ရိုးသားမႈရသ

ေခတ္က သိပ္ကုိတုိးတက္လာပါတယ္။ တုိးတက္လာတဲ့ေခတ္က ျပ႒ာန္းလုိက္တဲ့ လူေတြရဲ႕ ႀကံစည္ ေျပာဆုိ ျပဳမူေဆာင္ ႐ြက္ပုံေတြကလည္း သိပ္ကုိဆန္းၾကယ္လာပါတယ္။ တုိးတက္လာတဲ့ေခတ္က လူေတြကုိ မ႐ုိးသားမႈဆီ တြန္းပုိ႔ေနတယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္ေတာ့ မွားပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တေန႔ထက္တေန႔ ဆန္းျပားလာတဲ့ လူမႈဘ၀ပတ္၀န္းက်င္က ႐ိုးသားမႈဆီအေရာက္သြားဖုိ႔ လမ္းေတြကုိ က်ဥ္းေျမာင္းလာေစတယ္လုိ႔ေတာ့ မယုတ္မလြန္ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္ပါတယ္။

႐ုိးသားမႈလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေျပာၾကတဲ့အခါတုိင္း ႐ုိး႐ုိးႀကီး၊ တုံးတုံးႀကီး၊ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈမရွိတာ စသျဖင့္ အမ်ားစုက အမွတ္အထင္ မွားတတ္ၾကတာပါပဲ။ ႐ုိးသားမႈဆုိတာနဲ႔ ႐ုိး႐ုိးႀကီး၊ တုံးတုံးႀကီး၊ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈ မရွိတာေတြက တျခားစီပါပဲ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႐ုိးသားမႈဟာ အၿမဲတမ္းေခတ္မီျခင္း၊ အၿမဲတမ္းဆန္းသစ္ျခင္း၊ အၿမဲတမ္းေတာက္ပျခင္း၊ အၿမဲတမ္းမွန္ကန္ျခင္း၊ အၿမဲတမ္း ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းျခင္းပါပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္လူမႈဘ၀ေတြမွာ ႐ုိးသားမႈကုိေတာ့ လူတုိင္းက ႏွစ္သက္ခုံမင္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ႐ုိးသားမႈရဲ႕ရလဒ္ ေကာင္းေတြကုိ လူတုိင္းသိႏုိင္ ခံစားႏုိင္ၾကပါတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ “ခင္ဗ်ားႏွယ္ ႐ုိးလုိက္တာ” လုိ႔ အေျပာခံလုိက္ရရင္ေတာင္မွ ေက်နပ္ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ပီတိကုိ ခံစားရမွာပါ။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ႐ုိးသားမႈအတြက္ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး အဆုိအဆုံးမ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေနလင့္ကစား အမ်ားစုက ေမ့ေလ်ာ့ထားတတ္ၾကတာပါပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြက လုိခ်င္တပ္မက္မႈ = တဏွာ၊ အယူအစြဲ = အတၱ၊ ေထာင္လႊားမႈ = မာန စတာေတြနဲ႔ လူလုပ္ေနၾကရတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အမႈကိစၥတစ္ခုကုိျပဳတုိင္း ေကာင္းသလား၊ မွန္သလား၊ အက်ဳိးရွိသလားဆုိတာကုိ သတိရွိလုိ႔ ဆင္ျခင္မိရင္ေတာင္မွ ေကာင္း႐ုံနဲ႔သာ ႀကံတယ္၊ မွန္႐ုံနဲ႔သာ ေျပာတယ္၊ အက်ဳိးရွိ႐ုံနဲ႔သာ လုပ္ေတာ့တယ္။ အစ၊ အလယ္၊ အဆုံး သုံးပါးစလုံးမွာ ေကာင္းသလား၊ မွန္သလား၊ အက်ဳိးရွိသလားဆုိတဲ့ခ်က္မိေအာင္ မဆင္ျခင္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္၊ ေနရာနဲ႔ ေဆာင္႐ြက္ပုံကုိလည္း ထည့္မတြက္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ၊ အယူအစြဲနဲ႔ ေထာင္းလႊားမႈ စတာေတြက အခြင့္အလမ္း ေတြကုိ အမိအရဆုပ္ကုိင္ဖုိ႔ တြန္းအားေပးေနၾကတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အမွားအယြင္းေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္တုိးေနေတာ့တာပါ။ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔မွာ မ႐ုိးသားမႈေတြက ကၽြဲပခုံးထေနေတာ့တယ္။ ေစတနာထက္သန္စြာနဲ႔ ျပဳမိတ့ဲကိစၥမွာေတာင္ အဆင္အျခင္နည္းေတာ့ ေစတနာအမွားျဖစ္ရတယ္လုိ႔ လူတခ်ဳိ႕ ၿငီးျငဴတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိ မ႐ုိးမသားျပဳမူက်ဴးလြန္တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေဆြးေႏြးစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။

