“ကံေကာင္း အေၾကာင္းလွပါေစ”(၂၀၁၂-ခု ႏွစ္ဦး လက္ေဆာင္)

“ ကံေကာင္း အေၾကာင္းလွပါေစ” ဆိုတဲ့စကားဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအေနနဲ႔ အလြန္ကို နားဝင္ပီယံျဖစ္မယ့္ သည္းေျခႀကိဳက္ စကားတစ္လံုးပါ၊ ဒါေပမယ့္ အခုဒီစာေခါင္းစည္းကို ဒီအမည္ေပးလိုက္ရတာကေတာ့ လူေတြသည္းေျခ ႀကိဳက္ ျဖစ္မယ္ထင္လို႔လည္း မဟုတ္သလို ျဖစ္ေစခ်င္လို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ကံေကာင္းျခင္းနဲ႔ အေၾကာင္းလွျခင္းတို႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကို ကြဲကြဲျပားျပား သေဘာ ေပါက္ၾက ေစခ်င္လို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။


ဟုတ္ပါတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအေနနဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အတိဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ေနတယ္၊ လုပ္သမွ်ေတြလဲ အစစ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ရတဲ့အခါတိုင္း “သူ႔ခမ်ာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္း မလွရွာဘူး” လို႔ေျပာ ေလ့ရွိ ၾကပါတယ္၊ ဒီလိုေျပာဆို သံုးစြဲမႈအရ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကံမေကာင္းျခင္းနဲ႔ အေၾကာင္းမလွျခင္းကို အဓိပၸာယ္တူ အျဖစ္သေဘာ ထားၿပီး သံုးစြဲေနၾကပံု ရပါတယ္။


ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွဘူးဆိုရင္ “ကံေကာင္းေတာ့ေကာ အေၾကာင္းလွၿပီလား”လို႔ ေမးၾကည့္ရင္ေတာ့ “အင္းေလ ..အတူတူပဲ မဟုတ္လား”ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ ေယာင္ဝါးဝါးျဖစ္သြားၾကသူက မ်ားပါလိမ့္မယ္၊ ေရေရရာရာ သိသူက အေတာ္ရွားမယ္ ထင္ပါတယ္၊ လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ စကားအတိုင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကံနဲ႔အေၾကာင္းကို မကြဲမျပားအတူတူလို႔ သေဘာထား ေနျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျပဳသမွ်ကုသိုလ္ ေတြဟာ ထိုက္တန္တဲ့အက်ိဳးတရားအထိ မေပးႏိုင္ၾကဘဲ “ကုသိုလ္ေၾကာင္ျခစ္”ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရတာလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။


အေသအခ်ာ ပိုင္းျခားေဝဖန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္မွာ “ကံ” ကို “သခၤါရ”လို႔ ေဟာေတာ္မူ ပါတယ္၊ အဲဒီသခၤါရဟာ အေျခခံအားျဖင့္ ေကာင္းတာကိုျပဳလုပ္တဲ့ ပုညာဘိသခၤါရ၊ မေကာင္းတာျပဳလုပ္တဲ့ အပုညာဘိ သခၤါရဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္၊ (အာနၪၨာ ဘိသခၤါရ ဆိုတာလည္း ရွိေသးေပမယ့္ ပုညာဘိသခၤါရရဲ႕ အဆင့္တစ္ခုကိုပဲ ဆိုတာျဖစ္လို႔ အေျခခံႏွစ္မ်ိဳးကိုသာ ေျပာလိုက္တာပါ)၊ ပုညာဘိ သခၤါရဆိုတာ ကုသိုလ္ကံ၊ အပုညာဘိသခၤါရဆိုတာက အကုသိုလ္ကံေပါ့၊ ေကာင္းတဲ့ကံေရာ မေကာင္းတဲ့ကံေရာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို "သခၤါရ"လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။


