ပါရမီျဖည့္ျခင္း အႏုပညာ

ပါရမီျဖည့္ျခင္း အႏုပညာဆိုတာ ႏွလံုးသားနဲ႔ အသိဥာဏ္ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈက စတင္ျဖစ္ ေပၚလာတာပါ။

အတၱျခံစည္းရိုးကို ခ်ိဳးဖ်က္ျပီး တစ္ေလာကလံုးကို ေနရာေပး ျမတ္ႏိုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မိမိရဲ႕ ႏွလံုးသားက ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔လာတဲ့အခါ ေလာက ေက်းဇူးကို သိျမင္ျပီး ေလာကနဲ႔ ၀န္းက်င္ကို ေကာင္းက်ိဳးျပဳ ျမွင့္တင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မိမိရဲ႕အသိဥာဏ္ပညာက ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လာတဲ့အခါ လူသားတစ္ဦးဟာ သူ႔ရဲ႕ပါရမီခရီးကို စတင္ေတာ့တာပါပဲ။

ပါရမီဆိုတာ ျမင့္ျမတ္သူေတြရဲ႕ပံုရိပ္၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ႏွလံုးသား၊ သူေတာ္စင္ ေတြရဲ႕စရဏျဖစ္ေပမဲ့ ျမင့္ျမတ္သူေတြနဲ႔ သာမန္ လူေတြရဲ႕ ၾကားမွာ ကာရံစည္းျခားထားတဲ့ နံရံတံတိုင္း ၾကီးတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါ။

လူတိုင္းသြားလာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔စြာ ေဖာက္လုပ္ ထားတဲ့ အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးတစ္ခုပါ။ ဒီလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္း ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ၊ ရားထူးေတြ၊ ဂုဏ္အရွိန္အ၀ါ ပကာသနေတြ ဘာတစ္ခုမွရွိဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သဒၶါ၊ ေမတၱာ၊ ပညာစတဲ့ သူေတာ္ ေကာင္းတရားေတြ အျပည့္အ၀ရွိဖို႔ေတာ့ လံုး၀လိုအပ္ပါတယ္။

သတၱ၀ါေတြဟာ ေန႔စဥ္”အာရုံ”လမ္းမၾကီးေပၚမွာ “ကံ”ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနရင္း “ဘ၀”ေျခရာသစ္ေတြကို ထင္က်န္ရစ္ေစ ေနၾကတာပါ။ အဲဒီအထဲမွာ အသိဥာဏ္နဲ႔ ႏွလံုးသား ေကာင္းမြန္သူေတြရဲ႕ေျခရာေတြက ျပည့္ျပည့္စံုစံု လွလွပပျဖစ္ေနတတ္ျပီး အသိဥာဏ္နည္း ႏွလံုးသား မည္းသူေတြရဲ႕ေျခရာေတြကေတာ့ တစ္ပိုင္းတစ္စ မလွမပျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ျပည့့္စံုလွပတဲ့ ေျခရာ သစ္ေတြဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ “ပါရမီရွင္”ေတြျဖစ္လာၾကျပီး တစ္ပိုင္းတစ္စ မလွပတဲ့ေျခရာသစ္ေတြ ကေတာ့ သံသရာ၀ဋ္ေၾကြးႏြံထဲမွာပဲ နစ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တတ္ၾကပါတယ္။

“ပါရမီ”လို႔ ေခၚဆိုသတ္မွတ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့အမႈကိစၥအေပါင္းက (၁၀)ခု ရွိပါတယ္။

(၁) စြန္႔ၾကဲေပးကမ္းျခင္း= ဒါနပါရမီ (Generosity giving)

(၂) ကိုယ္က်င့္တရား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း= သီလပါရမီ (Morality)

(၃) စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို စြန္႔ခြာ၍ ေတာထြက္ျခင္း= ေနကၡမၼပါရမီ (Renunciation)

(၄) အရာရာ၌ တတ္သိနားလည္မႈရွိျခင္း= ပညာပါရမီ (Wisdom)

