“၉၅၊ ၈၄၊ ၇၂၊ ၇၃၊ ၈၁၊ ၆၄၊ ၆၃၊ ၆၈၊ ၃၅၊
၃၁၊ ၄၇၊ ၄၃၊ ၅၁၊ ၂၂၊ ၃၊ ၄၆၊ ၆၉၊ ၇”
အထက္ပါဂဏန္းသခၤ်ာတို႔ကား အျခားမဟုတ္၊ ေန႔စဥ္
ထုတ္သတင္းစာ နာေရးက႑တြင္ ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ
ေသဆံုးသူတို႔၏ အသက္တို႔ပင္ျဖစ္၏။
ထိုအထဲ၌ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္သူမ်ားပါသလို အသက္
အရြယ္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားလည္း ပါ၀င္ေပ၏။ ေက်ာ္ၾကားသူ
မ်ား ပါသလို သာမန္ လူမ်ားလည္း ပါ၀င္ေပ၏။ တစ္ဖန္
ရာထူးဂုဏ္သိမ္ျမင့္မားကာ အေျခြအရံအသင္းအပင္း
၀န္းရံေနေသာသူမ်ား ပါသလို ရာထူးဂုုဏ္သိမ္မရွိ၊ အေျခြ
အရံအသင္း အပင္းကင္းေသာ သူတို႔လည္း ပါ၀င္ေပ၏။
အခ်ိဳ႕ကား လူ႔ဘ၀ပင္ ဘယ္လိုေနမွန္း မသိေသး။ နာေရး
က႑၌ ပါ၀င္ေန၏။ ထိုျမင္ကြင္းကား တစ္ရက္မဟုတ္၊
ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္၏။
ထိုေသဆံုးသူတို႔အထဲ၌ ကိုယ္မသိဖူး မျမင္ဖူးသူမ်ားပါ၀င္
သလို ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ကိုယ့္သူ ငယ္ခ်င္းတို႔လည္း ပါ၀င္ေန
၏။ တစ္ဖန္ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းထဲက ပါရွိေနတတ္သ
လို ရံဖန္ရံခါ ကိုယ့္မိသားစု၀င္ထဲကပင္ ျဖစ္ေနတတ္၏။ ထို
ေသဆံုးသူတို႔ကို ေတြ႔ျမင္ရသည့္အခ်ိန္ (ေသဆံုးသည့္
အေၾကာင္းကို ၾကားသိရသည့္အခ်ိန္)တြင္ မည္သို႔ေသာ
စိတ္ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါသနည္း။ ထိတ္လန္႔မႈ သံေ၀ဂေကာ
ျဖစ္ခဲ့ရဲ႕လား။ မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္ေမးၾကည့္ပါက ခ်က္ခ်င္းပင္
အေျဖထြက္ လာမည္ျဖစ္၏။
အမ်ားအားျဖင့္ ေသဆံုးသူသည္ ကိုယ္ႏွင့္ မည္သို႔မွ်မေတာ္
စပ္လွ်င္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရုံ သနားရုံမွ်သာ ျဖစ္ၾက၏။ ေသြး
သားေတာ္စပ္လွ်င္မူ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရုံ၊ ပူေဆြးေသာက
ေရာက္ရုံ မွ်သာ ျဖစ္ၾက၏။ ေျပာရလွ်င္ “ဤမွ်သာ”ဟု ေျပာ
ဆိုရမည္ျဖစ္၏။ ထို႔ထက္မပို။ “သူတို႔ေသရသလို တစ္ေန႔ေန႔
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ငါလည္း ေသရမွာပါလား”ဆိုေသာ ထိတ္လန္႔
မႈသံေ၀ဂအဆင့္သို႔ မေရာက္ေပ။ ေရာက္လွ်င္လည္း အခုိက္
အတန္႔သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
အခ်ိဳ႕ကား စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္း၊ သနားျခင္းမွ်ပင္ မျဖစ္။
အေလာင္းကို ေရွ႕မွာထား၍ စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ သားေရး
သမီးေရးအေၾကာင္း၊ အိမ္အေၾကာင္း၊ ကားအေၾကာင္း၊ စပါး
အေၾကာင္း၊ ပဲအေၾကာင္း၊ ရုပ္ရွင္ဗီဒီယိုအေၾကာင္းတို႔ကို လႈိုင္
လႈိင္ေျပာေနၾက၏။ အသိတရား၊ သတိ တရား မရွိၾကေပ။
သံေ၀ဂျဖစ္စရာျမင္ကြင္းကို ေရွ႕မွာထားကာ သံေ၀ဂမျဖစ္ဘဲ
ေလာဘျဖစ္စရာ၊ ေဒါသျဖစ္စရာ၊ ေမာဟျဖစ္စရာ အာရုံေတြ
ႏွင့္ လံုးေထြးရစ္ပတ္ေနသည္မွာအရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွ၏။
ေသျခင္းတရားမွာ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္ေတာ့သလိုလို။ ေသျခင္း
