“ပရိေဒ၀”

ငိုေၾကြးမႈကို “ပရိေဒ၀” ဟုေခၚ၏။ ဤ ပရိေဒ၀ဟူသည္ “ငိုသည္” ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုငိုသံျဖစ္ျခင္၏ အေၾကာင္းအရင္းမွာ အတြင္းက ေဒါသ ေဒါမနႆတို႔သာျဖစ္၍ ပရိေဒ၀သေဘာကိုလည္း ဤေနရာမွာပင္ မွတ္သားသင့္ေပသည္။ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ ေဆြမ်ိဳး စသည္တို႔တြင္ တစ္ခုခု ပ်က္စီးေသာအခါ ပ်က္စီးေတာ့မည္ဟု ထင္ရေသာအခါ လြန္စြာ ၀မ္းနည္းၾက၏။ အားငယ္ၾက၏။ ဤ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈကား ျပခဲ့ေသာ “ေသာက” အမည္ရ ေဒါမနႆသာတည္း။ ထို၀မ္းနည္းအားငယ္မႈကို မ်ိဳသိပ္၍ မထားႏိုင္ေသာအခါ ပရိေဒ၀ေခၚ ငိုေၾကြးေသာအသံတစ္မ်ိဳး ေပၚလာ၏။ “ပရိေဒ၀”မီးဟု ေခၚရာ၌ ငိုတဲ့ အသံကုိ ေခၚျခင္းမဟုတ္။ ထိုငိုသံ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းတြင္း၌ အျပင္းအထန္ ပူပန္ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ေဒါသ ေဒါမနႆကို အစြဲျပဳ၍ ေခၚရျခင္း ျဖစ္သည္။


ငိုေၾကြးလို႔ အက်ိဳးရွိရဲ႕လား


ဤငိုေၾကြးမႈသည္လည္း စိုးရိမ္မႈကဲ့သို႔ ေကာင္းက်ိဳးမရေသာ တရားတစ္မ်ိဳးပင္။ ခ်စ္ခင္သူ သို႔မဟုတ္ အားကိုးေလာက္သူ တစ္ေယာက္မ်က္စိေအာက္မွ ရုတ္တရက္ကြယ္ေပ်ာက္ ေသဆံုးသြားေသာအခါ ၀မ္းနည္းပူပန္ၾကသည္မွာ ထံုးစံဓမၼတာလို ျဖစ္ေန၍ အျပစ္မတင္ထိုက္လွပါ။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺန္စံေတာ္မူစဥ္က ေသာတာပန္ အရွင္အာနႏၵာသည္ပင္ ငိုရွာပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုကာလာလို ဟစ္ေအာ္၍ ငိုျခင္းကာ လိုရင္းစိတ္မခ်မ္းသာမႈထက္ မိမိကို ၀ိုင္း၍ သနားေအာင္ မာယာေဆာင္ရြက္မႈက မ်ားသလို ျဖစ္ေနပါသည္။ (မ်ားသည္ဟု အတိအလင္း မဆိုလို) လူတစ္ေယာက္၏ ဟစ္ေအာ္၍ ငိုသံသည္ ၾကားရသမွ်လူအေပါင္း၏ စိတ္ႏွလံုးကုိ ထိခိုက္ေစႏိုင္သည္။ ခ်မ္းသာသုခရွိေနသူမ်ားပင္ ငိုသံၾကားက ခ်မ္းသာ သုခ ကြယ္ေပ်ာက္၍ ရုတ္တရက္ စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ရ၏။


ထိုမွ်ေလာက္ လူအမ်ားကို ေခ်ာက္ခ်ားေစႏိုင္ေသာ ငိုသံကို တစ္ေယာက္ၾကား၊ ႏွစ္ေယာက္ၾကား၊ တစ္အိမ္ၾကား၊ ႏွစ္အိမ္ၾကားမက တစ္ရပ္လံုး တစ္ရြာလံုး ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဟစ္ေအာ္ငိုေၾကြးလိုၾကသနည္း။ ထိုမွ်ေလာက္ ဟစ္ေအာ္ရာ၌ “မိမိမွာ ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေသာ တရားမ်ား တစ္ခုတစ္ေလမွ် လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မရွိပါ” ဟု၀န္ခံရာ ေရာက္ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ မလႊဲသာ၍ ပရိေဒ၀မီးေတာက္လာလွ်င္ တိုးတိုးသက္သာ ယိုက်လာေသာ မ်က္ရည္ျဖင့္ အျမန္ုျငိမ္းေအာင္ သိမ္းသိမ္းဆည္းဆည္း ငိုျခင္းသာလွ်င္ လိုရင္းအက်ဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ထိုထက္ပို၍ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေသာ အထက္တန္း သူေတာ္စင္ ပါရမီရွင္ ျဖစ္သူကား ၾကံဳရေသာ ဒုကၡကို ျငီးေငြ႕ေသာ သံေ၀ဂတရားျဖင့္ ေျဖသိမ့္ထိုက္ၾကပါသည္။


အေလာင္းေတာ္၏ ေျဖသိမ့္ပံု


ဘုရားရွင္ႏွင့္ယေသာ္ဓရာ ေလာင္းလ်ာ ၂ပါးတို႔ တစ္ခုေသာဘ၀၀ယ္ ကုေဋမ်ားစြာ ၾကြယ္၀ေသာ သူေဌးအျဖစ္မွ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို သေဘာတူလွဴဒါန္းလ်က္ ရေသ့ရဟန္းျပဳကာ မကြဲမကြာပင္ ေနၾကေလသည္။ ရေသ့မေလး၏ ရုပ္ရည္မွာ လြန္စြာထူးျခားသည့္ အျပင္ ျပံဳးရႊင္သလိုႏွင့္ ခံညားေသာ မ်က္ႏွာ အေနအထားေၾကာင့္ အမ်ားပင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားၾက၏။

ထိုကဲ့သို႔ ေတာထြက္လာခဲ့ရာ သူေဌးမ်ိဳး သူေဌးႏြယ္ ႏုနယ္ေသာ ရေသ့မေလးကာ ေရွးကလို မြန္ျမတ္ေသာ အစာကို မစားရပဲ ရေသ့ရဟန္းတို၏ စမၼတာ သစ္ဥ သစ္သီးႏွင့္ သူေပးလူေပး အာဟာရမ်ားျဖင့္စာ မွ်တရရွာေသာေၾကာင့္ အေတာ္ၾကားလွ်င္ ၀မ္းေသြးေရာဂါျဖင့္ လြန္စြာ အားနည္းရွာေလေသာ္ အေလာင္းေတာ္ကိုယ္တုိင္ တြဲယူကာ ျမိဳ႕တခါးအနီး ဇရပ္ၾကီးေပၚမွာ အသာခ်ထား၍ အေလာင္းေတာ္ဘုရား ဆြမ္းခံ၀င္ေတာ္မူေလသည္။


ထိုကဲ့သို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ေနေတာ္မူေနတုန္း အခ်ိန္မွပင္ ဇရပ္ေပၚတြင္ က်န္ရစ္ေသာ ရေသ့မကေလးသည္ သူ၏ေရာဂါဒဏ္ကို ၾကာရွည္ခံႏိုင္သည့္အလား အေလာင္းဘုရား ျပန္ခ်ိန္ကိုမွ် မေစာင့္ႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ဘ၀ဇတ္အသစ္လဲရရွာေလသည္။ ထိုကဲသို႔ျဖစ္ပံုကို ျမိဳ႕တြင္းမွ ထြက္လာသူတို႔ ေတြ႔ၾကေလရာ ေဆြမေတာ္မ်ိဳးမစပ္ပဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ငိုေၾကြးကာ အေလာင္းကို ျပင္ၾကရွာေလသည္။


ထိုအခိုက္မွာပင္ အေလာင္းဘုရား ဆြမ္းခံျပန္လာေလေသာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို ရုတ္တရက္ေတြ႔ရလွ်င္ အစြမ္းကုန္ငိုခ်င္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ္လည္း ရင့္မာေသာ အေလာင္းဘုရားပီပီ တည္ၾကည္ေသာ ဣေျႏၵျဖင့္ ဇရပ္ေပၚတက္၍ ျပင္ထားေသာ အေလာင္း၏ ဦးေခါင္းဘက္မွ ထိုင္ေတာ္ၿပီးလွ်င္ ၂ ေယာက္စာ ခံယူလာေသာ ဆြမ္းကို တစ္ပါးတည္း ဘုဥ္းေပးေတာ္မူၿပီးမွ မ်ားစြာေသာ ပရိသတ္၏ ပရိေဒ၀မီးကို ၾကည္လင္ေအးျမေသာ ၾသ၀ါဒေရခ်မ္းျဖင့္ ဆြတ္ဖ်န္းျငိမ္းေစေတာ္မူေလသည္။


