ယ္။ အဲဒီ့တုန္းက ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့စကားေလးေတြကို
ျပန္ၿပီးအမွတ္ရေနမိတုန္းပဲ ..။
''ငါကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာကို သိပ္ယံုၾကည္ေလ့မရွိဘူး။ ယံုၾကည္မိတဲ့အခ်စ္ဆိုရင္လည္း ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွမေျပာင္းလဲခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့မွာစည္းေတြေဘာင္ေတြ အမ်ားႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့၊ သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုေတာ့မျဖစ္မေနထာ
းတယ္။ ငါ နဲ႔ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ရာတူတဲ့သူကိုပဲ ခ်စ္ခ်င္
တယ္''
က်မက စကားကို အဲဒီလို အစပ်ိဳးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အသံေတြထြက္လာတယ္။
''အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိဘူးတဲ့။ နင္ စာေရးဆရာမလုပ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ပိန္းတာပဲ။ တကယ္ခ်စ္လာရင္ လူမ်ိဳးဘာသာ ျခားနားခ်က္ဆိုတာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ပဒုမ ေပါင္တိုဇာတတ္ကို
ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ေျခလက္တံုးတိေယာက်ာ္းႀကီးကို ႀကိဳက္တာေလ။ မင္းသားေလးကို
ပစ္ၿပီး ..''
ႏိုင္ငံျခားက မၾကာေသးခင္ကမွ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားပါ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အားက်မခံ ၀င္ေျပာျပန္တယ္။
''ဟုတ္တယ္။ ငါလည္း သူေျပာတာေထာက္ခံတယ္။ နင္ တကယ္မခ်စ္တတ္ေသးလို႕ အဲဒီလိုျမင္တာ။ တကယ္ေတာ့ နင့္အယူအဆေတြဟာ ..တစ္ဘက္စြန္းက်တဲ့ ေရွးဆန္တဲ့အယူအဆေတြပါ။ ကိုယ္နဲ႔
အဆင္ေျပဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။ ဘယ္လူမ်ိဳး ဘယ္ဘာသာျဖစ္ျဖစ္
ခ်စ္တတ္တဲ့ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားပိုင္ဆိုင္ရင္ ေကာင္းတာပဲ''
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕စကားက က်မကို တဒဂၤေတာ့ ပါးစပ္ပိတ္သြားေစခဲ့တယ္။ တိက်ခိုင္လံုတဲ့ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ
ေပးဖို႔ က်မႀကိဳးစားၿပီး စဥ္းစားတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က က်မ စဥ္းစားေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ...''သူတို႔ ေျပာတာ သူတို႔ အမွန္တရားလို႔ ငါမေျပာခ်င္ဘူး။ နင့္ကိုလည္း မွားတယ္လို႔ မေျပာဘူး။ ငါသိတာတစ္ခုကေတာ့ ..ငါလည္း နင့္လိုပဲ
ျမန္မာလူမ်ိဳး ျမန္မာျပည္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္သာသနာကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ ငါ ယူလည္း ျမန္မာေကာင္ေလး
ကိုပဲ ယူမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ..မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါရင္ဖြင့္ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
ငါ ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ရည္းစားအပါအ၀င္၊ ငါ့ပတ္၀န္းက်င္က ေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တယ္။
ငါ့ စိတ္ထင္ ျမန္မာေကာင္ေလးေတြက နည္းနည္းလမ္းလြဲေနတယ္။ ဒီလိုေျပာလို႔ လူမ်ိဳးျခားေတြ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာေနတာလံုး၀မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါ့က ငါတို႔ဘက္အျခမ္းကိုပဲ ေျပာမွာ။
အနီးစပ္ဆံုး ကိုရီးယားနဲ႔ႏိႈင္းၿပီးေျပာမယ္ဟ
ာ ..။ ကိုရီးယားေကာင္ေလးေတြကို
ၾကည့္ရင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးေတြမ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့..ကိုရီးယားလူမ်ိဳးေတြအလ