(၅) ေကာင္းမႈကိစၥမွန္သမွ်ကို သက္စြန္႔ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ျခင္း= ၀ီရိယပါရမီ (Effort)

(၆) သည္းခံျခင္း= ခႏၱီပါရမီ (Patience)

(၇) မွန္ကန္ေျဖာင့္မွတ္စြာ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ျခင္း= သစၥာပါရမီ (Truthfulness)

(၈) ရည္မွန္းခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းရန္ စြဲျမဲစြာ မျဖစ္မေန အာရုံစိုက္၍ ဇြဲရွိရွိရပ္တည္ျခင္း=

အဓိ႒ာန္ပါရမီ (Determination)

(၉) သတၱ၀ါမ်ားအေပၚ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ေကာင္းက်ိဳးလိုလားျခင္း= ေမတၱာပါရမီ

(Loving-kindness)

(၁၀) ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းကင္း၍ အညီအမွ် ထားႏိုင္ျခင္း= ဥေပကၡာပါရမီ (Equanimity)

တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

သာသနာေတာ္မွ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ အဆံုးအမၾသ၀ါဒကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ လက္ခံရရွိျပီးသား သူတစ္ဦးအဖို႔ ဘ၀သံသရာေရွွ႕ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ (၁) ဒီဘ၀မွာ ကြ်တ္တမ္း၀င္ဖို႔၊ (၂) ဆုတစ္ခု ခုကို ရည္ရြယ္ပန္ဆင္ကာ ပါရမီျဖည့္ဖို႔၊ ဒီအေရးကိစၥႏွစ္ခုကလႊဲလို႔ တျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရွိပါဘူး။ ဗုဒၶ သာသနာ၀င္ေတြအဖို႔ ဘ၀ခ်မ္းသာဟူသမွ်ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္ဟာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ဖို႔ပါ။ အရိယာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အရိယသစၥာကို သိျမင္ႏိုင္ရမွာပါ။ အရိယသစၥာကို သိျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ပါရမီမရွိဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

ပါရမီဆိုတာ ျမင့္ျမတ္မႈသို႔သြားရာ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ ခရီး၊ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းမၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ပါရမီလမ္းမၾကီးကို စြန္႔ျပီး ျမင့္ျမတ္မႈပန္းတိုင္ဆီကို ေရာက္ႏိုင္ရိုးမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ ကရုဏာနဲ႔ ပညာရနံ႔ေတြ သင္းပ်ံ႕ေနဆဲ ယခုလိုကာလမ်ိဳးမွာ ျမင့္ျမတ္မႈကို ျမတ္ႏိုးၾကသူတိုင္းဟာ ပါရမီေကာင္းမႈ တစ္ခုခုကို ေန႔စဥ္“၀တ္” ထားျပီး ျပဳလုပ္အားထုပ္သင့္ၾကပါ တယ္။

တကယ္ေတာ့ “ပါရမီ”ဆိုတာ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားစရာ အလွပဆံုး “ေတာ္၀င္ပန္းတစ္ ပြင့္”ပါ။ ဒီပန္းကို ခြတ္ဆူးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အေျခခံအားျဖင့္ တစ္ပါးသူေတြရ႕ဲ ဒုကၡကုိေလ်ာ့ပါးေအာင္ ျပဳလုပ္လိုတဲ့ ကရုဏာ၊ အမ်ားအက်ိဳး ေလာကအက်ိဳးကို တိုးပြားေအာင္ ရြက္ေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ ပညာ ရွိဖို႔ိုလိုပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီတရားႏွစ္ပါးကသာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားမွာ ခမ္းေျခာက္ေနျပီဆိုရင္ ပါရမီ ဆိုတဲ့ပန္းကို လက္လွမ္းမီစရာအေၾကာင္း မရွိပါဘူး။

