သူ႔ေခါင္းေပၚက ၾကာပဒုမၼာ

မိတၱ၀ိႏၵကသည္ကား ကုေဋေလးဆယ္ ၾကြယ္၀ေသာ သူေဌးသားတေယာက္ ျဖစ္၏။ ဖခင္ သူေဌးႀကီး ကြယ္လြန္သြားျပီးေနာက္ မိခင္တေယာက္တည္း၏ အုပ္ထိန္းမႈျဖင့္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရာ အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေဖာက္ျပန္သည့္ဘက္သို႔ ပါသြားေတာ့၏။ ေက်ာင္းကန္ဘုရားသို႔ သြားေရာက္ရန္ လံုး၀စိတ္မပါဘဲ သူ႔နည္းတူ လူေပၚေၾကာ့မ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေတာ့၏။

ဤတြင္ မိခင္သူေဌးမႀကီးက သားျဖစ္သူကို ေကာင္းရာမြန္ရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေငြႏွင့္ျဖားေယာင္းရေတာ့၏။

ကဲ အေမ့သား၊ မင္းမွာလဲ ေသာက္ေသာက္စားစား အေပ်ာ္အပါးေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ျပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဥပုသ္ေန႔ပါ သားရယ္၊ ဒီတရက္ကေလးမွာ ေက်ာင္းကိုသြားျပီး ဥပုုသ္ေစာင့္လိုက္စမ္းပါ။ ဥပုသ္ကထြက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ အေမက ေငြတေထာင္ ေပးပါမယ့္။

အဟုတ္လား အေမ။ ေငြတေထာင္ႀကီးေတာင္ ရမွာဆိုေတာ့ သား ဥပုသ္ေစာင့္မွာေပါ့။ အျခား သူေဌးသားမ်ား နည္းတူ သံုးစရာျဖဳန္းစရာ ရလိုေဇာျဖင့္ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ေက်ာင္းသို႔သြား၍ ဥပုသ္သီလ ခံယူ၏။ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ ဥပုသ္က်ိဳးသြားမည္စိုး၍ ေက်ာင္းမွာပင္ တေနကုန္ေအာင္ ႀကိတ္မွိတ္ေနရ၏။

ညခ်မ္းအခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ဓမၼကထိက ရဟန္းေတာ္မ်ားက ဥပုသ္သည္ ဒကာ ဒကာမမ်ားအား ညလံုးေပါက္ အလွည့္က် တရားေဟာၾကားၾက၏။ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ကား သူတကာေတြလို ရိုရိုေသေသ တရားနာမည့္အစား စိတ္တိုင္းက် အိပ္၍ရႏိုင္မည့္ေနရာကုိသာ ရွာ၏။ လူသူေလးပါး အေႏွာင့္အယွက္ကင္းကင္းႏွင့္ အိပ္၍ ရႏိုင္မည့္ေနရာကို ရွာေဖြလာခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဓမၼကထိကပုဂၢိဳလ္၏ တရားပလႅင္ေအာက္မွာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ တပါးျပီးတပါး တရားမိုးႀကီး ရြာသြန္းျဖိဳးေနသည့္အသံကို မၾကားတ၀က္ ၾကားတ၀က္ျဖင့္ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ တေခါေခါ အိပ္ေနေလေတာ့၏။

ဤသို႔ျဖင့္ နံနက္လင္း၍ အျခားေသာ ဥပုသ္သည္မ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းမွျပန္လာခဲ့ရာ မိခင္က ယာဂုပူပူေႏြးေႏြးျဖင့္ အသင့္ ႀကိဳေန၏။

