တစ္ခါက ေမာင္ကုသိုလ္ လို႕အမည္ရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႕မိဘေတြက ဘာသာတရားကိုင္းရွိဳင္းသေလာက္ သူကေတာ့ သူ႕နာမည္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ အကုသိုလ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အလြန္ အထံု၀ါသနာပါတယ္။ ငွက္ပစ္တာ၊ ငါးဖမ္းတာ၊ အမဲလိုက္တာ… စသျဖင့္ သူမ်ားအသတ္သတ္ရတာကို ေပ်ာ္တယ္ေလ။ သူ႕အေဖနဲ႕အေမက ဘယ္လိုဆံုးမဆံုးမ မရဘူး။ အဲဒီေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ လႊတ္ေပးထားရေတာ့တာေပါ့။ သူတို႕ေနတဲ့ျမိဳ႕ကလည္း တံငါလုပ္ငန္းနဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳၾကတဲ့ျမိဳ႕ဆိုေတာ့ ေမာင္ကုသိုလ္အတြက္ကေတာ့ သူမ်ားအသတ္သတ္ရတာ မထူးဆန္းေတာ့ဘူးေလ။ ေမာင္ကုသိုလ္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ခႏၱီးျမိဳ႕က မိေအးျမလို႕ အမည္ရတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ခ်စ္ၾကိဳက္ျပီး အိမ္ေထာင္က်တယ္။ မိေအးျမက ဘာသာတရားအလြန္ ကိုင္းရွိဳင္းတဲ့ ရွမ္းလူမ်ိဳး အမ်ိဳးသမီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ကုသိုလ္ကို အမဲလိုက္တဲ့အလုပ္ကို စြန္႕လႊတ္ဖို႕ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးျပီးေျပာတာ ဘယ္လိုမွမရတာနဲ႕ ေမာင္ကုသိုလ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း အမဲလိုက္တဲ့အလုပ္နဲ႕ပဲ ဆက္ျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ျပဳပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေဇာ္ေဇာ္လို႕ေခၚတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ အသက္ ၃ ႏွစ္ထဲကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ေတာထဲမွာ ေတာ၀က္ေတြေပၚတယ္၊ သြားဖမ္းၾကရေအာင္ဆိုျပီး ရြာထဲကအမဲလိုက္ေဖာ္လိုက္ဖက္ေတြက အိမ္အထိလာေခၚတာနဲ႕ ေမာင္ကုသိုလ္လည္း ေသနတ္ကိုဆြဲ၊ သူအမဲလိုက္ရာမွာ အရမ္းအားကိုးရလြန္းတဲ့ အမဲလိုက္ေဖာ္ေခြးၾကီးကိုေခၚျပီး အေပါင္းအပါေတြနဲ႕ ေတာထဲကို ေတာ၀က္ဖမ္းဖို႕ ထြက္လာခဲ့တယ္။
ခါတိုင္းဒီေလာက္ ေ၀းေ၀းလိုက္ရရင္ သံုး၊ ေလးေကာင္ေလာက္ကေတာ့ အသာေလးပဲ။ ဒီေန႕က်မွ ဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ေတာ၀က္ေတြကပဲ လွ်င္တာလား၊ ကိုယ္ကပဲ လက္ရည္က်ေနတာလား။ ေမာင္ကုသိုလ္လည္း ညည္းတြားရင္း သူ႕အာရံုနဲ႕သူ ေတာ၀က္ကို လိုက္လိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားတယ္မသိ။ သူ႕အမဲလိုက္ရာမွာ အျမဲထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္တတ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕အမဲလိုက္ ေခြးၾကီးတစ္ေကာင္လံုး ဘယ္မွာေပ်ာက္က်န္လို႕ ေပ်ာက္က်န္ေနခဲ့မွန္းေတာင္ မသိလိုက္မိဘူး။ အတူတူထြက္လာခဲ့တဲ့ ရြာသားအေပါင္းအပါေတြကိုလည္း ေယာင္လို႕ေတာင္ မေတြ႕မိေတာ့ေခ်။ ရြာသားေတြနဲ႕ လမ္းကြဲတာကေတာ္ေသး၊ သူ႕ေခြးေလးကို ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ရွာေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့ေပ။ တစ္သက္လံုး အတူတူအမဲလိုက္ေဖာ္ေလး ေပ်ာက္သြားလို႕ စိုးရိမ္၀မ္းနည္းရတာကတစ္မ်ိဳး၊ ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း မ်က္စိလည္ လမ္းမွားေနတာကတစ္မ်ိဳးနဲ႕ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပူထူေနျပီ။ “ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတာပဲ။ ငါဒီျမိဳ႕မွာ ေမြးကတည္းကေနလာျပီး တစ္သက္လံုး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အမဲလိုက္လာတာ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို တစ္ခါမွ မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီးေတာင္ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ငါမေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ ဆိုတာလည္း ဒီေတာ၊ ဒီနယ္တစ္၀ိုက္မွာ မရွိေတာ့ေအာင္ကို တစ္သက္လံုး အမဲလိုက္ရင္း က်င္လည္က်က္စားလာခဲ့တာ။ အခုေတာ့……. ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္တာပါလိမ့္…….။ ဟင္!!!....... ခါတိုင္းဆို ေတာထဲမွာ အမဲလိုက္မဲ့ အေကာင္ၾကီးေတြ မရွိရင္ေတာင္ ေက်းငွက္သာရကာ အသံေလးေတြကို အျမဲၾကားေနရတာပဲ။ အခု ငွက္သံ၊ ဖားသံေတြမေျပာနဲ႕၊ ဘာသံဆို ဘာသံမွကို မၾကားရပါလား။ အခုငါေရာက္ေနတဲ့ ေတာထဲမွာက သက္ရွိသတၱ၀ါဆိုလို႕ ငါတစ္ေယာက္တည္းပါလား။ ဘာသက္ရွိအသံကိုမွ မၾကားရ၊ ဘာသတၱ၀ါေတြကိုမွလည္း မျမင္ရပါလား။ ဘုရား…ဘုရား…ဘုရား။ ငါဘယ္ကိုမ်ား ေရာက္ေနပါလိမ့္။ ေၾသာ္… ငါ့လိုမုဆိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါးစပ္ကေန ဘုရားတလိုက္မိတာပါလား။ အကုသိုလ္အလုပ္ေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေမြ႕ရင္း ဘုရားကိုေမ့ေနလိုက္တာ ငါ့တစ္သက္ရွိပါေပါ့လား။ ဘုရား…ဘုရား…။ ငါ့အေဖ ငါ့ကိုငယ္ငယ္က ေျပာခဲ့ဖူးတာဟာ အမွန္ေတြပဲ ျဖစ္ေနျပီလား???” ……. အေဖ: “သား… ငွက္ကေလးေတြကို မပစ္ပါနဲ႕ေတာ့။ သူမ်ားအသက္ သတ္တယ္ဆိုတာ အရမ္းကို အကုသိုလ္ၾကီးပါတယ္ သားရယ္။ ေရွးလူၾကီး၊ သူမေတြရဲ႕စကားကို အေဖေျပာျပမယ္။ အကုသိုလ္ အရမ္းအားၾကီးတဲ့သူဟာ ကိုယ့္အေရွ႕မွာ ဘုရားေစတီၾကီး ရွိေနတာေတာင္ အကုသိုလ္ေတြက ဖံုးလႊမ္းျပီး မျမင္ရတတ္ဘူးတဲ့။ မေသခင္မွာကိုပဲ ငရဲဘံုတို႕၊ ျပိတၱာဘံုတို႕၊ အသူရကာယ္ဘံုတို႕ကို ဒီဘ၀မွာတင္ က်ေရာက္ရတတ္တယ္တဲ့။” ……. ဘုရား…ဘုရား…ဘုရား။ အဲဒီတစ္ညလံုး သူ႕အေဖေျပာဖူးတဲ့စကားေတြ ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း၊ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႕ ေတာထဲမွာ ေမာင္ကုသိုလ္ဘယ္လိုမွ အိပ္လို႕မရေတာ့ေပ။ မနက္မိုးလင္းခါနီးမွပဲ တစ္ေရးေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႕ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း လူေတြ စကားေျပာသံလိုလို ၾကားတာနဲ႕ ရြာတစ္ရြာနဲ႕နီးလာလို႕ လူသံေတြ ၾကားရတာျဖစ္မယ္၊ အဲဒီရြာကို၀င္ျပီး ငါ့ရြာကိုဘယ္လို ျပန္ရမလဲဆိုတာ လမ္းေမးျပီး အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုျပီး အေတာ္ေလး ၀မ္းသာသြားတယ္။ မၾကာပါဘူး။ နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္လိုက္တာနဲ႕ သူထင္တဲ့အတိုင္း ရြာတစ္ရြာကိုေတြ႕ပါတယ္။ ရြာထဲကိုအ၀င္လမ္းမၾကီးအတိုင္း သူဆက္ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႕ ရြာအေျခအေနကို သူအကဲခတ္ေနမိတယ္။ ရြာထဲမွာ လူေတြအားလံုးက သူ႕အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႕သူ ရွဳပ္ေနၾကတယ္။ ယက္ကန္းစင္ေတြကိုေတာ့ အိမ္တိုင္းမွာလိုလို ေတြ႕ရတယ္။ ဒီရြာကလူေတြကို ၾကည့္ရတာ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသလိုပဲ။ သူဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ရြာစ၀င္ကတည္းက ၃ အိမ္ေျမာက္ေလာက္အေရာက္မွာ အိမ္ေပၚကေန ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ကိုလွမ္းေခၚတယ္။ “ေမာင္ၾကီး… ေမာင္ၾကီးက ခရီးသြားထင္တယ္။ ခရီးသြားရင္း လမ္းေပ်ာက္လာတာမ်ားလား။ ႏွမေလးတို႕ အိမ္ေပၚကိုတက္ျပီး ခဏေလာက္ အနားယူပါဦး။ ေန႕လည္စာလည္း စားျပီးတဲ့ပံု မေပၚေသးဘူး။ ႏွမေလးတို႕ ေမာင္ၾကီးကို ေန႕လည္စာနဲ႕ ဧည့္၀တ္ျပဳပါရေစ” အဲဒါနဲ႕ ေမာင္ကုသိုလ္လည္း ထမင္းမစားရေသးတာ ႏွစ္နပ္ေလာက္ရွိျပီ၊ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းလာတာနဲ႕ ခဏ၀င္နားမယ္ဆိုျပီး အိမ္ေပၚတက္လိုက္သြားတယ္။ “ႏွမေလးနာမည္က မမၾကီးပါ။ ဒါကေတာ့ ႏွမရဲ႕ႏွမေလး မမေလးပါ။ ႏွမတို႕က ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ရွိပါတယ္။ အစ္ကိုၾကီးကေတာ့ ရြာကထြက္တဲ့ ကုန္ပစၥည္းေလးေတြကို အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ပါတယ္။ တစ္ခါထြက္သြားရင္ သံုး၊ ေလး၊ ေျခာက္လေလာက္မွ ျပန္လာတတ္ပါတယ္။ ျပန္လာျပီးရင္လည္း ခဏပဲေနျပီး ျပန္ထြက္ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ၾကီးကို ႏွမေလးတို႕ အစ္ကိုၾကီးအရင္းလို သေဘာထားျပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ပါရေစ။ ဒီရြာကို ေရာက္တုန္း၊ ေရာက္ခိုက္ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူျပီးမွ ေမာင္ၾကီးရြာကို ျပန္ပါ။ ျပန္တဲ့အခါလည္း လိုေလေသးမရွိ လမ္းညႊန္ေပးလိုက္ပါ့မယ္။” ဆိုျပီး မမၾကီးဆိုေသာ မိန္းကေလးက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဖိတ္ေလတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေမာင္ကုသိုလ္လည္း တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္နားျပီးမွ ခရီးဆက္မယ္ဆိုျပီး မွန္းထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွမေလးတို႕ရြာဆိုမွ သူတို႕ရြာနာမည္ကို ေမးဖို႕ သတိရေတာ့တယ္။ “ႏွမေလးတို႕ ရြာနာမည္က ဘယ္လိုေခၚသလဲကြဲ႕။” မမၾကီး: “ႏွမေလးတို႕ ရြာနာမည္က ေရႊရင္းရဲ ရြာလို႕ေခၚပါတယ္ ေမာင္ၾကီး။ ဒီရြာမွာ အဓိကလုပ္ငန္းက ယက္ကန္းလုပ္ငန္းပါ။ တစ္ရြာလံုးက အမ်ိဳးသမီးေတြက ယက္ကန္းယက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ၾကျပီး ေယာက်ၤားေတြကေတာ့ ယက္ကန္းထည္ေတြကို တျခားျမိဳ႕ရြာေတြမွာ သြားျပီးေရာင္းခ်တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ ဒီရြာက လူၾကီး၊ ကေလး… အရြယ္စံုေတြဟာ ခိုက္ရန္မျဖစ္ၾကဘဲ အားလံုးအတူတကြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနၾကလို႕ ႏွမေလးတို႕ရြာေလးက ေအးခ်မ္းပါတယ္ ေမာင္ၾကီး။ ဒီရြာမွာ ေမာင္ၾကီးကေပ်ာ္လို႕ တစ္သက္လံုး ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ႏွမေလးတို႕က အစ္ကိုၾကီးအရင္းတစ္ေယာက္လို သေဘာထားျပီး တစ္သက္လံုးျပဳစုလုပ္ေကြ်းသြားမွာပါ။ ေမာင္ၾကီး ဒီရြာမွာ ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါ။” ေမာင္ကုသိုလ္လည္း “ငါဒီနားတစ္၀ိုက္မွာ တစ္သက္လံုးေနျပီး အမဲလိုက္ေနတာ ငါမသိတဲ့ျမိဳ႕ရြာဆိုလို႕ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမမၾကီးေျပာျပတဲ့ ေရႊရင္းရဲ ဆိုတဲ့ ရြာနာမည္ကိုေတာ့ တစ္ခါမွကို မၾကားဖူးတာ ေတာ္ေတာ္အံံ့ၾသဖုိ႕ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါမသိလို႕ပဲ ျဖစ္မွာပါေလ။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ ငါလည္း လမ္းေမးျပီးျပန္မွာဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႕က အဓိကပါပဲ။”
ေမာင္ကုသိုလ္လည္း မမၾကီး၊ မမေလးတို႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က သူ႕ကိုအစ္ကိုၾကီး အရင္းတစ္ေယာက္လို သေဘာထားျပီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ လိုေလေသးမရွိရေအာင္ ေကြ်းေမြးျပဳစုတာခံရင္းနဲ႕ ဇနီးနဲ႕ သားေလး၊ ျပီးေတာ့ အိမ္ကိုျပန္ဖို႕ေတာင္ အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ ဒီရြာမွာ ေပ်ာ္လို႕ေတာင္ ေနျပီေလ။ အဲဒီလိုေနရင္းနဲ႕ တစ္ရက္မွာေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း ပူတာနဲ႕ဘယ္လိုမွ အိပ္လို႕မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုလွိမ့္၊ ဒီလွိမ့္နဲ႕ ေနရင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ညည့္နက္လာေတာ့ ဆူဆူညံညံအသံေတြ ၾကားလာရတယ္။ အဲဒါနဲ႕ သူလည္း ဒီညည့္နက္အခ်ိန္မေတာ္ၾကီး အိပ္မေပ်ာ္ရတဲ့အထဲ ဘာသံေတြလဲဆိုျပီး ေခါင္းရင္းက ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာကို ဆြဲၾကည့္လိုက္တယ္။ “အိုး… တစ္ရြာလံုး လမ္းမေပၚမွာ ႏြားလွည္းေတြနဲ႕ ျပင္လို႕၊ ဆင္လို႕ ဘယ္သြားၾကမလို႕ပါလိမ့္။ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘုရားပြဲမ်ား သြားၾကမလို႕လား။ ဟာ… မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဟင္… ဟိုမွာ မမၾကီးနဲ႕ မမေလးတို႕လည္း လွည္းေပၚမွာ အခန္႕သားထိုင္လို႕ပါလား။ သူတို႕လည္း သြားၾကမလို႕ထင္တယ္။ ငါ့ကို ေန႕လည္ကလည္း တစ္ေယာက္မွ ဘာမွ မေျပာထားၾကပါဘူး။ သူတို႕ ဘာလုပ္ၾကတာပါလိမ့္။ အို… တစ္ရြာလံုး… လူၾကီး၊ ကေလး၊ ေခြးပါမက်န္ တစ္အိမ္ကို လွည္းေတြကိုယ္စီနဲ႕ ပြဲေတာ္ၾကီးတစ္ခုကို သြားေနၾကမလိုပဲ။ သူတို႕ ငါ့ကိုေတာင္ မေျပာျပဘဲ ဘယ္သြားၾကသလဲဆိုတာ လိုက္ၾကည့္ဦးမွ” တစ္ရြာလံုးမွာ သက္ရွိသတၱ၀ါဆိုလို႕ ေမာင္ကုသိုလ္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။