ပါရမီဆိုတာ လုပ္ငန္းအေပၚမွာ အေျခမခံဘဲ ႏွလံုးသြင္းအေပၚမွာသာ အေျခခံပါတယ္။ ႏွလံုးသြင္းေစတနာက ကရုဏာနဲ႔ ပညာတရားတို႔၀န္းရံျပီး ျမင့္ျမတ္မႈရွိ္ပါမွ ပါရမီမည္ႏိုင္ပါတယ္။ သုိ႔မ ဟုတ္ပါက ပါရမီ မမည္ႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒါနလုပ္ငန္းတိုင္း ပါရမီမျဖစ္၊ သီလလုပ္ငန္းတိုင္း ပါရမီ မေခၚ၊ ဘာ၀နာလုပ္ငန္းတိုင္း ပါရမီ မေျမာက္ပါ။ အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္တိုင္း ပါရမီ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဘ၀ေကာင္းနဲ႔ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို တိမ္းညြတ္တဲ့စိတ္လည္း မရွိ၊ မွားယြင္းတဲ့အေတြးေခၚ ဒိ႒ိနဲ႔လည္း မယွဥ္၊ မိုးေကာင္းကင္သဖြယ္ အတြယ္အတာလည္းကင္းျပီး၊ ေဗာဓိဥာဏ္ဆိုတဲ့ တစ္ဖက္ ကမ္းကိုသာ တမ္းတမ္းစူးစူး အထူးရည္ရြယ္ကာ စင္ၾကယ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္အားထုတ္အပ္တဲ့ ဒါနမႈ၊ သီလမႈစတာေတြသာ ပါရမီအစစ္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ပါရမီဆိုတာ အေရအတြက္ျပ႒ာန္းတဲ့ ေဆာင္ ရြက္ခ်က္မဟုတ္ဘဲ အရည္အခ်င္းျပ႒ာန္းတဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ကရုဏာတရားနဲ႔ ေဒါသ ကို ဖယ္ရွင္း၊ ပညာတရားနဲ႔ ေလာဘ ေမာဟတို႔ကို ပယ္ခြင္းႏိုင္ျပီး လုပ္ရပ္တိုင္းမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အေငြ႕အသက္ကင္းပါမွ ပါရမီရန႔ံ သင္းပ်ံ႕ႏိုင္တာပါ။

ၾကီးက်ယ္ခန္႔ညားျပီး ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားဆိုတာ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ ကရုဏာရွိျပီး၊ ညာဘက္ျခမ္းမွာ ပညာအျပည့္ရွိပါတယ္။ အဲဒီကရုဏာ ပညာတရားေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀၊ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးေတြကို စေတးျပီး အမ်ားေကာင္းစားေရးအတြက္ ေလာကအေပၚ ေစတနာအျပည့္အ၀ ထားရွိျခင္းဟာ “သူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ႕ အစဥ္အလာ တာ၀န္တစ္ခု”ပါ။ ပါရမီ နယ္ပယ္မွာ တာ၀န္နဲ႔လုပ္ငန္းဟာ အင္မတန္ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းႏွလံုးသားကို အမွီရကာ ျမင့္ျမတ္တဲ့သေဘာကိုေဆာင္ရင္ “တာ၀န္”ျဖစ္ျပီး သို႔မဟုတ္ပါက “လုပ္ငန္း”မွ်သာ ျဖစ္ပါ တယ္။ တာ၀န္ဟာ ပါရမီအရာေျမာက္ျပီး လုပ္ငန္းကေတာ့ ကုသိုလ္အရာမွာပဲ တည္ပါတယ္။ ေၾကးနဲ႔ ေရႊဟာ “၀ါ”တာျခင္းတူေပမဲ့ “တန္ဖိုး”ျခင္း မတူညီႏိုင္သလို ရိုးရိုးကုသို္လ္နဲ႔ ပါရမီကုသိုလ္ဟာလည္း ကုသိုလ္ျခင္းတူေပမဲ့ အရွိန္အ၀ါ အက်ိဳးေပးတာျခင္း အင္မတန္ျခားနားပါတယ္။

