ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ စစ္မွန္ေသာ သာသနာျပဳနည္းတခ်ိဳ႕

-ၿမန္မာသာသနာမွာတင္စားၾကတာ သံုးခုရွိတယ္။ ဗုဓ္စ၊ ဗုဓ္လယ္၊ ဗုဓ္ဆံုး လို႔ၾကားဖူးတယ္။

-ဗုဓ္စဆုိတာ သဗၺညဳ ေဂါတမဗုဒၶကိုယ္ေတာ္ၾကီး။

-ဗုဓ္လယ္ဆုိတာ အဌကဌာက်မ္းၿပဳ (မွတ္မိသေလာက္ လက္ရွိဝိသုဒၶိမဂ္ကိုသူပဲစီရင္တာဆုိတယ္) သီဟုိဠ္က အရွင္ဗုဒၶေဃာသ။

-ေနာက္ဗုဓ္ဆံုးဆုိတာ ေညာင္ကန္ဦးဗုဓ္။ ေညာင္ကန္ဦးဗုဓ္ကို စာရင္းသြင္းရတာက စာတတ္လြန္းလို႔တဲ႔။ ေနာက္ဆံုးဝမ္းေရာဂါနဲ႔အသက္ေၿမာ႔ေၿမာ႔က်န္တဲ႔အခ်ိန္အထိ ကုဋီနံရံမွာ စာေရး၊ စာသင္သားေတြက အဲ႔ဒါကိုေပရြက္နဲ႔ၿပန္ကူး။ ဒီလို သံဃာေပါ႔။
စကားလဲအပိုတစ္လံုးမွမေၿပာဘူး။ အလကားသြားရန္စတဲ႔ ဦးေပၚဦးေတာင္ လစ္ေၿပးရတယ္။ စကားအပိုမေၿပာၿခင္းက သူ႔မွာ စကားအပိုေၿပာဖို႔အခ်ိန္သိပ္ရွားတယ္လို႔ေၿပာတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္လဲ အထိေရာက္ဆံုး၊ အမွန္ဆံုး၊ အတုိဆံုးလုပ္တတ္တဲ႔စရိုက္ေပါ႔။
ဦးေပၚဦးကတစ္ရက္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကိုသြားေရာတယ္။ ဆရာေတာ္ကို သူ႔ေက်ာင္းထဲက ေရကန္ဘယ္ေလာက္နက္သလဲ ဘာညာသြားေရာတာေပါ႔။ ဆရာေတာ္က မသိဘူး လို႔တစ္ခြန္းထဲေၿဖတယ္။ ဦးေပၚဦးက ထပ္ကလိတယ္။ ကိုယ္႔ေက်ာင္းထဲမွာ ဒီေလာက္နီးတာေတာင္မသိဘူး ဘာညာေပါ႔။ ဦးဗုဓ္က နီးတုိင္းသိေၾကးဆုိ နင္႔နႈတ္ခမ္းေမြးဘယ္နွပင္ရွိလဲနင္သိလားလုိ႔ ေၿပာလႊတ္လို္က္တာ ဦးေပၚဦးထြက္ေၿပးရတယ္။
နန္္းလုပြဲေတြၿဖစ္ေတာ႔ ရက္စက္တဲ႔ မိဖုရားေခါင္ၾကီးမယ္ႏုကို သတ္ခါနီးဆရာေတာ္ကို လာေလွ်ာက္တယ္။ မယ္ႏု...သူ႔ေၾကြးရွိကဆပ္ရလိမ္႔မည္တဲ႔။ တစ္သက္လံုးကိုးကြယ္လာတာ ဒီတစ္ခါပဲ စကားထူးထူးၿခားၿခားမိန္႔တယ္ဆုိၿပီး အသတ္ခံရကာနီး မယ္ႏု နွလံုးသြင္းရာတရားရသြားတယ္။ (အႏုတၱရံ ပုညေခတၱံ ေလာကႆ)
စိတ္ကလဲၿမန္တယ္။ ရဟန္းငယ္တစ္ပါး က်မ္းၿပဳထားတာလာစစ္ခုိင္းတာ။ အမွားေတြ႔ရင္အဲ႔ဒီေခတ္ကထံုးတို႔တယ္။ ရဟန္းငယ္ေနာက္ရက္ေပလႊာလာယူေတာ႔ သူ႔ေပထုပ္ကို ထံုးအိုးထဲ ပစ္ထည္႔ထားတာေတြ႔ရတယ္။ အဲ႔လို။

-မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဆုိတာ ရွိတယ္။ အစက ကိုရင္ပ်င္းၾကိီး။ ေနာက္စာတတ္ခ်င္လာေတာ႔ စာက်က္တဲ႔အခါ ေရတြင္းေပၚပ်ဥ္ၿပားခင္းၿပီးအဲ႔အေပၚလွဲၿပီးက်က္တယ္။ အိပ္ငိုက္ရင္ၿပဳတ္က်ႏုိင္တယ္ေလ။ သူ႔ဒကာက သူ႔ေက်ာင္းလာေတာ႔ စာက်ကေနရင္း ကေလးေတြ ေလွခါးလက္ရန္းစီးသလုိ စီးၿပီးက်က္ေနတာေတြ႔ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္ေလသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မထားဘူးေပါ႔။ ဒီလုိနဲ႔ စာစစ္ပြဲလဲေရာက္ေရာ ေမးခြန္းေမးမယ္႔ဆရာေတာ္က စာစစ္တဲ႔အခါနည္းနည္းထစ္ေနလို႔ စာစစ္တဲ႔သူကစာကိုမရဘူးလားဆုိၿပီး ၾကိမ္းေမာင္းၿပီး ေမးသမွ် ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေၿပးေၿဖၿပလိုက္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ မင္းတုန္းမင္း ေပါက္ကရေတြလုပ္ရင္လဲ ပစ္စာေတြ ခဏခဏေပးၿပီး ဆံုးမတတ္တယ္။ ဒီဆရာကိုဒီဒကာက စိတ္ဆုိးေပမယ္႔ ပစ္ပစ္ခါခါလဲမလုပ္ႏုိင္ၿပန္ဘူး။

-ေနာက္လယ္တီဆရာေတာ္ေလာင္းရွင္ဥာဏဓဇဟာ စာသင္ခ်င္လုိ႔ မႏၱေလးကိုလာတာ။မင္းဝံေတာင္ကို ေၿခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီးလာတယ္လို႔ ေၿပာဖူးတယ္။ အားတုိင္းစာေရးေနတယ္တဲ႔။ စာေရးတဲ႔အခါ ေရနံဆီမီးအိမ္က ခဏခဏ ကုန္လို႔ၿဖည္႔ရလို႔ သံၿဖဴပံုးၾကီးကိုေရနံဆီၿဖည္႔ေပးထားရတယ္လို႔ေၿပာတယ္။ ၿမန္မာၿပည္မွာ ဝိပႆနာဟာ သထံုေဇတဝန္၊ မင္းကြန္းေဇတဝန္တုိ႔ စတဲ႔ဆ၇ာေတာ္ေတြလက္ထက္မွာ ရွိေပမယ္႔ လက္တီဆရာေတာ္လက္ထက္က်မွ ဒီစကားလံုးဟာ တအားက်ယ္ၿပန္႔လာတယ္လို႔ဦးဆန္းလြင္က ေထာက္ၿပပါတယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္႔တပည္႔ံ မုိးညွင္းဆရာေတာ္တုိ႔လက္ထက္မွာ တရားစခန္းေတြပိုေခတ္စားလာတယ္။

