပါသည္။ အလွဴရွင္မ်ား အတူတကြ
မယူ ကပ္လွဴႏိုင္သည္။
၄။ ကိုယ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႏွင့္စပ္ေသာ ကိုင္ထားေသာ ခြက္စသည္ျဖင့္ျဖစ္ေစ ပစ္၍ျဖစ္ေစ ဤသံုးမ်ဳိးတြင္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကပ္လွဴသူကေပးျခင္း။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ပစ္၍ ေပးျခင္းမ်ဳိးကိုကား ႐ုိင္းစိုင္းရာေရာက္ေသာေၾကာင့္ အကပ္ေျမာက္ေသာ္လည္း ကပ္လွဴေလ့မရွိပါ။
၅။ ကုိယ္၏အစိတ္အပိုင္း လက္စသည္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႏွင့္စပ္ေသာ ကိုင္ထားေသာ ခြက္ တုတ္စသည္ျဖင့္ ခံ၍ ထိ၍ ျဖစ္ေစ ဤႏွစ္မ်ဳိးတြင္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အကပ္ခံရေသာ ရဟန္းက ခံယူျခင္း။
ဤငါးမ်ဳိးျဖင့္ ျပည့္စံုညီညြတ္ေအာင္ ကပ္လွဴမွသာ အကပ္ေျမာက္ပါသည္။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္
ေရွ႕႐ႈေဆာင္ျခင္း။
ႏွစ္ေတာင့္ထြာအတြင္းျဖစ္ျခင္း။
တစ္ေယာက္ မႏိုင္ျခင္း။
လက္ျဖင့္သို႔မဟုတ္ ပန္းကန္စသည္ျဖင့္ထည့္၍ ကပ္ျခင္း။
ရဟန္းက အကပ္ခံျခင္း။
ဤသို႔ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကုိ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား
ကပ္လွဴရာ၌ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ပါက ႀကံဳ႕ႀကံဳကေလးထိုင္၍ အမ်ဳိးသားျဖစ္ပါက ဒူးတုတ္ထိုင္ၿပီး ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ အဂၤါငါးမ်ဳိးႏွင့္ ျပည့္စံုညီညြတ္ေအာင္ ႐ိုေသေလးစားစြာ ကပ္လွဴရပါမည္။ သကၠစၥဂါရ၀ေျမာက္ရမည္။ သို႔မွသာ လူနတ္နိဗၺာန္
သံုးတန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္းျဖစ္၍ မြန္ျမတ္ေသာ
ေကာင္းက်ဳိးကို ရရွိႏုိင္မည္ျဖစ္ပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္မွ
No comments:
Post a Comment