ဒီသခၤါရကေန ေရွ႕ဆက္ၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳး အဆက္ဆက္ကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ "ဇရာမရဏံ၊ ေသာကပရိေဒဝ"စတဲ့ အိုျခင္း,ေသျခင္း၊ ဝမ္းနည္းပူေဆြးငိုေၾကြးရျခင္းေတြနဲ႔ ဒုကၡအစုအေဝးႀကီးကို ရင္ဝယ္ပိုက္ၿပီး မလွပတဲ့ အက်ိဳးႀကီး ေတြနဲ႔သာ ဘဝဇာတ္လမ္းတစ္ခု နိဂံုးခ်ဳပ္ ဇာတ္သိမ္းၾကရတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

ဒီလို မလွမပတဲ့ အက်ိဳးေတြနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းၾကရတာဟာ "ကံ မေကာင္းလို႔လား"လို႔ ေမးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကံေကာင္းၾကလြန္းလို႔ လူ႕ျပည္ကစ နတ္ျပည္çျဗဟၼာျပည္အထိ ျဖစ္ရ၊ ေရာက္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ၊ ကံဆိုးလြန္းလို႔ အပါယ္ငရဲအထိ က်ေရာက္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ ဒီအတိုင္းခ်ည္း ဇာတ္သိမ္းၾကရတာခ်င္း အတူတူပဲ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။


ကမၼနိယာမသေဘာကေလး သက္သက္ကိုသာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ကံက ေကာင္းက်ိဳးေပးတယ္၊ ဆိုးတဲ့ကံက ဆိုးက်ိဳးေပးတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ "အဲဒီေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးဆိုတာ ဘာေတြလဲ" ဆိုတာကိုအထိ ထဲထဲ ဝင္ဝင္ ေလ့လာၿပီး ပီပီျပင္ျပင္သိဖို႔က်ေတာ့ သိပ္ၿပီးအေလးမထားၾကသလို ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္၊ နည္းနည္းေလာက္ ပီျပင္လာေအာင္ ေလ့လာ ၾကည့္ၾကရ ေအာင္ပါ။


ေကာင္းတဲ့ကံက ေပးတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးဆိုတာ ပဋိသေႏၶအရေျပာမယ္ဆိုရင္ လူ႕ဘံု,နတ္ဘံုစတဲ့ ေကာင္းတဲ့ ဘံုဌာန ေတြမွာ လူ႔ဘဝ,နတ္ဘဝစတဲ့ သုဂတိဇာတိကို ရရွိႏိုင္တာပါ၊ ပဝတၲိအရ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ ဣ႒ာ႐ံုမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳ ခံစားရ တဲ့ အက်ိဳးပါပဲ။


မေကာင္းကံကေပးတဲ့ မေကာင္းက်ိဳးဆိုတာကေတာ့ ပဋိသေႏၶအရ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ၿပိတၲာ၊ အသူရကာယ္ဆိုတဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့ ဘံုဘဝ ေတြမွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္ၾကရတဲ့ ဒုဂၢတိဇာတိကို ရရွိျခင္းပါ၊ ပဝတၲိအရ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မေက်နပ္စရာ အနိ႒ာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳခံစား ရျခင္းဆိုတဲ့ အက်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

ခုလိုျဖစ္ရတဲ့ဘဝနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ အာ႐ံုသက္သက္ကိုသာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ကံနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ကံတို႔ဟာ ေျဖာင့္ေျဖာင ့္ဆန္႔က်င္တယ္လို႕ ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ကြဲျပားျခားနားေနတာကို ေတြ႕သိႏိုင္ပါတယ္၊ ေကာင္းတဲ့ ကံက သုဂတိဇာတိနဲ႔ ဣ႒ာ႐ံုေတြကို ေတြ႕ႀကံဳခံစားခြင့္ကိုေပးၿပီး မေကာင္းတဲ့ကံက ဒုဂၢတိဇာတိနဲ႔ အနိ႒ာ႐ံုေတြကို ေတြ႔ႀကံဳ ခံစားခြင့္ ေပးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ဇာတိဆိုတဲ့ဇာတ္ခ်င္းလဲ ကြဲျပားျခားနားတယ္၊ ဇာတ္ခ်င္းကြဲျပားသလို သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကမယ့္ ဇာတ္႐ုပ္ေတြ ဇာတ္ေကာင္ေတြခ်င္းလည္း ကြဲျပားတာပါပဲ၊ အနီးကပ္ဆံုး ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒုဂၢတိဘံုသား တိရစၦာန္ေတြက တိရစၦာန္ဇာတ္႐ုပ္ ဇာတ္ေကာင္ေတြပဲ သုဂတိဘံုသား လူေတြက လူဇာတ္႐ုပ္ ဇာတ္ေကာင္ေတြပဲ။