-အရွင္ဇနကာဘိဝံသ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာဟာလဲ ဒီလိုပဲ။ စာသင္သားဘဝက အင္မတန္ခ်ိဳ႔ငဲ႔တယ္။ ဘယ္ေလာက္ခ်ိဳ႔ငဲ႔သလဲဆုိရင္ ထမင္းငတ္လြန္းလို႔ မ်က္နွာဟာ အၿမဲတမ္း တင္းမႈန္ေနတတ္တယ္တဲ႔။ ဝိနည္းလဲအေတာ္ေလးစားတာမို႔ ဒကာ၊ ဒကာမေတြနဲ႔သိပ္မေရာဝင္တာမ်ိဳးေတြလဲမလုပ္ခဲ႔ဘူး။ ရဟန္းေတြကိုစာသင္ေပးတာေတြကိုသိပ္ အေလးထားတယ္။ ပရိယတၱိမရွိဘဲ ပဋိပတၱိမထြန္းကားဘူးဆိုၿပီးစာကိုၾကိဳးစားသင္တယ္။ စာသင္တုိက္စေထာင္ကာစတုန္းက အိမ္သာေတာင္ အဆင္မေၿပတာကို ၿဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ေတြဟာ ဘုရားေခတ္က ဘုရားဥပေဒအတုိင္းေနရတယ္။ ဒကာေတြ ဒကာမေတြနဲ႔ေရာတာကိုမၾကိဳက္ဘူး။ ဘုရားေဟာေတြဟာ တုိင္းၿပည္အတြက္ပါ ထိေရာက္ႏုိင္တယ္ဆိုၿပီး အနာဂတ္သာသနာေရးေတြနဲ႔ ဘက ေက်ာင္းေတြအတြက္ ဂ်ပန္ေခတ္ကတည္းက ၾကိဳသတိေပးခဲ႔တယ္။ ေနာက္ ကေလးေတြက်န္းမာၾကံ႔ခုိင္ဖုိ႔အတြက္ မိခင္ေတြက ကေလးေတြကို အာဟာ၇ဘယ္လုိထိ္န္းသိမ္းသင္႔ပံု၊ ဘယ္လိုေမြးၿမဴသင္႔ပံုစတာေတြကိုပါ အလ်ဥ္းသင္႔သလို ေဟာေလ႔ရွိတယ္။ စိတ္ဓါတ္သိပ္ၿပငး္တယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ဗံုးၾကဲေနတုန္း ဗံုးခိုက်င္းထဲဘယ္ေတာ႔မွမဝင္ဘူးတဲ။ စာအေရးလဲမပ်က္ဘူးလို႔ တအံ႔တၾသမွတ္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ စာေရးရင္ဘယ္ေတာ႔မွ ထုိင္မေရးဘူး။ မတ္တပ္ပဲရပ္လ်က္ေရးတယ္။ သူ႔တပည္႔ရဟန္းေတြကိုလဲ ကိုယ္႔အၿပဳအမူေၾကာင္႔ သာသနာေတာ္ကို အၾကည္ညိဳမပ်က္ေစနဲ႔ကြဆုိၿပီး ဆြမ္းဘုန္းေပးတဲ႔ေနရာမွာ လက္ကိုထားသိုသင္႔ပံု၊ ဝါးတဲ႔ေနရာအသံမထြက္ေစနဲ႔ဆုိတာ၊ အၿမန္ၾကီးမစားနဲ႔၊ အေနွးၾကီးမစားနဲ႔၊ ပလုပ္က်င္းရင္ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔ပါေစ စသၿဖင္႔ဝိနည္းနဲ႔အညီေၿပာေလ႔ရွိတယ္။

