သံသရာကို မီးပံုႀကီးလို ျမင္ရမယ္

ေလာကသံသရာႀကီးဟာ ေဘးေတြရန္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
မိမိတို႔ သိတဲ႔ ေဘးရန္အႏၲရာယ္ေတြထက္ မသိတဲ႔ ေဘးရန္အႏၲရာယ္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။
မိမိခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေရာဂါေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မသိပါဘူး။ ေနာက္မွ သိတာ။

ဥစၥာပစၥည္းက်ေတာ႔ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးက နွိပ္စက္တယ္။
မိမိတို႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက်ေတာ႔ ( ၉၆ ) ပါးေသာ ေရာဂါေဝဒနာေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးနွိပ္စက္တယ္။

မိမိတို႔ စိတ္ကိုက်ေတာ႔ ကိေလသာေတြက နွိပ္စက္ေနတယ္။
စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္ေတြ ရွိပါလ်က္သားနဲ႔ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ကို ရေအာင္ မလုပ္နိုင္ဘူး။

ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟက အၿမဲတမ္းေနွာင့္ယွက္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေလာကသံသရာႀကီးဟာ အႏၲရာယ္ေတြ အင္မတန္ကိုမွ မ်ားပါတယ္။

သံသရာကို မီးပံုႀကီးလို ျမင္ရမယ္။
ေဟာဒီသံသရာႀကီးဟာ လူသတ္ကြင္းပဲ။ ၃၁ - ဘံုဟာ လူသတ္ကြင္း။
အၿမဲတမ္း အသတ္ခံေနရတဲ႔ ေနရာဟာ ၃၁ - ဘံုပဲ။

၃၁ - ဘံုကို ဇရာကလည္း နွိပ္စက္တယ္။ ဗ်ာဓိကလည္း နွိပ္စက္တယ္။
မရဏကလည္း နွိပ္စက္တယ္။ ဝဋ္ေၾကြးေတြကလည္း နွိပ္စက္တယ္။
ကိေလသာေတြကလည္း နွိပ္စက္တယ္။
ခႏၶာမွန္သမွ်ကို ဝိုင္းၿပီး နွိပ္စက္ေနတယ္။

ကိုယ္႔ရင္ထဲက ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟက ကိုယ့္ျပန္နွိပ္စက္တယ္။
" သံကိုသံဖ်က္ သံေခ်းတက္ " ဒီသံက ျဖစ္တဲ႔ သံေခ်းက ဒီသံကို ျပန္ၿပီး ဖ်က္ဆီးတတ္သလို……

ကိုယ့္ရင္ထဲက ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြက ဒီခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ……
ညစ္ႏြမ္းေအာင္ ပ်က္စီးေအာင္ အပါယ္က်ေအာင္ ျပန္လုပ္တယ္။
အတိတ္အတိတ္က ပါလာတဲ႔ ဝဋ္ေၾကြးေတြကလည္း မညွာဘူး။
အတင္းနွိပ္စက္ေနတယ္။ က်ိဳးေအာင္ ကန္းေအာင္ ေသေအာင္ နွိပ္စက္တယ္။

ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏကလည္း နွိပ္စက္တယ္။ ခႏၶာရထားတဲ႔သူ မွန္သမွ်ဟာ တစ္ေန႔က်ေသရတာပဲ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ခႏၶာရထားတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ်ဟာ …… သတ္ကြင္းထဲ ေရာက္ေနသလိုပဲ။
သတ္ကြင္းထဲ ေရာက္ရင္ ဟိုဘက္ကပစ္ ဒီဘက္ကပစ္ ေရွ႕ကပစ္ ေနာက္ကပစ္ ေရွာင္လို႔ကို မရဘူး။

ေဆးေတြဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း တန္ခိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ ေနာက္ဆံုးက် ေသရမွာပဲ။

အဲဒီလို ခႏၶာရဲ႕ အျပစ္ သံသရာရဲ႕ အျပစ္ကို ဘာလို႔ မျမင္တာလဲဆိုေတာ႔ ……
ကုသိုလ္ေတြ လုပ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဒိ႒ိေတြ တဏွာေတြ ဦးစီးတာမ်ားလို႔ပဲ။

ဗုဒၶဘာသာေတြ လွဴတဲ႔အခါ တရားနာတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ တရားမနာတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ရွိတယ္။
တရားနာတဲ႔အခါမွာ မွတ္မွတ္သားသား နာတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ရွိတယ္။ ေပါ႔ေပါ႔ဆဆ နာတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ရွိတယ္။
တရားမနာတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္က ဘာမွ် မသိဘူးေပါ႔။
ေပါ႔ေပါ႔ဆဆနာတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။

