သမၼပၸဓာန္ေလးပါးက -
၁။ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကိုပယ္ဖို႔ အားထုတ္ရမယ္။
၂။ မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကို မျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။
၃။ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြကို ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။
၄။ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြကို ပိုၿပီး တိုးပြားေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ဒီေလးပါးကို ပြားမ်ားအားထုတ္ ရမယ္လို႔ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ ေအာက္ကပဲ စေျပာရေအာင္ပါ။
၄။ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ပိုၿပီးတိုးပြားေအာင္ အားထုတ္ပါတဲ့။
ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ပိုၿပီး တိုးပြားဖို႔အတြက္ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ျပန္ၿပီး အမွတ္ရ ေနမယ္၊ ဒါန သီလ ဝိပႆနာ တရားေတြ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျပဳေနမယ္ ပြားေနမယ္ ဆိုရင္ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ပိုလို႔ တိုးပြားေနေတာ့ တာပါ။ ခက္လားဆိုေတာ့ မခက္ပါဘူး။
၃။ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ ရမယ္တဲ့။
ဒါလည္း မခက္ပါဘူး။ မျပဳဖူးေသးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျပဳေနရံုပါ။ မခက္ပါဘူး။
၂။ မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္တဲ့။
ဒါလည္း အကုသိုလ္ မျဖစ္ရေအာင္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ကို အထူး ေစာင့္ထိန္းမယ္၊ ကုသိုလ္ေတြ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျပဳေနမယ္ဆိုရင္လည္း အကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေနတာပါ။ မခက္ပါဘူး။
ဒီသံုးပါးကေတာ့ ေမးခြန္း မလိုဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အေျဖက သိၿပီးသားပါ။ ပထမ သမၼပၸဓာန္သာ ေမးစရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကို ပယ္ဖို႔အားထုတ္ ရမယ္တဲ့။ အကုသိုလ္က ျဖစ္ၿပီးၿပီ ျပဳပီးၿပီပဲ။ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေတာ့တာ၊ ဒီေတာ့ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ျပဳၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ကို ဘယ္လိုပယ္မလဲ…?။
အကုသိုလ္ တစ္ခုဟာ ျပဳၿပီးသြားရင္ ကံေျမာက္ သြားေတာ့တာပါ။ ကံေျမာက္သြာရင္ ကံက ကိုယ့္ကို ဧကန္ မုခ် မေကာင္းက်ိဳးကို ေပးေတာ့မွာပါ။ ဒီေတာ့ အကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးမႈ သတၱိေတြ ေလ်ာ့သြားေအာင္ ေခါင္းပါးသြားေအာင္ ခြာသြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…?။
ဒါေမးသင့္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပုထုဇဥ္ အမ်ားစုဟာ အကုသိုလ္ကို တစ္ခုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခုမကဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပဳဖူးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ျပဳၿပီးလို႔ သတိ သံေဝဂ ေနာင္တရတဲ့အခါ သိပ္စိတ္ဆင္းရဲ ရေတာ့တာပါ။ ျပန္ျပန္ေတြးမိတုိင္း ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္ရေတာ့တာပါ။
