ေမတၱာဆိုတာ အက်ိဳးကိုလိုလားျခင္း

မိမိကိုယ္ကို ပိုျပီးေတာ့ အသိဥာဏ္ၾကီးမားလာေအာင္ ၊
တိုးတတ္ေအာင္ လုပ္တာနဲ႔၊
သူတစ္ပါးကိုလည္းပဲ ပိုျပီးေတာ့ အသိဥာဏ္
ၾကီးမားလာေအာင္ ၊ တိုးတတ္လာေအာင္
ေဆာင္ရြက္ေပးတာ “ေမတၱာ” ပါ။

“ေမတၱာဆိုတာ အက်ိဳးကိုလိုလားျခင္း” ဆိုတာ
ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားမွေနာ္။
အက်ိဳးကိုလိုလားျခင္း ဆိုတာ ဘာလဲ။
ဘယ္လိုလဲဆိုတာ သိမွျဖစ္မယ္။
အဲဒီေတာ့ “အက်ိဳးကိုလိုလားျခင္း”ဆိုတာဟာ
“အသိဥာဏ္”ရိွမွ ျဖစ္ႏိုင္တာေနာ္။
ဘယ္ဟာေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ဟာ မေကာင္းဘူး ဆိုတာ
မသိဘဲနဲ႔ “အကိ်ဳးကို လိုလားတယ္”ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

“အက်ိဳးလိုလားတယ္” ဆိုတာမွာ က်န္းမာေရး ၊
စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ၊ ပညာေရး အားလံုးပါတယ္ေနာ္။
က်န္းမာေစခ်င္တယ္။ အသက္ရွည္ေစခ်င္တယ္။
ပညာတတ္ေစခ်င္တယ္။ တရားအားထုတ္ေစခ်င္တယ္။
စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပေစခ်င္တယ္။
အလိမ္အညာခံရတာ ကင္းေစခ်င္တယ္။
ဒါေတြ အားလံုးဟာ အက်ိဳးကို လိုလားတာေတြခ်ည္းပဲ။

The only true end of love is spiritual growth.
ေမတၱာရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ ဦးတည္ခ်က္ ၊
ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ဟာ “အသိဥာဏ္ နဲ႔ စိတ္ဓါတ္”
ရင့္က်က္မႈ၊တိုးတတ္မႈ၊ ျမင့္ျမတ္မႈ ရိွေအာင္
အေထာက္အကူေပးတာပဲ။

ေမတၱာရဲ႕ အဆင့္ျမင့္ဆံုး ေရာက္တဲ့အခါ
ေမတၱာဟာ ခံစားမႈမဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႔
အသိဥာဏ္နဲ႔ယွဥ္ျပီး အေကာင္းဆံုး ၊
အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတာ ျဖစ္သြားျပီ။

ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္ပါ။
“ငါဟာ သူ႔အက်ိဳးကို တကယ္လိုလားတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။”

ေမတၱာဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်စ္တဲ့သူကို
စိတ္ဓါတ္အားေကာင္းလာေအာင္ ၊
လြတ္လပ္တဲ့သူ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္။
ဒါ့အျပင္ လိုအပ္ရင္ ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕
ဘ၀ထဲကို ေနရာအျပည့္ယူမထားဘဲ “ေနာက္ဆုတ္”ေပးတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား ဟာ သတၱ၀ါေတြ အေပၚထားတဲ့
ေမတၱာဟာ ဘယ္လို ေမတၱာမ်ိဳး ျဖစ္မယ္ထင္သလဲ???

သတၱ၀ါအားလံုး တရားကိုသိျပီး လြတ္လပ္တဲ့သူ ၊
ေအးခ်မ္းတဲ့သူျဖစ္သြားေစခ်င္တယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔ေနရာမွာ အစားထိုးမယ့္သူကို
မထားခဲ့ဘူး၊ ေျပာေဟာခဲ့တဲ့ “တရား ဓမၼ”ေတြကိုပဲ
“ဆရာ”အျဖစ္နဲ႔ ထားခဲ့ျပီ တဲ့။
တရားကိုပဲ အသိဥာဏ္နဲ႔သိျပီး ေနသြားေစခ်င္တယ္။
လြတ္လပ္မႈ အျပည့္ေပးလိုက္တာပဲ ။
“အင္မတန္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ေမတၱာ” ျဖစ္သြားျပီေနာ္။

ကိုယ့္ကို မီွခိုေနေအာင္ ၊ အားကိုးေနေအာင္၊
အကူအညီေပးေနတာဟာ “ေမတၱာ”မဟုတ္ဘူး။
မစဥ္းစားရဲေအာင္ ၊မလုပ္ရဲေအာင္ ၊
ခ်ဴပ္ခ်ယ္တာလည္း “ေမတၱာ”မဟုတ္ဘူး ။
ကိုယ္က ေနရာတကာ စဥ္းစားေပးတာ ၊
ဆံုးျဖတ္ေပးတာ “ေမတၱာ” မဟုတ္ဘူး။

တစ္ခ်ိဳ႕ ကိုယ္၀မ္းနည္းေနရင္ သူမ်ားက လိုက္ျပီး
၀မ္းနည္းေနမွ ၾကိဳက္တယ္။
ငါ၀မ္းနည္းေနတာကို သူ၀မ္းမနည္းရင္
အဲ့ဒါ “ငါ့ကို မခ်စ္လို႔” ဆိုျပီးေတာ့ စိတ္ဆိုးတတ္တယ္။

သူကေတာ့ ေနႏိုင္လိုက္တာ၊ စိမ္းကားလိုက္တာ
အဲသလို ထင္တတ္တယ္။
တကယ္ခ်စ္တဲ့သူ ဟာ . . .
“စိတ္ဆင္းရဲေနတယ္၊ဒါေပမဲ့ ကိစၥမရိွပါဘူး။
သူ စိတ္မဆင္းရဲပါေစနဲ႔ ။ ငါစိတ္ဆင္းရဲတာ
သူ႔ဆီ မကူးစက္ပါေစနဲ႔ ” လို႔ သေဘာထားႏုိင္တယ္။

ထို႔အတူပဲ ကိုယ့္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ သူစိတ္ဆင္းရဲတဲ့အခါမွာ
ကိုယ္က စိတ္မဆင္းရဲေအာင္ ေနႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္ေနာ္ ။

အျပန္အလွန္ပဲ။

ငါ့ဟာငါ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ၾကိဳးစားျပီးေတာ့ ေနပါ့မယ္။
နင္လည္းပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တရားႏွလံုးသြင္း၊
ကိုယ့္စိတ္ကိုသိ ၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့
နားလည္ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနပါ။
အဲလိုျဖစ္သြားရင္ ( psychologically independent) ျဖစ္ေနျပီေနာ္။

ကိုယ္က စစ္မွန္တဲ့ေမတၱာနဲ႔ ခ်စ္ႏိုင္ဖို႔က ေပးႏိုင္ဖို႔က
ကိုယ့္အတြက္ အေရးၾကီးဆံုး နဲ႔ အေကာင္းဆံုးပဲ။
အင္မတန္ ရင့္က်က္တဲ့ တည္ျငိမ္တဲ့ ၊ေအးခ်မ္းတဲ့ ၊
သေဘာထားၾကီးတဲ့ “ေမတၱာစိတ္” ျဖစ္လာမယ္။
အဲဒီစိတ္က အားရစရာ ၊ ေက်နပ္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ။

-【ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ၏ “ေမတၱာတရား စာအုပ္”မွ
ေကာက္ႏွဳတ္ ေဖာ္ျပပါသည္။】

Dhamma Dãna Source ►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm