ေကာင္းတာေတြခ်ည္း စု

ဟူပီ ဂိုးလ္ဘာ့ဂ္ (Whoopi Goldberg) 

ဟူပီ ဂိုးလ္ဘာ့ဂ္ဟူပီ ဂိုးလ္ဘာ့ဂ္ဟာ လက္ခ်ဳိးေရလို႔ရတဲ့ အလြန္ထူးခၽြန္တဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ အႏုပညာရွင္ေတြထဲက တေယာက္ပါ။ အဲဒီ အႏုပညာရွင္ေတြဟာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အႏုပညာ ေလာကထဲက အျမင့္ဆုံး၊ အထူးခၽြန္ဆုံး ဆုေတြျဖစ္တဲ့ ဂရမ္မီ၊ အကယ္ဒမီ၊ ေရႊကမၻာလုံးဆု၊ အမ္မီနဲ႔ တိုနီဆု စသျဖင့္ ဆုေတြကို အစုံရထားသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။



ဟူပီ ဂိုးလ္ဘာ့ဂ္ကို ျမန္မာေတြကေတာ့ Ghost ရုပ္ရွင္ကားထဲမွာ တမလြန္ကို ေရာက္သြားတဲ့ မင္းသားနဲ႔ လက္ရွိ ဘ၀ထဲက မင္းသမီးတို႔ ထိေတြ႕ေပါင္းဖက္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီရတဲ့ ဗဟိဒၶေလာကနဲ႔ ပရေလာက ခ်ိတ္ဆက္ေပးရသူ ေမွာ္ဆရာမႀကီးအျဖစ္ ပီပီျပင္ျပင္ သရုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့သူအျဖစ္ သိၾကပါတယ္။ (စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမေတြထဲမွာ ဟူပီ ဂိုးလ္ဘာ့ဂ္နဲ႔ အင္မတန္မွကို ရုပ္ခ်င္းဆင္သူ တဦးရွိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ ဂုဏ္ယူပါတယ္)။



ကမၻာေက်ာ္ သရုပ္ေဆာင္ဟာ ကေလးေတြ၊ အိမ္ရာမဲ့ေတြအတြက္ လူသားခ်င္း စာနာမႈနဲ႔ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးသလို ပညာေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး ျမွင့္တင္ေရး၊ အၾကမ္းဖက္ ေႏွာင့္ယွက္ ေစာ္ကားမႈေတြ ေလ်ာ့ပါးေရးနဲ႔ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ တုိက္ဖ်က္ေရး စတဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြမွာ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ေဆာင္ရြက္ပါတယ္၊ တခါ အလားတူ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ရန္ပုံေငြ ရွာတဲ့ပြဲေတြမွာလည္း အလြန္အင္မတန္ တက္တက္ၾကြၾကြ ေဆာင္ရြက္သူတဦး ျဖစ္ပါတယ္။



ဒီလို ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး လုပ္ငန္းေတြ၊ အမ်ားအက်ဳိးေတြ ေဆာင္ရြက္တာေၾကာင့္ ကုလသမဂၢကလည္း ဂုဏ္ထူးေဆာင္ သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ သတ္မွတ္ခန္႔အပ္ထားပါတယ္။



ေကာင္းတာေတြခ်ည္း စု (All the Right ingredients)

``ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး၊ ေရွ႕ကို အၿမဲလွမ္းေနဖို႔က သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္၊ ကုိယ္ခ်မွတ္ထားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကို မေရာက္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ႀကိဳးစားခဲ့မႈေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကဳံေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြ၊ နည္းလမ္းေတြ သိလိုက္ရတယ္ ဆိုတာကိုက အင္မတန္ ၀မ္းေျမာက္စရာပါ။ အရႈံးဆိုတာ အဆုံးသတ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔ တြန္းအားတရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္``__ ဟူပီ ဂိုးလ္ဘာ့ဂ္။



ကၽြန္မအေမ အမ္မာ (Emma) က အင္မတိအင္မတန္ေတာ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပါ၊ သမီးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကို ပုံသြင္းဖို႔ အေမ့မွာ ေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ အကုန္ရွိပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း စု ေနတဲ့သူပါ။



ကၽြန္မတို႔ ကေလးတအုပ္ ေက်ာင္းေလ့လာေရး ခရီးထြက္ေတာ့ အေမက အုပ္ထိန္းသူလုပ္ၿပီး ကားေမာင္းလို႔ လိုက္ပို႔ပါတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ခ်ည္း သြားရေတာ့ အုပ္စုေလးေတြ ခြဲၾကတဲ့အခါ ကၽြန္မက လူေတာ္ေတြပါတဲ့ အုပ္ထဲ ေသေလာက္ေအာင္ ပါခ်င္ခဲ့ပါတယ္။



ဒီလိုနဲ႔ ေလ့လာေရး ခရီးထြက္တဲ့အခါ ကၽြန္မ တကယ္ပဲ လူေတာ္အုပ္ တအုပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေပ်ာ္လိုက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ေလ၊ ဒါေပမဲ့ ကားေပၚမွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတေယာက္ကို ကားေပၚက ေက်ာင္းသားေတြက ၀ိုင္းစၾကေတာ့ ကၽြန္မက ဘာမွ မေျပာ၊ မဟန္႔ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို မတား၊ မျပဳတဲ့အျပင္ ကၽြန္မကေတာင္ သူ႔ကို ၀င္စ ခဲ့ပါေသးတယ္။