ကဲ-အေမ့သား ဥပုသ္သည္ႀကီး ဆာလာေရာ့မယ္၊ ေဟာဒီမွာ ယာဂုေလး ပူပူေႏြးေႏြး ေသာက္လိုက္။

အေမကလဲဗ်ာ၊ ယာဂုကို အသာထားလိုက္စမ္းပါ။ ေငြတေထာင္သာ အရင္ေပးစမ္းပါ။

ရမွာေပါ့ သားရယ္၊ အေမက ေပးမယ္ဆိုထားျပီပဲ။

ေပးမယ္ဆို ခုေပးဗ်ာ၊ ေငြတေထာင္တိတိ က်ဳပ္လက္ထဲေရာက္လာမွ ခင္ဗ်ားယာဂုကို က်ဳပ္ေသာက္ႏိုင္မယ္။

ေၾသာ္-အေမ့သားရယ္

သားျဖစ္သူ ဥပုသ္ေစာင့္ျဖစ္သျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ေနရေသာ မိခင္ႀကီးမွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ အသျပာတေထာင္ထုပ္ကို သား၏လက္သို႔ ထည့္ေပးလိုက္ရ၏။

မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ရလာသည့္ေငြတေထာင္ကို ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သံုးျဖဳန္းပစ္လိုက္၏။ ဤကဲ့သို႔ သံုးျဖဳန္းမည္စိုးသျဖင့္ မိခင္သူေဌးမႀကီးကလည္း တဦးတည္းေသာသားကို ပံုမအပ္ႏိုင္ေသးဘဲ ထိန္းခ်ဳပ္ထားေနရျခင္း ျဖစ္၏။

မိတၱ၀ိႏၵကသည္ သံုးစရာျဖဳန္းစရာ လိုအပ္လာတိုင္း မိခင္ထံ လက္ျဖန္႔ခံေနရသည္ကို စိတ္ပ်က္လာ၏။ ငါသည္ကား သူေဌးသားတေယာက္ပါကလား -ဟူေသာ မာနျဖင့္ ကိုယ့္ဘာသာ ထြက္၍ စီးပြားရွာဖို႔ အဆက္အသြယ္မ်ား ရွာေဖြ၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ သမုဒၵရာကိုျဖတ္၍ ကုန္ကူးေနက် သေဘၤာတစီးကလည္း ထြက္ေတာ့မည့္ ဆဲဆဲ ျဖစ္ေန၏။ ဤတြင္ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ထိုသေဘၤာႏွင့္ အပါလိုက္ရန္ ျပင္ဆင္ေလေတာ့ရာ မိခင္ျဖစ္သူက တားျမစ္၏။

အေမ့သားရယ္၊ အေမတို႔မွာ ကုေဋေလးဆယ္ေတာင္မွ ခ်မ္းသာေနပဲကြယ္၊ ေရျခားေျမျခားသြားျပီး စီးပြားရွိေနဖို႔ မလိုပါဘူး။

အဲဒီ ကုေဋေလးဆယ္က အေမ့ ဥစၥာေတြဗ်၊ က်ဳပ္အတြက္က တျပားတခ်ပ္မွ ပါတာ မဟုတ္ဘူး။

တေန႔က်ေတာ့ အေမ့သားေလးလက္ထဲ အကုန္ေရာက္မွာပါကြယ္။

အဲဒီတေန႔ထိေအာင္ က်ဳပ္က ေစာင့္မေနႏိုင္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္က သြားမယ္ဆို သြားကိုသြားမွာပဲ။

မိခင္ႀကီး တားေနသည့္ၾကားကပင္ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ အထုပ္ကိုဆြဲ၍ ထြက္ေလေတာ့ရာ မိခင္ႀကီးက ကပ်ာကယာ ေရွ႔ကေရာက္ေအာင္ ေျပးသြား၍ တားဆီးရ၏။ ဤတြင္ မိတၱ၀ိႏၵက-က

ခင္ဗ်ားႀကီး ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တယ္ေနာ္။ ကိုင္းဗ်ား ကိုင္းဗ်ား၊ ကဲ မွတ္ကေရာ၊

မိခင္ႀကီးကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ေက်ာက္၍ လွဲပစ္ကာ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ေက်ာ္လႊား၍ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

