သူလည္း ဒါန၊ သီလျပဳ၊ ငါလည္း ဒါန၊ သီလျပဳ။
သူလည္း သားရွင္ျပဳ၊ ငါလည္း သားရွင္ျပဳ တူေနၾကတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ အတြင္းစိတ္ဓာတ္ကေတာ့ အျဖဴ နဲ႔ အမည္း ကြဲလြဲၾကတယ္။
ပညာမဲ့က ငါေကာင္းစားဖို႔ ဒါနေပးတယ္။
ပညာရွိက သာသနာေတာ္ကို ပူေဇာ္ျခင္းငွာ ဒါနေပးတယ္။
ပညာမဲ့က ငရဲေၾကာက္၍ ငါးပါးသီလၿမဲတယ္။
ပညာရွိက မၿမဲေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အမိုက္ခံ၍ မေကၽြးလိုသျဖင့္ ငါးပါးသီလၿမဲတယ္။
ပညာမဲ့က နတ္ျပည္ေရာက္ဖို႔ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။
ပညာရွိက တစ္ေန႔တစ္ရက္ တဏွာကၽြန္အျဖစ္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ သုခကိုလို၍ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။
ပညာမဲ့က ငါတို႔ ဘုန္းႀကီးမွ ဂစာၦမိတယ္။
ပညာရွိက သံဃာစစ္မွ ဂစာၦမိတယ္။
ပညာမဲ့က ထံုးစံကိုေလးစားတယ္။
ပညာရွိက မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ကို ေလးစားတယ္။
ပညာမ့ဲက အမ်ားေကာင္းရင္ လိုက္ေကာင္းတယ္။
ပညာရွိက အမ်ားေကာင္းတိုင္း လိုက္၍မေကာင္း။
ပညာမဲ့က နာမည္ႀကီးသူေျပာရင္ ယံုၾကည္တယ္။
ပညာရွိက နာမည္ႀကီးတိုင္းလိုက္၍ မယံု။
ပညာမဲ့က အထူးအဆန္းကို ျမတ္ႏိုးတယ္။
ပညာရွိက သေဘာမွန္မွ ျမတ္ႏိုးတယ္။
ပညာမဲ့က ေရႊထူတဲ့ဘုရားမွ ေလးစားတယ္။
ပညာရွိက ဘုရားႏွစ္မ်ိဳးမထား။ တစ္သားတည္းထားတယ္။
ပညာမဲ့က ဘုရားရွာထြက္ေလ့ရွိတယ္။
ပညာရွိက ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးကို အခြင့္ရတိုင္း ပြားမ်ား၍ေနတယ္။
အတြင္းသေဘာခ်င္း မကြာဘူးလား ေမာင္စိန္ရဲ႕ . . . . ”
(ေက်းဇူးရွင္ နမၼားဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ဉာဏ)
မင္းနန္း(ေမာ္ကၽြန္း)
ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ၾသ၀ါဒေတာ္မ်ား (စာ-၁၈၇) - စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသားပါသည္။
No comments:
Post a Comment