ုပ္သိပ္ႀကိဳးစားတယ္တဲ့။
ျမန္မာေကာင္ေလးေတြကကိုရီးယားေတြ
ကို အတုယူၾကတယ္။ ငါတို႔မိန္းကေလးေတြလည္း
အတုယူၾကတယ္။ နင္တို႔ငါတို႔ စကတ္အတိုေလးေတြ၀တ္တယ္။
ေဟာ့တ္တာမွန္သမွ် အကုန္၀တ္တယ္။ စာေရးဆရာမကလို႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ..ေခတ္မွာျဖစ္တဲ့လူငယ္ေတြကိုး။ ဒါေပမဲ့ ..လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဆိုတာ ရွိတယ္။ ေကာင္ေလးေတြဟာ ..အ၀တ္အစား၀တ္ရင္ ကိုရီးယားဒီဇိုင္းကို
အတုယူတယ္ ဆံပင္ပံုစံ ..ဖိနပ္ကအစ ...။
ေကာင္းပါတယ္။ လိုက္ဖက္တဲ့သူလည္းရွိ၊ မလိုက္ဖက္တဲ့သူလည္းရွိ။ ဒါေပမဲ့ .. မိန္းကေလးေတြကို တန္ဖိုးထားမႈက်ေတာ့ လူမ်ိဳးျခားေတြ ဘာသာျခားေတြ ဘယ္လိုခ်စ္တတ္သလဲ ငါမသိဘူး။
ျမန္မာေကာင္ေလးေတြကေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီဆိုရင္ တြက္ခ်က္မႈေတြ
အရမ္းမ်ားၾကတယ္။ ရုပ္ေခ်ာရဲ႕လား။ ပညာတတ္ရဲ႕လား။ ဘယ္ေလာက္ လန္းလဲ။ အဲဒါပဲေတြးတယ္။ အတြင္းစိတ္
လွပမႈကို တန္ဖိုးတစ္ခုအေနနဲ႔ သံုးသပ္တန္ဖိုးထားၾကတာ နည္းလြန္းတယ္။ ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္သစၥာရွိပါ့မလဲ။ အိမ္ေထာင္ဖက္ေကာင္းေလးျဖစ္လာမွာ
လားဆိုတာထက္၊ ခပ္တံုးတံုး ခပ္ရိုးရိုးဆိုရင္ မ်က္စိထဲကို
ထည့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္အရမ္းနည္းလာတယ
္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထက္ တဏွာကို ဦးစားေပးလာတယ္။ ျမန္မာ
လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ပံုရိပ္ျဖစ္တဲ့ ေမတၱာတရားကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ပံုရိပ္ေတြ ေပ်ာက္လာတယ္။
အဲဒီ့ေတာ့ မိန္းကေလးေတြကလည္း အျမင္ေတြေျပာင္းလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုေတာင္ တန္ဖိုးမထားၾကမွေတာ့၊ လူမ်ိဳးျခင္းတူတူမတူူတူအားလံုးဟ
ာ ဒီလိုေတြပါပဲဆိုၿပီး ..ေယာက်ာ္းေတြကို ခြဲျခားမျမင္ေတာ့ဘူး။
ဒါေတာ့ ငါတို႔လူမ်ိဳး လူ႔အဖိုးတန္ပဲ ဆိုတာမ်ိဳး မျမင္တတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ငါ့စိတ္ထင္ မိန္းကေလးေတြ
လူမ်ိဳးျခားႀကိဳက္တာ အက်င့္မေကာင္းလို႕ျဖစ္တာဆိုၿပီး လက္ညွိဳးထိုးေနတဲ့ေကာင္ေလးေတြလည
္း၊
သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြ ျမန္မာမေလးေတြ အားကိုးယံုၾကည္စရာအရွင္သခင္ျဖစ္
လာခ်င္စရာေတြျဖစ္ထိုက္ေအာင္ေနမယ
္ဆို ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ငါက ေစတနာနဲ႔ ျမင္ၾကည့္
တာပါ။ မွားရင္လည္း ခြင့္လႊတ္''
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ေမာသြားေလဟန္နဲ႔ စကားေျပာတာ ရပ္သြားတယ္။ က်မ ေခါင္းညိတ္မိတယ္။ သူေျပာတာ ရာႏႈန္းျပည့္မဟုတ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွန္ပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ က်မမွာ
သူေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ေခ်ပဖို႔ အေၾကာင္းအရာေတြ စဥ္းစားမိသြားတယ္။
က်မက စကားျပန္စတယ္ ...။
''နင္တို႔ေျပာတာ အရမ္းမွန္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ .. ငါတစ္ခုေတြးမိတာေလးရွိေသးတယ္။ ငါ့အျမင္ေနာ္။ ခုနက သူေျပာသလို၊ ျမန္မာေကာင္ေလးေတြ လိုတာေတြရွိသလိုပဲ၊ ငါတို႔ ျမန္မာမေလးေတြလည္း လိုတာေတြ
ရွိတယ္။ သူတို႔အခုလို ကိုယ့္ကို တန္ဖိုးမထားေတာ့တာ၊ ကိုယ္ကလည္း တန္ဖိုးထားေအာင္ မေနေတာ့လို႔
ဆိုတာနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ျမန္မာမေလးေတြ ေတာ္ေတာ္လမ္းလြဲလာၾကတယ္။
နင္ေျပာသလို စကတ္အတိုေတာ့ ငါလည္း၀တ္၊ နင္လည္း၀တ္ ..မိန္းကေလးေတြ ၀တ္ၾကတယ္ဆိုတာ .
