အလိုရမၼက္ကင္းျခင္း

အလိုရမၼက္ကင္းျခင္းသည္ မဂၤလာတပါး ျဖစ္သည္။ ေအာက္ပါပံု၀တၳဳကို သာဓကအျဖစ္ တင္ျပအပ္ပါသည္။

ေရွးသေရာအခါ ဗာရာဏသီျပည္၀ယ္ ဘုရင္တပါးစိုးစံသည္။ ထိုဘုရင္တြင္ သားေတာ္ ၂-ပါး ရွိရာ သားအႀကီးကို အိမ္ေရွ႔အရာ ေပးထားသည္။ တေန႔တြင္ ဘုရင္နတ္ရြာစံရာ မွဴးမတ္တို႔သည္ သားေတာ္ႀကီးကို ဘုရင္အျဖစ္ ေျမႇာက္ၾကသည္။ သားေတာ္ႀကီးက ဘုရင္အျဖစ္ကို ျငင္းပယ္လိုက္သည္။ ညီငယ္အား ထီးနန္းကိုေပး၍ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားအရပ္သို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္သည္။

ထိုအရပ္ရွိ သူေဌးတဦးေနအိမ္၌ အလုပ္လုပ္၍ မွီခိုေနထိုင္သည္။ အစတြင္ သူေဌးသည္ သားေတာ္ႀကီးကို မင္းသားမွန္း မသိ၊ သို႔ရာတြင္ မၾကာမီ သိသြားသည္။ ထိုအခါ သူေဌးက- အရွင့္သား အလုပ္မလုပ္ပါနဲ႔၊ အရွင့္သားကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လုပ္ေကၽြးပါမည္။ ေအးျငိမ္းစြာသာ ေနေတာ္မူပါ။ သို႔ရာတြင္ ညီေတာ္ထံ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား အခြန္လြတ္ျငိမ္းခြင့္ ေပးသနားပါရန္ အလႊာေစ၍ ေတာင္းဆိုေပးပါဟု ဆို၏။

မင္းသားသည္ သူေဌးဆိုတိုင္းျပဳ၏။ ညီေတာ္ဘုရင္လည္း ေနာင္ေတာ္ဆိုသည့္အတိုင္း သူေဌးအတြက္ အခြန္လြတ္ျငိမ္းခြင့္ေပး၏။ ထိုအေၾကာင္းကို ရြာသားမ်ားသိေသာ္ မင္းသားထံ ခ်ဥ္းကပ္လာၾကသည္။ သူတို႔ကိုလည္း အခြန္မွ လြတ္ျငိမ္းခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါဟု ဆိုၾက၏။ အခြန္ကို မင္းသားအား ေပးဆက္ၾက၏။

မင္းသားသည္ ရြားသားတို႔ေပးေသာ အခြန္ကို ယူကာ ညီေတာ္ထံ ရြာသားတို႔အတြက္ အခြန္လြတ္ျငိမ္းခြင့္ျပဳရန္ ေတာင္းဆိုသည္။ ညီေတာ္ဘုရင္လည္း လိုက္ေလ်ာခြင့္ျပဳသည္။ ထိုအခါ ေနာင္ေတာ္မင္းသားသည္ ေလာဘတက္လာသည္။ အနီးအနားရွိ ရြာမ်ားမွ အခြန္မ်ားကိုပါ ယူသည္။ ညီေတာ္အား ထိုရြာမ်ားအတြက္ အခြန္လြတ္ျငိမ္းခြင့္ ေတာင္းဆိုျပန္သည္။ ညီေတာ္လည္း ေနာင္ေတာ္ေတာင္းတိုင္း ေပး၏။

ညီေတာ္ကေပးေလေလ ေနာင္ေတာ္မွာ ေလာဘပြားေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မင္းစည္းစိမ္ကို ေတာင့္တလာသည္။ လူသူစုေဆာင္းလ်က္ ငါ့အား ထီးနန္းေပးေလာ့၊ မေပးလွ်င္ စစ္ျပဳမည္-ဟူ၍ စာေစလိုက္သည္။ ညီေတာ္ဘုရင္လည္း ဤသူမိုက္သည္ ယခင္က ထီးနန္းကို စြန္႔ပယ္ခဲ့သည္။ ယခု အလိုရမၼက္ႀကီးလာသျဖင့္ စစ္ထိုး၍ ထီးနန္းကို ယူမည္ျပဳလာသည္။ ငါတို႔ စစ္ထိုးေသာ္ လူအမ်ား ေသေက် ပ်က္စီးၾကေတာ့မည္-ဟု ဆိုကာ ေနာင္ေတာ္အား ထီးနန္းကို လႊဲအပ္ေပးလိုက္သည္။ မိမိမူကား အိမ္ေရွ႔မင္းအျဖစ္သာ ေနထိုင္သည္။