ကားေမာင္းေနတဲ့ အေမဟာ တလုံးမွ မေျပာဘဲ အသာေနခဲ့ပါတယ္၊ ေလ့လာေရးခရီးၿပီးလို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ အေမက ကၽြန္မကို ကားေပၚက ေကာင္ကေလးဟာ ဒီေန႔ေတာ့ ကံဆိုးတာပဲ၊ တကားလုံးက ကေလးေတြက အဲဒီေကာင္ေလးကို ဒုကၡေပးၾကတယ္၊ သူ အအံ့ၾသဆုံးကေတာ့ ကၽြန္မက ေကာင္ေလးကို ဘာမွ မကူညီဘဲ ေနခဲ့တာကိုပဲတဲ့... အေမက အဲဒီလို ကၽြန္မကို ေထာက္ျပတယ္။



``သမီးကို လူေတြက စ ရင္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရင္ အဲဒီလို လုပ္တဲ့ သူေတြကို သမီး ဘယ္ေလာက္ မုန္းတီးသလဲ ဆိုတာ အေမ သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အေမ အ့ံၾသတာက သမီးကလည္း သူမ်ားကို နာက်င္ေအာင္ အဲဒီလိုပဲ လုပ္တတ္တာပါကလားလို႔...`` ဆိုၿပီး အေမက ေျပာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကိုယ့္ေခါင္းကို ေဘ့စ္ေဘာ တုတ္ႀကီးနဲ႔ အရိုက္ခံလိုက္ရသလို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။



အဲဒီ အေမေပးတဲ့ အေျခခံသင္ခန္းစာဟာ ကၽြန္မရင္ထဲ အသည္းထဲ ႏွလုံးထဲ စြဲသြားၿပီး၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မာယာမ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးရဲ႕ အရႈပ္အေထြးေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္း ကၽြန္မနဲ႔အတူ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။



လူေတြနဲ႔အတူ ေတြ႕ဆုံ၊ ေျပာဆို၊ လုပ္ကိုင္၊ ဆက္ဆံရတဲ့ အခါတိုင္းမွာ ကိုယ့္ကို ျပဳမူ ေျပာဆို ဆက္ဆံေစခ်င္သလို သူတပါးကိုလည္း အလားတူ ျပဳမူ၊ ေျပာဆုိ၊ ဆက္ဆံဖို႔ လိုပါတယ္။



ကၽြန္မ မက္ဒီဆင္-ဖဲလီစီယာ (Medison-Felicia) ေႏြရာသီစခန္းကို တႀကိမ္နဲ႔ နယူးေယာက္၊ ပိခ္စေကးလ္ (Peekskill)က စခန္းေတြကို ေရာက္ခဲ့ဖူးၿပီး အလႊာစုံက လူေပါင္းစုံနဲ႔ ေတြ႕ဆုံ ႀကံဳႀကိဳက္ ရင္းႏွီးခြင့္ရတာဟာ မဟာ့မဟာ အခြင့္အေရး ျဖစ္ပါတယ္။



ဒါဟာ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ လူမွန္ေတြကို အခ်ိန္ကိုက္ ေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး၊ အမ်ားစုဟာ အခုထက္ထိ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ အျဖစ္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။



အဲဒီအခ်ိန္ေတြနဲ႔ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ကၽြန္မ ဒီေန႔ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေနရာမွာ ရွိေနတာပါလား ဆိုတာကို သတိျပဳမိသြားပါတယ္။ ဒီလူေတြဆီက ေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြအကုန္ ကၽြန္မဆီ စုေနတာပါကလားရယ္လို႔ ကၽြန္မ ေတြးမိပါတယ္။



သူတုိ႔ဟာ ကၽြန္မကို ကူတယ္၊ ကၽြန္မကို ကယ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အခ်ိန္၊ နိမ့္ပါးတဲ့ အခ်ိန္ သူတုိ႔နဲ႔အတူ မွ်ေ၀ခံစားလို႔ ရတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ သူတို႔အတူ ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ အကူအညီလိုလည္း ကၽြန္မ ႀကိဳးစားၿပီး မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့တယ္၊ အားေပးခဲ့တယ္။



ႏွစ္ေတြလည္း လြန္ခဲ့ပါၿပီေလ... ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုက ဒီအတိုင္းပဲ ရွိခဲ့တယ္၊ ကၽြန္မကို နည္းေပး၊ လမ္းျပ၊ သင္ၾကားေပးၾကတုန္း ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆုံး သင္ခန္းစာတခု မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ``လူတေယာက္ဟာ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္``ဆုိတာပါပဲ။



ဘယ္လို လုပ္ႏိုင္မလဲ၊ ႀကိဳးစားရင္းေပါ့... မျဖစ္မေန ႀကိဳးစားရင္း... ႀကိဳးစားရင္း ျဖစ္သြားတာေပါ့။ တခါတခါေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ မေပါက္ေျမာက္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တကယ့္လိုရင္းက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ပါပဲ...။



ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး၊ ေရွ႕ကို အၿမဲလွမ္းေနဖို႔က သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္၊ ကုိယ္ခ်မွတ္ထားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကို မေရာက္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ႀကိဳးစားခဲ့မႈေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကဳံေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြ၊ နည္းလမ္းေတြ သိလိုက္ရတယ္ ဆိုတာကိုက အင္မတန္ ၀မ္းေျမာက္စရာပါ။ အရႈံးဆိုတာ အဆုံးသတ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔ တြန္းအားတရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။



ဒီသင္ခန္းစာကို အေမ့ဆီကနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကေန ရခဲ့တာပါ၊ ဒီလို အသိမ်ဳိးရေအာင္ ကူပံ့ခဲ့ၾကတဲ့ အေမနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္မ အလြန္တရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အမွန္တကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။



ဟူပီ ဂိုးလ္ဘာ့ဂ္

Shared from Ko Myo Tha Htet