သူလည္း ကမန္းကတန္းထျပီး လွည္းေတြနဲ႕ မ်က္ေျခမပ်က္ အမွီလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ ေတာင္ေတြ တစ္ေတာင္ျပီး တစ္ေတာင္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းလြင္ျပင္ေတြလည္း ျဖတ္လာခဲ့ျပီ။ ဘယ္ကိုသြားေနၾကတာပါလိမ့္၊ မေရာက္ႏိုင္ၾကေသးဘူးလား မသိပါဘူး။ ဟိုးအေရွ႕နားက ေရေတြလား။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အား… ပူလာလိုက္တာေနာ္…။ ေၾသာ္… တံလွ်ပ္ေတြထင္တယ္။ ဟင္… အိုး… လား… လား…….။ ဒီေလာက္… ေတာင္ေလာက္ၾကီးရွိတဲ့ မီးပံုၾကီးကို ငါ့ဘ၀၊ တစ္သက္နဲ႕တစ္ကိုယ္မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါလား။ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတဲ့ အကြာအေ၀းကေန လွမ္းၾကည့္ေနတာေတာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြက ျပင္းလြန္းလို႕ အပူေငြ႕ေတြလာဟပ္ေနတာ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ပူေလာင္ေနျပီ။ တစ္ရြာလံုးက လွည္းေတြအားလံုး အဲဒီမီးပံုၾကီးကို ပတ္ပတ္လည္ ၀ိုင္းျပီးရပ္သြားၾကျပီ။ သူတို႕ ဘာလုပ္ၾကမလို႕ပါလိမ့္။ ခဏၾကာေစာင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အိုးးး……… မီးပံုၾကီးထဲကို တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ခုန္ဆင္းသြားၾကျပီ။ ဟင္… မမၾကီးနဲ႕ မမေလး ညီမေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ခုန္၀င္သြားၾကပါေပါ့လား။ အို…… ဘုရား…ဘုရား…ဘုရား…….။ ဒါ ငါ့ဘ၀မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ ဘုရားတမိျခင္းပါပဲ။ ခလုတ္ထိမွ အမိတဆိုတဲ့ စကားပံုဟာ တကယ္မွန္ေပတာပဲ။ တစ္သက္လံုး သူမ်ားအသက္သတ္လာတဲ့ လူက ဒီလို ေသြးပ်က္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းၾကီးကို ဘယ္လိုမွ ဆက္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ တစ္ရြာလံုးလည္း လွည္းေတြေပၚက တစ္ေယာက္မက်န္ဆင္းျပီး မီးပံုၾကီးထဲကို ခုန္ဆင္းသြားလိုက္ၾကတာ အခုမီးလွ်ံေတြထဲမွာ နာနာက်င္က်င္နဲ႕ ကယ္ၾကပါ။ ယူၾကပါ။ ဆိုတဲ့ အသံနက္ၾကီးေတြက အေ၀းကေနေတာင္ အက်ယ္ၾကီးၾကားေနရတယ္။ ဆက္ျပီးျမင္ႏိုင္စြမ္း၊ ၾကားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ … ေမာင္ကုသိုလ္လည္း ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ ရြာထဲကို အျမန္ျပန္ေျပးလာခဲ့ေတာ့တယ္။ ရြာထဲမွာကေတာ့ တစ္ရြာလံုးသူတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ သူအခုမွ စဥ္းစားမိတယ္။ မမၾကီးတို႕အိမ္မွာ ဘုရားစင္မရွိဘူး။ ေန႕ခင္းဘက္ေပမယ့္ ရြာထဲကလူေတြမွာ အရိပ္ဆိုတာမရွိၾကဘူး။ … “ဘုရား…ဘုရား…ဘုရား…။ ငါ့အေဖေျပာတဲ့ ေန႕စံညခံ အသူရကာယ္ဘံုကို ငါေရာက္ေနတာပါလား။ ငါ့ရဲ႕ အကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ ဒီဘ၀မေသခင္မွာပင္ အပၸါယ္ဘံုကို ေရာက္ေနရပါလား။ မျဖစ္ဘူး။ ငါ့ဇနီးနဲ႕ သားကိုလည္း ခြဲေနတာၾကာျပီ။ မနက္ျဖန္မမၾကီးကို လမ္းေမးျပီး အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ေတာ့မယ္။ ဒီမွာ ဆက္ေနဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ပါဘူး။
ေၾကာက္လန္႕စိတ္နဲ႕ အေတြးေတြမ်ားေနလိုက္တာ ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္မသိလိုက္ဘူး။ မနက္ေရာက္လို႕ မမၾကီးလာႏွိဳးမွပဲ ႏိုးေတာ့တယ္။ “သူတို႕ ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္ေရာက္ေနၾကပါလိမ့္”… မမၾကီး: “ေမာင္ၾကီးညက အိပ္လို႕မွေပ်ာ္ရဲ႕လား။”… “သိပ္ေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးကြဲ႕။”… မမၾကီး: “ႏွမေလးတို႕ သိပါတယ္ ေမာင္ၾကီးရယ္။ ညက ႏွမေလးတို႕ရဲ႕ ဘ၀မွန္ကို ေမာင္ၾကီး သိသြားျပီ မဟုတ္လား။ ဟုတ္ပါတယ္။ ႏွမေလးတို႕က ေမာင္ၾကီးလို လူသားစင္စစ္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ေန႕ဘက္မွာသာစံစားရျပီး ညဘက္ေရာက္ရင္ ငရဲခံရတဲ့ အသူရကာယ္ဘံုသားေတြပါ ေမာင္ၾကီး။ အင္းေပါ့ေလ… ေမာင္ၾကီးနဲ႕ ႏွမေလးတို႕ေတြ႕ဆံုရမယ့္ အခိုက္အတန္႕က အခ်ိန္ေစ့ေနပါျပီ။ ဒီလိုဘံုဘ၀မတူတဲ့ အရပ္ေဒသေတြကို ေရာက္တယ္ဆိုတာ ေမာင္ၾကီးရဲ႕ အကုသိုလ္အရွိန္အဟုန္ေတြေၾကာင့္ပါ။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ၾကီးရယ္… ႏွမေလးတို႕ မမၾကီး၊ မမေလး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ေမာင္ၾကီးဆိုတာက……. ဟိုး… အရင္ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀တစ္ခုမွာ တကယ့္ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြ ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ေမာင္ၾကီးကေတာ့ အဲဒီဘ၀မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုေတြ ရွိခဲ့ေတာ့ လူ႕ဘ၀ေတြကို ရရွိခြင့္ရျပီး ႏွမေလးတို႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီအသူရကာယ္ဘံုဘ၀မွာ အခ်ိန္ကာလေတြ အေတာ္ေလးၾကာျမင့္ခဲ့ပါျပီ။ ေမာင္ၾကီးကေတာ့ လူသားဘ၀မို႕လို႕ ႏွမေလးတို႕ရဲ႕ အတိတ္ဘ၀က ေတာ္စပ္မွုကို သတိရႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေပမယ့္လို႕၊ ႏွမေလးတို႕ကေတာ့ ေမာင္ၾကီး ေတာထဲကေန မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီး ႏွမေလးတို႕ဆီကို ေရာက္လာလို႕ေတြ႕စကတည္းက ႏွမေလးတို႕ရဲ႕ အရင္ဘ၀က အစ္ကိုၾကီးဆိုတာကို မွတ္မိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီဘ၀မွာ ဘံုဘ၀ေတြကြဲျပားျပီး မေတာ္စပ္ၾကေတာ့ေပမယ့္လို႕ ႏွမေလးတို႕အရင္ဘ၀က အစ္ကိုၾကီးအရင္းကို ၾကံဳတုန္း၊ ဆံုတုန္းမွာ စကားေတြေျပာခ်င္၊ ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနခ်င္၊ ျပဳစုေကြ်းေမြးခ်င္တာေၾကာင့္ ေမာင္ၾကီးကို ဒီရြာမွာေနခ်င္ရင္ တစ္သက္လံုးေတာင္ ေပ်ာ္သေလာက္ေနႏိုင္ပါတယ္လို႕ ဖိတ္ေခၚရတာပါ။ ႏွမေလးတို႕ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္က အဲဒီဘ၀မွာ ေရစက္မကုန္ၾကေသးပါဘူး။ ခဏေလာက္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕ဖို႕ ေရစက္ရွိပါေသးတယ္။ ႏွမေလးတို႕ေလာေလာဆယ္ ေရာက္ေနတဲ့ ဘံုဘ၀ကအခ်ိန္ကာလနဲ႕ တြက္မယ္ဆုိ တစ္လဆိုတဲ့ကာလ အတိအက်ေလာက္ကေလး ျပန္ဆံုေတြ႕ဖို႕ကို ေရစက္ကရွိေနပါေသးတယ္။ ေမာင္ၾကီးရယ္… ႏွမေလးတို႕ ဆံုေတြ႕ရမယ့္ ေရစက္က တစ္လဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလတိုတိုေလးပါ။ တစ္လဆံုေတြ႕ရဖို႕ က်န္ေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ ေမာင္ၾကီးသာ အခုဒီလူ႕ဘ၀မွာ မုဆိုးလုပ္တဲ့ အကုသိုလ္အဟုန္ေတြသာ မရွိခဲ့ရင္လည္း ႏွမေလးတို႕ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ဒီဘ၀မွာဆံုေတြ႕ရဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွမေလးတို႕ကလည္း အကုသိုလ္အပၸါယ္ဘံုမွာ က်ေရာက္ေနရတဲ့အခ်ိန္ကာလ၊… ေမာင္ၾကီးကလည္း ဘ၀မတူတဲ့ လူ႕ဘ၀ရေနေပမယ့္လို႕ သူမ်ားအသက္သတ္တဲ့ အကုသိုလ္ေတြလုပ္ထားျပီး အသူရကာယ္ဘံုကို ျမင္ရ၊ လာေရာက္ရမယ့္ ကံအက်ိဳးေတြကလည္း ရွိေနတဲ့ကာလ၊… ဒီတူညီတဲ့ ကာလႏွစ္ခု၊ အေျခအေန၊ ကံအက်ိဳးေပးေတြ သြားတိုက္ဆိုင္သြားလို႕သာ မကုန္ေသးတဲ့ တစ္လဆိုတဲ့ေရစက္ကို ႏွမေလးတို႕တေတြအားလံုး တျခားဘ၀ေတြအထိ သယ္သြားစရာ၊ ေစာင့္စရာမလိုေတာ့ဘဲ၊ ဒီဘ၀မွာတင္ ၾကံဳဆံုလိုက္ရတာပါ ေမာင္ၾကီးရယ္။ အခုလို တစ္လဆိုတဲ့ ေရစက္ကံေလး ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲရတုန္းေလး ေမာင္ၾကီးကို ႏွမေလးတို႕ညီအစ္မေတြ ျပဳစုေကြ်းေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ရတာ ေက်နပ္သြားပါျပီ ေမာင္ၾကီးရယ္။ ေမာင္ၾကီးလည္း ႏွမတို႕ဆီမွာေနတာ တစ္လတင္းတင္းေတာင္ ျပည့္ျပီဆိုေတာ့ ေရစက္ေလးလည္း ကုန္သြားျပီမို႕လို႕၊ ေမာင္ၾကီးလည္း ႏွမေလးတို႕ဘ၀မွန္ေတြ သိခြင့္၊ ျမင္ခြင့္ရရွိလိုက္ရျပီဆိုေတာ့ လူသားေတြမေနတဲ့ ဒီဘံုဘ၀မွာ ဆက္ေနေနဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ပါဘူးေလ။ ေမာင္ၾကီး ဒီတစ္ညေတာ့ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ေနျပီးေတာ့ မနက္ျဖန္မိုးလင္းတာနဲ႕ ရြာထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ရြာအစပ္နားအထိ ေမာင္ၾကီးကို လွည္းနဲ႕ လိုက္ပို႕ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္" ။ ။
"ေၾသာ္… ၾကားရတာ… ထူးဆန္းအံ့ၾသစရာေတြလည္းျဖစ္၊ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရပါတယ္ ငါ့ႏွမတို႕ရယ္။ ေမာင္ၾကီးလည္း ႏွမေလးတို႕နဲ႕ တစ္လဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ေရစက္မကုန္ေသးလို႕ ဒီလိုဘ၀ေတြနဲ႕တင္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ျပီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနခဲ့ရတာကို ၀မ္းသာ၊ ၀မ္းနည္းျဖစ္ရပါတယ္။ ေမာင္ၾကီးလည္း အသိတရားေတြ ခိုင္ခိုင္မာမာၾကီး ရရွိသြားပါျပီ။ ရြာကိုျပန္ေရာက္ရင္လည္း ဒီမေကာင္းမွုအကုသိုလ္ျဖစ္တဲ့ သူမ်ားအသက္သတ္တဲ့ မုဆိုးအလုပ္ကို ရာသက္ပန္စြန္႕လႊတ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ငါးပါးသီလကိုလည္း ခါး၀တ္ပုဆိုးလိုျမဲလို႕ တသက္တာလံုး ေစာင့္ထိန္းသြားပါေတာ့မယ္။"
ေမာင္ကုသိုလ္လည္း ညက စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္၊ ၀မ္းနည္း၊ ၀မ္းသာေတြျဖစ္ျပီး အိပ္မရျပန္ဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း ညည့္နက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မမၾကီး၊ မမေလး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ တစ္ရြာလံုး ဟိုမီးပံုၾကီး ရွိတဲ့ဆီ သြားၾကျပန္ပါျပီ။ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္က မေန႕ကနဲ႕ လားလားမွမတူ၊ ……. ေၾကာက္လန္႕မေနေတာ့ဘဲ၊ အရင္ဘ၀က ေမာင္ႏွမေတြ ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္ဆိုတဲ့ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ မီးပံုၾကီးဆီ ခုန္ခ်ဖို႕သြားေနၾကတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရရင္း၊ ရင္ထဲမွာကေတာ့ အဲဒီ.. ေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ မီးပံုၾကီးအလား ပူေလာင္လြန္းလို႕၊ သိတတ္တဲ့အရြယ္ကစျပီး တစ္သက္နဲ႕တစ္ကုိယ္ မက်ဖူးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ က်ေနရပါျပီ။ တစ္လေလာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနခဲ့ရတဲ့ သံေယာဇဥ္ကတစ္ဖက္၊ ဘ၀တစ္ခုမွာ ေမာင္ႏွမေတြေတာ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ အတိတ္ကသံေယာဇဥ္လံုးၾကီးက တစ္ဖက္နဲ႕ မနက္ျဖန္ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ခြဲျပီး အိမ္ျပန္ရမွာေတာင္ ဘယ္လိုရင္မ်ိဳးနဲ႕ ခံစားျပီး ခြဲခြာသြားရက္ပါ့မလဲ။ ေၾသာ္… ဘ၀ါဘ၀က မိသားစု၊ ဇနီးမယား၊ ေမာင္ႏွမ၊ အေဆြအမ်ိဳး သံေယာဇဥ္ေတြက ဘ၀ေတြအလီလီ ေျပာင္းကုန္ၾကတာေတာင္ ကုန္ခန္းမသြားဘဲ ေရစက္ေတြအေနနဲ႕ အဆက္မျပတ္စီးဆင္းေနၾကတာပါလား။ သံသရာမွာ ဘ၀ေတြမ်ိဳးစံု က်င္လည္ေနရလို႕ မွတ္မိႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ရင္ေတာင္၊ … ေရစက္ေတြမကုန္ေသးလို႕ အားလံုးက ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ေနၾကရတာပါပဲလား။ …….
