တရားအားထုတ္ရာ၌ ေရွးဦးမွတ္ဖြယ္ (၁)

ခႏၶာရိွသူတိုင္း ကိုယ္စိ္တ္နစ္ျဖာ ခ်မ့္ေျမ့စြာျဖင့္
တရားထူး တရားျမတ္မ် ား နာယူ ပြားမ် ား နိဳင္ေသာ
သူေတာ္ေကာင္းရတနာမ် ား ျဖစ္ႀကပါေစ

တရားအားထုတ္ရာ၌ ေရွးဦးမွတ္ဖြယ္ (၁)
ေမာင္ေက်ာ္သိန္း မင္း တရားအားထုတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ၿပီ၊ အေသက ဦးသြားမယ္၊ ငါသည္ ရခဲေသာ လူ႕ဘ၀ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲလွေသာ ဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ႀကဳံေနခ်ိန္မွာ၊ အုိ နာ ေသ မဲြ ကဲြ ဆုိတဲ့ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ၀ိပႆနာအက်င့္ျမတ္ကုိ အားထုတ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ အေရာင္းအ၀ယ္အလုပ္ဆီကုိ လုံး၀စိတ္မေရာက္ရဘူး။ ပစၥည္း ဥစၥာ သားမယားကုိ တခါတည္း ဉာဏ္နဲ႔ စြန္႔ပစ္ထားပါ။ အဓိပတိ ၃-ပါးကုိ အားထားၿပီး မင္း တရားအားထုတ္ရမယ္။ အဓိပတိ ၃-ပါးဆုိတာက အတၱာဓိပတိ၊ ေလာကာဓိပတိ၊ ဓမၼာဓိပတိလုိ႔ ၃-မ်ဳိးရွိတယ္။

(၁) မိမိကုိယ္ကုိ အားထားၿပီး တရားအားထုတ္ရမယ္။ ငါဟာ စားစရာ ေနထုိင္စရာမရွိလုိ႔ အားထုတ္တာမဟုတ္ဘူး။ အုိေဘး၊ နာေဘး၊ ေသေဘး မဲြကဲြတည္းဟူေသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္လုိ႔ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒါ အတၱာဓိပတိလုိ႔ ေခၚတယ္။

(၂) ေလာကႀကီးကုိလဲ အဓိပတိထားၿပီး အားထုတ္ရမယ္။ ငါသည္ တရားအားထုတ္တယ္လုိ႔အမည္ခံၿပီး တရားအားထုတ္ခ်ိန္မွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားေတြ ဖုံးလႊမ္းၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥေတြ စဥ္းစား ေတြးေတာမေနနဲ႔၊ ထိနမိဒၶလဲမျဖစ္နဲ႔၊ ပ်င္းလဲမဖ်င္းနဲ႔၊ အိပ္လဲမေနနဲ႔၊ စိတ္ကလဲ ေလလြင့္မေနနဲ႔၊ မေတာ္တာေတြလုပ္ေနရင္ ကုိယ္ေစာင့္နတ္ႏွင့္ သမၼာေဒ၀နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္မ်ားကလဲ သိတယ္။ အဘိညာဥ္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလဲ သိတယ္။ဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးကုိ ရွက္ေၾကာက္ၿပီး အားထုတ္ရမယ္။ အဲဒါ ေလာကကုိ အဓိပတိထားၿပီး အားထုတ္လုိ႔ ေလာကာဓိပတိလုိ႔ ေခၚတယ္။

(၃) တရားေတာ္ကုိလဲ အဓိပတိထားၿပီး ႐ုိေသေလးစားၿပီး တရားအားထုတ္ရမယ္။ တရားေတာ္ကုိ ၀ိပႆနာဉာဏ္နဲ႔ မျမင္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရမယ္။ တရားမျမင္ တရားမေပါက္တာဟာ တရားကမရွိလုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ငါက တရားေတာ္ကုိ မေလးစားလုိ႔ မျမင္တာလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး တရားေတာ္ကုိ အဓိပတိထားၿပီး အားထုတ္ရမယ္။ အဲဒါကုိ ဓမၼာဓိပတိလုိ႔ေခၚတယ္။

ၿပီးေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ သဒၶါ၊ သတိ၊ သမာဓိ၊ ၀ိရိယ၊ ပညာနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ရမယ္။ တရားအားထုတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ရွစ္ပါးသီလကုိ အၿမဲေဆာက္တည္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ယုံၾကည္က်န္းမာ၊ စိတ္ေျဖာင့္စြာျဖင့္၊ လြန္စြာအားထုတ္၊ နာမ္ႏွင့္႐ုပ္ကုိ၊ ျဖစ္ခ်ဳပ္ဉာဏ္ျမင္၊ ဤငါးအင္၊ မွန္ပင္မဂ္ရေၾကာင္း ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကုိ အရက်က္မွတ္ထားၿပီး အဲဒီအတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံးရမယ္။ 

တရားအားထုတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ပုဗၺကိစၥ ၅-ပါး (ဦးစြာလုပ္ေဆာင္ရမဲ့ကိစၥ ၅-ပါး)ကုိ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။
(၁) တရားအားထုတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မိမိ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဘုရားမွာ လွဴထား၊ (၂) ဆရာမိဘပုဂၢိဳလ္ျမတ္တုိ႔ကုိ ကံသုံးပါးျဖင့္ ျပစ္မွားမိက ထုိအျပစ္တုိ႔မွ ေပ်ာက္ပါေစျခင္းငွာ ေတာင္းပန္၀န္ခ် ကန္ေတာ့ ပါ၏လုိ႔-ဆုိ၊ (၃)ကုိယ္ေစာင့္နတ္ အိမ္ေစာင့္နတ္၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္၊ သာသနာေစာင့္နတ္နဲ႔တကြ သတၱ၀ါအားလုံး ေဘးရန္ကင္း၍ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစလုိ႔ ေမတၱာစိတ္ကုိ ပြားမ်ားေပးရမယ္။ (၄) ေရွးဘ၀ ယခုဘ၀ ငါျပဳသမွ်ေသာ ဒါနစတဲ့ကုသိုလ္တုိ႔သည္ ငါအလုိရွိေသာ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ကုိ ေရာက္ေစျခင္းငွာ လ်င္ျမန္စြာ ေက်းဇူးျပဳပါေစသတည္းလုိ႔ -ဆုိ၊ (၅) မရဏာႏုႆတိ= ငါသည္ ဘ၀မ်ားစြာက ေသခဲ့တာမ်ားလွၿပီ၊ ယခုဘ၀ မေသခင္မွာ တရားအားထုတ္မွပဲလုိ႔ ေသျခင္းတရားကုိ ပြားမ်ားၿပီး အားထုတ္မႈအရွိန္ ျပင္းထန္ေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ တုိက္တြန္းပါ။

တရားအားထုတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ေရွးဦးစြာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ခဲြတတ္ရမယ္။ ငါေျပာျပမယ္။ မင္း ျမင္စရာအဆင္းနဲ႔ ျမင္တဲ့မ်က္စိက ႐ုပ္ပဲ။ သိမႈက နာမ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ အာ႐ုံ ၆-ပါးမွာ အဲဒီလုိ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ဟာ အၿမဲတဲြေနတာပဲ။ၿပီးေတာ့ တရားအားထုတ္ရာမွာ ပရိညာ ၃-ပါးနဲ႔ သိ-သိသြားရမယ္။ (၁) ဉာတပရိညာ= ျဖစ္ဆဲ႐ုပ္နာမ္ကုိ ဒီဟာက ႐ုပ္၊ ဒီဟာကနာမ္ဆုိတာ ခဲြျခားၿပီး သိ-သိသြားရမယ္၊ (၂) တီရဏပရိညာ= ျဖစ္ဆဲ႐ုပ္နာမ္တုိ႔၏ “ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ” သေဘာကုိ ပုိင္းျခားၿပီးသိရမယ္။ (၃) ပဟာနပရိညာ= ႐ုပ္နာမ္တုိ႔ အေပၚမွာ ငါ့႐ုပ္ဆုိတဲ့ တဏွာစဲြ၊ ႐ုပ္ဟာငါပဲဆုိတဲ့ မာနစဲြ ဒီ႐ုပ္ဟာ ငါ့ကုိယ္ဆုိတဲ့ ဒိ႒ိစဲြ၊ ဒီအစဲြ ၃-ပါးကုိ မင္းသိေအာင္လုပ္ၿပီး ျပဳတ္ေအာင္ ျဖဳတ္ရမယ္။
တရားအားထုတ္ရာမွာ မင္း ႐ုပ္နာမ္ကုိ ပုိင္းျခားသိရမယ္။ ၿပီးေတာ့ စ်ာန္လမ္းေခၚတဲ့ သမထလမ္းကုိ မလုိက္ပဲ၊ သမာဓိရ႐ုံေလာက္သာ သမထကုိအားထုတ္ၿပီး၊ သမာဓိရလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ၀ိပႆနာကုိ ေျပာင္းၿပီးလုပ္ရမယ္။ ၀ိပႆနာကုိ ေျပာင္းတယ္ဆုိတာ မီးရထားေခါင္းတဲြ လမ္းလႊဲလုိက္သလုိ၊ သမထ(သမာဓိ)လမ္းက ၀ိပႆနာ(ပညာ)လမ္းကုိ စိတ္လႊတ္ၿပီး ႐ုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့လကၡဏာကုိ ဆင္ျခင္တာပါပဲ။ အဲဒါ ဉာဏ္ကဦးစီးတယ္လုိ႔မွတ္၊ အဲဒီေတာ့ မင္း အာနပါနဆုိတာ ၀င္ေလ ထြက္ေလ (၀င္သက္ထြက္သက္)ကုိ ေခၚတယ္။ ဒီ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ႐ွဴရာမွာ ေလကုိ၀ေအာင္႐ွဴ၊ ေလွ်ာ့ၿပီးလည္း မရွဴရဘူး၊ သိပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္လည္း မရွဴရဘူး၊ မွန္မွန္ပဲ ရွဴရမယ္၊ ႐ႈိက္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းစိတ္ကုိ ႏွာသီးဖ်ား, အထက္ႏႈတ္ခမ္း, ရင္ၫြန္႔ဆုိတဲ့ သုံးေနရာတြင္ ႀကိဳက္ရာတေနရာမွာထားပါ။ သတိနဲ႔ကပ္ထားရမယ္။ မလစ္ေစရဘူး။ ၀င္ေလထြက္ေလ႐ွဴရွဴိက္တဲ့အခါမွာ ႏွာသီးဖ်ားမွာ ထိတာကုိ သိရမယ္။ သူ႔သေဘာအတုိင္း မွန္မွန္ေလး (၀င္သက္ထြက္သက္)ကုိ သိေနတဲ့ အာ႐ုံမွတပါး တျခားဘယ္ကုိမွ မေရာက္ရဘူး၊ အာ႐ုံမျပဳရဘူး။