ဇာတ္႐ုပ္ဇာတ္ေကာင္ခ်င္း ကြဲျပားသလို ဇာတ္ေကာင္တို႔ရဲ႕ စ႐ိုက္ခ်င္းလည္း ကြဲျပားတာပါပဲ၊ တိရစၦာန္က တိရစၦာန္ စ႐ိုက္အတိုင္း ႐ိုင္းစိုင္း ၾကမ္းတမ္း ရက္စက္တာေပါ့။ လူကေတာ့ လူ႔စ႐ိုက္အတိုင္း (ဆိုရင္)ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ညႇာတာေထာက္ထား တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေကာင္း စ႐ိုက္ေကာင္းေတြ ရွိတတ္ၾကတာေပါ့။


စ႐ိုက္လကၡဏာခ်င္း ကြဲျပားတဲ့အတိုင္းပဲ ဘဝဇာတ္လမ္းကို သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း အျဖဴနဲ႔အမည္းလို႔ဆိုရ ေလာက္ ေအာင္ကို ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။


ဘဝဇာတ္လမ္း သ႐ုပ္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ တိုတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ ျဖစ္ရတဲ့ ဘဝအခိုက္အတြင္းမွာ စားဝတ္ေနေရးစတဲ့ ဘဝလိုအပ္ ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘဝေပးတာဝန္ေတြကို ႀကိဳးစားျဖည့္ဆည္းၾကရတာပါပဲ။ ဒီလို ျဖည့္ဆည္းၾကရာမွာ တိရစၦာန္ေတြ လည္း ကာယကံç ဝစီကံç မေနာကံ ဆိုတဲ့ ကံသံုးပါးနဲ႔လႈပ္ရွား သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကရတာပဲ၊ လူတို႔çနတ္တို႔လည္း ကံသံုးပါးနဲ႔ပဲ ႀကိဳးစားလႈပ္ရွား သ႐ုပ္ေဆာင္ ၾကရတာပါပဲ။

စ႐ိုက္ခ်င္းကြဲျပားတဲ့အတြက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုျခင္းလည္း ကြာျခားတယ္ဆိုတာ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ သိသာပါတယ္၊ တိရစၦာန္မ်ားက အႀကံ တူလာရင္ ဘဝတူခ်င္းကိုေတာင္ ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး ရွိသမွ် ခြန္အား,လက္နက္မ်ားနဲ႔ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းၾကတယ္။ မႏုႆ (စိတ္ထားျမင့္သူ)ဆိုတဲ့ လူသားမ်ားကေတာ့ အႀကံခ်င္းတူ ၾကရတာကိုက ဘဝခ်င္းတူၾကလို႔ပဲဆိုတဲ့ စာနာစိတ္ထားၿပီး ေစ့စပ္ညႇိႏိႈင္း ႐ိုင္းပင္း ကူညီမႈနဲ႔ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းတတ္ၾက ပါတယ္။

ဇာတ္႐ုပ္ခ်င္း၊ ဇာတ္ေဆာင္ခ်င္း၊ စ႐ိုက္ခ်င္း၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုခ်င္း ကြဲျပားၾကတယ္ဆိုေတာ့ ဇာတ္ထုပ္ဇာတ္လမ္း ခ်င္းေတြလည္း ကြဲျပားျခားနား တာေပါ့၊ ေကာင္းတဲ့ဇာတ္က ေကာင္း၊ ဆိုးတဲ့ ဇာတ္က ဆိုးေပါ့၊ ကံဆိုးနဲ႔ကံေကာင္းတို႔ အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြဲျပားတယ္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာပါပဲ။


ဒီျခားနားခ်က္ကလည္း ဇာတ္လမ္းဇာတ္ထုပ္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္ခြင့္ ရခိုက္ကေလးလို႔ဆိုရမဲ့ တစ္ဘဝတာ၊ တခဏတာ ကေလးပါပဲ၊ ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကုန္ၿပီးဆိုေတာ့ တစ္ဘဝဇာတ္ကို သိမ္းခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မသိမ္းခ်င္သည္ျဖစ္ေစ သိမ္းၾကရမွာ ခ်ည္းပါပဲ၊ အဲ ..ဇာတ္သိမ္းရၿပီဆိုရင္လည္း ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္မွာ ဘုရားရွင္ မွတ္ခ်က္ျပဳ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ အတိုင္းပါပဲ၊ ဒုကၡတံုး ဒုကၡခဲႀကီးကို ရင္ဝယ္ပိုက္ရင္း ဝမ္းနည္း ပူေဆြးမႈမ်ားနဲ႔ခ်ည္း ဇာတ္သိမ္းၾကရတာခ်င္း အတူတူပါပဲ။


ဒီေနရာမွာသေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ ဘဝဇာတ္လမ္းကို လူတို႔ဖန္တီးကျပ သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ ျပဇာတ္တို႔႐ုပ္ရွင္တို႔ ဆိုတာေတြနဲ႔ နည္းနည္းႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။


ကံ ဒါ႐ိုက္တာ ညႊန္ၾကားတဲ့ ဘဝဇာတ္ထုပ္ေတြထဲက သုဂတိဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္တဲ့ လူတို႔,နတ္တို႔ကိုေတာ့ မင္းသား မင္းသမီး ေတြလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔၊ အဲ .. ဒုဂၢတိဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ငရဲ,တိရစၦာန္တို႔ ၿပိတၲာတို႔ဆိုတာေတြကေတာ့ လူၾကမ္းေတြလို႔ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ လူဒါ႐ိုက္တာေတြ ညႊန္ၾကားတဲ့ ျပဇာတ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္တို႔မွာေတာ့ ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္း ခန္းေရာက္တဲ့အခါ "မင္းသားနဲ႔မင္းသမီး ညားတယ္၊ လူၾကမ္း ေသတယ္"ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းတာပဲ မ်ားၾကတာကို ေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလိုဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္ၿပီဆိုရင္လည္း ပရိသတ္အေပါင္းတို႔က ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ေကာင္းခ်ီး ဩဘာ ေပးၾကတာကိုလည္း ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ဒါကေတာ့ လူဖန္တီးတဲ့ ဇာတ္ထုပ္ ေပကိုး၊ လူႀကိဳက္သလိုပဲ ဇာတ္သိမ္းခြင့္ ရၾကေပမေပါ့။


အဲ ..ကံဖန္တီးတဲ့ ဇာတ္ထုတ္မွန္သမွ်မွာေတာ့ ဒီလိုကိုယ္ႀကိဳက္သလိုဇာတ္သိမ္းခြင့္ မရပါဘူး၊ ေနာက္ဆံုးမွာ မင္းသား လဲေသ၊ မင္းသမီးလဲေသ၊ လူၾကမ္းလဲေသၿပီ ပရိသတ္ေတြအားလံုးဝမ္းနည္းပူေဆြ ငိုေၾကြးၾကရေလသတည္းနဲ႔သာ ဇာတ္သိမ္း ၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။


ဇာတ္ေကာင္ခ်င္းေရာ၊ စ႐ိုက္ခ်င္းေရာ၊ ဇာတ္လမ္းခ်င္းေရာ၊ ဇာတ္သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုခ်င္းေရာ ကြဲျပားေနပါလ်က္နဲ႔ ဇာတ္ေပါင္း ဇာတ္သိမ္း မလွပပံုျခင္းၾကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ တူညီေနရတာလဲ၊ ဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ ပါတယ္၊ ျဖစ္ရတဲ့ ဘံုဘဝ ဇာတ္ခ်င္းကစလို႔ ဇာတ္ေဆာင္ခ်င္း၊ ဇာတ္လမ္းခ်င္း၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုခ်င္း ကြဲျပားျခားနား ၾကရတာကေတာ့ ကံမ်ိဳးေစ့ခ်င္း မတူၾကလို႔ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ ပါၿပီ၊ အခ်င္းခ်င္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္တဲ့ ကံ ပိုင္ရွင္ေတြ အားလံုးတို႔ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းေတြၾကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ တူေနၾကရတာလဲ၊ ဒါဟာ တကယ္ကို အေလးအနက္ စဥ္းစားရမယ့္ ကိစၥပါ၊ ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ဒီကိစၥေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ကဲ .. ဥာဏ္မွီသမွ် ေလ့လာ စူးစမ္းၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။


