ကံေကာင္းအေၾကာင္းလွပါေစ - ၂

ဒီေနရာမွာ အကုသိုလ္ကံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အထူးေျပာစရာမလိုလွေပမယ့္ ကုသိုလ္ကံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေတာ့ အေၾကာင္း မလွတဲ့ ကုသိုလ္ကံနဲ႔ အေၾကာင္းလွတဲ့ ကုသိုလ္ကံရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိတာကို ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အေလးအနက္ သေဘာေပါက္ထားဖို႔ လိုတဲ့အတြက္ နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။



အထက္မွာေျပာခဲ့သလို အဝိဇၨာတဏွာဆိုတဲ့ ကိေလသဝဋ္အေျခခံၿပီးေတာ့ သုဂတိဘံုဘဝေရာက္လိုမႈ၊ ေလာကီ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ကိုရလိုမႈအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တၿပီးျပဳလုပ္တဲ့ တဏွာနိႆိတကုသိုလ္မ်ိဳးရယ္၊ မိ႐ိုးဖလာ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာ အေလ့အက်က္မ်ား ကိုသာ ကိေလသာစင္ၾကယ္ေၾကာင္း၊ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းအျဖစ္ ယံုၾကည္ လက္ခံၿပီးျပဳလုပ္တဲ့ ဒိ႒ိနိႆိတ ကုသိုလ္မ်ိဳးရယ္၊ ဒီနိႆိတႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔မကင္းတဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳးကို ဝ႗နိႆိတကုသိုလ္လို႔ေခၚပါတယ္။



ဒီေနရာမွာ ခြ်င္းခ်က္အနည္းငယ္ရွိတာကိုလည္း သိထားရပါမယ္၊ ဘဝသမၸတၲိကို ေတာင့္တတယ္ဆိုေသာ္လည္း "အေလာင္းေတာ္ စေမၸယ်နဂါးမင္း၊ သခၤပါလနဂါးမင္းတို႔လို ပါရမီျဖည့္ခြင့္ရေအာင္ လူဘဝကို ေတာင့္တမႈမ်ိဳးကား တဏွာ နိႆိတ မဆိုသာ"လို႔ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဥတၲမပုရိသဒီပနီမွာ မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ အလားတူပဲ မိ႐ိုးဖလာ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ အေလ့ အက်က္မ်ားကို ျပဳလုပ္ရာမွာလည္း "မိမိတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးတမ္းအက်င့္မွ်နဲ႔သာ သံသရာက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တယ္၊ တျခားစင္ၾကယ္ေရး နည္း လမ္းမရွိ"လို႔ ခံယူၿပီး ဝိပႆနာ,မဂ္,ဖိုလ္တို႔ကို ပစ္ပယ္ျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ကိုသာ ဒိ႒ိနိႆိတလို႔ ဆိုရတာပါ။ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာညႊန္တဲ့ သီလသိကၡာ,သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာတို႔ကို မပစ္ပယ္ဘဲ အမ်ားႏွင့္မဆန္႔က်င္႐ံု ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကို လိုက္နာကာမွ်ကိုေတာ့ ဒိ႒ိ နိႆိတလို႔ မဆိုရပါဘူး။ ေသာတာပန္ျဖစ္တဲ့ ဝိသာခါေက်ာင္း အမႀကီး သုႆာန္ကအျပန္မွာ အမ်ားနည္းတူ ဂဂၤါျမစ္ေရနဲ႔ ဦးေခါင္းေဆး ခဲ့တာမ်ိဳးလို သိကၡာသံုးပါးနဲ႔ မဆန္႔က်င္တဲ့ဓေလ့ ထံုးတမ္းမ်ိဳးဟာ ဒိ႒ိနိႆိတမဟုတ္ဘူးလို႔ သတိျပဳရမွာပါ။