မနက္မိုးလင္းေတာ့ မမၾကီးက "ေမာင္ၾကီးကို မွာစရာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ေမာင္ၾကီးတို႕ရြာကိုျပန္ေရာက္ရင္ အရာရာအားလံုးဟာ အရင္ကလိုျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ၾကီးေတြ႕သမွ်၊ ျမင္သမွ်ေတြဟာ ေျပာင္းလဲေနလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ ေမာင္ၾကီးသံေ၀ဂေတြရျပီး အထက္ျမန္မာျပည္ဘက္ကို သြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ သီလသမာဓိနဲ႕ျပည့္စံုတဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးနဲ႕ ေတြ႕ျပီး ေမာင္ၾကီး တရားေတြအားထုတ္ခြင့္ ၾကံဳရလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေမာင္ၾကီးကို အေရးၾကီးတာ မွာစရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ အခု ႏွမေလးရဲ႕ ေၾကာင္ရတနာ လက္စြပ္ေလးကို ေမာင္ၾကီးကို အမွတ္တရအေနနဲ႕ေရာ၊ ႏွမေလးတို႕နဲ႕ ဆက္သြယ္ဖို႕ရာ အေနနဲ႕ေရာ ေပးလိုက္ပါမယ္။ ေမာင္ၾကီး အဲဒီလို တရားေတြ အားထုတ္ျပီးလို႕ အမွ်ေ၀တဲ့အခါက်ရင္ အဲဒီေၾကာင္ရတနာ လက္စြပ္ေလးကိုပြတ္ျပီး ႏွမေလးတို႕ကို ရည္မွန္းျပီး အမွ်ေပးေ၀ေပးပါ ေမာင္ၾကီးရယ္။ အဲဒါမွ ႏွမေလးတို႕လည္း ဒီဒုကၡေတြမ်ားလွတဲ့ အသူရကာယ္ဘံုဘ၀ၾကီးကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ဒီဘ၀ကလည္း အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ခ်င္လွပါျပီ ေမာင္ၾကီးရယ္။ ေမာင္ၾကီးကို ဒီေမာင္လွဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက လွည္းေမာင္းျပီး ရြာအစပ္အထိ လိုက္ပို႕ေပးပါလိမ့္မယ္။ ေမာင္ၾကီးသတိထားရမွာက လမ္းမွာ ေမာင္ၾကီးတို႕ရြာက ေဆြမ်ိဳး၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ ေတြ႕လို႕ သူတို႕က ေမာင္ၾကီးကို ၀မ္းသာအားရ လွမ္းေခၚရင္၊ ေမာင္ၾကီး သူတို႕ကို လံုး၀ျပန္မႏွုတ္ဆက္မိပါေစနဲ႕။ အကယ္၍ ေမာင္ၾကီးက သူတို႕ကို ေယာင္ျပီးျပန္ႏွုတ္ဆက္မိရင္ ဒီအသူရကာယ္ဘံုကေန ေမာင္ၾကီးတစ္သက္လံုး မျပန္ရေတာ့ဘဲ ႏွမေလးတို႕လို ညမွာ ငရဲခံရတဲ့ဘ၀မ်ိဳးကို ရရွိသြားပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ရြာအစပ္ေရာက္တဲ့အခါ တံတားၾကီးတစ္ခုေတြ႕လိမ့္မယ္။ အဲဒီကိုေရာက္ရင္ ေမာင္လွတာ၀န္ျပီးပါျပီ။ သူအဲဒီတံတားကိုျဖတ္ျပီး ေမာင္ၾကီးကို လိုက္မပို႕ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အဲဒီတံတားက အသူရကာယ္ဘံုနဲ႕ လူ႕ဘံုကိုခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ တံတားမို႕လို႕ ေမာင္ၾကီးတစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သြားရမွာပါ။ အဲဒီလို ျဖတ္တဲ့အခါမွာ တံတားေအာက္ကေန ကယ္ၾကပါ၊ ပူလြန္း၊ နာလြန္းလို႕ ကယ္ၾက၊ ဆယ္ယူေပးၾကပါလို႕ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသံေတြၾကားရင္ အဲဒီတံတားေအာက္ကို လံုး၀ငံု႕မၾကည့္မိပါေစနဲ႕။ အကယ္၍မ်ား ေယာင္ျပီးငံု႕ၾကည့္မိရင္ အဲဒီတံတားၾကီးခ်က္ခ်င္း ျပိဳပ်က္က်ျပီး ေမာင္ၾကီး ငရဲျပည္ကို အရွင္လတ္လတ္ ဘ၀မဆိုင္းဘဲ ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ဘယ္သူမွလည္း မကယ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သတိၾကီးစြာထားပါ ေမာင္ၾကီးရယ္။ ႏွမေလး မွာခ်င္တာကေတာ့ ဒါအကုန္ပါပဲ။ ႏွမေလးတို႕ကို အမွ်ေ၀ဖို႕ကိုေတာ့ အမွတ္ရေပးဖို႕ ထပ္မွာခ်င္ပါတယ္။ အခ်ိန္မလင့္ခင္ သံေယာဇဥ္ေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႕ ႏွမေလးတို႕ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ခြဲခြာျပီး သြားႏွင့္ေပဦးေတာ့ ေမာင္ၾကီးရယ္။ သံသရာတစ္ေကြ႕မွာ ကံလက္က်န္ေလး မကုန္ေသးရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ဘံုဘ၀ေတြမွာ ျပန္ဆံုေတြ႕ၾကရေအာင္ေနာ္… ေမာင္ၾကီးရယ္…….။ ႏွမေလးတို႕ ဒီေနရာကေန ႏွုတ္ဆက္ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။ ။
ေမာင္ကုသိုလ္လည္း မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႕ ဘာမွေျပာႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘဲ လက္ျပလို႕သာ ႏွုတ္ဆက္ႏိုင္ေတာ့ပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တံငါရြာက ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းအသင္းေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႕လွမ္းႏွုတ္ဆက္တာကို ရင္နာနာနဲ႕ပဲ ျပန္မေျပာမိေအာင္ သတိၾကီးစြာထားျပီး လွည္းေပၚမွာ ျငိမ္သက္စြာ လိုက္ပါလာမိတယ္။ မမၾကီးေျပာတဲ့အတိုင္း တံတားၾကီးဆီေရာက္ပါျပီ။ ေမာင္လွေလးကလည္း မမၾကီးမွာတဲ့အတိုင္း သူ႕ကို အထပ္ထပ္မွာၾကားျပီး ႏွုတ္ဆက္သြားပါျပီ။ သူလည္း ျမဴခိုးေတြလို၊ မီးခိုးေငြ႕ေတြလို အံု႕ဆိုင္းေနတဲ့ တံတားၾကီးကို သတိလက္မလြတ္ေစဘဲ စတင္ျဖတ္ကူးလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ တံတားေအာက္ကေန ေသြးပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေနၾကတဲ့ ငရဲသားေတြရဲ႕ အသံနက္ၾကီးေတြကို ထိတ္လန္႕ဖြယ္ရာၾကားေနရပါတယ္။ လံုး၀ေအာက္ငံု႕မၾကည့္မိေစဘဲ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ခါနီး ေနာက္ဆံုးေျခတစ္လွမ္းကို ခုန္လို႕ကူးလိုက္ပါတယ္။ တံတားရဲ႕တစ္ဖက္ ကုန္းေျမေပၚခုန္လို႕ ေျခခ်မိလိုက္တာနဲ႕ တစ္ျပိဳင္နက္ ၀ုန္းးး……. ဆိုတဲ့ အင္မတန္မွက်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံၾကီးကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ သူလည္းအလန္႕တၾကား အေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံတားၾကီးတစ္ခုလံုး မရွိေတာ့ဘဲ သစ္ပင္၊ သစ္ရြက္ေတြနဲ႕ စိမ္းလန္းေနတဲ့ ေတာၾကီးတစ္ခုရဲ႕ အလယ္ထဲကို ေရာက္ေနပါျပီ။ ေမာင္ကုသိုလ္လည္း အဲဒီေတာ့မွ စဥ္းစားမိလိုက္တယ္။ "ေၾသာ္… ဒါေၾကာင့္ ျပိတၱာဘံု၊ အသူရကာယ္ဘံုတို႕ဆိုတာ အပၸါယ္ဘံုေတြဆိုေပမယ့္ လူ႕ဘံုနဲ႕ တစ္ထပ္တည္းမွာ ရွိၾကတယ္ လို႕ လူၾကီးသူမေတြက ေျပာၾကတာျဖစ္မယ္။"