ေနာက္ဘိတ္ဆံုးအက်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းဟာ မလွပဘူးဆိုကတည္းက ဒီအက်ိဳးကိုျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္း တရားကိုလည္း မလွတဲ့ အေၾကာင္းတရားလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းတရားဟာ ဘာလဲ၊ ဒီကစၿပီး ေလ့လာၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္၊ ဒီလိုေလ့လာတဲ့အခါ မိမိတို႔အတြက္ နယ္ပယ္စိမ္းလို ျဖစ္ေနတဲ့ တရားသေဘာမ်ား အထိုက္အေလွ်ာက္ ပါလာမွာျဖစ္လို႔ ပံုမွန္ ေတြ႕ေနက် အေၾကာင္းအရာ မ်ားေလာက္ေတာ့ လႊတ္ခနဲသေဘာမေပါက္ႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲ အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို ရွိႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီသေဘာတရားမ်ားဟာ ပီျပင္ေရရာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦးျဖစ္ေရးအတြက္ေတာ့ မသိမျဖစ္ အေရးပါတဲ့ ကိစၥျဖစ္လို႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သည္းခံဖတ္ၾကဖို႔ ႀကိဳတင္ တိုက္တြန္းပါရေစ။


သတၲဝါတို႔ရဲ႕ သံသရာဆိုတာ ကံၾကမၼာနဲ႔ လည္ပတ္ေနရတာလို႔ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ကံၾကမၼာဟာ သံသရာရဲ႕အစဆံုး အေျခခံ အေၾကာင္းရင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကံၾကမၼာလို႔ေခၚတဲ့ "သခၤါရ"ရဲ႕ ေရွ႕ဖ်ားမွာ "အဝိဇၨာ"ဆိုတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္၊ သံသရာရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းဟာ အဝိဇၨာပဲျဖစ္ပါတယ္၊ ျဖစ္ေလရာ ဘဝေတြ ဘယ္လိုပဲေကာင္းတယ္ဆိုဆို ဇာတ္ေပါင္းခန္း မလွရျခင္းရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းတရားဆိုးႀကီးဟာလည္း အဲဒီ အဝိဇၨာပါပဲ၊ ဒီေလာက္ ဆိုရင္မလွတဲ့ အေၾကာင္းတရားဆိုတာကို ေရးေရးေတာ့ ျမင္လာၿပီထင္ပါရဲ႕။


"အဝိဇၨာဆိုတာ သစၥာေလးပါးတို႔ကို မသိတတ္တဲ့သေဘာ"လို႔ ဆိုပါတယ္၊ သစၥာဆိုတဲ့ အမွန္တရားကိုသာ မသိတာ၊ မမွန္တဲ့ တရားေတြကိုေတာ့ သူထင္ခ်င္သလိုထင္ၿပီး သိေနတတ္ပါတယ္၊ သူ႔အထင္နဲ႔သူ သိေနတဲ႔တရားေတြဟာ အမွန္ေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ ဘုမသိ ဘမသိ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ႀကိဳက္စရာေတြေတာ့ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အာ႐ံုေတြကို ႀကိဳက္စရာလို႔ ထင္ထင္ၿပီး သိေနတာနဲ႔အမွ် ႀကိဳက္တတ္တဲ့ တဏွာေလာဘကလည္း အဝိဇၨာနဲ႔တစ္တြဲတည္း မခြဲတမ္းဆိုသလို ပါေနတတ္ ပါတယ္၊ အဝိဇၨာက ဘာမွ်မယ္မယ္ရရ အမွန္အကန္ကို မသိေပမယ့္ တဏွာကအာ႐ံုကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရေကာင္းမွန္း ပီပီျပင္ျပင္သိလာၿပီဆိုေတာ့ အႀကိဳက္ကိုရေရးအတြက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ေတြလည္း ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ "သခၤါရ"ဆိုတဲ့ ကံက ေပၚေပါက္ လာရတာပါ။