-ေနာက္ထူးၿခားတာ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဟာ တစ္ကယ္႔ရဟန္းပညာရွိၿဖစ္တယ္။ အမရပူရမွာ ရဟန္းေတြကို ရဟန္းေလာကမွာ အနက္နဲဆံုး ပဌာန္းေတြကို ညဝါပို႔ခ်တယ္။ ရဟန္းေလာကမွာ စာသင္သားေတြအတြက္ ပခုကၠဴ၊ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ၿမိဳ႔ သံုးေနရာမၿပည္႔စံုရင္ စာအစင္မတတ္ဘူးလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ အစဥ္အလာအၾကီးဆံုးေတာင္ၿမိဳ႔မွာ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္းစာၿပန္သင္တဲ႔ကိုယ္ေတာ္ၿဖစ္တယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ဟာ ယခင္က အဘိဓမၼာေတြေဟာတတ္တယ္။ ေနာက္လယ္တီဆရာေတာ္ကိုယ္စားေဟာခြင္႔ံရတယ္။ ဆရာေတာ္က Teaching နည္းပညာသိပ္ေကာင္းတယ္။ ဥာဏ္ကြန္႔ၿမဴးတာသိပ္ဆန္းၾကယ္တယ္။ အင္မတန္နက္နဲတဲ႔ ပဋိစၥသမုဒ္ပါဒ္ကို စက္ဝိုင္းလိုသရုပ္ၿပပံုနဲ႔ ခြဲေဟာတာ လူၿပိန္းေတြ သညာသိေတာ႔နားလည္ႏုိင္ၾကတယ္။ အနွစ္သာရကို လူေတြမဆုပ္မိမွာစိုးလို႔ ခပ္တင္းတင္းရင္းရင္း ေၿပာဆုိဆံုးမတတ္တယ္။ ဓမၼစရိယဦးေဌးလိႈင္က ေခတ္သစ္ကုမာရကႆပပဲတဲ႔။ ကုမာရကႆပဆုိတာ ဘုရားလက္ထက္က ဘုရားတရားေတာ္ေတြကို လူေတြနားလည္ေအာင္ အဆန္းတၾကယ္ၿပန္လည္သင္ၾကားပို႔ခ်တဲ႔ေနရာမွာ ဧတဒဂ္ပဲ။ ဒီလို ဂုဏ္ၿပဳတယ္။ သိပ္အခ်ိန္တိက်တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္၊ ဆြမ္းဘုန္းခ်ိန္၊ စာၾကည္႔ခ်ိန္၊ စာသင္ခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ အကုန္အတိအက်ပဲ။ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းမွာ တရားအားထုတ္ဖုိ႔အခ်ိန္တန္ၿပီဆုိၿပီး ကိုယ္တုိင္ေသခ်ာ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔အားထုတ္ခဲ႔တယ္လို႔ၾကားဖူးတယ္။ သူ႔တပည္႔ရင္းေတြထဲ ဦးေအာင္ဇံေဝတုိ႔လဲပါတယ္။ အာဇာနည္ေန႔မွာမေသတဲ႔ ဦးေအာင္ဇံေဝထင္တာပဲ။

ေနာက္ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆုိတာရွိေသးတယ္။ သိပ္ဝိနည္းေလးစားတယ္။ မင္းတုန္းမင္းက ကိုးကြယ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ မန္းေလးေတာင္ေၿခက လူဆင္းရဲေတြဆီမွာပဲ ဆြမ္းခံၾကြတတ္တယ္။ တစ္ရက္ဥယ်ာဥ္ထဲသတင္းသံုးေနတုန္း သကၤန္းရံုမလို႔ ၿပင္ေနခုိက္မင္းတုန္းမင္းဝင္ခ်လာတယ္။ ဒီေတာ႔ဆ၇ာေတာ္က ေၿမွာက္ေနတဲ႔သူ႔လက္ကို ၿပန္မခ်ဘဲထားလိုက္တယ္။ ခ်ိဳင္းေမြးေတြအထင္းသားေပၚလို႔ေပါ႔။ အနီးက က်န္ကိုယ္ေတာ္ေတြက ေၿပာၾကတယ္။ ဘယ္လိုၿဖစ္တာလဲေပါ႔။ ဒီေတာ႔ မွ ဆရာေတာ္က ဝိနည္းအရ သူမ်ားလာမွ ၾကည္႔ေကာင္းေအာင္လုပ္တာ အာပတ္သင္႔လုိ႔ကြ ဆုိၿပီးမိန္႔တယ္တဲ႔။