ျပဳတုန္းကေတာ့ ခဏေလးရယ္ပါ။ ျပန္ေတြးတိုင္း ခံစားရတာက အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႔ အကုသိုလ္ေတြဆို တစ္သက္စာ ဒဏ္ရာရသြားတဲ့ အထိပါပဲ။
လိုရင္း ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ ျပဳၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးမႈ သတၱိေတြ ေလ်ာ့သြားေအာင္ ခြာသြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…?၊ စာအတိုင္း တိုက္ရိုက္ျပန္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကို ဘယ္လိုပယ္မလဲ…?။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေျဖၾကားထားတဲ့ အေျဖေတာ္ စကားကို ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိဝံသက သၿဂိဳလ္ဘာသာဋီကာမွာ ျမန္မာစကားေျပ လွလွေလးနဲ႔ ေျဖေရး ျပထားပါတယ္။ ဆရာေတာ့္ စာသားေလးပဲ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။
ေလာကီ အကုသိုလ္မ်ား၏ ပယ္ရွားပံုကား “ငါသည္ ပါဏာတိ ပါတမႈကို ျပဳမိေခ်ၿပီ၊ ထိုပါဏာတိ ပါတမႈကား မေကာင္းဆိုးဝါးလွ၏။ ဤပါဏာတိပါတ အမႈကို ျပဳမိသည့္ အတြက္ ေနာက္တစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္း ကုကၠဳစၥျဖစ္ ေနလွ်င္ အကုသိုလ္ေတြသာ ထပ္၍ တိုးပြားေတာ့မည္၊ ပူပန္မႈေၾကာင့္ ျပဳမိတာလည္း မျပဳရာေရာက္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္”၊ ဤသို႔ ဆင္ျခင္ၿပီးလွ်င္ ထိုျပဳမိေသာ ပါဏာတိပါတ မႈကို လံုးလံုး ဂရုမျပဳဘဲ ပယ္စြန္႔လိုက္၏။ ေနာက္ေနာင္ အခါလည္း ထိုပါဏာတိပါတမႈ မျဖစ္ဖို႔ရာ လြန္စြာေရွာင္ၾကည္၏။ ဤသို႔ေသာ နည္းအားျဖင့္ အားထုတ္သည္ ရွိေသာ္, ျဖစ္ၿပီး ပါဏာတိပါတႏွင့္ အလားတူေသာ ပါဏာတိပါတ ကိုလည္း ပယ္စြန္႔ရာေရာက္၏။ ဤကဲ့သို႔ ပယ္စြန္႔မႈေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ အက်ိဳးမေပး ေတာ့ဘူးဟု မဆုိႏိုင္ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ကား အက်ိဳးေပးခြင့္ ရမည္မဟုတ္, ဆက္လက္ အားထုတ္သြားလွ်င္ အေဟာသိကံပင္ ျဖစ္ေလာက္ရာ၏။
(သၿဂိဳလ္ဘာသာဋီကာ၊ ႏွာ - ၅၈၇၊ ၅၈၈)
လိုရင္းကေတာ့ ျပဳၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ကို ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ မျပဳေတာ့ဘဲ ကုသိုလ္ေတြ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျပဳေနလိုက္ ေတာ့တာပါ။ ဒါဆုိရင္ အက်ိဳးေပးမႈေတြ အေဟာသိကံေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားေလာက္ ပါတယ္တဲ့။
ဆရာေတာ္ဘုရားက သံယုတ္ပါဠိေတာ္ ဒုတိယတြဲ ဂါမဏိသံယုတ္ သခၤဓမသုတ္ထဲက စာသားေလးကို ကိုးၿပီး ေျဖျပထားတာပါ။ သခၤဓမသုတ္ရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ နာလႏၵၿမိဳ႕ သရက္ဥယ်ာဥ္မွာ သီတင္းသံုး ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ နိဂဏၭရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ျမတ္စြာ ဘုရားက “သင့္ဆရာ နိဂဏၭက တပည့္ေတြကို ဘယ္တရား ေဟာလဲ”လို႔ ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ နိဂဏၭရဲ႕ တပည့္က “အသက္သတ္သူ မွန္သမွ် အပါယ္က်၏၊၊ သူတစ္ပါး ဥစၥာ ခိုးသူမွန္သမွ် အပါယ္က်၏ ။ ကာမတို႔၌ မွားယြင္းသူ မွန္သမွ် အပါယ္က်၏ ၊ မုသားေျပာသူ မွန္သမွ် အပါယ္က်၏”လို႔ ေဟာပါတယ္လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။