႐ုိးသားမႈနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ အဆုံးအမတခ်ဳိ႕ကုိ မိတ္ဆက္ပါရေစ။

“မႀကံစည္ခင္က ဆင္ျခင္ဦး၊ ႀကံစည္ေနတုန္း ဆင္ျခင္ဦး၊ ႀကံစည္ၿပီးလည္း ဆင္ျခင္ဦး။ မေျပာခင္က ဆင္ျခင္ဦး၊ ေျပာေနတုန္းလည္း ဆင္ျခင္ဦး၊ ေျပာၿပီးေတာ့လည္း ဆင္ျခင္ဦး။ မလုပ္ခင္က ဆင္ျခင္ဦး၊ လုပ္ေနတုန္းလည္း ဆင္ျခင္ဦး၊ လုပ္ၿပီးေတာ့လည္း ဆင္ျခင္ဦး။ ဘာမွတ္ေက်ာက္နဲ႔ ဆင္ျခင္သင့္သလဲဆုိေတာ့ ေကာင္းသလား၊ မွန္သလား၊ အက်ဳိးရွိသလားဆုိတဲ့ မွတ္ေက်ာက္နဲ႔ ဆင္ျခင္ရမယ္။ ကာလ = အခ်ိန္၊ ေဒသ = ေနရာ၊ ပေယာဂ = အေဆာင္အ႐ြက္ စတာေတြနဲ႔လည္း ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ေကာင္းတယ္၊ မွန္တယ္၊ အက်ဳိးရွိတယ္ဆုိရင္ ႀကံပါ၊ ေျပာပါ၊ လုပ္ပါ။ အဲဒီမွတ္ေက်ာက္နဲ႔ တစ္ခုခုလြဲေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ မႀကံနဲ႔၊ မေျပာနဲ႔၊ မလုပ္နဲ႔ေတာ့။ ဒါဆုိ အမွားအယြင္းနဲ႔ လြတ္ၿပီ။ ဒီနည္းနာကုိ ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြမွာ လုိက္နာႏုိင္မယ္ဆုိရင္ စိတ္ပုိင္း ႐ုပ္ပုိင္း သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မႈဟာ ေပၚလြင္လာလိမ့္မယ္။ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္ပုိင္း ႐ုပ္ပုိင္းရဲ႕ ႐ုိးသားမႈဟာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ ႀကံသမွ်၊ ေျပာသမွ်၊ လုပ္သမွ်ေတြလည္း ေအာင္ျမင္ေတာ့တာပဲ။”

႐ုိးသားမႈကုိ ဘာသာေဗဒနည္းအရလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္ဆန္းစစ္ႏုိင္ပါေသးတယ္။