အာနာပါနလုပ္ၿပီး သမာဓိအားေကာင္းလာတဲ့ ေယာဂီဟာ ႐ုပ္နာမ္ ၂-ပါးကုိ ပုိင္းျခားသိၿပီး ခႏၶာငါးပါးဆုိတာလည္း ပုိင္းျခားသိရမယ္။ (၁) ႐ုပ္က ႐ူပကၡႏၶာ၊ (၂) သိစိတ္က ၀ိညာဏကၡႏၶာ၊ (၃) ခံစားမႈ=ေ၀ဒနာက ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ (၄) မွတ္သားမႈ=သညာက သညာကၡႏၶာ၊ (၅) ဖႆေစတနာစတဲ့ က်န္ေစတသိက္ ၅၀ က သခၤါရကၡႏၶာလုိ႔ သိမွတ္ရမယ္။ ဒါေတြ သိၿပီးတဲ့ေနာက္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နည္းနဲ႔လဲ အေၾကာင္းအက်ဳိးခဲြၿပီး ဒိ႒ိခြာရဦးမယ္။ ဒီလုိသိမႈကုိ အရင္ေပးၿပီးမွ အလုပ္ကုိေပးလုိ႔ျဖစ္မယ္။ ဒီေတာ့ ခႏၶာငါးပါးကုိ ပုိင္းျခားၿပီး သိျမင္ၿပီးရင္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကုိ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ ေရွးကျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အ၀ိဇၨာ၊ တဏွာ၊ သခၤါရတုိ႔ဟာ အေၾကာင္းတရား၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာတုိ႔ဟာ အက်ဳိးတရားလုိ႔ အၾကမ္းအားျဖင့္ မင္း သိျမင္ရမယ္။

ကဲ...... မင္း တရားအားထုတ္ဖုိ႔ ကမၼ႒ာန္းေတာင္း လုိက္ဆုိ၊ ကမၼ႒ာနံ ေမ ဘေႏၲ ေဒထ၊ သံသာရ၀႗ဒုကၡေတာ ေမာစနတၳာယ။ ဘေႏၲ၊ အရွင္ဘုရား။ ေမ၊ တပည့္ေတာ္အား။ သံသာရ၀႗ဒုကၡေတာ၊ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ။ ေမာစနတၳာယ၊ ကၽြတ္လြတ္ ထြက္ေျမာက္ပါေစျခင္း အက်ဳိးငွာ။ ကမၼ႒ာနံ၊ မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အေကာင္းဆုံးျဖစ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းကုိ။ ေဒထ၊ က႐ုဏာေရွ႕ထား ေပးသနားေတာ္မူပါဘုရား။ အဲဒါ ၃-ေခါက္ဆုိပါ။ ကဲ ငါေျပာသလုိ “အာနာပါန”ကုိ သြားအားထုတ္ေခ်ေတာ့။

