ထိုေန႔က အခ်ိန္မီ မီးၿငိမ္းသတ္လိုက္ႏိုင္သည္ဟု သူက ဆိုပါသည္။
“အခ်ိန္မီ မီးၿငိမ္းသတ္လိုက္ႏိုင္သည္ဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ ဆံုးရွဳံးပ်က္စီးမွဳ မရွိဘူးေပ့့ါ” ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာေနပါသည္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္လ္စတိြဳင္း၏ ပံုျပင္တစ္ခုထဲမွ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာပါသည္။ သူ႔စကားက ပထမေျပာလက္စ စကားႏွင့္ ဘာဆိုင္လို႔လဲဟု ကၽြန္ေတာ္က ေတြးရင္း နားေထာင္ေနရသည္။
ေတာအုပ္အတြင္း၌ ကြက္လပ္တစ္ခုရွိသည္။ ထိုကြက္လပ္၏ အလယ္၌ ထင္းရွဴးပင္တစ္ပင္ရွိသည္။ ထိုထင္းရွဴးပင္၏ အကိုင္းတစ္ခု၌ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ခ်ည္ထားသည္။ ထိုႀကိဳး၏အဖ်ားတြင္ ေလးလံေသာ သစ္တံုးတစ္တံုးကို ခ်ည္ထားသည္။ သစ္တံုး၏ ေအာက္တည့္တည့္၌ ပ်ားရည္မ်ား ထည့္ထားေသာ သစ္သားပံုးရွိသည္။
ထိုကြက္လပ္ဆီသို႔ ၀က္၀ံမ်ား လာေနၾကသည္။ ၀က္၀ံမႀကီးက ေရွ႔ဆံုးမွ ေလွ်ာက္လာ၍ ယင္းေနာက္မွ အခါလည္သား ၀က္၀ံကေလးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေမြးကာစ ၀က္၀ံကေလးသံုးေကာင္ လုိက္ပါလာသည္။ ၀က္၀ံမႀကီးသည္ ဦးေခါင္းကို ေမာ့္ကာ တရွဴးရွဴး အနံ႔ခံၿပီး ေနာက္က ၀က္၀ံကေလးမ်ားကို ေရွ႔ေဆာင္ကာ ပ်ားရည္ပံုးႀကီးရွိရာသို႔ ေရွးရွဳ သြားသည္။ ေရွးဦးစြာ ပ်ားရည္ပံုးထဲသို႔ သူ၏ႏွာေခါင္းကို ထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ၀က္၀ံကေလးမ်ားကို လာခဲ့ရန္ အသံျပဳသည္။ ၀က္၀ံကေလးမ်ားက ေျပးသြား၍ ပ်ားရည္ကို ေသာက္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေသာက္ၾကေသာအခါ အေပၚမွ တြဲေလာင္းခ်ည္ထားေသာ သစ္တံုးႀကီးက ယိမ္း၍ သြားသည္။ ယိမ္းရာမွ ျပန္လာၿပီး ၀က္၀ံကေလးမ်ားကို သစ္တံုးႀကီးက တိုက္သည္။
ထိုသို႔တိုက္သည္ကို ျမင္ေသာအခါ ၀က္၀ံမႀကီးက သစ္တံုးကို လက္ျဖင့္ တြန္းဖယ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ သစ္တံုးသည္ ပို၍ ေ၀းရာသို႔ ယိမ္းသြားၿပီးေနာက္ ျပန္လာေသာအခါ ၀က္၀ံကေလး ႏွစ္ေကာင္၏ ေက်ာကုန္းကို ရိုက္ခတ္ မိသည္။ ၀က္၀ံကေလးမ်ား ေအာ္ဟစ္ကာ နံေဘးသို႔ တိမ္းဖယ္လိုုက္သည္။ ထိုအခါ ၀က္၀ံမႀကီးမွာ ေဒါသျဖစ္လာၿပီျဖစ္၍ သစ္တံုးကို လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးျဖင့္ ဦးေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္သည္ အထိ ေျမွာက္လႊဲ၍ တြန္းပစ္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ အခါလည္သား ၀က္၀ံကေလးသည္ ပ်ားရည္ပံုးႀကီးရွိရာသို႔ ခုန္ေပါက္ လာၿပီးလွ်င္ ပ်ားရည္အိုးထဲသို႔ ႏွာေခါင္းကိုႏွစ္ကာ ပ်ားရည္ကို ေလာဘတႀကီး စုပ္ယူလ်က္ရွိသည္။ ေမြးခါစ ၀က္၀ံ ကေလးမ်ား ကလည္း ပ်ားရည္ပံုးရွိရာသို႔ လာလ်က္ရွိသည္။ ပံုးနားသို႔ သူတို႔မေရာက္မီ သစ္တံုးသည္ အရွိန္ျဖင့္ျပန္၍လာၿပီးေနာက္ အခါလည္သား ၀က္၀ံ ကေလး၏ ဦးေခါင္းကို ရိုက္ခတ္လိုက္၍ ၀က္၀ံကေလးမွာ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသဆံုးသြားေလသည္။
ထိုအခါ ၀က္၀ံမႀကီးသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေအာ္ဟစ္ကာ သစ္တံုးကို အင္အားရွိသမွ် တစ္အားလႊဲ၍ ပစ္လိုက္ေလသည္။ သစ္တံုးသည္ ခ်ည္ထားရာ သစ္ကိုင္းထက္ပင္ ျမင့္တက္သြားသည္။ ၀က္၀ံမႀကီးက ၀က္၀ံကေလးမ်ား ႏွင့္အတူ ပ်ားရည္ပံုးအနား ခ်ည္းကပ္သည္။ သစ္တံုးသည္ အေပၚသို႔ အတက္ ရပ္သြားၿပီးေနာက္ လ်င္ျမန္ေသာအရွိန္ျဖင့္ က်လာသည္။ သစ္တံုးသည္ ၀က္၀ံမႀကီးကို ျပင္းထန္စြာ ရိုုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၀က္၀ံမႀကီးသည္ ပက္လက္လန္က် သြားၿပီေနာက္ အသက္ကုန္သြားသည္။ ၀က္၀ံကေလးမ်ားက ထြက္ေျပးသြားၾကေလသည္။
အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာကို ေျပာၿပီးေနာက္ သူက ဆက္၍…
“၀က္၀ံမႀကီးက အေျခအေနေတြကို မသိဘူး၊ သစ္တံုးႀကီးကို ပ်ားရည္ပံုးေပၚတည့္တည့္ ဘာျပဳလို႔ တြဲေလာင္း ဆြဲၿပီး ခ်ည္ထားတယ္ဆိုတာ မသိဘူး၊ ပ်ားရည္ ေသာက္ခ်င္တာေလာက္ပဲသိတာ၊ ဒီေတာ့ သူေသာက္ခ်င္တာကို အဟန္႔အတားျပဳတဲ့ သစ္တံုးကို ေဒါသျဖစ္တယ္၊ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသျဖစ္တယ္၊ သူ႔သားေလးကို ေသေလာက္ေအာင္ သစ္တံုးႀကီးက တိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ေဒါသေတြ အရွိန္အဟုန္ ႀကီးမားသြားတယ္၊ ၀က္၀ံမႀကီးမွာ ေဒါသမီးႀကီး ေလာင္ၿမိဳက္ေနလိုက္တာဗ်ာ…”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီလိုပါပဲ၊ မထူးပါဘူး။ အေျခအေနေတြကို မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ေအာင္ သူဖန္တီး ထားတာကို မသိခဲ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံလိုက္ရတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ရွိသမွ် သိကၡာေတြလဲက်၊ နာမည္ေတြ ပ်က္နဲ႔၊ အဲဒီညက ေဒါသေတြ ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒါသေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ၊ သူ႔ကို လက္တံု႔ျပန္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္တယ္…”
“ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳက္နက္ သူ႔ရဲ႔ ေကာက္က်စ္ပံု၊ ေကာက္က်စ္နည္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ပရိယာယ္ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ မရွဳမလွ သူက်ေတာ့မွာကို ျမင္ေယာင္ေနတယ္၊ လူပဲဗ်ာ… ေကာက္က်စ္ညစ္ပတ္တဲ့နည္းကို ရွာလိုက္ရင္ ေတြ႔တာပါပဲ၊ အေသအခ်ာရွာေလ ပိုပိုၿပီးေကာင္းတဲ့နည္းကို ေတြ႔ေလပဲ”
“သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြက အရွိန္ျမင့္ျမင့္လာေလပဲ၊ တရားဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခား လိမ္ညာတတ္တဲ့ သူ႔လိုလူမ်ဳိး၊ အမွန္တရားနဲ႔ တရားဥပေဒကို ကၽြန္ေတာ့္ဖက္မွာ မရွိေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ သူ႔လိုလူမ်ဳိးကို ရွင္းပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ တစ္ညလံုး ေဒါသေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ေနေတာ့ အိပ္လို႔ကို မေပ်ာ္ဘူး၊ အိပ္လည္း မအိပ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေနတယ္… ”
“စိတ္က မၿငိ္မ္ေတာ့ စာအုပ္စင္က စာအုပ္ေတြကို ဟိုလွန္ဒီေလွာ လုပ္ေနမိတယ္၊ စားပြဲေပၚမွာ ပံုထားတဲ့စာအုပ္ ေတြထဲက ဟိုစာအုပ္ဆြဲယူ၊ ဒီစာအုပ္ဆြဲယူ လုပ္တယ္၊ ဟိုစာမ်က္ႏွာ၊ ဒီစာမ်က္ႏွာ ႀကံဳရာကို ဖတ္တယ္၊ အဲဒီလိုဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပခဲ့တဲ့ ေတာ္လ္စတိြဳင္းရဲ႔ ၀က္၀ံမႀကီးအျဖစ္အပ်က္ကို ဖတ္မိတာ…”
“အဲဒီလို ဟိုစာအုပ္ကိုင္၊ သည္စာအုပ္ကို ဆြဲယူလုပ္ရင္းက ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႔ မွတ္စုစာအုပ္ကို သြားေတြ႔တယ္၊ မၾကာခင္ကမွ အေဖ့ဆီ အလည္သြားရင္း အေဖ့လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့စာအုပ္ကို အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းယူခဲ့တဲ့စာအုပ္ဗ်၊ အဲဒီ အေဖ့စာအုပ္ကို ဖြင့္ၿပီး ဟိုလွန္သည္လွန္လုပ္ရင္း တစ္ေနရာမွာ ပံုတစ္ပံုကို ေတြ႔တယ္၊ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးပြတ္ခံုပံုကို အေဖက ေရးဆြဲထားတာဗ်၊ မီးပြတ္ခံုသံုးတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မမီလိုက္ပါဘူး၊ ေရွးေခတ္က အခုေခတ္မွာလို မီးကို အလြယ္တကူ မရႏိုင္ဘူး၊ မီးပြတ္ခံုမွာ မီးပြတ္ယူၾကရတယ္၊ အေဖက ေရွးေခတ္သံုး အဲဒီမီးပြတ္ခံုကို ေရးဆြဲထားတာဗ်…”
“အဲဒီမီးပြတ္ခံု ေအာက္ဘက္မွာ အေဖက စာတစ္ပိုဒ္ ေရးကူးထားတယ္…”
“မီးပြတ္ခံုကို မီးပြတ္သည္ရွိေသာ္ မီးသည္ျဖစ္လာ၏။ ထိုမီးသည္ ျဖစ္လာရာ ပြတ္ခံုကိုပင္ ေလာင္ကၽြမ္း၏။ ထို႔အတူ ပညာမရွိ မိုက္မဲလ်က္ အက်ဳိးစီးပြားကို မသိေသာသူအား နင္လား ငါလား ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ အမ်က္ေဒါသသည္ ထြက္လာခဲ့၏။ ထိုအမ်က္ေဒါသသည္ အမ်က္ေဒါသထြက္လာသူကိုပင္ (ဦးစြာ) ေလာင္ကၽြမ္း၏။”
(စူဠေဗာဓိဇာတ္)တဲ့ဗ်ာ။