တဏွာနိႆိတçဒိ႒ိနိႆိတျဖစ္တဲ့ ဒီကုသိုလ္ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကိုပဲ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာမွာေတာ့ အကုသိုလ္ကံမ်ားနည္းတူ "ကမၼဝဋ္"လို႔ ေခၚပါတယ္၊ ကိေလသဝဋ္ရဲ႕ ေနာက္ကလိုက္တဲ့ကံျဖစ္လို႔ ကမၼဝဋ္လို႔ေခၚတာပါ။ ကမၼဝဋ္ျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ သူ႔ေနာက္က ဝိပါကဝဋ္ဆိုတာ မုခ်လိုက္ပါတယ္၊ ေနာက္ကလိုက္တဲ့ ဝိပါကဝဋ္ကေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးအစပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့ သလိုပဲ အကုသိုလ္ ကမၼဝဋ္ေနာက္က လိုက္တဲ့ ဝိပါကဝဋ္က အပါယ္ဒုဂၢတိပဋိသေႏၶနဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားျဖစ္ၿပီး ကုသိုလ္ကမၼဝဋ္ ေနာက္က လိုက္တဲ့ ဝိပါကဝဋ္ ကေတာ့ သုဂတိဘံုဘဝ ပဋိသေႏၶနဲ႔ ေလာကီခ်မ္းသာသုခမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုဂၢတိပဋိသေႏၶပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သုဂတိပဋိ သေႏၶပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရိယသစၥာ အေနနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ ရင္ေတာ့ အားလံုးဟာ "ဇာတိပိဒုကၡာ"ဆိုတဲ့ "ဒုကၡသစၥာ"ခ်င္း အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာ အရၾကည့္ ရင္လည္း "ေကဝလႆ ဒုကၡကၡႏၶႆ သမုဒေယာ= အိုနာေသေရး ပူေဆြးေသာကမ်ား လႊမ္းၿခံဳတဲ့ ဒုကၡအစုအပံုႀကီး"အျဖစ္နဲ႔ ဇာတ္သိမ္း ရတာခ်င္း အတူတူပါပဲ။



ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ "ဝဋ္လိုက္တတ္တယ္ သတိထား"ဆိုတဲ့ စကားမွာ အကုသိုလ္ ကမၼဝဋ္ေတြ ေနာက္မွာသာ ဝဋ္လိုက္တတ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ကုသိုလ္ကံေတြ ေနာက္မွာလည္း ဝ႗နိႆိတျဖစ္လို႔ ကမၼဝဋ္စာရင္းဝင္သြားရင္ ဝိပါကဝဋ္ လိုက္တတ္တယ္ ဆိုတာကို သတိျပဳမိၾကဖို႔ပါ။ ဒါကေတာ့ ကံေကာင္းေပမယ့္ အေၾကာင္းမလွတဲ့ ကုသိုလ္ကံမ်ားျဖစ္ ပါတယ္။



ကံလဲ ေကာင္း အေၾကာင္းလဲ လွတဲ့ ကုသိုလ္ကံဆိုတာကေတာ့ - "ယံ ပန ေလာကုတၲရံ ေလာကိယၪၥ တေႆဝ သမၻာရဘူတံ ဣဒံ အနိႆိတံ"ဆိုတဲ့ ဝိသုဒၶိမဂ္ အ႒ကထာလာ စကားအတိုင္း ေလာကုတၲရာျဖစ္တဲ့ မဂ္ကုသိုလ္နဲ႔ အဲဒီေလာကုတၲရာကုသိုလ္ကို ရရာရေၾကာင္း အေထာက္အပံ့မ်ိဳးေစ့ျဖစ္ေစတဲ့ ေလာကီကုသိုလ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီကုသိုလ္ ႏွစ္မ်ိဳးတို႔ဟာ တဏွာဒိ႒ိတို႔ကို မွီတြယ္မႈ ကင္းတဲ့အတြက္ အနိႆိတ ကုသိုလ္လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။



ဒီကုသိုလ္မ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဥတၲမပုရိသဒီပနီက်မ္းမွာ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက "ဘဝသမၸတၲိç ေဘာဂ သမၸတၲိမ်ားကို ညြတ္တဲ့ တဏွာနိႆိတစိတ္လည္းမရွိ၊ ဒိ႒ိနဲ႔လည္း မယွဥ္ဘဲ မိုးေကာင္းကင္သဖြယ္ အတြယ္အတာကင္းၿပီး ေဗာဓိဥာဏ္ဆိုတဲ့ တစ္ဖက္ ကမ္းကို တမ္းတမ္းစူးစူး အထူးရည္ရြယ္ကာ စင္ၾကယ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္တဲ့ ပါရမီကုသိုလ္မ်ိဳးျဖစ္လို႔ အနိႆိတကုသိုလ္(ဝါ)ကံလည္း ေကာင္း အေၾကာင္းလည္း လွတဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။



"ေလာကဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္မဖက္၊ သက္သက္အလွဴ၊ ခံယူသူသာ၊ ခ်မ္းသာေစေၾကာင္း၊ ငဲညႇာေရွာင္း၊ အေလာင္းေတာ္တို႔ ဒါနမွတ္"ဆိုတဲ့ ေတာင္ၿမိဳ႕မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အလကၤာအတိုင္းျပဳတဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳးပါပဲ။