ေနာက္ ရဟန္းေတာ္ဦးသီလ။ ရထားစေပၚကာစအဂၤလိပ္ေခတ္မွာ ရထားဆုိတာစိးေကာင္းသလားမစိးေကာင္းသလား မေသခ်ာေသးဘဲ စီးတယ္ဆုိၿပီး ဂူၿဖဴဆရာေတာ္က ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ ဦးသီလက လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ကိုယ္ေတာ္။ နာခံေနလိုက္တာမ်ားအင္မတန္ ၾကည္ညိဳဖြယ္လို႔စာတင္ၾကတယ္။ နိဝါေတာစဂုဏ္လုိ႔ေခၚတယ္။ မိမိကိုယ္ကိုယ္နွိမ္ခ်ၿခင္းဂုဏ္။ ေသာဝစတႆဂုဏ္(စာလံုးေပါင္းမွားႏုိင္) ဆုိဆံုးမလြယ္မႈဂုဏ္လို႔လဲေခၚၾကေသးတယ္။

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ စာေရးနည္းနဲ႔အခ်ိန္အသံုးခ်နည္းက ရွင္းတယ္။ ေဆးလိပ္သမားေတြ၊ ကြမ္းသမားေတြေတာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖုိ႔အခ်ိန္ရေအာင္ရွာႏုိင္ေသးရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လဲ စာသင္စာခ် ၾကားထဲအားတဲ႔အခ်ိန္ရေအာင္ရွာၿပီးဘာလို႔ စာေရးလို႔မရရမလဲလို႔ မိန္႔တယ္။ အဲ႔လို အခ်ိန္ကိုအသံုးခ်တာ။

ေနာက္မဟာစည္ဆ၇ာေတာ္ၾကီးတုိ႔ အခုလို ဝိပႆနာတရားစခန္းၾကီးေတြ ဟိန္းေနေအာင္မဖြင္႔ႏုိင္ေသးခင္မွာ အင္မတန္ ဇြဲနပဲၾကီးၾကီးနဲ႔ တရားၿပသူေတြကိုလိုက္ရွာတယ္။ ေတြ႔ရင္လဲ အင္မတန္ေလးစားစြာ သင္ယူတယ္။ ေနာက္ သထံုေဇတဝန္ဆရာေတာ္တို႔နည္းနဲ႔ကိုက္တယ္ထင္ပါတယ္။ ေညာင္လြန္႔ကိုယ္ေတာ္ၾကီးတုိ႔ဆီလဲေရာက္ခဲ႔တယ္လို႔ေၿပာတယ္။ ဒီကေန ပဋိပတ္ေပါက္ေၿမာက္သြားခဲ႔လိုက္တာ ဆဌသဂၤါယနာတင္မွာ သီဟိုဠ္ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔က်န္ရဟန္းေတာ္ေတြေတာင္ အံ႔ၾသဘနန္းၿဖစ္ေအာင္ထုိးထြင္းဥာဏ္ထူးကဲတယ္။ ပဋိပတ္မွာ ဥာဏ္ေပါက္ထားတာေပါ႔။ ပုစၦကလုိ႔ေခၚတဲ႔အေမးပုစၦာထုတ္သူေတြ။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးက အေၿဖေတြကိုေၿဖဆုိသူေနရာကေနလာတယ္။ ဝိသုဒၶိမဂ္ကိုၿမန္မာလုိ စကားေၿပနဲ႔ေရးတာ ေဒသနာေကာသလႅ(ဖတ္ရႈစဖြယ္)ၿဖစ္ေအာင္ေရးတတ္ပါေပတယ္လို႔ ခ်ီးမြမ္းၾကရတယ္။

ဒါေတြက သာသနာၿပဳခဲ႔တဲ႔သူေတြပါ။ ရဟန္း အကယ္ဒမစ္စစ္စစ္ေတြဆုိပါစို႔။ ဘယ္လုိသာသနာၿပဳခဲ႔ၾကသလဲ အနည္းအက်ဥ္းေပါ႔။ ဘယ္လို လူရည္လူေသြးေတြနဲ႔လဲဆုိတာေပါ႔။ သာသနာၿပဳတယ္ဆုိတာကို တစ္ဖက္ကေနၿပန္ဖြင္႔ဆုိၿပၿခင္းေပါ႔ေလ။

Shared from Myo Set (FB)