မိတၱ၀ိႏၵကႏွင့္တကြ ခရီးသည္မ်ား သေဘၤာျဖင့္ လိုက္ပါလာခဲ့၍ ခုနစ္ရက္အရတြင္ သေဘၤာသည္ သမုဒၵရာအလယ္မွာ ေက်ာက္ခ်ထားဘိသကဲ့သို႔ မေရြ႔မရွားဘဲ ရပ္တည္ေနေတာ့၏။ မာလိန္မွဴးႏွင့္တကြ သေဘၤာသားတို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားၾကပါေသာ္လည္း သေဘၤာက လံုး၀ လႈပ္ရွားမလာေပ။

ဤတြင္ မာလိန္မွဴးက-ဒီသေဘၤာေပၚမွာ သူယုတ္မာတေယာက္ ပါလာလို႔သာ ျဖစ္မယ္။ ဘယ္သူ သူယုတ္မာလဲဆိုတာ သိရေအာင္ စာေရးတံမဲ ခ်ၾကည့္မွ သိႏိုင္မယ္-ဟု စဥ္းစားမိကာ သေဘၤာေပၚ ပါလာသည့္ ခရီးသည္အားလံုးအတြက္ သူယုတ္မာစာေရးတံမဲကို သံုးႀကိမ္သံုးခါ ခ်ၾကည့္ရာ သံုးႀကိမ္လံုးပင္ မိတၱ၀ိႏၵက အတြက္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။

ဤတြင္ သေဘၤာသားမ်ားက မိတၱ၀ိႏၵကကို တြယ္စရာဖက္စရာ ၀ါးေဖာင္ငယ္တခုေပးကာ ေရထဲသို႔ ခ်ပစ္လိုက္ၾက၏။ ထိုသို႔ခ်ပစ္လိုက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ သေဘၤာသည္ တရွိန္ထိုး ထြက္သြားေတာ့၏။ တြယ္ဖက္၍ သမုဒၵရာေရထဲမွာ ေမ်ာပါေနသည့္ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ တရက္တာဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့ရေသာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကၽြန္းငယ္တခုသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာ၏။ ကၽြန္းငယ္ေပၚတြင္ နတ္သမီးအသြင္အျပင္ျဖင့္ ရွိေနၾကေသာ ေ၀မာနိကျပိတၱာမ ေလးေယာက္ႏွင့္ စံေပ်ာ္ရ၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုမွ်ျဖင့္ အားမရေသးသျဖင့္ ထုိကၽြန္းေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ရာ အျခားကၽြန္းငယ္တခုတြင္ ေ၀မာနိကျပိတၱာမ ရွစ္ေယာက္ႏွင့္ စံေပ်ာ္ရျပန္၏။ ထိုမွတဖန္ ေ၀မာနိကျပိတၱာမ တဆယ့္ေျခာက္ေယာက္၊ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေသာ ကၽြန္းမ်ားသို႔လည္း ေရာက္ရျပန္၏။

မိတၱ၀ိႏၵကသည္ကား မိခင္ႀကီးအေပၚ ရိုင္းစိုင္းစြာ ျပစ္မွာမိခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံၾကမၼာက ငင္ေနျပီျဖစ္၍ ထုိကၽြန္းမွာပင္ မေပ်ာ္ေမြ႔ႏိုင္ဘဲ ဆက္လက္၍ ထြက္လာခဲ့ရာ ကၽြန္းငယ္တခုသို႔ ေရာက္လာျပန္၏။ ထုိကၽြန္းေပၚက ေယာက်္ားတေယာက္သည္ မိတၱ၀ိႏၵကကဲ့သို႔ေသာ မေကာင္းမႈကို က်ဴးလြန္ခဲ့မိသျဖင့္ ဦးေခါင္းေပၚတြင္ သင္တံုးဓားစက္ကို ရြက္ထားရ၏။ တ၀ီ၀ီ လည္ပတ္၍ ခုတ္ျဖတ္ေနေသာ သင္တံုးဓားစက္၏ ဒဏ္ကို မရႈမလွ ခံစားေနရ၏။