အဲဒီသူေရာက္သြားတဲ့ေတာက သူက်င္လည္က်က္စားေနက် ေတာဆိုေတာ့ သူ႕ရြာက အိမ္ေလးဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ျပန္လာလိုက္ေတာ့တယ္။ ဇနီးနဲ႕ သားေလးကိုလည္း လြမ္းလွျပီေလ။ ဟင္… ရြာထဲကိုေရာက္ေတာ့ သြားလာေနၾကတဲ့လူေတြ အားလံုးက မ်က္ႏွာစိမ္းေတြခ်ည္းပါပဲလား။ ေၾသာ္… ငါမရွိတဲ့တစ္လအတြင္း ရြာထဲကုိ လူသစ္ေတြေျပာင္းလာၾကလို႕ ထင္ပါတယ္ဆိုျပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕အိမ္ေလးကေတာ့ အရင္အတိုင္းေလးပါပဲ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေတြ႕တယ္။ မိေအးျမနဲ႕ သားေလးေဇာ္ေဇာ္ ဘယ္ေရာက္ေနၾကပါလိမ့္။ ဒီေကာင္ေလးကေရာ ဘယ္သူပါလိမ့္။ အဲဒါနဲ႕… "သားေရ… ဒီအိမ္မွာေနၾကတဲ့ မေအးျမနဲ႕ ေဇာ္ေဇာ္တို႕ ဘယ္သြားေနၾကသလဲကြယ္” ေကာင္ေလးက… “ေၾသာ္… ဦးေလးက ကြ်န္ေတာ့္ အဖြားနဲ႕အေဖကို လာရွာတာထင္တယ္။ သူတို႕မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဆံုးသြားၾကပါျပီ ဦးေလးရယ္။ အခုကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေနေနတာပါ။ ဦးေလးကို အဖြားတို႕၊ အေဖတို႕ရွိတုန္းကလည္း တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး။ အသိေတြလား” ေမာင္ကုသိုလ္လည္း အရမ္းကိုထိတ္လန္႕ ၀မ္းနည္းသြားျပီး နားလည္လိုက္တာတစ္ခုက အသူရကာယ္ဘံုမွာ တစ္လတည္းေနခဲ့တာ ဆိုေပမယ့္လို႕ လူ႕ျပည္မွာက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီဆိုတာပါပဲ။ ဒါဆိုဒီေကာင္ေလးက ငါ့ရဲ႕သားေဇာ္ေဇာ္ကေမြးတဲ့ ငါ့ေျမးေလးေပါ့။ ေၾသာ္… ငါ့ေျမးေလးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါေပါ့လား။ အခုအခ်ိန္မွာ ငါကသူ႕အဖိုးပါလို႕ ေျပာလိုက္ရင္လည္း ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ယံုႏိုင္စရာ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ငါက အသူရကာယ္ဘံုမွာ တစ္လတည္းေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ငါ့ရုပ္ကငါရြာက ထြက္လာတုန္းကအတိုင္း ငယ္ရုပ္ပဲရွိေသးတာဆိုေတာ့။ ေၾသာ္… သူလည္းသူ႕ဘ၀နဲ႕သူ ေနသားတက်ေလး ျဖစ္ေနပါျပီေလ။ ဒီတစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္ ခဏေလးအတြင္းမွာ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ရင္ဖြင့္ျပီးေျပာျပလို႕ ရႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳဆန္းၾကီးေတြကို ထိတ္လန္႕ဖြယ္၊ ၀မ္းသာဖြယ္၊ ၀မ္းနည္းဖြယ္၊ မယံုႏိုင္ဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၾကံဳဆံုလိုက္ရပါျပီ။ ဒီသံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြကိုလည္း ဘ၀နဲ႕ရင္းျပီးနားလည္လိုက္ရျပီမို႕လို႕ ေနာက္ထပ္လည္း သံေယာဇဥ္အသစ္ေတြ မယူလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒီသံသရာ၀ဲဂယက္ၾကီးမွာ မရပ္မနားလည္ပတ္ေနရတာ ေမာပန္းလြန္းလို႕ သံသရာကလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ တရားဘာ၀နာေတြ အားထုတ္ရင္းနဲ႕ပဲ ဒီဘ၀ကိုေရွ႕ဆက္ ျဖတ္သန္းပါေတာ့မယ္။ ေမာင္ကုသိုလ္လည္း သံေ၀ဂေတြရျပီး ေကာင္ေလးကို “ေၾသာ္… မိေအးျမတို႕ သားအမိနဲ႕ ဦးတို႕မိဘဘိုးဘြားေတြနဲ႕က ဟိုး… တုန္းက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြပါကြယ္။ အခုသူတို႕ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့လည္း ဦးကိုခြင့္ျပဳပါဦးကြယ္။ ဦးလည္း အထက္ျမန္မာျပည္ဘက္ကို ခရီးဆက္ရဦးမွာမို႕လို႕ပါ” လို႕သူ႕ေျမးေလးကို ႏုတ္ဆက္ျပီး ရင္ထဲမွာ ခံစားမွုေပါင္းမ်ိဳးစံုကို ခံစားရင္း ခရီးဆက္လာခဲ့တယ္။ အထက္ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ မမၾကီးေျပာလိုက္တဲ့အတိုင္း သီလသမာဓိနဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့ ေတာရေစာင့္တည္တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးနဲ႕ေတြ႕ျပီး သံသရာကလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း တရားေတြကို ဆရာေတာ္ရဲ႕လမ္းညႊန္မွုအတိုင္း ရဟန္းေဘာင္၀င္ျပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ရဟန္းဘ၀နဲ႕ က်င့္သံုးေနထိုင္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ မမၾကီးေပးလိုက္တဲ့ ေၾကာင္ရတနာ လက္စြပ္ေလးကို သတိတရနဲ႕ပြတ္ျပီး ေရစက္မကုန္လို႕ ျပန္ဆံုခြင့္ရခဲ့တဲ့ မမၾကီး၊ မမေလးတို႕ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကို ရည္မွန္းျပီး အမွ်ေပးေ၀လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ဆိုျပီး ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သာဓုေခၚသံကို ထင္ထင္ရွားရွား ၾကားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ၾကားလိုက္ရျပီးတဲ့ခဏမွာပဲ ဦးပုဇင္းသီတင္းသံုးရာ တစ္ပါးေက်ာင္းဇရပ္ေလးတစ္ခုလံုး ေမႊးၾကိဳင္လို႕သြားပါေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း… ညီမေလးတို႕နဲ႕ ေရစက္လက္က်န္ေလး မကုန္ေသးလို႕ ျပန္ဆံုေတြ႕ၾကရမယ္ ဆိုရင္လည္း ျမင့္ျမတ္တဲ့ဘံုဘ၀ေတြမွာ တရားထူး၊ တရားျမတ္ေတြကို အတူတကြ က်င့္ၾကံေဆာက္တည္ရင္း သူေတာ္ေကာင္းအရိယာ ေမာင္ႏွမေတြအျဖစ္နဲ႕ပဲ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကပါရေစေတာ့လို႕ ေတာင္းဆုျပဳလိုက္ပါေတာ့တယ္ . . . . . . . ။