ဘာသာေဗဒ ဒႆနပညာရွင္ Ludwing Wittgenstein က သူ႔ရဲ႕ အဆုိအမိန္႔တစ္ခုမွာ “တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေဖာ္ျပဖုိ႔ ဘာသာစကားအသုံးျပဳနည္းလမ္းကုိ ေ႐ြးခ်ယ္လုိက္ၿပီဆုိရင္ ဒါဟာ ေတြးဖုိ႔ေ႐ြးခ်ယ္လုိက္တာပဲ။ သူဟာ ေတြးဖုိ႔ ေ႐ြးခ်ယ္တယ္ဆုိရင္ ေနထုိင္ဖုိ႔ ေ႐ြးခ်ယ္တာပဲ” တဲ့။ ဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔ သ႐ုပ္ျပအဓိပၸါယ္ထပ္ဖြင့္မယ္ဆုိရင္ “တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ ႐ုိး႐ုိးသားသား ေျပာဆုိလုိက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ သူဟာ ႐ုိးသားမႈကုိ ဖန္းတီးတာပါပဲ။ ဖန္တီးၿပီဆုိတာနဲ႔ သူဟာ သူဖန္တီးတဲ့႐ုိးသားမႈထဲမွာ ေနထုိင္ေတာ့တာပါပဲ” လုိ႔ ထပ္ၿပီးခ်ဲ႕ကားႏုိင္ပါတယ္။

ရွင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ဖန္တီးတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ကမၻာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ေနထုိင္ခြင့္ရၾကတာပါ။ အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ဦးဟာ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးေတြဖန္တီးရင္ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့သူ႔ကမၻာမွာ ေနထုိင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဖန္တီးရင္ေတာ့ ရွင္းလင္းတဲ့ကမၻာမွာ ေနထုိင္ခြင့္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဖန္တီးလွ်က္သားနဲ႔ ရလဒ္က႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးပဲဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕႐ုိးသားမႈဟာ အေျခအျမစ္မမွန္ဘူးလုိ႔ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေျခအျမစ္မမွန္ဘူးဆုိတာက မ႐ုိးသားမႈနဲ႔ ကျပားစပ္က်ထားတာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မ႐ုိးသားမႈေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဖိႏွိပ္အႏုိင္ယူလုိက္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

႐ုိးသာမႈရဲ႕ အဓိကရန္သူဟာ မ႐ုိးသားမႈပါပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပိုင္ကမၻာကုိဖန္တီးတဲ့အခါမွာ ႐ုိးသား႐ုံနဲ႔ ျပည့္စုံလုံေလာက္ၿပီလို႔ ေက်နပ္မေနဖုိ႔လည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ေခတ္က သိပ္ကုိတုိးတက္လာပါတယ္။ သိမႈ ေဗဒက ပုိၿပီးက်ယ္ျပန္႔လာသလုိ တတ္မႈ နည္းပညာေတြကလည္း အလြန္ပဲ ထြန္းကားပါတယ္။ မ႐ုိးသားမႈဟာ ေခတ္ရဲ႕စီးေၾကာင္းကုိလုိက္ၿပီး ေျခလွမ္းသြက္သြက္ အရွိန္အဟုန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်ယ္ျပန္႔လွ်က္ပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ရန္သူကုိ တုိက္ခုိက္ဖိႏွိပ္ႏုိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တု႔ိရဲ႕ ႐ုိးသားမႈေရခ်ိန္ကုိ အၿမဲျမႇင့္ထားၾကရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ႐ုိးသားမႈလက္နက္ကုိ အၿမဲခၽြန္ျမေနေစရပါမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕႐ုိးသားမႈကုိ အၿမဲမျပတ္သတိကပ္ထားရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲကုိ၀င္လာတဲ့ အေယာင္ေဆာင္႐ုိးသားမႈေတြကုိ ေခ်မႈန္းတုိက္ခုိက္ရပါလိမ့္မယ္။ ဖိႏွိပ္အႏုိင္ယူရဲရပါမယ္။ ခုတ္ထစ္ ပုိင္းျဖတ္ပစ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။

႐ုိးသားမႈဟာ အၿမဲတမ္းေခတ္မီျခင္း၊ အၿမဲတမ္းဆန္းသစ္ျခင္း၊ အၿမဲတမ္းေတာက္ပျခင္း၊ အၿမဲတမ္းမွန္ကန္ျခင္း၊ အၿမဲတမ္း ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းျခင္းပါပဲ။

႐ုိးသားမႈရဲ႕ ပကတိအလွတရားကုိ ခံစားခြင့္ရတဲ့ ရသကသာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အခ်ဳိၿမိန္ဆုံးျဖစ္ပါ ေတာ့တယ္။

[Reference: www.forverfriends.ning.com]