ႏွလုံးသားမွာ ကမၺည္းထုိးပါ…

မၾကာေသးပါဘူး။ ဒကာတစ္ေယာက္က သူ႔ေမြးေန႔အျဖစ္ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းလာၿပီးခ်က္ျပဳတ္ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ဆြမ္းစားၿပီးေတာ့ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေဆာက္လုပ္မယ့္ ေက်ာင္းအတြက္ ကြယ္လြန္သြားၿပီးျဖစ္တဲ့ မိဘေတြကုိ ရည္စူးၿပီး ေက်ာင္းအလွဴေတာ္ေငြ တစ္သိန္းကုိလည္း လွဴဒါန္းကာ တရားနာေရစက္ခ်ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ေက်ာင္းအလွဴရွင္မ်ား စာရင္းစာအုပ္မွာ ေရးမွတ္ဖုိ႔ ``ဒကာ… ဘယ္လုိေရးေပးရမလဲ``လုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ``မလုိေတာ့ပါဘူးဘုရား… တပည့္ေတာ္ကလွဴၿပီး ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀လုိက္ရရင္ ၿပီးတာပါပဲဘုရား… နာမည္က အဓိကမက်ပါဘူး… အရွင္ဘုရား သိရင္ၿပီးတာပါပဲဘုရာ.. တပည့္ေတာ္က လွဴကတည္းက ျပတ္ၿပီးသားပါဘုရား…`` လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလည္း မွတ္တမ္းအျဖစ္ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးမွတ္ထားရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔နာမည္နဲ႔ပဲ ေရးမွတ္လုိက္ရပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီဒကာရဲ႕ လွဴဒါန္းတတ္ပုံေလး၊ စိတ္ထားတတ္ပုံေလးကုိ ခ်ီးက်ဴးလုိက္မိပါတယ္။ သူမ်ားေတြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ကမၺည္းစာတမ္းေတြထုိးၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လွဴဒါန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွလည္းမသိ၊ ၾကြား၀ါမႈလည္းမရွိဘဲ ခုလုိတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆး သူ႔အလွဴကုိ သူ႔စိတ္တုိင္းက် လွဴသြားလုိက္ပုံေလးဟာ က်န္တဲ့သူေတြအတြက္လည္း အတုယူစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူ႔အလွဴကုိ သူ႔ႏွလုံးသားမွာပဲ ကမၺည္းစားတမ္း ထုိးသြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘုန္းဘုန္းေျပာခ်င္တာက ကမၺည္းစာတမ္း ေရးထုိးမႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါ။ မႏွစ္ကျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကထိန္တစ္ခုမွာ ဒကာတစ္ေယာက္က အလွဴရွင္စာရင္းမွာ သူကအရင္လွဴပါရက္နဲ႔ သူ႔နာမည္က ေနာက္မွလွဴတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေအာက္ကုိေရာက္ေနလုိ႔ နာမည္စာရင္းေရးတဲ့သူေတြနဲ႔ ျပႆနာ ျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း သူ႔နာမည္စာလုံးက ေသးေနလုိ႔ လာေျပာသူေတြကလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေနာက္မွလာလွဴေပမယ့္ သူတုိ႔လက္ရွိ ရရွိထားတဲ့ ရာထူးဌာနႏၲရေတြအရ အေပၚဆုံးက ေရးေပးဖုိ႔ ေျပာလာတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း မ်ားမ်ားလွဴရင္ ထိပ္ဆုံးမွာ၊ စာလုံးႀကီးႀကီးနဲ႔ ေရးေပးမွာလားဆုိၿပီး ေမးလာတာေတြလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ၿပိဳင္ဘက္သူေတြကုိၾကည့္ၿပီး သူကဒီေလာက္လွဴရင္ တပည့္ေတာ္က ဒီေလာက္လွဴပါတယ္ဆုိၿပီး လုပ္တာေတြက ရွိပါေသးတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ… ပရိတ္သတ္ေရ…။