ဒီေနရာမွာ "အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား မဟုတ္ၾကတဲ့ သာမန္ပုထုဇဥ္မ်ားအေနနဲ႔ နိဗၺာန္နဲ႔ ဘဝသမၸတၲိႏွစ္မ်ိဳးစံုတြဲဖက္ ရည္မွန္းၿပီးျပဳလုပ္ၾကတဲ့ အခုကာလကုသိုလ္မ်ိဳးေတြေရာ အေၾကာင္းလွတဲ့ ပါရမီကုသိုလ္မ်ိဳးမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား"လို႔ ေဈးဆစ္တဲ့ ေမးခြန္း မ်ိဳးလည္း ဝင္လာႏိုင္ပါတယ္။



"နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု"ဆိုတဲ့စကားကို ေရစက္ခ်တဲ့ဆရာေတာ္က တိုင္ေပးလို႔သာ လိုက္ဆိုရတဲ့သေဘာ မဟုတ္ဘဲ အမွန္ တကယ္ သံသရာဝဋ္က လြတ္ေျမာက္လိုတဲ့ ေစတနာပါ႐ိုးမွန္ရင္ အေၾကာင္းလွတဲ့ ပါရမီကုသိုလ္မ်ိဳးေစ့ မျဖစ္ဘူးလို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး၊ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲ - "ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္တယ္ ေႏွးတယ္"လို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဥတၲမ ပုရိသဒီပနီမွာ သေဘာယုတၲိျပထားတာကေတာ့ -



"ကုသိုလ္ျပဳစဥ္အခါ၌ ဘဝသမၸတၲိတဏွာ, ေဘာဂသမၸတၲိတဏွာ အေစးအခြ်ဲ ဖက္တြဲခဲ့သည္ရွိေသာ္ ထိုကုသိုလ္အက်ိဳး ေပးရာ ဘဝတို႔၌ ထိုစည္းစိမ္ႏွင့္ ထိုတဏွာခြာ၍မရ၊ ခြဲ၍မရ၊ ငိုင္၍ၾကေအာင္ အၾကပ္အတည္းဖြဲ႔စည္းေလ၏၊ အထြဋ္အျမတ္ တရားႏွင့္ေတြ႔ေသာ္လည္း တရားဖက္သို႔ မပါႏိုင္ရွိေလ၏။ ကုသိုလ္ျပဳစဥ္အခါ၌ ဘဝတဏွာçေဘာဂတဏွာအလူးအလဲမရွိ ဝိဝ႗မ်ိဳးသက္သက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ထိုကုသိုလ္ အက်ိဳးေပး၍ ပေဒသရာဇ္, ဧကရာဇ္, စၾကာမႏၶာတ္စည္းစိမ္၌ပင္ တည္ျငားေသာ္လည္း တရားႏွင့္ေတြ႕ခဲ့လွ်င္ ထိုစည္းစိမ္ကို ခဏျခင္း စြန္႔ႏိုင္၏" လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီသဘာဝယုတၲိနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သာဓကယုတၲိအျဖစ္ ဓမၼပဒအ႒ကထာလာ ေဇာတိကသူေ႒း အေလာင္း ႀကံခင္းလုပ္ညီေနာင္ ဝတၳဳကိုထုတ္ျပ ပါတယ္၊ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ -



ဝိပႆိဘုရားမပြင့္မီ သာသနာပကာလမွာ ေဇာတိကသူေ႒းအေလာင္းဟာ အစ္ကိုႏွင့္အတူ ႀကံခင္းလုပ္ ညီေနာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ကို ႀကံရည္လွဴဒါန္းၿပီးတဲ့အခါ အစ္ကိုက "အရွင္ဘုရား ရသိတဲ့ တရားကို ရသိပါလို၏"လို႔ တိုတိုပဲ ဆုေတာင္းတယ္၊ ညီျဖစ္တဲ့ ေဇာတိကသူေ႒း အေလာင္းကေတာ့ "အရွင္ဘုရားရသိတဲ့ တရားကို ရသိရပါ လို၏"လို႔ ဆိုၿပီးေတာ့မွ ဆက္လက္ၿပီး "အၾကင္မွ်ေလာက္ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္တရားကို မသိရေသး၊ ထိုမွ်ေလာက္"အစခ်ီၿပီး ဘဝ သမၸတၲိ, ေဘာဂသမၸတၲိကို ေနာက္ဖ်ားက ဆြယ္လိုက္ျပန္တယ္။



ဝိပႆိဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါ ဆုေတာင္းတိုတဲ့ အစ္ကိုျဖစ္သူက ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး အကြ်တ္တရားရတယ္။ ညီျဖစ္သူ ေဇာတိကအေလာင္းကေတာ့ ဆုေတာင္း(တဏွာအေစးအခြ်ဲ)လူးလဲတဲ့အတြက္ ဝိပႆိဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ စည္းစိမ္ဥစၥာကို မခြာရက္ ႏိုင္တာေၾကာင့္ သံသရာဝဋ္က မကြ်တ္လြတ္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ ဘုရားေျခာက္ဆူကို လြန္ၿပီးေနာက္ ငါတို႔ဘုရား လက္ထက္ေရာက္မွ အကြ်တ္ တရားကို ရခဲ့ပါတယ္၊ ဒီဝတၳဳသာဓကိုေထာက္ၿပီး ဆုေတာင္းတိုသူက သံသရာတိုတယ္၊ ဆုေတာင္းရွည္သူက သံသရာရွည္တယ္လို႔လည္း သံေဝဂ ယူႏိုင္ပါတယ္။