အသက္သတ္သူ မွန္သမွ် အပါယ္က်၏ ဆိုတဲ့ စကားမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ျပဳမိတဲ့ မေကာင္းမႈကံကို ပယ္ပံု အေၾကာင္းကို အေမးအေျဖနဲ႔ ေဟာျပထားတာပါ။ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ကို ျပန္ျပန္ေတြးၿပီး ႏွလံုး မသာမယာျဖစ္ေနရင္ အကုသိုလ္ပဲ ထပ္ပြားေနတာပါ။ အတိတ္ကို မေတြးေတာ့ဘဲ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္ ျဖစ္ခိုက္ ရုပ္နာမ္ကို ရႈမွတ္ၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျပဳေနဖို႔ပါပဲ။
ဒါဆို ျပဳမိတဲ့ အကုသိုလ္ကံရဲ႕ သတၱိေတြ ေလ်ာ့ေလ်ာ့၊ ခြာခြာသြားပါ လိမ့္မယ္။ ထင္ရွားတဲ့ ဇာတ္လမ္း ဝတၳဳေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ လတ္တေလာ ေခါင္းထဲ ေပၚလာတာကေတာ့ ဇဋိလသူေ႒း ေလာင္းဝတၳဳပါ။
သူက ကႆပ ဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာ ေရႊပန္းထိမ္ သည္ပါ။ သဒၶါ တရားလည္း ေကာင္းသူပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဇနီးလုပ္သူနဲ႔ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရန္ျဖစ္ၿပီး စထိုင္ေနဆဲမွာပဲ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္တစ္ပါးက ကႆပ ဘုရားရွင္ စံေတာ္မူၿပီး ဓာတုေစတီ တည္တဲ့အခါ ေရႊလိုေနတဲ့ အတြက္ ေရႊလိုေနေၾကာင္း သိေလာ့ဟုလို႔ မိန္႔ပါတယ္။ မိန္းမကို စိတ္ထဲက စိတ္ဆိုးေနတာ ဆိုေတာ့ “အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဘုရား ေရထဲခ်ပစ္လိုက္”လို႔ ေျပာပစ္လိုက္ ပါတယ္။
ဒီစကားသံၾကားေတာ့ ဇနီးလုပ္သူက စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔သြားၿပီး “ရွင္စိတ္ဆိုးခ်င္ရင္ ကြ်န္မကိုဆိုးပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဘုရားရွင္ကို ရန္လုပ္ေနတာလဲ”လို႔ သတိေပး လုိက္ပါတယ္။
ပါရမီပါခဲ့သူ၊ သတိရွိသူဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ အမွားကို သိၿပီး သံေဝဂ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္ကိုပဲ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး “အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ကို ခြင့္လႊတ္သည္းခံ ပါဘုရား”လို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ အရွင္ျမတ္က “ဒကာ သင္ကငါ့ကို ျပစ္မွားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘုရားရွင္ကို ျပစ္မွားတာ၊ ဘုရားရွင္ကိုပဲ ကန္ေတာ့”လို႔ မိန္႔ပါတယ္။
ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔ပဲ “ဘယ္လိုကန္ေတာ့ ရမလဲ”လို႔ ထပ္ေမးပါတယ္၊ အရွင္ျမတ္ကလည္း ေရႊပန္းအိုး သံုးအိုးလုပ္ၿပီး ဓာတ္ေတာ္အတြင္းမွာ ဌာပနာ သြင္းၿပီး ကန္ေတာ့ဖို႔ ေျဖၾကားပါတယ္။