တရားလည္းနာတယ္။ တရားအားထုတ္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြက သိတယ္။
မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ လုပ္ေနတဲ႔အလုပ္ကို ဘဝဝဋ္ေၾကြးအရ လုပ္ေနရေသာ္လည္းပဲ မေပ်ာ္ေမြ႔ဘူး။
သံသရာကို ၿငီးေငြ႔တယ္။ ခႏၶာကို ၿငီးေငြ႔တယ္။ခႏၶာအျပစ္ သံသရာအျပစ္ကို ျမင္တယ္။

လုပ္ငန္းနဲ႔ စိတ္ဓာတ္မတူပါဘူး။
လုပ္ငန္းက ဘဝေပး အေျခအေနအရ မလႊဲသာမေရွာင္သာတဲ႔ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရေသာ္လည္းပဲ
စိတ္က နိဗၺာန္ကို အၿမဲတမ္း ရည္ရြယ္ေနတယ္။
၃၁-ဘံု သံသရာထဲမွာဘေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ က်င္လည္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။
မက္မက္ေမာေမာနဲ႔ က်င္လည္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။

က်ားေတြ ဆင္ေတြ ေျမြႀကီးေတြ ကင္းေျခမ်ားႀကီးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ႔ ေတာႀကီးထဲကို ……
မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ျဖတ္သန္းသြားရတဲ႔သေဘာ။
အႏၲရာယ္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေတာထဲမွာ ေနကို မေနခ်င္တဲ႔ သေဘာ။ ၃၁-ဘံုကိုလည္း အဲဒီလို ျမင္တယ္။

ဥာဏ္ပညာမဦးစီးတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ေတြက ၃၁-ဘံုမွာ………
ေရာက္ရာဘဝ ရရာအာရံုေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။ဘဝကို ပန္းတိုင္အေနနဲ႔ ျမင္တယ္။
ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးကို ထည့္ကိုမစဥ္းစားေတာ႔ဘူး။
ဘဝေကာင္း ဘဝျမတ္ ေကာင္းသထက္ေကာင္း ျမတ္သထက္ျမတ္ အဲဒါဆို သူ႔ရဲ႕ ဘဝကမ္းကုန္ေနၿပီ။
ဘဝေကာင္းဘဝျမတ္ရရင္ ၿပီးၿပီပဲ။ သူလုပ္သမွ် ကုသိုလ္ေတြက ဘဝေကာင္းဘဝျမတ္ရဖို႔ပဲ။
အဓိက ဒါပါပဲ။ လူအမ်ားစုဟာလည္း အဲဒီလိုပဲ ျမင္ၾကတာပဲ။

ဘဝကို သာယာဖြယ္ ျမတ္နိုးဖြယ္လို႔ထင္တယ္။
ဘဝကို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္လို႔ပဲထင္တယ္။

ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာေတြရဲ႕ေနာက္မွာ မခ်ိမဆံ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာကိုေတာ႔ မျမင္ဘူး။
ကိုယ့္ေဆြကိုယ္႔မ်ိဳးေတြ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာတြင္ ေသေသသြားၾကတာအမ်ားႀကီး။
ဘယ္ေရာက္သြားမွန္မသိဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ႔ အပါယ္ေလးပါး ေရာက္သြားၾကတာပါပဲ။
ေမ႔ေလ်ာ႔ေပါ႔ဆေနၾကတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဆံုစည္းရာေပါ႔ဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးက ……
" ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနတာ အကုန္လံုး အလြဲအေခ်ာ္ေတြခ်ည္းပဲ" လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတာ။

သံသရာလည္ေၾကာင္းေတြပဲ လုပ္ေနတာ မလြဲဘဲ ေနပါ႔မလား။
လူတစ္သိန္းတစ္ေယာက္ သုဂတိမေရာက္တဲ႔။ အမ်ားစုက အပါယ္ေလးပါးေရာက္တာပဲ။

အပါယ္ေလးပါးကို တစ္ႀကိမ္က်သြားၿပီဆိုရင္လည္း အကုသိုလ္ကံေဟာင္းေတြက……
ဆက္ကာဆက္ကာ အက်ိဳးေပးေတာ႔တာ။ သုဂတိဘံုကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ ခဲယဥ္းသြားၿပီ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ အပါယ္ေလးပါး က်ေစနိုင္တဲ႔ အကုသိုလ္ေတြ မလုပ္မိေအာင္ ေရွာင္ရမယ္။

- ျမစိမ္းေတာင္ဆရာေတာ္အရွင္ဇာေနယ်

" လြတ္ေျမာက္မႈခ်မ္းသာကို ရွာေဖြျခင္းနွင္႔ အလုပ္ေပးတရားေတာ္မ်ား "မွ ေကာက္နုတ္ထားပါသည္။

Posted by Words of Buddha