*** ^ *** ^ *** ^ *** ^ *** ^ *** ^ *** ^ ***
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ကိုးႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္က ထူးျခားဆန္းၾကယ္ ျဖစ္ရပ္ေတြ စုစည္းထားတဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကေန ဖတ္ခဲ့ဖူးတာပါ။ သံေ၀ဂရစရာေတြ ပါ၀င္ျပီး ေရစက္ကံအေၾကာင္းကိုလည္း ပိုနားလည္လိုက္ရပါတယ္။
ေလာကမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူ ရယ္လို႕မရွိေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးက ေဆြမ်ိဳးေတြပါပဲတဲ့။ သံသရာၾကီးက ရွည္လြန္းလို႕သာ မမွတ္မိၾကေတာ့တာပါ။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္က်ခဲ့ရတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ေပါင္းစုသိမ္းဆည္းထားလိုက္ရင္ သမုဒၵရာၾကီးေလးစင္းထက္ေတာင္ မ်ားပါေသးတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာမွ… ကိုယ္က်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ေတြကို အမ်ိဳးအစားထပ္ခြဲလိုက္ရင္ အေမေသလို႕က်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္တစ္မ်ိဳးတည္းကိုေတာင္မွ သမုဒၵရာၾကီးေလးစင္းထက္ မ်ားပါတယ္။ ထပ္ျပီးခြဲျခားၾကည့္ရင္… ဒီအေမတစ္ေယာက္တည္းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ထပ္ခါထပ္ခါ သံသရာမွာ သားအမိေတြေတာ္စပ္ျပီး ဒီအေမတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ငိုခဲ့ရတဲ့မ်က္ရည္ခ်ည္းပဲ စုေဆာင္းထားရင္ေတာင္မွ သမုဒၵရာၾကီးေလးစင္းထက္ မ်ားေနပါျပီလို႕ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေဟာၾကားထားတဲ့ တရားတစ္ပုဒ္မွာ ၾကားနာရဖူးပါတယ္။
ေကာင္းကင္မွာရွိတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြဟာ ေလႏွင္ရာမွာ ေပါင္းဆံုစုစည္းသြားၾကျပီးေတာ့ ပံုသ႑ာန္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေပၚလာၾကပါတယ္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ပံုသ႑ာန္ေတြက နဂါးရုပ္ၾကီးလိုလို၊ တစ္ခ်ိဳ႕သ႑ာန္ေတြက လူပံုလိုလို… နဲ႕ ပံုသ႑ာန္ေပါင္း မ်ိဳးစံုေအာင္ကို ေလကေပါင္းဆံုေပးရင္ ေပါင္းဆံုေပးတဲ့အတိုင္း သ႑ာန္မ်ိဳးစံု ျဖစ္ေပၚေနၾကတာပါ။ ထို႕အတူပဲ သံသရာမွာ ဘ၀ေပါင္းစံုေအာင္ က်င္လည္ေနၾကရတဲ့ သတၱ၀ါေတြမွာလည္း ကံ ဆိုတဲ့ ေလ ကဖန္တီးေပးရင္ ဖန္တီးေပးသလို၊ မိဘေမာင္ႏွမ ဆိုတဲ့ပံုသ႑ာန္ေတြျဖစ္လိုက္၊ ဇနီးမယား၊ေယာက်ၤား ဆိုတဲ့ သ႑ာန္ေတြျဖစ္လိုက္၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြဆိုတဲ့ ပံုေတြျဖစ္လိုက္နဲ႕ ကံ ကေဆးစက္ခ်ရာ အရုပ္ထင္ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္လို႕ အရုပ္တစ္ခုခုသ႑ာန္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေလးတစ္ခုဟာ ၾကာရွည္ေတာ့ မခံပါဘူး။ ေလဆိုတာက အျမဲတန္းတိုက္ခတ္ လွုပ္ရွားေနေလေတာ့၊ ေကာင္းကင္မွာ ထင္ရွားေနတဲ့ အရုပ္ပံုသ႑ာန္ေလးဟာ စကၠန္႕ပိုင္း၊ အလြန္ဆံုးမိနစ္ပိုင္း ေလာက္အတြင္းမွာကိုပဲ လွုပ္ရွားေနတဲ့ ေလေတြက ထပ္ျပီးတိုက္လိုက္ျပန္ေတာ့ အဲဒီပံုသ႑ာန္ေလးလဲ ေလေခၚေဆာင္ရာ လိုက္ပါျပီးပ်က္ျပယ္ သြားရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ လူ႕ဘ၀သက္တမ္းေလးကလည္း ေရပြက္ပမာ၊ ခဏတာ တိုလြန္းအားၾကီးေတာ့၊ ကံ ဆိုတဲ့ ေလ ကေနာက္တစ္ၾကိမ္ တိုက္ခတ္လိုက္တာနဲ႕ ၾကံဳဆံုေနၾကရတဲ့ ေဆြမ်ိဳးညာတကာေတြဟာ ရွင္ခြဲ၊ ေသခြဲမ်ိဳးစံုနဲ႕ ရင္ဆိုင္ၾကရေတာ့တာပါပဲ။ အခုလိုမ်ိဳး ေဆြမ်ိဳးေတြ ေတာ္စပ္ၾက၊ အေပါင္းေဖာ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ကေလးဟာ၊ … အဆက္မျပတ္ ေလသယ္ေဆာင္ရာ လိုက္ပါေနရတဲ့ တိမ္တိုက္ကေလးေတြ- တစ္ေနရာရာအေရာက္မွာ တိမ္တိုက္အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းဆံုမိျပီး ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ခဏတစ္ျဖဳတ္ျဖစ္ျပီး ေလကျပန္တိုက္လိုက္ျပန္ေတာ့ ျပန္ပ်က္ျပယ္သြားရသလိုမ်ိဳး ျမန္ဆန္လြန္းလွပါတယ္လို႕ ေယာဆရာေတာ္ဘုရားက တရားပြဲတစ္ခုမွာ ဥပမာေပးေဟာၾကားခဲ့တာ နာယူဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ ေရွးစကားပံုတစ္ခုက… ခဏတျဖဳတ္ လာဆံုၾကရတဲ့ မိသားစုေဆြမ်ိဳးေတြ.. ကံဆံုတုန္းအတူစား၊ ကံကုန္ရင္ သြားၾကရမယ္၊ ဆိုျပီးရွိခဲ့တာျဖစ္မယ္။
