“ေနာက္ဆံုးအေမးက အဂၢိရက္ပညာကို ရဟန္းေတာ္မ်ား လိုက္စားသင့္သလား၊မလိုက္စားသင့္ဘူးလားတဲ့၊ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား”
“အဂၢိရတ္ဆိုတာ ဖိုထိုးတဲ့ပညာ၊ မီးကစားတဲ့ပညာေပါ့ကြယ္၊ ဒီပညာဟာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း တိုးဝင္လာတယ္ မသိဘူး၊ အိႏိၵႏိုင္ငံဘယ္အခါက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း တိုးဝင္လာတယ္ မသိဘူး၊ အိႏိၵိႏိုင္ငံ သီရိဓမၼာေသာကမင္းလက္ထက္သာသနာေတာ္ ၃၀၀-ႏွစ္ေလာက္မွာ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးက ဗုဒၶဘာသာကို အားေပးေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ရဟန္းေတာ္မ်ား အလြန္ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားခဲ့တယ္၊ အဲဒီ ေခတ္မွာ ဘုရင္ရဲ႕အားေပးျခင္းကို မခံရတဲ့တႏၲရ၊ မႏၲရ အတတ္ပညာရွင္ တိတိၳေတြဟာ လာဘ္လာဘအတြက္ေၾကာင့္ သာသနာေတာ္အတြင္းလွိမ့္ဝင္လာၾကတယ္၊အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ဖိုထိုး၊ ေဆးကု၊ ေဗဒင္ေဟာ၊ ဓာတ္႐ိုက္၊ ဓာတ္ဆင္ နတ္သြင္းစတဲ့ ေလာကီတိရစာၦနအတတ္ေတြဟာ သူတို႔ႏွင့္ အတူ သာသနာေတာ္အတြင္း ဝင္ေရာက္လာၾကတယ္၊ ေနာင္အခါ ဝင္ေရာက္လာၾကတဲ့တိတိၳမ်ားရဲ႕ အယူဝါဒကို စစ္ေဆးၿပီး ဗုဒၶရဲ႕ အယူ မဟုတ္တဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုသာသနာေတာ္ဟာ အဝတ္ျဖဴလဲၿပီး ႏွင္ထုတ္လိုက္ေသာ္လည္း သူတို႔ရဲ႕ တိရစၦာန္အတတ္ေတြဟာ သာသနာေတာ္အတြင္းမွာယေန႔အထိ တင္က်န္ရစ္တယ္။
အဂၢိရတ္အတတ္ဟာလည္း အဲဒီတုနး္က အတတ္တစ္ခုလို႔ထင္တယ္ကြယ့္၊ ဒီ ေဗဒင္အတတ္၊ အဂၢိရတ္အတတ္ေတြဟာ မဂ္ဖိုလ္မွ ဖီလာျဖစ္လို႔ (တိရစာၦနအတတ္)ဆိုေသာ္လည္းေပါ့ေပါ့အတတ္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ အလြန္ ခက္ခဲ နက္နဲတဲ့ အတတ္ေတြျဖစ္တယ္၊ အဂၢိရတ္ပညာဟာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ နက္နဲတယ္ ဆိုတာကို မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားက မဃေဒဝလကၤာသစ္ ပုဒ္ေရ ၂၅၉-မွာ ဒီလိုေရးထားခဲ့တယ္ကြယ့္”
