လဲြေနတာေလးေတြကုိ ေျပာေနရင္း ေနာက္ထပ္အလဲြ တစ္ခုကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ ဘုန္ဘုန္းျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ဒကာမတစ္ေယာက္ စက်င္ေက်ာက္နဲ႔ ထုလုပ္ထားတဲ့ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူယူလာၿပီး ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒကာမက “အရွင္ဘုရား… ဒီဘုရားေလး အရွင္ဘုရားေက်ာင္းမွာ ထားခ်င္လုိ႔ပါဘုရား..”တဲ့။ ဘုန္းဘုန္းက “ဒကာမ ဒီဆင္းတုေတာ္ ေတာ္ေတာ္သပၸါယ္သားပဲ..၊ ဆုိင္က၀ယ္ယူၿပီး ပူေဇာ္တာလား..၊ ဘာအတြက္ လာလွဴတာလဲ..” စသျဖင့္ ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒကာမက “ဆုိင္က၀ယ္လာတာ မဟုတ္ဘူးဘုရား…၊ တပည့္ေတာ္မတုိ႔ အိမ္မွာကုိးကြယ္ ပူေဇာ္ထားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ပါ၊ အိမ္မွာ အစစ အရာရာ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနလုိ႔ ေဗဒင္ဆရာ သြားေမးၾကည့္ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာက အိမ္မွာကုိးကြယ္ထားတဲ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္က ခုိက္တာ၊ အဲဒီဆင္းတုေတာ္ကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုရားေစတီမွာရွိတဲ့ ေညာင္ပင္ရင္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သြားလွဴလုိက္ပါလုိ႔ ေျပာလုိ႔ အဲဒါ အရွင္ဘုရားေက်ာင္းမွာ လာလွဴတာပါဘုရား…”တဲ့။
ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ကုိ မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ဒါလားဟဲ့ ဗုဒၶဘာသာလုိ႔လည္း စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္မိပါတယ္။ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကုိ ေက်ာင္းမွာလာလွဴတာပါတဲ့။ ေျပာလုိက္တဲ့စကားက လွဴတယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာစကားအတုိင္း အိမ္မွာခုိက္လုိ႔ ေက်ာင္းမွာလာစြန္႔တာပါပဲ။ ဘုရားဆင္းတုေတာ္က ခုိက္တာဆုိပဲ။ ဆင္းတုေတာ္က ခုိက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဗဒင္ဆရာက ႐ုိက္တာပါ။ ေဗဒင္ဆရာ႐ုိက္တာကုိ ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိ၊ အမွားအမွန္ မခဲြျခားဘဲ လုိက္လုပ္ေနၾကတာပါ။ ဘုရားစင္မွာ လူေတြဘာပဲ ကပ္ကပ္ အေကာင္းအဆုိး၊ ဘာမွမေျပာ၊ ဘယ္လုိပဲေနေန ဘာမွမလုပ္္ပဲ အခ်ိန္ျပည့္ ထားတဲ့ေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ဒီ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ကပဲ ခုိက္တယ္လုိ႔ စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္ၾကပါဦး။ ကုိယ့္ကံနိမ့္ေန၊ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ဖာသာ မေကာင္းတာေတြ ျဖစ္ေနတာကုိပဲ ဘုရားကုိပုံခ်ၿပီး ဘုရားက ခုိက္တယ္ပဲ ရွိရေသးတယ္။
ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ားဟာ မေကာင္းတာေတြႀကဳံ ဒုကၡေတြျဖစ္ၿပီဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္မၾကည့္၊ ျပန္မစိစစ္ေတာ့ဘဲ နီးစပ္ရာအားကုိးမႈကုိ ရွာတတ္ၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားမကုိးဘဲ သူမ်ားအားကုိၿပီး ဟုိေမးဒီေမး လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး အဲဒီလုိ လူမ်ိဳးေတြကုိ ေစာင့္စားေနၾကတဲ့ ေဗဒင္လကၡဏာ နတ္ဂုိဏ္းဆရာေတြဆီ ေရာက္ကုန္ပါေလေရာ။ ေဗဒင္ဆရာစတဲ့ သူေတြဆုိတာ သူတုိ႔ဆီေရာက္လာတယ္ ဆုိရင္ အပူတစ္ခုခုရွိလုိ႔ ေရာက္လာတယ္ဆုိတာ သိထားၿပီးသားဆုိေတာ့ ေရာက္တာနဲ႔ တန္းၿပီး အဆင္မေျပတာ တစ္ခုခု ရွိေနတယ္မဟုတ္လားဆုိေတာ့ ေရာက္လာသူက ဟာ…သူသိေနပါလား..