တရားမွ အစဥ္ထာ၀ရ လြတ္ကင္းေနၾကသလိုလိုပင္။ အမွန္
အားျဖင့္ သံေ၀ဂျဖစ္စရာကို ေတြ႔ျမင္ၾကားသိရလွ်င္ “ငါလည္း
တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူတို႔လို…”ဆိုေသာ ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂအဆင့္
သို႔ ေရာက္သင့္၏။ ထိုသို႔ သံေ၀ဂျဖစ္သည့္အတြက္ ေလာကီ
ကိစၥေရာ ေလာကုတၱရာကိစၥပါ အက်ိဳးမယုတ္။ ဆံုးရႈံးမႈမျဖစ္။
မိမိအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ရွိမည္သာ ျဖစ္၏။
ဤ၌ တိႆမင္းသား၏ အျဖစ္ကို ျပဆိုလို၏။
၇-ရက္ျပည့္က အသတ္ခံရမည့္တိႆ
သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီး၌ ညီေတာ္အရင္းတစ္ေယာက္ ရွိေလ
၏။ ယင္းညီေတာ္ကား တိႆမင္းသားပင္။ မင္းၾကီးသည္ ညီ
ေတာ္ တိႆမင္းသားကို အိမ္ေရွ႕မင္းသားအရာ၌ ထားေလ၏။
ထိုတိႆမင္းသားသည္ တစ္ေန႔ ေတာလည္ထြက္ရာ သမင္မ်ား
ကိုျမင္ျပီး “ျမက္ကိုစားေနရတဲ့ သမင္ေတြေတာင္မွ ေပ်ာ္ျမဴးႏိုင္ၾက
ေသးတယ္၊ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြစား၊ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့အိပ္
ရာေတြမွာ အိပ္ၾကရတဲ့ ရဟန္းေတြမွာ ဘယ္မွာမေပ်ာ္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ”
ဟု မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အၾကံကို ၾကံမိေလ၏။ ထိုအၾကံကို သီရိဓမၼာ
ေသာကမင္းၾကီးအားေလွ်ာက္ထားေလ၏။သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီး
သည္ ညီေတာ္တိႆမင္းသားကို ဆံုးမလိုသည့္အတြက္….
“ညီေတာ္တိႆ….လာပါ။ ၇-ရက္တိတိ ထီးနန္းစံပါ။ ၇-ရက္ျပည့္
ရင္ေတာ့ ညီေတာ္ကို သတ္မယ္” ဟု မိန္႔ၾကားေလ၏။
တိႆမင္းသားသည္ “၇-ရက္ျပည့္ရင္ ငါဟာ အသတ္ခံရေတာ့
မယ္(ေသရေတာ့မယ္)”ဟု ေတြးျပီး ေရမခ်ိဳးႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္၊ မစား
ႏိုင္ျဖစ္ကာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ပိန္ခ်ံဳးလာေလ၏။ ၇-ရက္ျပည့္ေသာအခါ
သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးက.........”မင္းဟာ ဘာျဖစ္လို႔ မအိပ္ႏိုင္၊
မစားႏိုင္ျဖစ္ျပီး ပိန္ခ်ံဳး သြားတာလဲ”ဟု ေမးေလ၏။ ထိုအခါ တိႆ
မင္းသားက….”ေသရမည့္ေဘးကို ေတြးေၾကာက္ေနမိ လို႔ပါ”ဟု
ေလွ်ာက္တင္ရာ…”ဟဲ့တိႆ…. ၇-ရက္ၾကာမွ ေသရမယ္လို႔ ရက္
တိတိက်က်ပိုင္းျဖတ္ျပီး သိတဲ့ မင္းေတာင္မွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
မေပ်ာ္ရြင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ထြက္သက္၀င္သက္တိုင္း အစဥ္မျပတ္ ေသ
ေဘးကို ရႈေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြမွာ ဘယ္မွာေပ်ာ္ႏိုင္မွာလဲ”ဟု
မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
တိႆမင္းသားသည္ ထိုအခါမွ သာသနာေတာ္ကို ပို၍ၾကည္ညိဳ
ေလ၏။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ရဟန္းျပဳရာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေလ၏။
ဤ၌ တိႆမင္းသားသည္ အစက သူလိုကိုယ္လိုပင္။ ေသျခင္း
