လူလည္ႀကီး သား သမီး

သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္၍ ညီညာလွပစြာ ခင္းက်င္းထားေသာ ထိုဆိုင္ေလးထဲတြင္ စားသံုးသူမ်ားစြားျဖင့္ စည္ကားလွ်က္ရွိေလသည္။

စားပြဲထိုးေလးမ်ား

ကလည္း စနစ္က်လွစြာ

၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းလွသည္။ ထိုဆိုင္ေလးကေတာ့ ျမန္မာနိဳင္ငံရဲ႕ ေရွးေဟာင္း

ၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ ပုဂံၿမိဳ႕ေလးမွ ပင္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းမြန္ေသာ

ခ်က္ျပဳတ္မႈ လက္ရာမ်ားေၾကာင့္ ထိုဆိုင္ေလးမွာ လူျပတ္သည္ မရွိ..။ အၿမဲ

တစ္၀ိုင္းစ ႏွစ္၀ိုင္းစေတာ့ ပံုမွန္ရွိေနတတ္သည္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ထိုဆိုင္ေလးထဲသို႔ တိုးရစ္တစ္ေယာက္

ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ျဖင့္ ေရာက္လာကာ ဆိုင္အတြင္းရွိ

စားပြဲ၀ိုင္းအလြတ္တစ္ခုတြင္

ဟန္ပါပါ ၀င္ထို္င္လိုက္ေလသည္။ မၾကာမီ

စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ မီနဴးကဒ္ကို တိုးရစ္ေရွ႕သို႔

အသာခ်ေပးလိုက္ရင္း “ ဘာမ်ား သံုးေဆာင္မလဲ ” လို႔ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ေသာ

စကားစုတစ္ခုကို သူ အလြတ္က်က္မွတ္ထားသည့္ အတိုင္း သြက္လက္စြာေမးလိုက္သည္။

တိုးရစ္ႀကီးကလည္း မီနဴးကဒ္ကို စတိုင္အျပည့္ျဖင့္ လွမ္းယူလိုက္ၿပီး

စာမ်က္ႏွာ တစ္ရြက္ကို စတင္လွန္လိုက္သည္။ ၿပီး ေနာက္တစ္ရြက္ ..။

ေနာက္တစ္ရြက္..။ သူ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ က်ဳံ႕သြားသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္း

စိတ္ညစ္သြားပံုေပၚသည္။ ညစ္လည္း ညစ္ခ်င္စရာပင္..။ စားပြဲထိုးေလး

ခ်ေပးလိုက္ေသာ မီနဴးကဒ္ေလးထဲတြင္ ထိုအခ်ိန္က အဂၤလိပ္လို တစ္လံုးမွ မပါ..။

အားလံုးဟာ ျမန္မာလိုခ်ည္း….။ ဒါနဲ႔ သူလည္း မီနဴးကဒ္ကို ျပန္ခ်ၿပီး

ေဘးဘီသို႔ တစ္ခ်က္ အကဲခတ္လိုက္သည္။ သူ႔ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ ၀ိုင္းတစ္ခုတြင္

လူတစ္ေယာက္…။ သူ႔စား၀ိုင္းေပၚတြင္ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းပြဲမ်ားမွာ အျပည့္..။

စားေသာက္ေနပံုမွာလည္း ေဘးကေနၾကည့္လွ်င္ သြားရည္က်ခ်င္စရာ..။ ဒါနဲ႔ သူလည္း

စားပြဲထိုးကို ေခၚကာ သူ႔ေဘး၀ိုင္းသို႔ လက္ညိႈးထိုးျပကာ

၄င္းပံုစံမ်ိဳးခ်ေပးရန္ စားပြဲထိုးကို နားလည္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။

မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔စားပြဲေပၚသို႔ အရံဟင္းခြက္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ငပိရည္၊ တို႔စရာ တို႔ႏွင့္ အတူ

ဦးစြာေရာက္လာသည္။

ထမင္းႏွင့္ အဓိက ဟင္းမွာကား ေရာက္မလာေသး..။ သူလည္း

ငပိရည္ႏွင့္ တို႔စရာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ေဘး၀ိုင္းမွ တစ္ေယာက္

စားေသာက္ေနပံုကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ ဟိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခါင္းပင္မေဖၚ..။

ခဏအၾကာတြင္ ထမင္းႏွင့္ အဓိကဟင္းပြဲေရာက္လာသည္။ သူလည္း စားပြဲေပၚမွ

ဟင္းခြက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေသခ်ာၾကည့္ကာ အရံဟင္းတစ္ခြက္ကို လက္ညိဳးထို၍

စားပြဲထိုးေလးအား “how much..?” လို႔ ေမးလိုက္သည္။ စားပြဲထိုးေလးကလည္း

အရံဟင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ေဆာင္ျဖစ္ေၾကာင္း အဂၤလိပ္လို ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

ဒါနဲ႔ ေနာက္ အရံဟင္း တစ္ပြဲကို ညႊန္ျပကာ ေမးျပန္သည္။ စားပြဲထိုးေလးကလည္း

လက္ေဆာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ေနာက္ အရံဟင္းတစ္ခြက္ ..။

ေနာက္တစ္ခြက္..။ ေနာက္တစ္ခြက္ႏွင့္ စား၀ိုင္းမွ အရံဟင္းပဲြမ်ား

ကုန္သြားေလၿပီ..။ ဒါနဲ႔ အသားဟင္းျဖစ္ေသာ အဓိကဟင္းပြဲကို လက္ညိႈးထိုးကာ

ေမးေတာ့ စားပြဲထိုးေလးမွ “2500 ks” လို႔ အဂၤလိပ္လို ပီသစြာ ျပန္ေျပာေလသည္။

စား၀ိုင္းတစ္ခုလံုးမွ ဟင္းပြဲမ်ားကို တစ္ခုမက်န္ေအာင္ သူေမးၿပီးေလၿပီ..။

သူ႔စိတ္ထဲ တစ္ခုခုကို ေက်နပ္သြားပုံရသည္။

ေနာက္ အသားဟင္းျဖစ္ေသာ အဓိက ဟင္းခြက္ကို ၾကည့္သည္။

အရံဟင္းမ်ားျဖစ္ေသာ ပဲဟင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္၊

ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္.. စသ္ညမ်ားႏွင့္ ငါးပိရည္ အတို႔ မ်ားကိုၾကည့္ကာ

ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္နိဳင္စြာ ခ်ၿပီးဟန္ျဖင့္ သူ႔ေရွ႕မွ အသားဟင္းကို

ေကာက္ကိုင္ကာ စားပြဲထိုးေလး လက္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး “ i don’t

need it ” ဟုေျပာကာ လက္ခါျပလိုက္သည္။ ေနာက္ ခ်ထားေပးေသာ ဇြန္းႏွင့္

ခရင္းကို ကိုင္ကာ ေရွ႕မွ သူ႔ ထမင္းပန္ကန္ထဲသို႔ အရံဟင္းမ်ားကို

ေလာင္းထည့္ကာ အရသာရွိေသာ ဟန္ျဖင့္ အားရပါးရ စတင္ စားေသာက္ေလေတာ့သည္။

စားပြဲထိုးေလးကေတာ့ အသားဟင္းခြက္ကိုကိုင္ကာ ေဘးတြင္ ေၾကာင္ၾကည့္လွ်က္…။

ေအာ္…. သူ႔ အေတြးနဲ႔ သူကေတာ့ ေလးစားေလာက္ပါရဲ႕…။

[Reference: Myanmar Friends Group Website]