(ေနာက္ တနာရီေလာက္ အားထုတ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့) မင္း အာနာပါနကုိ အားထုတ္တာ တနာရီေလာက္ သမာဓိရတယ္ဆုိတာဟာ ၀ိရိယရွိလုိ႔ေပါ့။ အဲဒါ သမၼာ၀ါယာမလုိ႔ ေခၚတယ္။ မင္းစိတ္က ေလကုိ႐ွဴတုိင္း ရွဴတုိင္း ရင္ၫြန္႔ကုိ ေရာက္တုိင္း ေရာက္တုိင္း သိရဲ႕လား၊ (သိပါတယ္ဘုရား)။ ေအး.... မင္း အဲဒါကုိ သိေနတယ္ဆုိတာ သတိကုိ လက္မလႊတ္လုိ႔ သိတာ၊ အဲဒါ သမၼာသတိလုိ႔ ေခၚတယ္။ မင္း အာနာပါနကုိ အားထုတ္ေနတုန္း၊ မင္းစိတ္ဟာ ထားတဲ့ရင္ၫြန္႔မွာပဲ ရွိေနၿပီး တျခားအာ႐ုံသုိ႔ ေရာက္မသြားတာကုိ သမၼာသမာဓိ လုိ႔ေခၚတယ္။ စိတ္က ကုိယ္ထားတဲ့ေနရာမွာ တည္ေနတာေပါ့။
ေအး..... မင္း သမာဓိေတာ့ရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒါထက္ သမာဓိေကာင္းေကာင္းႀကီးရဖုိ႔ အားထုတ္ရန္လုိေနေသးတယ္။ ၀င္ေလထြက္ေလရွဴတဲ့အခါ ႏွာေခါင္းထဲက ရွဴရမယ္။ ပါးစပ္က မရွဴရဘူး။ ႏွာေခါင္းကရွဴလည္း ဘယ္ဘက္က ရွဴတယ္ ညာဘက္ကရွဴတယ္ ဆုိတာေတြ လုိက္ေနဖုိ႔မလုိဘူး။ သမာဓိရဖုိ႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္။ ႏွာေခါင္းက ရွဴရင္ ရွဴတာသိရမယ္။ ရွဳိက္ရင္ ရွဳိက္တာသိရမယ္။ မင္းကို ပထမ အာနာပါန အားထုတ္ခုိင္းစဥ္က စိတ္ကုိ ရင္ၫြန္႔မွာ အကပ္ခုိင္းတယ္။ အခုတစ္ခါ အားထုတ္ရမွာက (ႏွာသီးဖ်ား, ရင္ၫြန္႔, ခ်က္) ေရာက္တုိင္း ေရာက္တုိင္း ၀င္ေလရွဴလုိက္တဲ့အခါ ႏွာသီးဖ်ားကအစ၊ ရင္ၫြန္႔အလယ္၊ ခ်က္အဆုံး ၀င္တာကုိသိရမယ္။ ေလထုတ္လုိက္တဲ့အခါမွာလဲ ခ်က္အစ၊ ရင္ၫြန္႔အလယ္၊ ႏွာသီးဖ်ားအဆုံး ထြက္တာကုိ သိလုိက္ရမယ္။ ဒီလုိအားထုတ္ၿပီး အသိလုိက္သြားရင္ အာ႐ုံတျခားထြက္မသြားပဲ၊ သမာဓိေကာင္းေကာင္းႀကီး ရႏုိင္တယ္။ ေနာက္ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေကာင္းရသြားရင္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္နဲ႔ သမာဓိထူေထာင္ႏုိင္တယ္။