အပိုဆုေတြ ေတာင္းဆိုတာဟာ ရွည္႐ံုရွည္ရင္ေတာ္ေသးရဲ႕ အေတာင္းေနရာမက်ခဲ့ရင္ ကေမာက္ကမအက်ိဳးေတြ ရရွိၿပီး "ဆင္ျဖဴေတာ္ဝင္မည့္ကိန္း ခ်ည္တစ္ဝင္နဲ႔ ၿငိမ္း"ဆိုတာမ်ိဳးေတြပါ ႀကံဳရတတ္တာလည္းရွိပါတယ္။ ေမ႑ကသူေ႒းရဲ႕ ကြ်န္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ပုဏၰဟာ သူ႔သခင္က သူ႔အေပၚသားရင္းပမာ ခ်စ္ခင္တာကို အလြန္ႀကီးေက်နပ္တယ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ ျမတ္ကိုေတြ႕ၿပီး ဆြမ္းလွဴဒါန္းတဲ့အခါမွာေတာင္ "ဘဝဆက္တိုင္း ေမ႑ကသူေ႒းလို သခင္မ်ိဳးနဲ႔သာ ေတြ႕ႀကံဳရပါလို၏"လို႔ ဆုေတာင္းမိတဲ့အတြက္ ဘဝ အဆက္ဆက္ ကြ်န္ခ်ည္းျဖစ္ရတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကံေကာင္းသန္႔သန္႔ကေလးျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းလွေစဖို႔အတြက္ ဘုရားအေလာင္း ေတာ္ဟာ ျပဳျပဳသမွ် ကုသိုလ္တိုင္း "ေဗာဓိဥာဏ္ရဲ႕အေထာက္အပံ့သာျဖစ္ေစေသာ္"ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တစ္မ်ိဳးကိုသာ ထားၿပီးျပဳလုပ္သလို မိမိတို႔ျပဳသမွ် "နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု" သန္႔သန္႔ကေလး သာ ရည္မွန္းၾကတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။



ဒီေလာက္ဆိုရင္ ကံေကာင္းေသာ္လည္း အေၾကာင္းမလွျခင္းဟာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွသူမ်ား နည္းတူ "ေမြး,အို, နာ, ေသ"ဆိုတဲ့ သံသရာဝဋ္ဒုကၡႀကီးက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ပါၿပီ။ အဓိက အေလးအနက္ ေျပာလိုတာကေတာ့ မိမိတို႔ စြမ္းအားရွိသမွ် ႀကိဳးစားအားထုတ္ရတဲ့ ကုသိုလ္ကံမ်ား ထိုက္တန္တဲ့ အက်ိဳးတရားေတြ ျပည့္ျပည့္ဝ၀ ေပးခြင့္ရဖို႔အတြက္ ဘဝသမၸတၲိ, ေဘာဂသမၸတၲိေတြနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ မပစ္ၾကဘဲ အျမတ္ဆံုး အက်ိဳးတရားျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစေရးကို ရည္မွန္း ျပဳလုပ္ တတ္ေစခ်င္တာပါ။



အမွန္ကေတာ့ မလွပတဲ့အေၾကာင္းတရားျဖစ္တဲ့ "အဝိဇၨာ"ကို လွပတဲ့အေၾကာင္းျဖစ္ေစမည့္ "ဝိဇၨာ"အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆိုတာ "နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု"ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေကာင္း ထားတတ္႐ံုနဲ႔ေတာ့ မျပည့္စံုေသးပါဘူး၊ "ရည္မွန္းခ်က္ေကာင္းဆိုတာ ထိုက္တန္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေကာင္းမ်ားနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရတယ္"ဆိုတဲ့ သူျမတ္တို႔ရဲ႕ လမ္းညႊန္ ဩဝါဒအတိုင္း ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ ကုသိုလ္ ျဖစ္တဲ့ ဝိပႆနာအလုပ္ကို အနည္းဆံုး အနိစၥသေဘာေလာက္ ျဖစ္ေစ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္တဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။