ေဒသနာေတာ္မွာေတာ့ "အဝိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ=အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရဆိုတဲ့ ျပဳလုပ္မႈေတြျဖစ္တယ္"လို႔ပဲ ဆိုထားေပမယ့္ အဝိဇၨာဟာ သူ႔ခ်ည္း သခၤါရကိုျဖစ္ေအာင္ ပီပီျပင္ျပင္ မတိုက္တြန္းႏိုင္ပါဘူး၊ သူနဲ႔ ကိေလသာဝဋ္ခ်င္းတူတဲ့ တဏွာ,ဥပါဒါန္တို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီးမွသာ သခၤါရကို ပံုေဖာ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အဝိဇၨာလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တဏွာçဥပါဒါန္တို႔လည္း တစ္ေပါင္းတည္းပါတယ္လို႔ မွတ္ယူရပါတယ္၊ သံသရာရဲ႕မလွပတဲ့ အေၾကာင္းဆိုတာ ဒီ "အဝိဇၨာ, တဏွာ, ဥပါဒါန္"ဆိုတဲ့ တရားသံုးပါးကို ေျပာတာပါပဲ၊ ဒီသံုးပါးမွာလည္း ဥပါဒါန္ဆိုတာက အားႀကီးတဲ့ တဏွာကိုပဲ ေျပာတာျဖစ္လို႔ တရားကိုယ္ သေဘာအရ တဏွာနဲ႔ အတူပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေဒသနာ ေတာ္မွာ "အဝိဇၨာနဲ႔ တဏွာ"ကိုသာ သံသရာရဲ႕ အရင္း အျမစ္အေျခခံ အေၾကာင္းတရားႏွစ္ပါးအျဖစ္ အသိမ်ားထင္ရွားေနတာပါ။


ဒီအေၾကာင္းတရားႏွစ္ပါး(ဥပါဒါန္ပါဆိုရင္ သံုးပါး)တို႔ဟာ သတၲဝါတို႔ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကို ညစ္ႏြမ္းနက္ေမွာင္ေစတတ္တဲ့ တရား ေတြျဖစ္လို႔ "ကိေလသာ"လို႔လည္း ေခၚပါတယ္၊ သူတို႔ကိုအေျခခံ လက္ကိုင္ထားၾကတဲ့ သတၲဝါမွန္သမွ်ကို သံသရာထဲမွာ တစ္ရစ္ဝဲဝဲ လည္ ေစတတ္တဲ့အတြက္ "ဝ႗=ဝဋ္တရား"မ်ားလို႔လည္း ေခၚပါတယ္၊ ေပါင္းၿပီး ေခၚလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ "ကိေလသာဝဋ္"လို႔ျဖစ္သြားပါတယ္၊ စိတ္အစဥ္ကိုလဲ မည္းညစ္ေစတတ္၊ ေမြး,အို,နာ,ေသဆိုတဲ့ သံသရာဝဋ္ႀကီးကိုလည္း မျပတ္တရစပ္ လည္ပတ္ေစတတ္တယ္ဆိုကတည္းက ဒီအေၾကာင္း တရားႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္အက်ည္းတန္တယ္ ဆိုတာ အထူးေျပာေနဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ "မလွတဲ့ အေၾကာင္း တရားႀကီး"လို႔ ဆိုလိုက္ရတာပါ။


အဝိဇၨာနဲ႔ တဏွာတို႔ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္မႈကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အဝိဇၨာက အမွန္ကို မျမင္ေအာင္ကြယ္ေပးၿပီး အမွားကိုေတာ့ အမွန္လို႔ ထင္ျမင္လာေအာင္ လွည့္စားေပးတယ္၊ တဏွာက အဝိဇၨာလွည့္ျဖားထားတဲ့အတိုင္း အေကာင္း ထင္ၿပီး ရွာေဖြခ်င္လာေအာင္ လိုခ်င္တပ္မက္ေပးတယ္လို႔ သေဘာရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အဝိဇၨာက မ်က္လံုးကို ဖံုးကြယ္ေပးၿပီး တဏွာက သံသရာေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲကို တြန္းခ်ေနတဲ့ သေဘာလို႔လည္း ဆိုႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။


