Monday, June 27, 2011

ေဇာတိက လက္စြပ္ကို မခၽြတ္ႏိုင္ေသာ အဇာတသတ္မင္း

တခုေသာဘ၀တြင္ ေဇာတိကအေလာင္းသည္ ႀကံခင္းပိုင္ရွင္ ျဖစ္ခဲ့၏။ တေန႔သ၌ ႀကံတေခ်ာင္းကို ယူလာရာ လမ္းတြင္ ဆံုမိေသာ ရွင္ပေစၥကဗုဒၶါတပါးကို လွဴလိုက္၏။ ထိုေကာင္းမႈေၾကာင့္ နတ္ျပည္၌ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံစားျပီးေနာက္ ၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာအခါ သူေဌးႀကီးျဖစ္ျပီး ရတနာခုနစ္ပါးျဖင့္ျပီးေသာ ရတနာခုနစ္ပါး အျပည့္ခင္းထားေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ေဆာက္လွဴ၏။ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာသူတိုင္းကို အလိုရွိသမွ် ယူသြားေစ၏။ ထိုအတြင္း ပုဏၰားတေယာက္သည္ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းက ပတၱျမားကို ခိုးယူျပီး ၀ွက္ထားသည္ကို ျမင္ေသာအခါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ၏။ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေနာင္ဘ၀ အဆက္ဆက္ ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ ပစၥည္းမွန္လွ်င္ ခ်ည္မွ်င္တမွ်င္မွ် မယူႏိုင္ပါေစသတည္း-ဟု ဆုေတာင္းသည္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏။

ရွင္ေတာ္ေဂါတမ လက္ထက္တြင္ အလြန္ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးႀကီးျဖစ္လာျပန္၏။ ျမတ္ဗုဒၶ သီတင္းသံုးရန္အတြက္ ေက်ာင္းေဆာက္ရန္ ေျမရွာ၍ ျပဳျပင္ရာ သိၾကားမင္းသည္ လက္သမားအသြင္ ဖန္ဆင္း၍ သူေဌးထံ ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။ ဤတြင္ ေျမျပဳျပင္ေရး၊ အစစ လိုေလေသးမရွိ စီမံေရး၊ ေက်ာင္းေဆာက္ေရးတို႔ကို စီစဥ္၍ ျပီးေစ၏။ ျပီးလွ်င္ ရတနာခုနစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဘံုခုနစ္ဆင့္ ျပသာဒ္ႏွင့္တကြ ရတနာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ စီျခယ္ထားေသာ အမိုးအကာ၊ နံရံ တံခါး ေလွကား စသည္တို႔ကို လိုေလေသးမရွိ ထူးျခားအံ႔ၾသဘြယ္ ျဖစ္ေပၚေစ၏။ တေန႔သ၌ ေဇာတိက၏ေက်ာင္းကို ၾကည့္ရန္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီး ေရာက္လာ၏။ သားေတာ္ အဇာတသတ္မင္းသားငယ္ကိုလည္း လက္ဆြဲလ်က္ ေခၚလာခဲ့၏။ သားေတာ္သည္ ခ်က္ခ်င္းအၾကံေပၚလာ၏။ ငါ၏ခမည္းေတာ္သည္ ညံ႔လွေခ်တကား၊ သူေဌးဆိုသူက ရတနာျပာသာဒ္ႏွင့္ ေနႏိုင္ပါလ်က္ တို႔ကေတာ့ သစ္သားနန္းေတာ္ျဖင့္သာ ေနႏိုင္၏။ ငါသာ မင္းျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဤအေဆာက္အအံုကို သိမ္းယူမည္-ဟု စိတ္ကူးမိသည္။

အဇာတသတ္မင္းသားသည္ ဖခင္မင္းႀကီးကို သတ္ျပီးေသာအခါ စစ္သည္ဗိုလ္ပါ စုေဆာင္း၍ ေဇာတိက ေနအိမ္ကို တိုက္ခိုက္ရန္ ေရာက္လာ၏။ ဤတြင္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ နတ္ဘီလူးမ်ား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနသျဖင့္ တံတိုင္းအနီးသို႔ပင္ ကပ္ရန္ မတတ္ႏိုင္ေပ။ စိတ္ပ်က္ေနေသာ အဇာတသတ္သည္ စစ္ရႈံး၍အျပန္တြင္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔၀င္ရာ ေဇာတိကသူေဌးကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အမ်က္ေဒါသ ျဖစ္သြားသည္။ သင္သည္ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္၍ ဘုရားအနားကပ္ေန၏။ သင့္စစ္သည္မ်ားကို ငါ့စစ္သည္မ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရန္ စီမံထားခဲ့သည္မဟုတ္ေလာ-ဟု စြပ္စြဲ၏။ ေဇာတိကသည္ သူမရွိမီ သူ႔အိမ္ကို တိုက္ခိုက္ရန္ အဇာတသတ္မင္း သြားသည္ကို ရိပ္မိလိုက္၏။ သူေဌးက အဇာတသတ္မင္းကို-