ေနာင္ေတာ္သည္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ရေသာ္လည္း မတင္းတိမ္ျပန္၊ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ သံုးျပည္ေထာင္ စသည္ျဖင့္ ျပည္ေထာင္အမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လိုလာျပန္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သိၾကားမင္း သိေသာအခါ ဤသူမိုက္အား ငါဆံုးမမွ သင့္ေတာ့မည္-ဆိုကာ လုလင္အတြက္ ဖန္ဆင္းသည္။

ေနာင္ေတာ္မင္းထံ အခစား၀င္ကာ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး-အကၽြႏ္ုပ္သည္ သံုးျပည္ေထာင္ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ေသာ စြမ္းရည္ရွိပါသည္။ ယခုပင္ အရွင့္အတြက္ ထိုသံုးျပည္ေထာင္ကို သိမ္းပိုက္၍ ဆက္သပါမည္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေတာ္မူပါ။ မၾကာမီ ေဆာင္ၾကဥ္းလာပါမည္-ဟု ဆိုကာ တာ၀တႎသာသို႔ ျပန္ၾကြသြားသည္။

မင္းမိုက္မူ ထိုစကားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန၏။ သို႔ရာတြင္ လုလင္ျပန္မလာေသာအခါ ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္လာသည္။ စိတ္ထိခိုက္ကာ ၀မ္းေသြးသြန္ေသာေရာဂါကို ခံစားရသည္။ ေ၀ဒနာ ျပင္းသျဖင့္ သမားေတာ္တို႔က ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ကုသၾကသည္၊ မရ။

ထိုစဥ္ တကၠသိုလ္ျပည္မွ ေဆးဆရာေက်ာ္တဦး ေရာက္လာသည္။ ဘုရင္သည္ ထိုဆရာကို ပင့္၍ ကုသေစသည္။ ဆရာ ငါ၏အနာသည္ အလိုရမၼက္ကိုမွီ၍ ျဖစ္ေသာ အနာျဖစ္သည္။ ကုစားႏိုင္က ကုစားေပးပါ-ဟု ဆိုကာ အေၾကာင္းစံု ေျပာျပသည္။

ေဆးဆရာက အရွင္မင္းႀကီး-သင့္ႏိုင္ငံႏွင့္ အျခားသံုးျပည္ေထာင္အပါအ၀င္ ေလးျပည္ေထာင္ကိုရေသာ္လည္း အရွင္မင္းႀကီးသည္ အိပ္ရာ ၄-ခု၌ တျပိဳင္နက္ မအိပ္ႏိုင္။ ပုဆိုး ၄-ထည္ကို တျပိဳင္နက္ မ၀တ္ႏိုင္။ ဘာမွ်အေၾကာင္းမထူး။ တဏွာႏိုင္ငံသို႔ လိုက္ျခင္းျဖင့္ အပါယ္သို႔သာ လားရမည္ျဖစ္သည္-စသည္ျဖင့္ တရားျပ ဆိုဆံုးမ၏။ ေဆးဆရာ၏ တရားကို နာရေသာအခါ ဘုရင္သည္ သတိသံေ၀ဂ ရသြားသည္။ အနာေရာဂါလည္း ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။

ဘုရင္လည္း ေဆးဆရာအား ဆုလာဘ္မ်ား ေပးအပ္ပူေဇာ္သည္။ ေဆးဆရာက မင္းႀကီး၊ မေမ့ေလ်ာ့ဘဲ တရားျမတ္ကိုသာ က်င့္ပါ-ဟုဆိုကာ ထြက္ခြါသြားေလသည္။

အကိုး-၅၅၀-ကာမနီတဇာတ္။

(မင္းယုေ၀)

(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၄-ခု ၾသဂုတ္လ)