သို႔ရာတြင္ မိတၱ၀ိႏၵက၏ မ်က္စိထဲတြင္ကား သင္တံုးဓားစက္ကို ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ပြင့္လန္းေနေသာ ပဒုမၼာၾကာပြင့္ၾကီးကဲ့သို႔ ထင္ျမင္ေန၏။ သို႔ျဖစ္၍ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ထိုၾကာပြင့္ႀကီးကို ပန္ဆင္လိုသျဖင့္ မရအရ ဇြတ္ေတာင္းေလရာ ၀ဋ္ခံေနရသူက မိမိကၽြတ္ခ်ိန္တန္၍ပင္ ျဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္ကာ သင္တံုးဓားစက္ကို မိတၱ၀ိႏၵက၏ ေခါင္းေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္၏။ ဤတြင္မွ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ မိမိက်ဴးလြန္မိခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံ၏ အျပစ္ဒဏ္ကို ထိုက္တန္စြာ ခံယူရေလေတာ့သည္။

( အာဟုေနယ်ဂၢိ )

ဒီဃနိကာယ္၊ ပါထိက၀ဂ္၊ သိဂႌတိသုတ္ ကို ဖြင့္ဆိုရာတြင္ အ႒ကထာဆရာႀကီး ထုတ္ေဆာင္ျပသခဲ့ေသာ ဥပမာပံု၀တၳဳ ျဖစ္ပါသည္။

သဂႌတိသုတ္ ပါဠိေတာ္တြင္ တမ်ိဳးတည္းေသာတရား၊ ႏွစ္မ်ဳိးေသာ တရားစု၊ သံုးမ်ိဳးေသာ တရားစု စသည္ျဖင့္ အသီးသီးေဟာၾကားထားေလရာ သံုးပါးေသာတရားစုတြင္ အာဟုေနယ်ဂၢိ၊ ဂဟပတဂၢိ၊ ဒကၡိေနယ်ဂၢိ ဟူ၍ မီးသံုးပါးတို႔ ပါ၀င္ေပသည္။

ထိုတြင္ အာဟုေနယ်ဂၢိ၌ ပါ၀င္ေသာ အာဟုေနယ်ပုဒ္၌ အရိုအေသ အေလးအျမတ္ျပဳျခင္း အနက္ရ၏။ မိခင္ဖခင္ ေက်းဇူးရွင္ႏွစ္ပါးတို႔မွာ သားသမီးတို႔၏ အရိုအေသအေလးအျမတ္ကို ျပဳျခင္းကို ခံယူထိုက္ေသာေၾကာင့္ အာဟုေနယ်-ဟု အမည္ရၾက၏။ အာဟုေနယ်မည္ေသာ လူႀကီးမိဘတို႔အေပၚ ရိုေသေလးျမတ္မႈမျပဳဘဲ ရိုင္းစိုင္းစြာ က်ဴးလြန္ျပစ္မွားမိေသာ သားဆိုးသမီးဆိုးတို႔မွာ အာဟုေနယ်ဂၢိ မည္ေသာ မီးက သြားေလရာ လာေလရာ အစဥ္လိုက္ပါ၍ ေလာင္ျမိဳက္ျခင္းကို ခံၾကရေပသည္။

တကယ္ေတာ့ျဖင့္ လူႀကီးမိဘတို႔က သားသမီးတို႔ကို ေလာင္ျမိဳက္ေစသည္ မဟုတ္ပါ။ ေလာင္ျမိဳက္ျခင္းကို အေထာက္အကူျပဳေသာ အေၾကာင္းတခုျဖစ္ေန၍ သာလွ်င္ အာဟုေနယ်ဂၢိ-ဟု ေခၚဆိုရေၾကာင္း အ႒ကထာဆရာႀကီးက ရွင္းျပျပီးလွ်င္ အထက္ပါ ဥပမာပံု၀တၳဳကို ထုတ္ေဆာင္၍ ျပေပသည္။

Posted by "Buddha In My Life"