“အဲဒီစာပိုဒ္ကို ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ပညာမရွိ၊ မိုက္မဲလ်က္ အက်ဳိးစီးပြားကို မသိေသာသူဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းက အသံေတြထြက္ၿပီး ပဲ့တင္ထပ္ေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္ေတာ့လဲ အဲဒီပညာမရွိ မိုက္မဲလ်က္ အက်ဳိးစီးပြားကို မသိေသာသူ ဆိုတဲ့ အသံက လိုက္ပါလာသလိုပဲ။ ေအာက္ထပ္ဆင္းေတာ့လဲ အဲဒီအသံက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ဆင္းလိုက္လာသလိုပဲ၊ သစ္တံုးႀကီးကို မိုက္မိုက္မဲမဲနဲ႔ တစ္အားကုန္ တြန္းဖယ္ပစ္လိုက္တဲ့ ၀က္၀ံႀကီး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီကို အရွိန္ျပင္းစြာနဲ႔ လႊဲၿပီး ျပန္လာေနတဲ့ သစ္တံုးႀကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနတယ္ဗ်ာ…”
“ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ရာေပၚမွာ လဲခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ အေဖေရးဆြဲထားတဲ့ မီးပြတ္ခံုကေလးကို ၾကည့္မိတယ္၊ မီးမေတာက္ေသးတဲ့ မီးပြတ္ခံုကေလး၊ မီးေသေနတဲ့ ခံုကေလး၊ သစ္တံုးတစ္တံုးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ မီးပြတ္ခံု ကေလးပါဗ်ာ…”
“ကၽြန္ေတာ္ ဖ်တ္ကနဲ ႏိုးလာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ေပၚမွာ အေဖ့စာအုပ္ကေလးကို ပိုက္မိလ်က္သားပါပဲ၊ တိုင္ကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ (၄)နာရီ ထိုးခါနီးၿပီ။”
(၄)နာရီတိတိမွာ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ထံကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ သူက အသင့္ေစာင့္ေနတာဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖုန္းကိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို လုပ္ရမယ့္ အစီအစဥ္ေတြကို ဖ်က္လိုက္ေၾကာင္း၊ ပဲခူးက အေဖ့ဆီကို ကန္ေတာ့ရန္ သြားမွာမို႔လို႔ ကားကို ဆီထပ္ျဖည့္ၿပီး (၇)နာရီအေရာက္ အိမ္ကိုလာဖို႔သာလိုေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဗ်ာ…သံသရာရွည္သည့္အထိ လိုက္ၿပီး ပူေလာင္ေစမယ့္ ေဒါသမီးကို အခ်ိန္မီ ၿငိမ္းသတ္လိုက္ႏိုင္ ပါတယ္။ အေဖနဲ႔ ဆရာႀကီးလီယိုေတာ္လ္စတိြဳင္းတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူၿပီး ၿငိမ္းသတ္ေပးခဲ့ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ေတြေပါ့ဗ်ာ။
အခ်ိန္မီ မီးၿငိမ္းသတ္လုိက္ႏိုင္ျခင္း အေၾကာင္းကို သူ ေျပာဆို ၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ သူ႔အတြက္ ဆတက္ထမ္းပိုး ၀မ္းသာမိေသာ ကၽြန္ေတာ္က “သာဓု" သံုးၾကိမ္ေခၚလိုက္မိပါသည္။
နႏၵာသိန္းဇံ..။
No comments:
Post a Comment