ေလာကမွာ ၾကံဳဆံုေနရတာေတြကို ေလာကဇာတ္ခံု ဆိုျပီးေတာ့လည္း ခိုင္းႏွိုင္းၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚမွာေတာ့ ကိုယ္က ေခါင္းေဆာင္မင္းသား၊ မင္းသမီး။ သူမ်ားတကာေတြရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚမွာေတာ့ ကိုယ္က အရံမင္းသား၊ မင္းသမီး ဆိုျပီးေတာ့ ေဖျမင့္ရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဒႆနေလးလိုမ်ိဳး ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကိုယ့္မိဘေတြကေတာ့ မိဘအခန္းကေပါ့၊ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း ေမာင္ႏွမအခန္း၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ေတြကလည္း သူတို႕က်ရာအခန္းက ပီပီျပင္ျပင္ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ဘ၀ဇာတ္ခံုၾကီးေပၚမွာ ကိုယ္နဲ႕ေတြ႕ဆံုၾကတဲ့ သူေတြအားလံုး၀ိုင္း၀န္း သရုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့အခါမွာ… တခ်ိဳ႕ကလည္း ကို္ယ္နဲ႕ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာအတူလိုက္ပါ သရုပ္ေဆာင္ေပးၾကသလို၊ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုဘ၀မွာ လူရည္လည္ေအာင္၊ လူေတြအေၾကာင္းပိုျပီး နားလည္ရင့္က်က္လာေအာင္၊ ကိုယ့္ကိုဇာတ္နာေအာင္ အဆင္းမွာဘီးတပ္ေပးတဲ့ Drama အခန္းေလးေတြကေန ၾကိဳးစားျပီးသရုပ္ေဆာင္ေပး ၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ဘ၀ဇာတ္လမ္းၾကီး တစ္ခုလံုးမွာ အနစ္နာခံျပီး ေမတၱာေတြနဲ႕ အခ်ိန္အၾကာၾကီး သရုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါတယ္။ ဥပမာ၊ ၊ မိဘနဲ႕ ေမာင္ႏွမအခန္းက ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့ သူေတြေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း အၾကာၾကီး သရုပ္မေဆာင္ေပးႏိုင္ၾကဘူး။ တစ္ခန္းစ၊ ႏွစ္ခန္းစေလာက္ပါပဲ။ ဥပမာ၊ ၊ ပ်င္းလို႕လျပတ္ သင္တန္းေလးတစ္ခုခု သြားတက္ရင္းနဲ႕ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ၾကတဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြေပါ့။ အဲဒီသင္တန္းလဲျပီးေရာ… သူတို႕ပါ၀င္ရမယ့္ အခန္းကဒီတစ္ခန္း၊ ႏွစ္ခန္းပဲဆိုေတာ့ ျပီးျပီေလ။ ကိုယ့္ျပဇာတ္မွာေတာ့ သူတို႕က တကယ့္ကို အရံအေသးစားေလးေတြပဲေပါ့။ ဒါကကိုယ္ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ ကုိယ့္ဇာတ္မွာေလ။ သူတို႕ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ သူတို႕ျပဇာတ္ထဲမွာလည္း ကိုယ္က သူတို႕ျပဇာတ္အတြက္ အရံအေသးစား သရုပ္ေဆာင္ေလးပဲေပါ့။
ကိုယ့္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ရေအာင္ ေကာင္းတဲ့ အခန္းကပါ၀င္ေပးတဲ့ သူေတြရွိသလို၊ စိတ္ညစ္ရေအာင္ မေကာင္းတဲ့အခန္းက ပါ၀င္သူေတြလည္းရွိတယ္။ ကိုယ့္ကို ျပဇာတ္တစ္ခုလံုးမွာ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ ေပးသူေတြရွိသလို၊ အခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခားေလးေတြနဲ႕ ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ ပါ၀င္ခဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ လူေတြအေၾကာင္း ပိုနားလည္၊ ရင့္က်က္လာေအာင္၊ အရာရာကို တန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္ ေခ်ာ့တဲ့နည္းသံုးျပီး သင္ေပးသူေတြ၊ ေျခာက္တဲ့နည္းသံုးျပီး သင္ေပးသူေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုနည္း၊ ဘယ္လိုအခန္းက႑ကပဲ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ၾကပါေစ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ျ့ပဇာတ္မွာ ပါ၀င္ခဲ့သူ၊ ပါ၀င္ေနသူ၊ ပါ၀င္မယ့္သူေတြ အားလံုးကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ ေရစက္ရွိလို႕သာ တနည္းနည္းနဲ႕ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ အတူတကြ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ခြင့္ ရခဲ့ၾကတာပါ။ ေကာင္းတဲ့ေရစက္နဲ႕ ၾကံဳဆံုေနရသူေတြရွိသလို၊ မေကာင္းတဲ့ေရစက္နဲ႕ ၾကံဳဆံုေနရသူေတြလည္းပါပါတယ္။ ဘယ္လိုေရစက္မ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္လိုအခန္းကပဲ ပါေနၾကပါေစ၊ ေရပြက္ပမာ.. တိုေတာင္းလွတဲ့ လူ႕ဘ၀ဇာတ္ခံုေလးေပၚမွာ ခဏတျဖဳတ္ေလး အတူတကြ ပါ၀င္ခြင့္ရၾကတုန္း၊ ေကာင္းေသာေတြ႕ဆံုျခင္း၊ ေကာင္းေသာႏွုတ္ဆက္ျခင္းမ်ားနဲ႕သာ ေတြ႕ဆံု၊ ႏွုတ္ဆက္သြားခ်င္ပါတယ္။ ျပဇာတ္အစစ္ေတြမွာမွသာ… ဇာတ္တိုက္ထားရတာမို႕လို႕ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္အခန္းမွာပါျပီးရင္ သူ႕အခန္းက ဒီျပဇာတ္မွာ ျပီးပါျပီ။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဆက္သရုပ္ေဆာင္ေနရဦးမယ္ဆိုတာ သိႏိုင္မွာပါ။ လူ႕ဘ၀ေလာကဇာတ္ခံုၾကီးမွာေတာ့ အဲဒီလို ၾကိဳတင္ျပီး ဘယ္သူနဲ႕ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခန္းသရုပ္ေဆာင္ရမယ္။ ဘယ္၀ါနဲ႕ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခန္းဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ၾကိဳတင္ျပီး မသိႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕ ဘယ္အခန္းက ေနာက္ဆံုးအျဖစ္နဲ႕ အတူတူတြဲျပီး သရုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္ဆိုတာ အဲဒီေလာေလာဆယ္အခ်ိန္မွာ မသိႏိုင္ၾကပါဘူး။ ေနာက္ဆက္ကရင္းနဲ႕မွ အဲဒီလူကို ဆက္ျပီးမေတြ႕ေတာ့မွပဲ ေၾသာ္… သူ႕အခန္းကေတာ့ ကုန္သြားေလျပီလို႕ သိႏိုင္ၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုအေျခအေန၊ ဘယ္လိုေရစက္မ်ိဳးနဲ႕ပဲ ေတြ႕ေတြ႕၊၊ ေတြ႕တဲ့သူတိုင္းအေပၚမွာ ေမတၱာစိတ္ေလးထားျပီး အျပံဳးေလးနဲ႕ ပီပီျပင္ျပင္ ကိုယ့္ဇာတ္မွာေရာ၊ သူ႕ဇာတ္အတြက္ပါ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ေပးရင္းနဲ႕ ေရစက္ရွိလို႕ ၾကံဳဆံုလာသူေတြ အားလံုးကို အျပံဳးေလးနဲ႕သာ ႏွုတ္ဆက္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ………..
ခိုင္ခိုင္
May 31, 2011 (Tuesday)