၊ ဘာမွ မေျပာရေသဘူး သိပ္မွန္ပါလားနဲ႔ သူေျပာသမွ်မွာ အကုန္ယုံ၊ အကုန္လုိက္ လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ တစ္လဲြယုံၾကည္မႈ အားေကာင္းျခင္းက ကုိယ့္အိမ္မွာ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကုိ စြန္႔တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသားမ်ားဟာ ယုံၾကည္မႈကုိ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ ေနရာတကာ အယုံၾကည္ မလြယ္သင့္ပါဘူး။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆုိသလုိ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ အစဥ္ေျပမႈ မေျပမႈဆုိတာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးရလာဘ္ပါပဲ။ အေကာင္းအဆုိး ဆုိတာက လူတုိင္းႀကဳံေတြ႕ရမယ့္ ေလာကဓံပါ။ ေလာကမွာ ရွိေနရင္ေတာ့ အေကာင္းေတြနဲ႔ ႀကဳံေနတတ္ရသလုိ အဆုိးေတြလည္း ေရာက္ေနမွာပါပဲ။ ဒီေလာကဓံကုိ ဘာပဲလာလာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ လုပ္ရမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ကုိယ္ဆင္ျခင္ရမွာပါ။ အဲဒါကုိ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အားမကုိးဘဲ သူမ်ားသြားအားကုိေတာ့ သူမ်ားခုိင္းတဲ့အတုိင္း လုပ္ရင္းက ကုိယ္ပါအျပစ္ျဖစ္ကာ ဘုရားမေၾကာက္၊ ကံမေၾကာက္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဗဒင္ဆရာကုိ အားကုိးမိလုိ႔ ေဗဒင္ဆရာ ႐ုိက္တာခံရတဲ့အတြက္ မလုပ္သင့္တဲ့ အကုသုိလ္ အလုပ္ကုိ လုပ္ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပါ။ အမွန္ျဖစ္သင့္တာက အဆုိးေတြ ႀကဳံေန၊ အဆုိးေတြ မ်ားေနရင္ အေကာင္းကုိ မ်ားမ်ားလုပ္သင့္တာပါ။ အဆုိးေတြၿပီးရင္ အေကာင္းေတြ လာလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ အဆုိးဒဏ္ကုိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံၿပီး အေကာင္းေတြပဲ ဖိလုပ္သင့္ပါတယ္။ အေကာင္းေတြ လုပ္ေနရင္း အဆုိးေတြ ႀကဳံခဲ့ရင္ေတာင္ တအားဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ အဆုိးေတြႀကဳံလုိ႔ သူမ်ားအားကုိးၿပီး ခုိင္းတဲ့အတုိင္းလုိက္လုပ္မိရင္ အဆုိးေတြဟာ ပုိၿပီးဆုိးလာတတ္ပါတယ္။ အပါယ္လားေစႏုိင္တဲ့ အဆုိးေတြအထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခုိက္တယ္ဆုိတာ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္က ခုိက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ေတြက ကုိယ့္ကုိ ျပန္ခုိက္ေစတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုိက္အတန္႔ အဆုိးေတြနဲ႔ ခုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အေကာင္းေတြပဲ ဖိလုပ္ေနဖုိ႔လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မျပဳျပင္၊ အေကာင္းေတြနဲ႔ မျပင္ဆင္ဘဲ သူမ်ားအားကုိၿပီး ေဗဒင္ဆရာေမးတဲ့အဆင့္ ေရာက္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတြပါ စြန္႔ခုိင္းတတ္ကာ အပါယ္အထိေရာက္ေအာင္ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားက ႐ုိက္တတ္တဲ့အတြက္ ေဗဒင္ဆရာ႐ုိက္မွာကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ မွားတတ္တဲ့ အမွားတစ္ခု အျဖစ္သတိေပး တင္ျပလုိက္ပါတယ္။
မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ
No comments:
Post a Comment