“မိန္႔ေတာ္မူပါဘုရား”
ေရွးကပုည၊ႀကီးလွထူးဘိ၊ ရွိသူတို႔သာ၊ ၿပီးႏိုင္ရာသား၊ မဟာဂႏၶာရ၊ ျဗဟၼာစာရီ၊ ေဗရာဂီႏွင့္၊ ေလာကီမုနိ၊ကဝိကေဝ၊ တိဟိတ္ေနတို႔၊ ထားေပခဲ့ျငား၊ ျပဒါးသံသတ္၊ အဂၢိရတ္ဟု၊ အတတ္သိမ္ေမြ႔၊ လြန္ေကာက္ေကြ႔သား၊ျခေသၤ့ထီးေဆာင္း၊ အေပါင္းဝင္ရာ၊ ဥသာ စိန္ပန္း၊ ဒန္းလွကိုရွာ၊ နံသင့္ရာႏွစ္၊ အကၡရာေလးခု၊ၿဂိဳဟ္ေပါင္းစုျဖင့္၊ စတုပညာ၊ သခ်ၤာအရ၊ ၾသသဓမ်ိဳး၊ ေဆး႐ိုးအခ်ဳပ္၊ အလုပ္အခ်ိန္၊ ဆတိၱံၾတင္း၊ နဝင္းနကၡတ္၊ ေလးပါးဓာတ္က၊ ပါဒ္တစ္ရာ့ရွစ္၊ တြက္စစ္ဓာတ္ေပါင္း၊ စသည္ျဖင့္ ေရးသားေတာ္မူခဲ့တယ္။
အဂၢိရတ္အတတ္ဟာ ေရွးက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အေထာက္အပံ့ႀကီးမားတဲ့ဂႏၶာရီ ရေသ့ႀကီးေတြ စီရင္ထားခဲ့တဲ့ အတတ္မို႔ အလြန္ ခက္ခဲတဲ့အတက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေရးသားေတာ္မူခဲ့တယ္။
ဒီေလာက္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ခဲကပ္တဲ့အတ္ကို ဟိုေရွးေရွးကစၿပီး ယေန႔အထိ ရဟန္းေတာ္ အေတာ္မ်ားမ်ား လိုက္စားခဲ့ၾကတယ္၊ ရဟန္းေတာ္ေတြကို အမွီျပဳၿပီးလူသားေတြလည္း လိုက္စား ဖိုထိုးေနၾကတယ္၊ ဒီ အဂၢိရတ္သမားဟာ ဘာကိုလိုလို႔ ဒီအတတ္ လိုက္စားသလဲလို႔ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဂၢိရတ္သမား ၃-မ်ိဳးကို ျမင္မိတယ္ကြယ့္။
“ဘယ္လို သံုးမ်ိဳးပါလဲဘုရား”
ပထမ အဂၢိရတ္ဆရာက ေရႊျဖစ္ ေငြေျဖစ္ေပါ့၊ အဂၢိရတ္အတတ္ေပါက္ေျမာက္ခဲ့လွ်င္ ေရႊလုပ္ေငြလုပ္လို႔ ရတယ္လို႔ ယူဆတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေရႊေငြျဖစ္ၿပီးသူေဌးႀကီးျဖစ္ေအာင္ အဂၢိရတ္ထိုးတဲ့လူက တစ္ေယာက္ကြယ့္။
ဒုတိယ အဂၢိရတ္သမားက ေရႊေငြကို မရည္ရြယ္ဘူး၊ေရ, ေျမ, ေလ, မီး ဓာတ္ႀကီးေလးပါးရဲ႕ သဘာဝကို ေအာင္ႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္တယ္၊ သူရဲ႕ သေဘာဟာေလာကိကုိ ေတေဇာဆိုတဲ့မီးက ေဆာင္တယ္၊ မီးေၾကာင့္ေလျဖစ္တယ္၊ မီးေၾကာင့္ ကမၻာႀကီး ပ်က္စီးႏိုင္တယ္၊ ေရေတြ ခန္းေျခာက္ႏိုင္တယ္၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေတေဇာဆိုတဲ့ မီးဓာတ္ ကိုယ္အားရွိေနသမွ်က်န္းမာတယ္၊ မီးဓာတ္အင္အား ေလ်ာ့ပါးလွ်င္ ေလ်ာ့ပါးသေလာက္ က်န္းမာေရးက ခ်ိဳ႕ယြင္းလာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မီးဓာတ္မီးေနကို အားထုတ္လွ်င္ ပထဝီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ဝါေယာ ဆိုတဲ့ ဓာတ္သေဘာ နားလည္လာမယ္၊ ဓာတ္သေဘာကိုနားလည္သေလာက္ ပိုတဲ့ဓာတ္အားကို ေလွ်ာ့၊ လိုတဲ့ ဓာတ္အားကိုသြင္းၿပီး ဓာတ္သဘာဝ အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုကစားႏိုင္မယ္လို႔ ယူဆၿပီး ဖိုထိုးတယ္။
တတိယ အဂၢိရတ္သမားက ေရႊေငြလည္း မလိုဘူး၊ ဓာတ္နားလည္တဲ့ေဆးဆရာလည္း မလုပ္လိုဘူး၊ သူက ေျမလွ်ိဳး မိုးပ်ံတဲ့ ဝိဇၨာဓိုရ္ႀကီးသာ ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဖိုထိုးတယ္၊ ဒီသံုးမ်ိဳးမွတစ္ပါး ဘာမွ်လည္း မလုိခ်င္၊ ဘာမွ်လည္း မျဖစ္ခ်င္၊အေပ်ာ္တမ္းသက္သက္ ဖိုထူးသူလည္း ရွိေသးသကြယ့္။
ထီးခ်ိဳင့္ေျမာက္ျပင္ ေလသာကုန္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးဟာဦးဉာဏိႏၵတဲ့၊ ယခုေတာ့ ပံ်လြန္ေတာ္မူပါၿပီ၊ ေလသာကုန္းဆရာေတာ္ႀကီး သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကသူ႔အေၾကာင္း အမိန္႔ရွိသြားဖူးတယ္ကြယ့္။
သူဟာ ငယ္ျဖဴစစ္စစ္ပါပဲ၊ ေက်ာင္းထိုင္ေတာ့လည္းသိပ္မႀကီးေသးဘူးတဲ့၊ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသား သာမေဏ ရဟန္းတပည့္ေတြလည္း အလြန္ေပါပါတယ္၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္လည္းစာဝါပို႔ခ် ေပးပါတယ္၊ သက္ေတာ္ ၄၅-ႏွစ္၊ သိကၡာေတာ္၂၅-ဝါအရမွာ ေနရင္းထိုင္ရင္း ပ်င္းေျခာက္လာခဲ့သတဲ့၊ ငါဟာ အသက္လည္းႀကီးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့က်န္းမာ သန္စြမ္းသူလည္း မဟုတ္ဘူး၊ လူ႔ဘဝကိုတြန္းခ်ခ်င္လို႔မ်ား ဒီလိုျဖစ္တာလားလို႔ ေတာ္ေတာ္စိုးရိမ္မိသတဲ့။