ဇဋိလသူေဌး ေလာင္းလည္း အရွင္ျမတ္ေျပာတဲ့ အတိုင္း ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဒီလို အကုသိုလ္မ်ိဳးကို ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ မျပဳေတာ့ဘဲ ကုသိုလ္ေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ ျပဳၿပီးေန သြားေတာ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဇဋိလသူေဌး ေလာင္းက သဒၶါ တရားေကာင္းၿပီးသား ပါရမီ ရွိၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတာ ဆုိေတာ့ စိတ္ဆိုးေနဆဲမို႔ သတိလြတ္ေျပာ လိုက္မိတာပါ။ စိတ္ဆိုးေနၿပီး ေဒါသထြက္ေန ၿပီဆိုရင္ အသိတရားေတြက ေပ်ာက္ေနေတာ့တာပါ။ စိတ္ဆိုးေနတုန္း ေျပာလိုက္ ျပဳလိုက္တာေတြဟာ အသိကင္းေနတဲ့ အတြက္ မွားတာ မ်ားပါတယ္။ ဇဋိလသူေဌး ေလာင္းရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္စိတ္ဆိုးေနတုန္းလည္း စကားမေျပာသင့္ ပါဘူး။ စိတ္ဆိုးေျပမွ ေျပာၾက ျပဳၾကတာေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
ဇဋိလသူေဌး ေလာင္းဟာ အမွတ္တမဲ့ အသိမဲ့ၿပီး ေျပာလုိက္တဲ့ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ပဲ ခုႏွစ္ဘဝ ေရေမွ်ာခံခဲ့ရ ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဂါတမ ဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာလည္း ေရေမွ်ာခံခဲ့ရ ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပါရမီ ပါခဲ့သူဆိုေတာ့ အသက္ကယ္မယ့္သူကေတာ့ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ မကန္ေတာ့ဘူး၊ အရွင္ျမတ္ကိုလည္း ေဒါသအေလွ်ာက္ မေခ်မငံစကားေတြနဲ႔ ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္ ျပစ္မွားလုိက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အျပစ္ကႀကီး သထက္ ႀကီးသြားပါလိမ့္မယ္။
ဒီေနရာမွာ အျပစ္ကို ျပဳမိေပမယ့္ အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္မွန္း သိသူရယ္၊ အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္မွန္း မသိသူရယ္ ဆုိၿပီး ကြာသြားတာပါ။ ဆိုင္ရာမဂ္ တစ္ခုခု မရေသးသေရႊ႕ေတာ့ ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္ဟာ အခ်ိန္တိုင္း မွားႏိုင္ပါတယ္။ သတိရွဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
ဇဋိလ သူေဌးေလာင္းရဲ႕ ျပစ္မွားတဲ့ အကုသိုလ္က ဘုရားရွင္နဲ႔ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ႀကီးသူ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တျခား္ အကုသိုလ္ တစ္ခုခုဆိုရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ သတၲိေတြက ဒီထက္မက ေလ်ာ့ခ်င္ ေလ်ာ့သြားမွာပါ။
ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ အခ်ိန္မေရြး အကုသိုလ္ ျဖစ္ႏိုင္တာဆိုေတာ့ တရားအသိက ေတာ္ေတာ္ေလး ရွေနကာမွ ေတာ္ကာက်တာပါ။ ဒီတရားအသိေတြ ရဖို႔ စာဖတ္တာတို႔ တရားနာတာတို႔ကို အလုပ္တစ္ခုလိုကို လုပ္ေနရမွာပါ။
တကယ္လို႔ အကုသိုလ္ျပဳခဲ့ မိရင္လည္း အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္မွန္းသိၿပီး ကုစားတတ္ဖို႔ပါ။ မထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး အကုသိုလ္ေတြပဲ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျပဳေနရင္ေတာ့ ဘဝက နစ္သထက္ နစ္သြား ပါလိမ့္မယ္။
ကဲ… စာဖတ္သူ ဘဝမွာ မလႊဲမေရွာင္သာ အကုသိုလ္ တစ္ခုခုကို ျပဳမိတယ္ဆိုပါစို႔။ ဒါဆုိရင္ ျပဳမိတဲ့ အကုသိုလ္ကို ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ မျပဳေတာ့ဘဲ ကုသိုလ္ေတြသာ စံုႏိုင္သမွ် စံုေအာင္ ဆက္ကာဆက္ကာ သာျပဳေန လိုက္ပါေတာ့။ ဒါဟာ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ကို ပယ္လုိက္တာပါပဲ။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
No comments:
Post a Comment