.ေခတ္ရဲ႕ေရစီးေၾကာင္းအေနနဲ႔ လက္ခံလို႔ရေပမဲ့၊ စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈၾကေတာ့ ေျပာစရာျဖစ္ေန
တယ္။ အရင္ေခတ္က ျမန္မာမေလးေတြမွာ ေငြမက္ရင္၊ ဂုဏ္မက္ရင္ ... အျပစ္ရွိသူလို၊ မထားအပ္တဲ့
စိတ္ကိုထားသူလို လူႀကီးမိဘေတြကအစ ဆံုးမၾကတယ္။ ေငြမက္တဲ့မိန္းကေလးလို႔ အေျပာခံရတာကို
ငါတို႔ျမန္မာေလးေတြ သိပ္နာခဲ့ၾကတယ္။ အေျပာခံရမွာကို ေၾကာက္ၾကတယ္။ အခုေခတ္က ေျပာင္းျပန္
ျဖစ္သြားတယ္။ စပြန္ဆာေခတ္ဆိုတာ ..။ ေငြမက္တယ္ေျပာလည္း နာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး. ရွက္စရာလည္းမထင္ေတာ့ဘူး။ ဟီရိ၊ ၾသတပၸဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းေကာင္းျဖည့္ဆည္းႏိုင္လဲဆိ
ုတာပဲ ေတြးေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုေျပာင္း
လဲလာတာနဲ႔အမွ် ေမတၱာစစ္ဆိုတာလည္း ရွားပါးလာတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ေခတ္နဲ႔ရင္ေပါင္တန္းလို႕ ကိုယ့္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းက
ိုယ့္ဘ၀လမ္းေၾကာင္းအတြက္ ေယာက်ာ္းေတြ၊
စပြန္ဆာေတြကို အားမကိုးဘဲ၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအမ်ား
ႀကီးရွိတယ္။ သူမ်ားအားကိုးတယ္ဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ သူမ်ားေပးမွ တင့္တယ္ရတယ္ဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ေထာက္ပံ့ေၾကးနဲ႔စိုျပည္လွပရတယ္၊
ကားစီးရတယ္ဆိုရင္ ..အဲဒါ သူေတာင္းစားနဲ႔
မျခားနားဘူး။ သူေတာင္းစားက ခြက္ကိုရင္းတယ္။ ကိုယ္က လူရင္းရတယ္။ ဘယ္သူပိုနိမ့္က်တယ္ထင္လဲ။
ရွက္တတ္ရင္ အႀကိမ္ႀကိမ္လဲေသလို႔ရတယ္။ ဒီလို မိန္းကေလးေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ေယာက်ာ္း
ေလးေတြရ႕ဲ တန္ဘိုးထားမႈႏႈန္းကလည္း ေလ်ာ့က်လာမွာပဲ။ လူဆိုတာ ေငြနဲ႔၀ယ္လို႔ရရင္ ေငြနဲ႔ပဲ၀ယ္တယ္။ ေမတၱာနဲ႔ ၀ယ္လို႔ရမဲ့အရာကိုဘယ္သူကမွ ေငြေပးမ၀ယ္ဘူး။
၀ယ္လို႔လည္းမရဘူး။ ေငြနဲ႔ေပး၀ယ္ထားတဲ့အရာေတြဟာ .. ေနာက္ထပ္ေငြရွိေသးရင္ ထပ္၀ယ္လို႔ရ
ေတာ့ ..ေဟာင္းသြားရင္ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မေရြးအသစ္လဲလို႔ရတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေရာင္းကုန္ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြအမ်ားႀကီးကို သိေစခ်င္တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေငြနဲ႔၀ယ္လို႔ရတဲ့ ပစၥည္းအျဖစ္ မသတ္မွတ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါဆို ..နင္ခုနကေျပာတဲ့ ကိုယ့္