စူဠပႏၴကမေထရ္ျမတ္ဟာ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘဝတစ္ခုတုန္းက တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္ ရင္စီးပုဝါျဖဴစနဲ႔ မ်က္ႏွာက ေခြ်းကိုသုတ္လိုက္တဲ့အခါ ျမဴအညစ္ေၾကးေတြနဲ႔ ညစ္ႏြမ္းသြားတာကိုၾကည့္ၿပီး မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာကို ဆင္ျခင္ခဲ့မိတဲ့ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ အေထာက္ အပံ့ေၾကာင့္ အခုေနာက္ဆံုး ရဟန္းျဖစ္တဲ့ဘဝမွာလည္း တရားအားထုတ္လို႔မရႏိုင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က ပုဝါျဖဴကေလးတစ္စေပးၿပီး လက္ညႇိဳးလက္မႏွစ္ခုနဲ႔ ပြတ္ေခ်ေနေစရာက အနိစၥဝိပႆနာဥာဏ္ပြင့္လာၿပီး မဂ္ဖိုလ္ အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ရဟႏၱာ အထိျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။



ဒီသာဓကမ်ားကိုေထာက္႐ႈၿပီး အေၾကာင္းလွတဲ့ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့စစ္စစ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ဝိပႆနာကုသိုလ္ကို အားထုတ္ မွသာ ျဖစ္ႏိုင္ ပါတယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့ အနည္းဆံုး ႐ုပ္ပရမတၳတရားေတြထဲက မာတဲ့ ေပ်ာ့တဲ့ သေဘာ၊ ပူတဲ့ ေအးတဲ့ သေဘာ၊ တြန္းတိုးလႈပ္ရြတဲ့ သေဘာေလာက္မွ်ကိုျဖစ္ေစ တစ္ခဏနဲ႔ တစ္ခဏမတူေအာင္ ျဖစ္ပ်က္ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ သေဘာ ေလာက္ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ရင္လည္း ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ျဖစ္ပါၿပီလို႔ မိန္႔ဆိုပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ကံေကာင္းျခင္းနဲ႔ အေၾကာင္းလွျခင္းတို႔ကို ခပ္ေရးေရးေတာ့ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။



ဒီကိစၥဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္လို႔ ပိုၿပီးပီပီျပင္ျပင္ သေဘာေပါက္လာေအာင္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေလးျပန္ေျပာပါအံုးမယ္။ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳးကိုယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရား ဦးေဆာင္ၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳတဲ့ အခါ ဘဝသမၸတၲိ , ေဘာဂသမၸတၲိ (သုဂတိဘံုဘဝနဲ႔ ေလာကီခ်မ္းသာေတြ)ကို ေတာင့္တၿပီး ျပဳလုပ္ၾကရင္ ကံေကာင္းေသာ္လဲ အေၾကာင္းမလွေသးပါဘူး။ အဝိဇၨာနဲ႔တဏွာ ဥပါဒါန္ဆိုတဲ့ ကိေလသဝဋ္ ဦးေဆာင္လႊမ္းမိုးၿပီး ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ကံ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။



ကုသိုလ္ျပဳရာမွာ ဘဝသမၸတၲိçေဘာဂသမၸတၲိေတြကို မေတာင့္တဘဲ နိဗၺာန္ကိုသာ ရည္မွန္းၿပီး ျပဳလုပ္ရင္ အဝိဇၨာ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္ဆိုတဲ့ ကိေလသဝဋ္ လႊမ္းမိုးမႈမပါတဲ့အတြက္ ကံလည္း ေကာင္းသလို အေၾကာင္းမလွမႈလည္း ကင္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းမလွမႈ ကင္း႐ံုနဲ႔ေတာ့ ကံေကာင္းသန္႔သန္႔ကေလးပဲ ျဖစ္ပါေသးတယ္၊ တကယ္တန္း "အေၾကာင္းလွၿပီ"လို႔ မဆိုသာ ေသးပါဘူး။ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့အစစ္ျဖစ္တဲ့ ဝိပႆနာကုသိုလ္ကို မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာေလာက္ပင္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္သိရွိေအာင္ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္မွသာ "ကံလဲ ေကာင္း အေၾကာင္းလဲ လွၿပီ"လို႔ အခိုင္အမာဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။



အခုေျပာခဲ့တဲ့စကားပိုဒ္ထဲမွာ "ကိေလသဝဋ္ ကင္းကင္းနဲ႔ျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ကံဟာ အေၾကာင္းမလွမႈကင္းေသာ္လည္း ဝိပႆနာ ကုသိုလ္မပါေသးရင္ တကယ္အေၾကာင္းလွတဲ့ကံလို႔ မဆိုႏိုင္ေသးဘူး"ဆိုတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္ဖို႔ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။



