အရွင္တိႆသည္ မိမိႏွင့္အတူ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ား ေတာသို႔၀င္၍ တရားအားထုတ္သြားၾကေလသည္။ မိမိကမူ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာပင္ ေနခ်န္ရစ္ခဲ့၏။ ေတာ၀င္ရဟန္းမ်ားသည္ ဘုရားရွင္သင္ေပးလိုက္ေသာ တရားမ်ားကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ရာ အားလံုး ရဟႏၲာျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္ထံလာေရာက္၍ ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ရွင္ေတာ္ဘုရားက ၀မ္းေျမာက္စြာ ဆီးႀကိဳ၍ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူ၏။
ဤတြင္မွ အရွင္တိႆသည္ ေနာင္တရလာ၏။ ဘုရားရွင္သည္ ငါ့အား မဂ္ဖိုလ္မရသျဖင့္ စကားမဆို၊ ငါသည္ မဂ္ဖိုလ္ မရမခ်င္း မေနမနား ႀကိဳးစားက်င့္ေတာ့မည္။ သို႔မွ ဘုရားရွင္၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံရမည္ဟု စိတ္ကူးကာ တညလံုး တရားကို ႀကိဳးစားအားထုတ္သည္။ ထိုင္လိုက္၊ စၾကႍသြားလိုက္ျဖင့္ အပူတျပင္း ကမၼ႒ာန္း တရား ပြားမ်ား၏။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ငိုက္မ်ဥ္းလာေသာအခါ စၾကႍဦး ေက်ာက္ဖ်ာအနီးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္၏။ ထိုစဥ္ အရွင္တိႆသည္ ေက်ာက္ဖ်ာစြန္းႏွင့္တိုက္မိျပီး လဲက်သျဖင့္ ေပါင္ရိုးက်ိဳးသြားေလသည္။ အရွင္တိႆ၏ ေအာ္သံၾကား၍ ရဟန္းမ်ား လာေရာက္ျပဳစုၾကစဥ္ အရုဏ္တက္လာ၏။ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ရြာတရြာမွ ဆြမ္းစားပင့္ထားေသာ္လည္း အရွင္တိႆကို ျပဳစုေနရသျဖင့္ မသြားႏိုင္ၾကေတာ့ေခ်။ ထိုအေၾကာင္းကို ရွင္ေတာ္ဘုရား သိေတာ္မူ၍ ေအာက္ပါဂါထာကို ေဟာေတာ္မူေလသည္။
( ပါဠိဂါထာ )
ဥ႒ာနကာလမွိ အႏု႒ဟာေနာ ၊
ယု၀ါ ဗလီ အာလသိယံ ဥေပေတာ ။
သံသႏၷသကၤပၸမေနာ ကုသီေတာ ၊
ပညာယ မဂၢံ အလေသာ န ၀ိႏၵတိ ။
( ျမန္မာျပန္ )
ပ်ိဳျမစ္ႏုထြား ခြန္အားျပည့္စံုပါေသာ္လည္း လံ႔ုလျပဳသင့္ေသာအခ်ိန္၌ လံ႔ုလျပဳမႈမရွိဘဲ ပ်င္းရိထိုင္းမႈိင္းလ်က္ စိတ္အၾကံ၀ိတက္ မ်ားေနတတ္သူသည္ ပညာျဖင့္သာ ရယူႏိုင္ေသာ အရိယာမဂ္ကို မရႏိုင္။
( ေဆာင္ပုဒ္ )
ပ်ိဳျမစ္ႏုထြား၊ ခြန္အားအျပည့္၊ ရွိေလဘိလည္း၊ မရွိလုံ႔လ၊ ထၾကြမႈကင္း၊ ထိုင္းမႈိင္းပ်င္း၍၊ စိတ္တြင္း၀ိတက္၊ ျဖာထြက္ပြားထူ၊ ထိုပ်င္းသူမွာ၊ ပညာျဖင့္သာ၊ ရႏိုင္ရာသည့္၊ အရိယာမဂ္၊ ရရန္ ခက္၏။
( မဂၢ၀ဂ္-ပဓာန ကမၼိက တိႆေတၳရ၀တၳဳ )
Posted by "Buddha In My Life"
No comments:
Post a Comment