အဝိဇၨာက လွည့္ျဖားၿပီး တဏွာက တပ္မက္ေပးတဲ့အတိုင္း ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ႀကိဳးစားအားထုတ္လုပ္ကိုင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့သေဘာကိုပဲ "သခၤါရ=ျပဳလုပ္မႈ"လို႔ ေခၚတာပါ၊ အဲဒီသခၤါရကိုပဲ အမ်ားသိေဝါဟာရအေနနဲ႔ "ကံ"လို႔ ေခၚၾကတာပါပဲ။


တဏွာရဲ႕အလိုကို ျဖည့္ဆည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာမွာေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ကြဲျပားသြားပါတယ္၊ ပထမ တစ္မ်ိဳးက ျမန္မာဆို႐ိုးစကားမွာပါတဲ့အတိုင္း "ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတမာၿပီးေရာ"ဆိုသလို အမ်ားအတြက္ ငဲ့ကြက္ျခင္းမရွိဘဲ ကိုယ့္အလို ျပည့္ဖို႔ အတြက္ သာၾကည့္ၿပီး တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ မရအရျဖည့္ဆည္း အေကာင္ အထည္ေဖာ္တာမ်ိဳးေပါ့၊ ဒါလည္း သခၤါရပါပဲ၊ ဒီသခၤါရမ်ိဳးဟာ တရားမွ်တျခင္းမရွိတဲ့အတြက္ မတရားတဲ့ သခၤါရမ်ိဳးျဖစ္လို႔ "အပုညာဘိသခၤါရ"လို႔ေခၚပါတယ္၊ တစ္နည္း အားျဖင့္ေတာ့ "အကုသိုလ္ကံ"ေပါ့၊ "အပုည၊ အကုသလ"ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားကို ပခုကၠဴဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျမန္မာျပန္ဆိုတာကေတာ့ "မေကာင္းစုတ္ခ်ာ ယုတ္မာညစ္ဆိုး အကုသိုလ္ မ်ိဳး"လို႔ ဆိုပါတယ္။


ဒုတိယအမ်ိဳးအစားကေတာ့ အထိုက္အေလွ်ာက္ အသိတရားလည္း ရွိ၊ အေျခခံသဒၶါတရားျဖစ္တဲ့ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳး ကိုယံု ၾကည္မႈ လည္း ရွိၿပီး တဏွာရဲ႕အလိုကို ျဖည့္ဆည္းတာပါ၊ ဒါလည္း သခၤါရပါပဲ၊ အသိတရားç သဒၶါတရားနဲ႔ မကင္းတဲ့အတြက္ သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္ နစ္နာေစမႈမ်ိဳး မပါေအာင္ ေရွာင္ၾကည္ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္တာျဖစ္လို႔ "ပုညာဘိ သခၤါရ"လို႔ ေခၚပါတယ္။ ကုသိုလ္ကံလို႔လည္း ေခၚတာေပါ့၊ ျမန္မာလိုေတာ့ "အျပစ္ကင္းၿပီး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ရေစတဲ့ အလုပ္"လို႔ ေခၚပါတယ္။


ဒီ "သခၤါရ"ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အကုသိုလ္ကံနဲ႔ ကုသိုလ္ကံရယ္လို႔ ကံဆိုး ကံေကာင္းႏွစ္မ်ိဳးေတာ့ ကြဲသြားပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကံႏွစ္မ်ိဳးလံုးရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ "အဝိဇၨာနဲ႔တဏွာ"ဆိုတဲ့ မလွပတဲ့ အေၾကာင္းတရားခ်ည္းပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သတိျပဳ မိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကံမွာ အဆိုးအေကာင္းကြဲေပမဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ "ကိေလသဝဋ္" လို႔ အမည္ဆိုးတြင္တဲ့ အေၾကာင္း မလွမႈႀကီးက မကြဲျပားဘူး အတူတူပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳမိၾကဖို႔ပါ။


ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)