လူမ်ိဳးျခင္း ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားမႈတင္မကဘူး၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ က်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားမႈကိုလည္း ကာကြယ္ၿပီးသားပဲ။ ငါ့အေဖက ေျပာဖူးတယ္။
ကိုယ္က သစ္သားဆို ..သံရိုက္တဲ့ဒဏ္ကို ခံရတယ္တဲ့။ ကိုယ္က သံမဏိဆို ..ဘယ္သံကမွ ကိုယ့္ကို ထြင္းေဖာက္မသြားႏိုင္ဘူးတဲ့။
သူမ်ားဘာသာျခားမိန္းမေတြ ငါတို႔ဘာသာ ငါတို႔လူမ်ိဳးေယာက်ာ္းကို ယူတဲ့ဦးေရက၊ ငါတို႔ျမန္မာမေတြ သူတစ္ပါးလူမ်ိဳးျခား၊ ဘာသာျခားကို ယူတဲ့ဦးေရနဲ႔ယွဥ္ရင္ အရမ္းနည္းတယ္။ ဘာလို႔လဲ ..သိလား။ သူတို႔မွာ သံမဏိလိုမာေက်ာတဲ့စည္းမ်ဥ္းေတြန
ဲ႔စိတ္ဓာတ္ေတြရွိတယ္။ ဘာသာေရး လူမ်ိဳးေရးအထပ္ထပ္နဲ႔
စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ တင္းက်ပ္ထားတယ္။ ဘာသာျခားကို ယူရင ္တစ္မ်ိဳးလံုးက ပစ္ပယ္တယ္။
ရြံရွာမုန္းတီးတယ္။ အရွက္ရေစတယ္။ ငါတို႔မွာကေတာ့ မိဘေတြကလည္း ျဖစ္ၿပီးမွာေတာ့ မထူးပါဘူးေလ
ဆိုၿပီး ခြင့္လႊတ္တတ္ၾကတယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း အေရးမယူၾကဘူး။ ဘာသာေရးစည္းမ်ဥ္းအရလည္း ဖယ္ၾကဥ္ႏွိပ္ကြပ္တယ္ဆိုတာမရွိဘူ
း။
ကိုယ္ကေတာ့ ေမတၱာနဲ႔ခြင့္လႊတ္လိုက္တာ ..သူတစ္ပါးအတြက္က မဟာအခြင့္အေရး၊ မဟာအားနည္းခ်က္ႀကီး
အျဖစ္ရႈျမင္ၿပီး၊ အသံုးခ်တတ္လာတယ္။
တစ္ခါခြင့္လႊတ္တတ္ေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ေစာ္ကားဖို႔လည္း အခြင့္အေရးရွိလာတယ္။ တကယ္က ငါတုိ႔မွာလည္း ရွိသင့္တယ္။ ထိေရာက္တဲ့ျပတ္သားမႈေတြနဲ႔ ေနာက္ထပ္မေစာ္ကားရဲေအာင္ လုပ္သင့္တယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကို တကယ္ေမတၱာထားရင္ ဒီတစ္ဘ၀စာပဲ မၾကည့္ဘဲ၊ တစ္သံသရာလံုး အပါယ္လားမဲ့ကိစၥကို အသက္နဲ႔ထပ္တူ
အေရးႀကီးသလို ကာကြယ္ေပးရမယ္။ အဓိကက သူမ်ားမဟုတ္ပါဘူး ..ကိုယ္ပါပဲ။
ငါေျပာတာကို နင္တို႔ သေဘာတူခ်င္မွ တူမယ္။ မတူလည္းရတယ္။ ငါကေတာ့ ငါ့ခံယူခ်က္ကို ေျပာျပတာပါ''
က်မ စကာဆံုးေတာ့ ..ဘယ္သူမွ ေနာက္ထပ္၊ အဲဒီ့အေၾကာင္းကုိ စကားမစေတာ့ဘူး။ က်မကိုလည္း စိတ္ဆိုးၾကတယ္ထင္တယ္။ ဘယ္သူမွ ဖုန္းမဆက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေတြးမိတယ္။
ငါမ်ားမွားသြားလားလို႔ .. ဒါေပမဲ့ .. ဘယ္လိုေတြးေတြး မမွားဘူးလို႔လည္း ထင္မိျပန္တယ္။
က်မေျပာတာေတြကို လူ႔အခြင့္အေရးေပတံနဲ႔တိုင္းၿပီး စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ခြင့္ရွိပါတယ္
။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ..လူဆို
တာ ..အမ်ားေျပာၾကသလိုပဲ ..လက္ေခ်ာင္းေတြေတာင္ အတိုအရွည္ညီၾကတာမွ မဟုတ္တာပဲေလ ...။ ။
နန္းအသခၤယာ
No comments:
Post a Comment