အရွင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး သေဘာမတူလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးပိုင္ေသာပစၥည္း ခ်ည္မွ်င္တမွ်င္မွ်ပင္ ယူရန္ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ၀တ္ထားေသာ လက္၀တ္ရတနာ စသည္တို႔ကို အရွင္လိုခ်င္လွ်င္ ျဖဳတ္ယူၾကည့္ပါ-ဟုေျပာ၏။ အဇာတသတ္မင္းသည္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ လက္စြပ္ ေက်ာက္ စသည္တို႔ကို အားရွိသမွ် အတင္းႀကိဳးစားျဖဳတ္ယူရာ ေခၽြးဒီးဒီးပင္ က်လာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဇာတိကလက္ေပၚရွိ ပစၥည္းမ်ားကား ေရြ႔လ်ား၍ပင္ မလာေပ။ ထို႔ေနာက္ အဇာတသတ္မင္းကိုၾကည့္၍ လက္စြပ္အားလံုး ယူလိုလွ်င္ လက္၀ါးျဖန္႔ေတာ္မူပါ-ဟု ေျပာျပီး သူ၏ လက္ကိုလႈပ္ခါခ်လိုက္ရာ လက္စြပ္မ်ား အလြယ္ကူ ေလွ်ာက်ကုန္သည္။ ထိုအခါ ေဇာတိကသူေဌးသည္ ေလာကႀကီး၌ ေနထိုင္ရန္ျငီးေငြ႔သျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခြင့္ပန္ျပီး ရဟန္းျပဳသည္။ ထို႔ေနာက္ တရားအားထုတ္ရာ မၾကာမီ ရဟႏၲာအျဖစ္ ေရာက္ေတာ္မူေလသည္။ ရဟႏၲာျဖစ္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ သူေဌး၏ ႀကီးက်ယ္ဆန္းၾကယ္ေသာ ဗိမာန္ႀကီးႏွင့္ ေျခြရံသင္းပင္း ဆင္ျမင္း ကၽြဲႏြား ရထား ဥယ်ာဥ္ စည္းစိမ္တို႔သည္ အားလံုးေပ်ာက္ကြယ္ၾကေလသည္။ သီတင္းသံုးေဖာ္ ရဟန္းမ်ားက သင္၏ စည္းစိမ္ ဥစၥာ ရတနာအလံုးစံုကို သတိရပါေသးသလား-ဟု ေမးေသာအခါ ဘုရားရွင္က ငါ၏ သားေတာ္ ေဇာတိကသည္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ျပီးျဖစ္၍ တဏွာ ေလာဘ သံေယာဇဥ္ အားလံုး ကင္းရွင္းေလျပီ-ဟု ေျပာကာ ေအာက္ပါဂါထာကို ေဟာေတာ္မူေလ၏။

( ပါဠိဂါထာ )
ေယာဓ တဏွံ ပဟႏ႖ာန ၊ အနာဂါေရာ ပရိဗၺေဇ ။
တဏွာဘ၀ ပရိကၡီဏံ ၊ တမဟံ ျဗဴမိ ျဗာဟၼဏံ ။ ( ၄၁၇ )

( ျမန္မာျပန္ )
ဤေလာက၌ အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ လူ႔ေဘာင္ကို စြန္ခါြ၍ရဟန္း ျပဳလာ၏။
တဏွာကုန္ခန္းေလျပီးျဖစ္ေသာ ထိုသူကို ျဗာဟၼဏ (သူေတာ္စင္) ဟူ၍ ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူ၏။

( လကၤာ )
လူမ်ားျဖစ္ပြား၊ ေႏွာင္ဖြဲ႔မ်ားကို၊ ပယ္ရွားစြန္႔ခြါ၊
နတ္မွာျဖစ္ပြား၊ စည္းစိမ္မ်ားကို၊ ေက်ာ္လႊား၍သာ၊ လြန္ေျမာက္လာလ်က္၊
ေလးျဖာေယာဂ၊ ကင္းလြတ္ကမူ၊ ထိုသူကိုသာ၊ ငါက ျဗာဟၼဏ၊ ေခၚျမြက္ဟ၏။

( ျဗာဟၼဏ၀ဂ္ ေဇာတိကေတၳရ၀တၳဳ )

Posted by "Buddha In My Life"

No comments:

Post a Comment