မွန္ပါတယ္၊ ကိေလသဝဋ္ကင္းၿပီး ပါရမီေျမာက္ေလာက္ေအာင္ နိဗၺာန္ကိုသာ ရည္မွန္းျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ကံေတြထဲ မွာကိုပဲ စရဏမ်ိဳးေစ့ျဖစ္တဲ့ ကုသိုလ္ကံနဲ႔ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ျဖစ္တဲ့ ကုသိုလ္ကံဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးထပ္ကြဲျပားပါေသးတယ္၊ ဒါန,သီလ သမထ အုပ္စုဝင္ကုသိုလ္မ်ားဟာ စရဏမ်ိဳးေစ့ပါရမီ ကုသိုလ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါေသးတယ္၊ ဝိပႆနာကုသိုလ္ကို အားထုတ္ ထားမွသာ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ပါရမီ ကုသိုလ္အဆင့္ေရာက္ပါတယ္၊ (သာသနာပကာလေတြမွာလည္း ဝိပႆနာ ကုသိုလ္ အျဖစ္နဲ႔ အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာေလာက္ေတာ့ ပြားမ်ားႏိုင္ပါတယ္၊ အနတၲလကၡဏာကေတာ့ သာသနာတြင္းနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္မွသာ ပြားမ်ားႏိုင္တာပါ) အဲဒီလို စရဏမ်ိဳးကုသိုလ္ ဝိဇၨာမ်ိဳးကုသိုလ္ႏွစ္မ်ိဳးစံုမွသာ "ကံလဲ ေကာင္း အေၾကာင္းလဲ တကယ္လွၿပီး"လို႔ဆိုႏိုင္မယ္လို႔ ေျပာလိုတာပါ။ "စရဏမ်ိဳးေစ့က ကံေကာင္းတာ၊ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့က အေၾကာင္း လွတာ"လို႔ အတိုခ်ဳပ္ မွတ္သားႏိုင္ပါတယ္။



ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအေနနဲ႔ မဇၩိမပဋိပဒါနည္းက်က် ခံယူတတ္ဖို႔လဲ အထူးသတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္၊ ကံေကာင္းျခင္းဆိုတဲ့ စရဏမ်ိဳးေစ့နဲ႔ အေၾကာင္းလွျခင္းဆိုတဲ့ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့၊ ဒီႏွစ္မ်ိဳးမွာ ဘယ္မ်ိဳးေစ့က ပိုၿပီးအေရးႀကီးသလဲလို႔ ေမးခဲ့ရင္ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ "ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့က ပိုအေရးႀကီးတယ္"လို႔ ေျဖတတ္ၾကတာမ်ားပါတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ဘုရားရွင္တို႔ ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ေတြမွာ "ဝိဇၨာစရဏ သမၸႏၷ" ဆိုတာအေရးႀကီးတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ တစ္ခုျဖစ္ေနတာကို ေထာက္ဆၾကည့္ရင္ ဒီမ်ိဳးေစ့ ႏွစ္ခုလံုးဟာ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အေရးပါတာခ်ည္းျဖစ္လို႔ ႏွစ္ခုလံုး အတူတူအေရးႀကီးတယ္လို႔ ခံယူဆည္းပူးၾကရမွာပါ၊ ဒါမွသာ မဇၩိမ ပဋိပဒါနည္း က်ပါလိမ့္မယ္။



ဟုတ္ပါတယ္၊ မဇၩိမပဋိပဒါလို႔ေခၚတဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးမွာ သီလမဂၢင္သံုးပါးနဲ႔ သမာဓိမဂၢင္သံုးပါးတို႔က စရဏမ်ိဳးေစ့ မဂၢင္မ်ားျဖစ္ပါတယ္၊ ပညာမဂၢင္ႏွစ္ပါးတို႔က ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့မဂၢင္ေတြပါ၊ စရဏမ်ိဳးမဂၢင္မ်ားနဲ႔ ဝိဇၨာမ်ိဳးမဂၢင္တို႔ ႏွစ္မ်ိဳးစံုေပါင္းမွသာ မဂၢင္ရွစ္ပါးျပည့္မွာပါ၊ မဂၢင္ရွစ္ပါး ျပည့္စံုမွလဲ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ေလာကုတၲရာအဆင့္ေရာက္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့နဲ႔ စရဏမ်ိဳးေစ့ႏွစ္မ်ိဳးလံုး အေရး ပါတယ္လို႔ ခံယူမွသာ မဇၩိမပဋိပဒါနည္းက်တယ္လို႔ သတိေပး လိုက္ရတာပါ။



ဒီကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လို႔ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေဗာဓိပကၡိယဒီပနီမွာ -