တစ္ရက္ေတာ့ ျပင္းစုဆရာေတာ္ ဦးနရိႏၵႏွင့္ႀကံဳလို႔ သူ႔စိတ္ ျဖစ္ေနပံု ေျပာျပေတာ့ ဦးနရိႏၵက ဒီလိုျဖစ္လွ်င္ ကိုယ္ေတာ္ ဖိုထိုးပါ၊ဖိုထဲ စိတ္ဝင္စားခဲ့လွ်င္ အဲဒီ ပ်င္းရိတဲ့စိတ္ေတြ အကုန္ ေပ်ာက္သြားမွာပါလို႔ ေျပာၿပီးသူ႔မွာရွိတဲ့ ဖိုကိုေရာ၊ လံုေတြကိုေရာ ဓာတ္ပစၥည္းေတြေရာ ေက်ာင္းအေရာက္ ပို႔ေပးသတဲ့၊ဦးဉာဏိႏၵဟာ ျပင္းစုဆရာေတာ္ကို အားနာတာႏွင့္ လာပို႔တဲ့ ဖိုႀကီးဆင္တဲ့ၿပီး အဂၢိရတ္ထိုးလိုက္ေတာ့သံုးေလးရက္အတြင္း ပ်င္းရိတဲ့ စိတ္ေတြေပ်ာက္ၿပီး သာသနာေတာ္မွာ ျပန္လည္ေပ်ာ္ေမြ႔လာသတဲ့။
ေလသာကုန္းဆရာေတာ္လို ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္၊ အပ်င္းေျပထုိးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးပါ ထည့္တြက္လွ်င္ ဖိုထိုးသူဟာ ၄-မ်ိဳးရွိတာေပါ့။
အဲဒီ အဂၢိရတ္ဆရာ ၄-မ်ိဳးအနက္ ေရႊျဖစ္ ေငြျဖစ္ဆိုတဲ့ပထမအဂၢိရတ္ဘုန္းႀကီးမ်ိဳးေတာ့ လံုးဝ မလုပ္သင့္ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ေရႊေငြဟာ လံုးဝ မအပ္စပ္တဲ့အျပင္ ေရႊအစစ္ မဟုတ္တဲ့ စပ္ေရႊကို ေရႊအစစ္လို႔ သံုးမိလွ်င္၊ ပါရာဇိကအထိ အျပစ္ႀကီးလြန္းလို႔ပါပဲ၊ ဒါျဖင့္ က်န္တဲ့အဂၢိရတ္ေတြကိုေကာ လိုက္စားသင့္သလားဆိုေတာ့ ဘယ္အဂၢိရတ္ပညာကိုမွ် မလိုက္သင့္ပါဘူး၊ အားလံုး မဂ္ဖိုလ္မွာ ဖီလာျဖစ္တဲ့ တိရစၦာန္အတတ္ျဖစ္လို႔ပါပဲ။
ရဟန္းျဖစ္သူ အမွန္လိုက္စားရမည့္အတတ္က ပရိယတၱိအတတ္၊ပဋိပတၱိအတတ္၊ အဓိဂမအတတ္သာ ျဖစ္တယ္၊ သာသနာေတာ္ႏွင့္စပ္တဲ့ အတတ္မွတစ္ပါး ဘာအတတ္မွ် ရဟန္းမွန္သမွ် မလိုက္စားသင့္ပါဘူးလို႔ အေျဖေပးလိုက္ပါတယ္ကြယ္။
သာဓု . . . သာဓု . . . သာဓု
***ဆက္ရန္***
ယေန႔ဗုဒၶဝါဒဆိုင္ရာ အေမးအေျဖမ်ား - အမွတ္စဥ္(၂၃၁) - ဗဒၶသိမ္
***ေကာက္ႏုတ္ခ်က္***
ႏိုင္ငံေတာ္ ၾသဝါဒါစရိယ၊ ျမန္မာစာၾသဝါဒါစရိယ
အဂၢမဟာသဒၶမေဇာတိကဓဇ ဘဒၵႏၲေဒဝိႏၵာဓိပတိ (ထီးခ်ိဳင့္ၿမိဳ႕ - တည္ေတာဆရာေတာ္ႀကီး)
ယေန႔ဗုဒၶဝါဒဆိုင္ရာ အေမးအေျဖမ်ား အတြဲ(၆) (စာမ်က္ႏွာ ၁၈ ~ ၂၁) မွ ေကာက္ႏုတ္ပူေဇာ္ပါသည္။
ဤ အေမး-အေျဖ အား ကိုယ္တိုင္ျပန္လည္ေရးသား၍
ထီးခ်ိဳင့္ၿမိဳ႕ - တည္ေတာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ႏွင့္ တကြ
ဆရာ- အရွင္ေတဇာနႏၵ တို႔အား ျပန္လည္ေက်းဇူးျပဳပူေဇာ္အပ္ပါသည္
Buddhism Beams
No comments:
Post a Comment