မလႅိကာ စစ္သူၾကီးကေတာ္


ဗႏၶဳလ စစ္သူၾကီးကေတာ္ မလႅိကာ အမ်ိဳးသမီး၏ စိတ္ထားလည္း အားရစရာပင္။ ေကာသလမင္း၏ စစ္သူၾကီး ဗႏၶဳလႏွင့္ မလႅိကာတို႔မွာ အျမႊာေမြးစားညီေနာင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ သားရတနာ ၃က်ိပ္၂ေယာက္ ထြန္းကားေလသည္။ ထူးျခားေသာ မိဘႏွစ္ဦး၏သားမ်ားျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ သူတို႔ အေျခြအရံမ်ားႏွင့္တကြ ဖခင္ေနာက္က ဘုရင့္ထံခစား၀င္ၾကေလေသာအခါ သူတို႔လူစုႏွင့္ပင္ ပရိသတ္ၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။


ထိုအျခင္းအရာကို မလိုလားေသာ အမတ္တို႔က ဘုရင့္ထံ “တစ္ေန႔ၾကလွ်င္ ဗႏၶဳလစစ္သူၾကီးက သူ၏သားမ်ားႏွင့္အတူ တိုင္းျပည္ကိုလုပ္ၾကံပါလိမ့္မည္။” ဟုကုန္းေခ်ာၾကေလရာ နဂိုကပင္ အဆင္အျခင္နည္းေသာ ရွင္ဘုရင္ၾကီးသည္ အလြယ္တကူ ယံုၾကည္၍ သားအဖတစ္စုကို ပရိယာယ္ျဖင့္ လီဆယ္ကာ အိမ္တစ္ေဆာင္မွာေနခိုက္ မီးတိုက္၍ သတ္ေစေလသည္။

သားအဖတစ္စု အသတ္ခံရသည့္ညဥ့္၏ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္မွာ မလႅိကာလည္း ရွင္သာရိပုတၱရာ အမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ရန္ စီမံထား၏။ နံနက္၌ ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ နီးလတ္ေသာ္ “ညဥ့္တုန္းက သားအဖအားလံုး တစ္ျပိဳင္နက္ ဆံုးေၾကာင္း” စာကို မလႅိကာရရွိေလလွ်င္ ဟစ္၍သာ ငုိခ်င္စရာ ေကာင္းေသာ္လည္း မ်က္ရည္တစ္စက္မွ် မထြက္ေစဘဲ ျပင္ဆင္ျမဲဆြမ္းကို ျပင္ဆင္ကာ ထိုစာကို သိမ္းထားလိုက္ေလသည္။


မွတ္ခ်က္


ျပခဲ့ေသာ ၀ထၱဳႏွစ္ရပ္၌ ဘုရားအေလာင္း၏ ပရိေဒ၀ မျဖစ္ျခင္းမွာ ပါရမီရွင္ျဖစ္၍ ရွိပါေစဦးေတာ့၊ မလိႅကာ၏ ပရိေဒ၀ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္မႈကား အမ်ားပင္ အားရဖြယ္၊ အတုယူဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္တစ္ရာမေနရေသာ္လည္း အမႈတစ္ရာ ေတြ႔ဖို႔လြယ္ကူေသာ ေလာကၾကီး၌ ပရိေဒ၀မီးကို အစြမ္းကုန္ျငွိမ္းသတ္ႏိုင္မွ သက္သာရာရဖြယ္ ရွိရကား ပရိေဒ၀ျဖစ္ေလာက္ေသာ ဒုကၡ၌ “ငါ့ပါရပီ မည္မွ်ေလာက္ အေျခတည္မိၿပီ” ဟု အကဲခတ္ဖို႔ရာ ၾကံဳလာေသာ ဒုကၡမွတ္ေက်ာက္တြင္ ပါရမီကို မွတ္တင္၍ ၾကည့္ၾကပါကုန္။


အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ

ကိုယ္က်င့္အဘိဓၶမာ (ဒုတိယခန္း)