"သီလ,သမာဓိသည္ စရဏမ်ိဳးတည္း၊ ပညာသည္ ဝိဇၨာမ်ိဳးတည္း၊ ဝိဇၨာစရဏႏွစ္ပါးျဖစ္၏။ ဝိဇၨာသည္ လူ သတၲဝါ တို႔၌ မ်က္စိႏွင့္ တူ၏၊ စရဏသည္ ေျခလက္ႏွင့္တူ၏၊ ဝိဇၨာသည္ ငွက္တို႔၌ မ်က္စိႏွင့္တူ၏၊ စရဏသည္ အေတာင္ႏွင့္ တူ၏၊ သီလ, သမာဓိႏွင့္ျပည့္စံု၍ ဝိဇၨာဥာဏ္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာသူတို႔သည္ ေျခလက္ အဂၤါျပည့္စံု၍ မ်က္စိ ႏွစ္ဖက္ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာသူႏွင့္ တူကုန္၏၊ ဝိဇၨာဥာဏ္ႏွင့္ျပည့္စံု၍ စရဏတရား အားနည္းလွေသာသူတို႔သည္ မ်က္စိ အဂၤါျပည့္စံု၍ ေျခလက္အဂၤါ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာသူတို႔ႏွင့္ တူကုန္၏၊ ဝိဇၨာစရဏႏွစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူတို႔သည္ ေျခ အဂၤါ, လက္အဂၤါ, မ်က္စိအဂၤါ အလံုးစံု ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ လူေကာင္း သူေကာင္းပကတိႏွင့္ တူကုန္၏၊ ဝိဇၨာ, စရဏ ႏွစ္ပါး မွခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ သူတို႔သည္ ေျခအဂၤါ, လက္အဂၤါ,မ်က္စိအဂၤါအကုန္ခ်ိဳ႕တဲ့၍ အသက္ရွိသည္ဟူ၍ပင္ မေျပာ စေလာက္ေသာသူႏွင့္ တူကုန္၏" လို႔ ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူခဲ့ ပါတယ္။



ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက "ယုတ္စြာ့အဆံုး ဓာတ္ေလးပါးကို မိမိသႏၱာန္မွာ ေလးစိတ္ ေလးပံု ခြဲျခမ္းၿပီး ျမင္တတ္႐ႈတတ္႐ံုမွ် အားထုတ္ႏိုင္လွ်င္ပင္ အတိဒုလႅဘ ပညာမ်ိဳးေစ့ေကာင္းေကာင္းႀကီးရေတာ့သည္၊ ဘုရားသာသနာမွာ "ႀကံဳႀကိဳက္ခဲလွ တစ္ဘဝ ေျပာစေလာက္ ေတာ့သည္"လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။



ေနာက္ထပ္ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ရႏိုင္ပံု တစ္မ်ိဳးအျဖစ္နဲ႔လဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက "တံငါသူႀကီး တစ္ေယာက္သည္ တံငါ အလုပ္တန္းလန္းႏွင့္ပင္ သၿဂႋဳဟ္ကိုးပိုင္း၊ ပါဌ္အနက္၊ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ ပစၥယနိေဒၵသပါဌ္အနက္အကုန္ သြက္သြက္လည္ ရ၍ေနသည္ကို ငါတို႔ေတြ႕ႀကံဳရဖူး၏၊ ဝိဇၨာမ်ိဳး ေကာင္းေကာင္းႀကီးျဖစ္ေသာ အမႈေပတည္း"လို႔ ေဗာဓိပကၡိယဒီပနီမွာ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။



ဟုတ္ပါတယ္၊ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကလည္း "သာသနာတြင္ ႒ာန္းႏွစ္ပင္၊ တစ္ပင္စိုက္က ရိကၡာရ"လို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ ဆို႐ိုးစကား ရွိပါတယ္၊ "သာသနာတြင္ ႒ာန္းႏွစ္ပင္"ဆိုတာ သာသနာတြင္းမွာသာ အျပည့္အစံုရႏိုင္တဲ့ ဝိပႆနာကမၼ႒ာန္းနဲ႔ ပ႒ာန္းေဒသနာ ေတာ္တို႔ကိုေျပာတာပါ၊ "တစ္ပင္စိုက္က ရိကၡာရ"ဆိုတာကေတာ့ ဝိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းကိုအားထုတ္ဖူးသည္ ျဖစ္ေစ၊ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္နာယူ ေလ့လာဖူးသည္ျဖစ္ေစ တစ္ခုခု လုပ္ထားႏိုင္ရင္ မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ရိကၡာရႏိုင္တယ္ လို႔ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။ လင္းႏို႔သားျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရဟန္း ငါးရာတို႔ ပ႒ာန္းေဒသနာ ရြတ္ဖတ္တာကိုၾကားနာခဲ့ရဖူးတဲ့အတြက္ မဂ္ဖိုလ္ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သာဓကကို ၾကည့္ရင္ ဒီအဆိုအမိန္႔မ်ားဟာ သံသယျဖစ္ဖြယ္မလိုေအာင္ ခိုင္မာတယ္ လို႔ပဲဆိုရမွာပါ။



"မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ဆိုတာ ဝိပႆနာ ဥာဏ္ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ ရင့္သန္မႈသာ အဓိကမဟုတ္လား၊ ဘာေၾကာင့္ စရဏမ်ိဳး ကုသိုလ္ေတြကိုလဲ လုပ္ေနဖို႔လိုအပ္ေသးသလဲ"ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမ်ိဳးကိုလည္း မၾကာခဏ ၾကားသိေနရပါတယ္။ အေျဖကေတာ့ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ေလာကုတၲရာ ကိုရရွိႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ သာသနာေတာ္နဲ႔ႀကံဳႀကိဳက္ခြင့္ ရျခင္းရယ္၊ ယံုၾကည္,က်န္းမာ,႐ိုးေျဖာင့္, အားထုတ္,ဥာဏ္ရွိ"ဆိုတဲ့ အဂၤါငါးရပ္ ျပည့္စံုျခင္း ရယ္ဆိုၿပီး အေျခခံအေၾကာင္းတရားႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ျပည့္စံုရမွပါ၊ ဒီအေျခခံ အေၾကာင္းတရားႏွစ္ခုျပည့္စံုေရးအတြက္ ဝိဇၨာနဲ႔စရဏ ႏွစ္ပါးစံုမွသာ ျပည့္စံု ႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ"လို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။



ဟုတ္ပါတယ္၊ စရဏနဲ႔ဝိဇၨာဆိုတဲ့ မ်ိဳးေစ့ႏွစ္မ်ိဳးတို႔ဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အက်ိဳးျပဳပံုခ်င္း မတူၾကပါဘူး၊ စရဏမ်ိဳးေစ့က သာသနာေတာ္န ဲ႔ႀကံဳႀကိဳက္ခြင့္ရေအာင္ အက်ိဳးေဆာင္ေပးတတ္ပါတယ္၊ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့က ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့သာသနာအတြင္းမွာ မဂ္ရဖိုလ္ေပါက္ အရိယာသံဃာအျဖစ္ ေရာက္သည္အထိ အေရးပါေအာင္အက်ိဳးေဆာင္ေပးပါတယ္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ "စရဏမ်ိဳးေစ့က အခြင့္ ေကာင္းႀကံဳေစတယ္၊ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့က အေရးပါအရာေရာက္ေစတယ္"လို ဆိုႏိုင္ပါတယ္။



စရဏမ်ိဳးေစ့သာရွိၿပီး ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့မပါရင္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းက ဆဗၺဂၢီရဟန္းတို႔၊ ရွင္ေဒဝဒတ္တို႔၊ ေကာသလမင္းတို႔လိုပဲ သာသနာေတာ္နဲ႔ႀကံဳႀကိဳက္ခြင့္ရေသာ္လဲ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္မွ်မရတဲ့အတြက္ အရိယာသံဃာအျဖစ္ အေရးမပါႏိုင္ဘဲ သာသနာေခတ္ေကာင္း ႀကီးတစ္ခု အခ်ည္းႏွီး ဆံုး႐ံႈးသြားရတတ္ပါတယ္။



ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့သာရွိၿပီ စရဏမ်ိဳးေစ့မပါျပန္ရင္လည္း အာဠာရရေသ့၊ ဥဒကရေသ့တို႔လို မဂ္ဖိုလ္ကိုရေလာက္ေအာင္ သီလ, သမာဓိ, ပညာအေျခခံေကာင္းပါလ်က္ သာသနာေတာ္နဲ႔ႀကံဳခြင့္မရဘဲ ႏွစ္လြန္မ်ိဳးေစ့မ်ားပမာ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ေတြ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကံေကာင္းျခင္းဆိုတဲ့ စရဏမ်ိဳးေစ့နဲ႔ အေၾကာင္းလွျခင္းဆိုတဲ့ ဝိဇၨာမ်ိဳးေစ့ႏွစ္မ်ိဳးလံုးျပည္စံု ေအာင္ ဆည္းပူးအားထုတ္ႏိုင္မွသာ အခြင့္လည္းႀကံဳ အေရးလည္းပါၿပီ လူျဖစ္က်ိဳး သာသနာႀကံဳက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုး နပ္ေစႏိုင္မွာျဖစ္တယ္လို႔သာ အေလးအနက္ တိုက္တြန္း လိုပါတယ္။ အက်ယ္ကို သိလိုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ ဥတၲမပုရိသဒီပနီနဲ႔ ေဗာဓိပကၡိယဒီပနီတို႔ကို ၾကည့္ျဖစ္ ေအာင္ ၾကည့္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။



အားလံုး လူျဖစ္က်ိဳး သာသနာႀကံဳက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးနပ္ၾကဖို႔အတြက္

ကံေကာင္း အေၾကာင္းလွၾကပါေစ။



ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)