မင္း သိဖုိ႔ရာ မင္း အခု ရွဴရွဳိက္ေနတာက႐ုပ္၊ ဒီ ရွဴရွဳိက္ေနတာကုိ သိတာက နာမ္၊ အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါး ပုိင္းျခားသိတဲ့အခါ နာမ႐ူပပရိေစၧဒဉာဏ္။ ၀ိသုဒၶိလုိ ေျပာရင္ ဒိ႒ိ၀ိသုဒၶိ တစ္ေပါင္းတည္း ျဖစ္လာတယ္။ ၿမဲၿမဲမွတ္ထားေနာ္၊ မင္း ကမၼ႒ာန္းအလုပ္၀င္တဲ့အခါ သိဖုိ႔ရာက (၁) အာ႐ုံနဲ႔ သိမွတ္တဲ့စိတ္လုိ႔ ၂-မ်ဳိးမွတ္ထားရမယ္။ (၂) အာ႐ုံနဲ႔ သိမွတ္တဲ့စိတ္ဟာ တည့္တည့္ေနေအာင္ ရွဴရမယ္။ (၃) အာ႐ုံထဲက စိတ္ထြက္မသြားေအာင္ သတိျပဳရမယ္။ (၄) ကမၼ႒ာန္း အလုပ္၀င္တဲ့အခါ စိတ္က ဘာတခုမွမစဥ္းစားနဲ႔။ ဘာအာ႐ုံမွ ၀င္မလာေစနဲ႔၊ မင္းဟာ စိတ္တစ္လုံးကုိႏုိင္ေအာင္ ဆုံးမႏုိင္ရင္ ကိေလသာႏူနာအျမစ္ျပတ္ႏုိင္တယ္။ စိတ္တစ္လုံးကို မႏိုင္ရင္ေတာ့ ေလာကီအလုိလည္း မင္းခ်မ္းသာရာရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကုတၱရာအလုိလည္း ေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာႏူနာအျမစ္ျပတ္မွာမဟုတ္ဘူး။

မင္း စိတ္ကုိႏုိင္ေအာင္ ဒီလုိဆုံးမ၊ ငါ ဥပမာေလးျပမယ္။ (၁) ႏြားေက်ာင္းသားဟာ ႏြား႐ုိင္းကုိ ဆုံးမခ်င္ရင္ ခ်ည္တုိင္ကုိ ခုိင္ခုိင္စုိက္၊ ႏြား႐ုိင္းကို နဖားႀကိဳးထုိး၊ ခ်ည္တုိင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ ၿမဲၿမဲခ်ည္ၿပီး ဆုံးမသလုိပဲ၊ ခ်ည္တုိင္နဲ႔တူတဲ့ ကမၼ႒ာန္း အာ႐ုံမွာ ႏြား႐ုိင္းနဲ႔တူတဲ့ စိတ္ကုိ ႀကိဳးနဲ႔တူတဲ့ သတိ တရားျဖင့္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ခ်ည္ၿပီး ဆုံးမရမယ္။ မင္းစိတ္ကုိ ဒီအတုိင္းဆုံးမ။ 

(၂) ကဲကြာ..... မင္းကုိ ေနာက္တစ္မ်ဳိးထပ္ေျပာအုံးမယ္။ အေပါက္ ၆-ေပါက္ရွိတဲ့ ေတာင္ပုိ႔ႀကီးထဲမွာရွိေနတဲ့ ဖြတ္တစ္ေကာင္ကုိ အမိဖမ္းခ်င္ရင္ အေပါက္ငါးေပါက္ကုိ လုံေအာင္ပိတ္၊ က်န္တဲ့အေပါက္ကေနၿပီး ေစာင့္ဖမ္းရင္ ဒီဖြတ္ကုိမိသလုိ မင္းရဲ႕ မ်က္စိ, နား, ႏွာေခါင္း, လွ်ာ, ကုိယ္ဆုိတဲ့ ဒြါရ ငါးေပါက္ကုိပိတ္ၿပီး က်န္တဲ့မေနာဆုိတဲ့အေပါက္က ေစာင့္ဖမ္းရင္ မင္းရဲ႕ ဖြတ္နဲ႔တူတဲ့စိတ္ကုိ မိေရာေပါ့။ ကဲ... ကဲ.... မင္း သမာဓိကုိ ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ ထပ္ၿပီး အားထုတ္ေခ်ဦး။

(ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့) မင္း မေန႔က သမာဓိေကာင္းေကာင္းရရဲ႕လား။ (ထိနမိဒၶ၀င္လုိ႔ သမာဓိခပ္က်ဲက်ဲပဲ ရတယ္ဘုရား)။ တယ္....ေရွာ္တာကုိး။ အဲဒါ မင္း ၀ီရိယလြန္လုိ႔ပဲ၊ ၀ီရိယလြန္ေတာ့လဲ ထိနမိဒၶ၀င္တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မင္းထုိင္တဲ့ ဣရိယာပုတ္ကုိဖ်က္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အားထုတ္ရတယ္။ မင္း ၿမဲၿမဲမွတ္ထား၊ သတိသာလြန္တယ္လုိ႔မရွိတာ။ သဒၶါ၊ ပညာ၊ သမာဓိ၊ ၀ီရိယဆုိတာကုိ ညီတူတၿပိဳင္တည္းလႊတ္ရတယ္။ တၿပိဳင္တည္း တညီတည္းျဖစ္ေအာင္ အားမထုတ္ႏုိင္ရင္ ဥဒၶစၥ(စိတ္ပ်ံ႕လြင့္မႈ)ျဖစ္ျဖစ္၊ ထိနမိဒၶ(စိတ္ထုိင္းမႈိင္းမႈ)ျဖစ္ျဖစ္ တခုခုေတာ့၀င္မွာပဲ။ (အခုအားထုတ္ခုိင္းတာက) သမထသက္သက္ သမာဓိရ႐ုံခုိင္းတာ။ ၀ိပႆနာ မေရာေစနဲ႔ဦး။ သဒၶါ၊ ပညာ၊ သမာဓိ၊ ၀ီရိယတုိ႔ကုိအပုိအလုိမရွိ၊ မေလ်ာ့မတင္း ေစာင္းႀကိဳးၫွင္းဆုိသလုိ အားထုတ္ရမယ္။ မင္းက တခါမွအားမထုတ္ဘူးလုိ႔ ငါက ဒါေလာက္ အခ်ိန္အကုန္ခံၿပီး ေျပာျပေနရတာ၊ ဒီ အာနာပါန ၀င္ေလထြက္ေလ ရွဴရွဳိက္ၿပီး အားထုတ္တာ ဘာခက္တာလုိက္လုိ႔၊ ကဲ အက်င့္ရေအာင္သြားအားထုတ္စမ္း၊ သမာဓိေကာင္းေကာင္းရမွ ငါ့ဆီလာခဲ့။

(၂-နာရီေလာက္ အားထုတ္ၿပီးလာေတာ့) မင္း သမာဓိေကာင္းေကာင္းရၿပီလား၊ (ရပါၿပီဘုရား)။ မင္းက သမာဓိေကာင္းေကာင္းရတယ္တာေျပာတာ၊ မင္းရဲ႕ ႐ုပ္လကၡဏာက သမာဓိေကာင္းေကာင္းရတဲ့ လကၡဏာမဟုတ္ေသးဘူး။ သမာဓိရတဲ့ လကၡဏာက သမာဓိေကာင္းေကာင္းရတဲ့ လကၡဏာနဲ႔ မရေသးတဲ့ လကၡဏာဟာ အပုံႀကီးျခားနားတယ္ ဆုိတာ ေနာက္ေတာ့ ငါေျပာျပမယ္။ မင္း အခု ထမင္းစား ေရခ်ဳိး ေနာက္ ခႏၶာ၀န္ကုိ ျပည့္စုံေအာင္ ေဆာင္႐ြက္၊ တရားထုိင္ခ်ိန္က်မွ အခင္းႀကီး, အခင္းေလးေတြ မေပၚေစနဲ႔၊ ဒီကိစၥေတြဟာ အမ်ားႀကီး အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တယ္။ ကဲ ဒါေတြျပည့္စုံေအာင္လုပ္ၿပီးအားထုတ္ေခ်။

(၂-နာရီေလာက္ အားထုတ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့) မင္း သမာဓိ ေကာင္းေကာင္းရၿပီလား၊ (ရပါၿပီဘုရား)၊ ေအး... ဒါေလာက္ဆုိရင္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ဒီတစ္ခါ ၀ိပႆနာ႐ႈရမယ္။ ေရွးဦးစြာ သမာဓိေကာင္းေကာင္း ထူေထာင္ရမယ္။ ေနာက္ ၀ိပႆနာဘက္ေျပာင္းၿပီး႐ႈရမယ္။ ၀ိပႆနာဆုိတာက ပညာလမ္းကုိ စိတ္ၫြတ္ၿပီး ႐ုပ္နာမ္လကၡဏာ ျဖစ္ေပၚလာတာေတြကုိ ဆင္ျခင္တာပါပဲ။ ယခုလက္ရွိ ခႏၶာႀကီးဟာ ပဋိသေႏၶကစၿပီး ေသသည့္တုိင္ေအာင္ မျပတ္မစဲ, ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတယ္။ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ၊ လကၡဏာေရး ၃-ပါးတုိ႔သာ မုခ်ဧကန္ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကပါတကားလုိ႔ သိျမင္ရတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးတုိ႔ကား မၿမဲ, ဆင္းရဲ, ငါလဲမဟုတ္။ ႐ုပ္နာမ္ေတြဟာ “အနတၱ”ဟု ထင္ျမင္မႈ မ်ားလာတဲ့အခါ ျဖစ္လုိက္ခ်ဳပ္လုိက္နဲ႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕ျမင္တဲ့အခါ၊ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ ေရာက္တယ္လုိ႔ သိရမယ္။ နားလည္ၿပီလား။ တရားမထုိင္ခင္က အသိဉာဏ္နဲ႔ ဒီလုိမရွင္းရင္ ခရီးေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာကုိ ထပ္ၿပီးပယ္ေပးရဦးမယ္။ မင္း ေသာတာပန္ျဖစ္ခ်င္ရင္ “ဒိ႒ိ၀ိစိကိစၧာ”ကုိ အရင္ပယ္ရမယ္။