တကယ္ေတာ့ ကမၺည္းစာတမ္း ထုိးေပးတယ္ဆုိတာ ဒီကမၺည္းကုိ ၾကည့္ၿပီးက်န္တဲ့ သူေတြလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚႏုိင္ဖုိ႔၊ လွဴတဲ့သူအေနနဲ႔လည္း သူလွဴထားတဲ့ အလွဴေတာ္ကုိၾကည့္ၿပီး မုဒိတာပြားကာ ကုသုိလ္တရားတုိးေစဖုိ႔၊ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အလွဴရွင္မ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ္လွဴထားတဲ့ အလွဴမ်ားကုိ ျပန္လည္အမွတ္ရကာ အပရေစတနာ ေကာင္းေစဖုိ႔ စတာေတြေၾကာင့္ပါ။ ခုေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ဘဲ လွဴတဲ့သူေတြဟာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ျဖစ္ေစဖုိ႔၊ နာမည္ႀကီးေစဖုိ႔၊ ၾကြား၀ါဖုိ႔၊ သူ႔ေလာက္မလွဴႏုိင္တဲ့ သူေတြကုိ ႏွိမ့္ခ်ဖုိ႔ လွဴေနသလုိ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီလုိ အလွဴရွင္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္လည္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြဟာ လွဴတဲ့ပမာဏကုိလုိက္ၿပီး အလွဴရွင္ကမၺည္းေတြကုိ ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ထုိးေပးရတဲ့အထိ ျဖစ္လာရပါတယ္။ မထုိးေပးျပန္ရင္လည္း အလွဴရွင္ေတြက ဘာလုိလုိ ညာလုိလုိ ေတြးလာၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အက်င့္ပါေနလုိ႔ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ုဟာ အလွဴဒါနလုပ္တဲ့အခါမွာ ထင္ေပၚလုိမႈ၊ မ်က္ႏွာရလုိမႈ၊ ဂုဏ္ရွိလုိမႈ၊ ၾကြား၀ါလုိမႈေတြကုိ ဦးစားေပးေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအေပၚမွာလည္း သာယာေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အလွဴရွင္မွန္းသိေအာင္ မ႑ပ္တုိင္ တက္ျပခ်င္သူကလည္း အမ်ားႀကီးရွိလာျပန္ပါတယ္။ ကုိယ္လွဴထားတဲ့အလွဴကုိ တစ္ဘက္သူသိေအာင္ ေျပာျပၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚေစလုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တယ္၊ ဘယ္လုိလွဴႏုိင္တယ္ စတာေတြကုိ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားၿပီး အရသာခံ ေျပာေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ အဲလုိမျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ကုိယ္လွဴတာ ကုိယ့္ႏွလုံးသားထဲမွာ ထားၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ား ကုသုိလ္တရားတုိးေအာင္ ပုိၿပီးလုပ္သင့္ပါတယ္။ ၾကြား၀ါလုိတဲ့ သေဘာမရွိဘဲ ကုိယ့္အလွဴကုိ တစ္ျခားသူမ်ားလည္း ရပါေစဆုိတဲ့ ေစတနာအမွန္နဲ႔ အမွ်အတမ္းေပးေ၀မႈမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္လုပ္သင့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာသားေလးတစ္ခုကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ အဲဒီစာေလးက ``ဘယ္ဘက္လက္က လွဴတာကုိ ညာဘက္လက္က မသိပါေစနဲ႔၊ ညာဘက္လက္က လွဴတာကုိ ဘယ္ဘက္လက္က မသိပါေစ``နဲ႔တဲ့။ ဗုဒၶစာေပမွာလည္း ဒီလုိအဆုံးအမေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သပၸဳရိသသုတ္မွာ အတၱာနဥၥ ပရၪၥ အႏုပဟစၥ ဒါနံ ေဒတိလုိ႔ ေဟာထားခ်က္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီေဟာထားခ်က္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က လွဴဒါန္းတဲ့အခါမွာ ``ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း မခ်ီးေျမာက္၊ သူတစ္ပါးကုိလည္း မႏွိမ့္ခ်ဘဲ ေပးလွဴျခင္း`` ကုိ ဆုိပါတယ္။ ဆုိလုိတာက အလွဴဒါနလုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီအလွဴကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္ေပၚလုိ၊ ၾကြား၀ါလုိ၊ ဂုဏ္ယူခ်ီးေျမွာက္လုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မရွိရမယ့္အျပင္ သူတစ္ပါးေတြကုိလည္း ``မင္းတုိ႔က ငါ့ေလာက္ေတာင္ မလွဴႏုိင္ပါလား၊ ဒါေလးေတာင္ မလွဴႏုိင္ဘူးလား၊ မင္းတုိ႔လွဴတာ သိပ္နည္းတာပဲ`` စတဲ့ ႏွိမ့္ခ်လုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မရွိရပါဘူး။ ဒီသေဘာေတြမပါဘဲ ႐ုိးစင္းစြာ လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴဒါနမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ကုိယ္လွဴတာ ကုိယ္သိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ႏွလုံးသားမွာပဲ ကမၺည္းထုိးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အလွဴဒါနကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ မၾကြား၀ါမိၾကဖုိ႔ပါ။

အမွန္ေတာ့ အလွဴလုပ္တဲ့အခါမွာ ဒါနလုပ္ရျခင္းရဲ႕ သေဘာကုိ ေသခ်ာစြာ သေဘာေပါက္ၿပီး လုပ္သင့္ပါတယ္။ ဒါနဆုိတာ ေပးကမ္းစြန္ၾကဲျခင္းကုိ ဆုိတာပါ။ ေပးကမ္းတာဟာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့၊ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့၊ ကုိျမတ္ႏုိးတဲ့၊ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ အရာေတြကုိ စြန္႔လႊတ္တဲ့ သေဘာပါ။ စာလုိေျပာမယ္ဆုိရင္ လုိခ်င္တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘကုိ အႏုိင္ယူႏုိင္ေအာင္၊ ေလာဘတစ္ျဖည္းျဖည္း နည္းပါးေအာင္ လုပ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေလာဘဘယ္ေလာက္နည္းသြားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေလ်ာ့လာတယ္ ဆုိတာက အဓိကက်ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တယ္၊ ဘယ္လုိလွဴႏုိင္တယ္ ဆုိတာက အဓိက မက်ပါဘူး။ ေလာဘနည္းေအာင္ အလွဴဒါနလုပ္တယ္ဆုိပါမွ အလွဴဒါနကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘာျဖစ္ခ်င္လုိ႔၊ ဘာျဖစ္ရပါလုိ၏ စတဲ့ လုိခ်င္မႈေတြ ပုိမ်ားလာတယ္၊ ငါက ဘယ္လုိလွဴႏုိင္တာဆုိတဲ့ မာနေတြ ပုိမ်ားလာတယ္ဆုိရင္ ဒါနလုပ္တာထက္ မလုပ္တာက ပုိေကာင္းသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္း ဒါနလုပ္တာဟာ နာမည္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ကမၺည္းစာတမ္းထုိးဖုိ႔၊ ၾကြား၀ါဖုိ႔၊ လူအထင္ႀကီးဖုိ႔၊ ထင္ေပၚေၾကာ္ၾကားဖုိ႔၊ သူတစ္ပါးကုိ ႏွိမ့္ခ်ဖုိ႔လုပ္တာမဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ၊ ၀န္တုိမႈေတြ နည္းေစၿပီး နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳရာတြင္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစဖုိ႔ စတာေတြ အတြက္လုပ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလွဴဒါနလုပ္သူမ်ား အေနျဖင့္ ကုိယ္လုပ္တာ ကုိယ္သာလွ်င္ အသိဆုံးျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လုိပုံစံမ်ိဳး ကမၺည္းစာတမ္းထုိးေစတာထက္ ကုိယ့္ႏွလုံးသားထဲမွာသာ ကမၺည္းထုိးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း…

ဘုန္းဘုန္း ဦး၀ိစိတၱ
ဒါနလုပ္ရျခင္းရဲ႕ သေဘာကုိ ေသခ်ာစြာ သေဘာေပါက္ေစရန္ကူးယူတင္ျပအပ္ပါသည္
ရင္းႏွီးေလးစားစြာျဖင့္
ေရာင္နီ၀၇