တရားကို သတိမရ။ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အသိမရွိ၊
သတိမရွိ။ ေမ့ေလ်ာ့ကာေန၏။ တကယ္ေသရမည္ဆိုေသာအခါမွ
မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ထိတ္လန္႔မႈျဖစ္ေလ၏။
ယင္းထိတ္လန္႔မႈကို အေျခခံကာ ေနာင္တြင္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေလ
၏။ ဆိုလိုသည္မွာ ထိတ္လန္႔မႈ သံေ၀ဂသည္ နိဗၺာန္ ေရာက္
ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟုပင္။
“နိဗၺာန္က ျမင့္တယ္။ လက္ရွိအက်ိဳးတရားကိုပဲ လိုခ်င္ ရခ်င္
တယ္”ဟုဆိုလွ်င္လည္း ရႏုိင္ေပ၏။ လက္ရွိအက်ိဳးတရားကား စိတ္
ဓာတ္မ်ား ျမင့္မားလာျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ မွန္ေပသည္။ ပုထုဇဥ္ တို႔သ
ေဘာမွာအမ်ားအားျဖင့္ မဟုတ္တာလုပ္ရမည္ကိုသေဘာက်တတ္
၏။ မဟုတ္တာေျပာဆိုရသည္ကိုေက်နပ္ေနတတ္၏။မေကာင္းတာ
ၾကံစည္ေနရသည္ကိုႏွစ္ျခိဳက္ေနတတ္၏။ ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂ ပြား
မ်ားသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္မူ “ငါလည္း တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူတို႔လို
ေသရမွာ ပါလား”ဟူေသာအသိ၊သတိထားရွိသည့္အတြက္ေျခာက္
ျပစ္ကင္းသဲလဲစင္ မျဖစ္သည့္တိုင္ မဟုတ္တာလုပ္ရမည္ကို တတ္
ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ၾကဥ္လာ၏။ မဟုတ္တာေျပာရမည္ကို ရြံရွာလာ၏။
မေကာင္းတာၾကံစည္ရမည္ကို စက္ဆုပ္လာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သံေ၀ဂပြားမ်ားသူ၏ ဘ၀သည္ တျဖည္းျဖည္း အထက္
တန္းက်လာ၏။ အေျခ ခိုင္လာ၏။ တည္ျငိမ္လာ၏။ ေအးခ်မ္းလာ
၏။ ကိုယ္လိုသူလို သာမန္ စိတ္ထားမ်ိဳးမွ အဆင့္အတန္း ျမင့္မား
ေသာ စိတ္ဓာတ္၊ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူမ်ား ပိုင္ဆိုင္လာ၏။
သို႔ျဖစ္၍ လူတို႔သည္ သံေ၀ဂျဖစ္စရာျမင္ကြင္းကိုေရွ႕မွာထား၍ အမႈ
မဲ့ အမွတ္မဲ့ မေနသင့္ေပ။ အသိတရား၊ သတိတရား ရွိသင့္ေပ၏။
“ငါလည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႔လို ေသရ မွာပါလား”ဟု
ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂ ျဖစ္သင့္ေပ၏။ မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္ေသာ မိဘ၊
သားသမီး၊ ဇနီးမယား၊ လင္သား၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း၊ (သို႔မဟုတ္)
ဘ၀တူလူသားတစ္ဦးကို ဘာမွ်တန္ ေၾကးမရွိေသာ စိတ္မေကာင္းမႈ၊
သနားမႈ၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈ၊ ပူေဆြးေသာကေရာက္မႈတို႔မွ် ေလာက္
ႏွင့္ အလဲအလွယ္ ျပဳလုပ္မည္လား၊ စဥ္းစားသင့္ေပ၏။ အမွန္အားျဖင့္
လဲခ်င္းလဲရလွ်င္ “ငါလည္းပဲ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႔လို ေသ
ရမွာပါလား”ဆိုေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂႏွင့္သာ လဲ
လွယ္သင့္ေပ၏။ သို႔မွသာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လဲလွယ္ရက်ိဳး
နပ္မည္ ျဖစ္၏။
အရွင္ေကာ႑ည (သာသနာ့တကၠသိုလ္)
မွတ္ခ်က္-ေမတၱာဥယ်ာဥ္ဆိုဒ္မွကူးယူတင္ၿပသည္
No comments:
Post a Comment