ဒိ႒ိနဲ႔၀ိစိကိစၧာ။ ။ ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစၧာဆုိတာ ဘယ္မွာကပ္ေနသလဲ၊ “ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစၧာ”ဆုိတာ ခႏၶာငါးပါးမွာကပ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစၧာကပ္ေနတဲ့ ခႏၶာငါးပါးက ဘယ္ကျဖစ္လာတာလဲ၊ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ျဖစ္ ပ်က္ ေနတာလဲဆုိတာ သိထားရမယ္။ ဒါ မသိလုိ႔ရွိရင္ ဒီကပ္ေနတဲ့ “ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစၧာ”ဟာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မခြာႏုိင္ဘူး။ မပယ္ႏုိင္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ခႏၶာငါးပါးဟာ ဘာေတြလဲဆုိတာ ဆရာသမားေျပာတာၾကားဖူးလုိ႔ သိၿပီထား၊ ဒီခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်ဳပ္ေၾကာင္းကုိ မသိခဲ့လုိ႔ရွိရင္ “ဒိ႒ိ”ကပ္ဦးမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခႏၶာငါးပါးအေၾကာင္း သိခ်င္လုိ႔ရွိရင္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ အရင္သိေအာင္လုပ္ရမယ္။ ကဲ... ငါ့အခန္းထဲက ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ပုံစံကဒ္ျပားကုိ သြားယူေခ်။ 

ပဋိစၥသမုပၸါဒ္က စာထဲမွာပါတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကတမ်ဳိး၊ ခႏၶာႀကီးထဲမွာအခု ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္က တမ်ဳိးလုိ႔ ၂-မ်ဳိးရွိတယ္။ စာထဲပါတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ နားလည္႐ုံေလာက္နဲ႔ေတာ့ မင္းခရီးမေပါက္ဘူး။ မင္းခႏၶာႀကီးထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ နားလည္မွ သေဘာေပါက္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခႏၶာငါးပါး၏ ျဖစ္ေၾကာင္းခ်ဳပ္ေၾကာင္းကုိ ျပမယ္။ “အ၀ိဇၨာပစၥယာသခၤါရာ”ပုံစံလဲ ၾကည့္။ မင္းတုိ႔ ဟုိအတိတ္ဘ၀ကလုပ္ခဲ့တဲ့ အ၀ိဇၨာသခၤါရေတြေၾကာင့္ “သခၤါရပစၥယာ၀ိညာဏံ”၊ ဒီဘ၀မွာ ဒီခႏၶာႀကီး ျဖစ္လာရတယ္။ (အ၀ိဇၨာ၊ သခၤါရက)လြန္ၿပီး အတိတ္ပဋိစၥသမုပၸါဒ္မုိ႔ မင္းတုိ႔နဲ႔ မဆုိင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ျဖစ္မယ့္ အနာဂတ္ပဋိစၥသမုပၸါဒ္လဲ မေရာက္ေသးလုိ႔ မင္းနဲ႔မဆုိင္ဘူး။ အေရးႀကီးတာက အခု ပစၥဳပၸန္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ နားလည္ဖုိ႔ပဲ။ 

“ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစၧာ”က ဒီခႏၶာငါးပါးမွာကပ္ေနတာ၊ “ဒါဘယ္သူ႔ဆံပင္လဲ”ဆုိရင္ “ငါ့ဆံပင္”လုိ႔ မင္းေျဖမွာပဲ။ ဆံပင္ဆုိတဲ့ ႐ူပကၡႏၶာမွာ ငါ သြားခုိတယ္။ “ငါလက္ဖက္ရည္ေသာက္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ”ဆုိရင္ ေ၀ဒနာကၡႏၶာမွာ ငါ သြားခုိတယ္။ “ငါ မွတ္ထားတယ္”ဆုိရင္ သညာကၡႏၶာ ငါ သြားခုိတယ္။ “ငါ ယကၠန္းခတ္တာမ်ဳိး ရွာမွရွား”ဆုိေတာ့ သခၤါရကၡႏၶာမွာ ငါ သြားခုိတယ္။ “ငါ့စိတ္ မစမ္းနဲ႔”ဆုိေတာ့ ၀ိညာဏကၡႏၶာမွာ ငါသြားခုိတယ္။ ဒါျဖင့္ ခႏၶာငါးပါးဟာ “ဒိ႒ိ”ခုိကပ္စရာ ဌာနႀကီးပဲ၊ ဒီေတာ့ ခႏၶာနဲ႔ “ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစၧာ” ခြာရလိမ့္မယ္။ စာအေနကေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ကဲြရင္ “ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစၧာ”ကြာတယ္လုိ႔ ေရးၾကလိမ့္မယ္။ တဆင့္က်န္ေနေသးတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိလဲ နားလည္မွ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ခ်ဳပ္ေၾကာင္းကုိလဲ နားလည္မွ၊ “ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစၧာ”ကြာမယ္။ မသိရင္ေတာ့ “ဒိ႒ိ, ၀ိစိကိစၧာ” ကပ္ေနမွာပဲ။

ဒီေတာ့ မင္းအလုပ္ခြင္၀င္ရမဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္က ပစၥဳပၸန္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ပဲ၊ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံးျဖစ္တဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ ဆုိလုိတာမဟုတ္ဘူး။ ခုျမင္တဲ့အခုိက္၊ ၾကားတဲ့အခုိက္မွာေပၚတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ ခုတရားထုိင္မဲ့ အခ်ိန္မွာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္႐ႈဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္။ မင္း အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ၊ (၄၀-ပါ ဘုရား)၊ ေအး....အသက္၄၀-သာဆုိတယ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းကလဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဒီ႐ုပ္ေရပဲ။ ခုႀကီးလာေတာ့လည္း ဒီ႐ုပ္ေရပဲ။ ႐ုပ္မက်ဘူးလုိ႔ မင္းထင္မွတ္ေနလုိ႔ရွိရင္ ဒါ “သႆတဒိ႒ိ”ျဖစ္တယ္။ ဒီလုိဆက္ၿပီးတည္တယ္လုိ႔ မယူရဘူး။ တခါ- “ငါ ပုိက္ဆံမ်ားမ်ား ရမယ္ဆုိရင္ ဘာမဆုိ လုပ္ရဲတယ္၊ ေသရဲတယ္။ ေသရင္ၿပီးတာပဲ” ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ဒါ “ဥေစၧဒဒိ႒ိ”ျဖစ္တယ္။ ဒီလုိလဲ အျပတ္မယူရဘူး။ ကဲ.... ဒီေလာက္ဆုိေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ မင္း.... ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေနရာသြားၿပီး အလုပ္ထုိင္ပါ။ သမထကုိေတာ့ သမာဓိ ေကာင္းေကာင္းရေအာင္အားထုတ္ေပါ့။ 

ခႏၶာကုိယ္တည့္တည့္(တဲ့တဲ့)ထုိင္ပါ။ (ရွဴေလ) ၀င္လုိက္တာလဲသိ။ ထြက္ေလ ထြက္သြားတာလဲသိ၊ သမာဓိအားေကာင္းလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၀ီရိယကုိလဲ အေလွ်ာ့မေပးရဘူး။ သတိနဲ႔ ပညာကုိလဲ တပါတည္းကပ္လုိက္ပါ။ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ ေဖာက္ျပန္ၿပီး ေ၀ဒနာေတြေပၚလာလိမ့္မယ္။ ေပၚလာတာေတြကုိ သိလုိက္ပါ။ ဒီလုိသိေနတဲ့ၾကားက အသံတခုခုၾကားလုိက္ရင္လဲ “ၾကားလုိက္ျပန္ၿပီ”လုိ႔ သိလုိက္၊ နားလည္ၿပီလား။ ကဲ... သြားထုိင္ေခ်။

မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ၾသ၀ါဒတရားမ်ားမွ
(၁၃၁၉-ခု ေတာ္သလင္းလ၌ “ေထ႐ုပၸတၱိႏွင့္ က်င့္စဥ္”ေရးသူ ဦးေက်ာ္သိန္း အား ေဟာၾကားေသာ တရား ၃-ပုဒ္မွ)

Shared from သစၥာတရားမ်ား (FB)