ရိုးရိုးကုသိုလ္ဟာ ကိုယ္က်ိဳးရွာ အသာစံလိုမႈ ပါ၀င္ေနတတ္တာမို႔ အေၾကာင္းအားမေကာင္းသလို အက်ိဳးေပးလည္း မသန္တတ္ပါဘူး။ ရိုးရိုးကုသုိလ္ရဲ႕ပန္းတိုင္ဟာ ေလာကီက်ိဳးမွာလမ္းဆံုးေန တတ္ျပီး အက်ိဳးေပးျပီးရင္လည္း အသစ္ကျပန္စရတာမို႔ (ရွာလိုက္ ရလိုက္ ကုန္သြား လိုက္နဲ႔)သံသရာ လည္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကာင္းမညီညြတ္လို႔ လံုး၀အက်ိဳးမေပးဘဲ အေဟာသိကံျဖစ္ သြားရတာေတြကလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။

ပါရမီကုသိုလ္ကေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈကို အရင္းတည္တာမို႔ အေၾကာင္းအား ေကာင္းသလို အက်ိဳးေပးလည္း သန္ပါတယ္။ ပါရမီ ကုသို္လ္ရဲ႕ပန္းတိုင္ဟာ ေလာကုတၱရာျဖစ္တာမို႔ ေလာကီသံသရာထဲမွာ လည္မေနတတ္သလို လမ္းဆံုးမေရာက္ခင္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားရိုး မရွိတာ ေၾကာင့္ အေဟာသိကံျဖစ္သြားတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။

ရိုးရိုးကုသိုလ္အမ်ားစုဟာ လူမင္း၊ နတ္မင္း၊ ျဗဟၼာမင္းစတဲ့အျဖစ္ေတြနဲ႔ ေလာကကို မိမိဘ၀အ တြက္ သိမ္းပိုက္ရန္ အားထုတ္တတ္တာေၾကာင့္ အတၱအသိနဲ႔ ျငိေနျပီး တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတရားဆိုး ေတြကို အားျပဳတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးကုသိုလ္ေတြဟာ ေလာကအတြက္ ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္ေစပါ တယ္။ ပါရမီကုသိုလ္ကေတာ့ အနိမ့္ဆံုး အညတရမ်ား အပါအ၀င္ ေလာကတစ္ခုလံုးအတြက္ မိမိရဲ႕ ဘ၀ကို အနစ္နာခံ စြန္႔လြတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အနတၱဥာဏ္နဲ႔ ဆက္ဆံေနျပီး သဒၶါ၊ ေမတၱာ၊ ပညာ တရားတို႔ကို အားျပဳတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုကုသိုလ္မ်ိဳးဟာ ေလာကအတြက္ ေဘးမျဖစ္ဘဲ ေဆးျဖစ္ေစ ပါတယ္။

အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ရိုးရိုးကုသိုလ္ဟာ ေလာကီက်ိဳးကိုသာ ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။ အဆိပ္ရွိတယ္၊ မခိုင္မာဘူး၊ ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္တတ္တယ္။ ပါရမီကုသိုလ္ကေတာ့ ေလာကီက်ိဳးကိုသာမက ေလာကုတၱ ရာအက်ိဳးကိုပါ ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။ အဆိပ္မရွိ၊ ခိုင္မာတယ္၊ မပ်က္ျပယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အသိဥာဏ္ ၾကီးသူတိုင္းဟာ ရိုးရိုးကုသိုလ္ထက္ ပါရမီကုသိုလ္ကို ပိုျပီး ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားေလ့ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ပါရမီကုသိုလ္ရဲ႕ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရသကို သူေတာ္ေကာင္းႏွလံုးသားရွိမွ ခံစားနား လည္ႏိုင္တာပါ။

ပါရမီအမႈ ၁၀-ခုကိုၾကည့္ရင္ ပါရမီျဖည့္တယ္ဆိုတာ ဘ၀သံသရာ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ အစီအစဥ္မဲ့ ေမ်ာပါေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ အစီအစဥ္နဲ႔ စနစ္တက် ကူးခတ္ေနျခင္းဆိုတာ ေပၚလြင္လွပါ တယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ရည္မွန္းခ်က္အေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ ကံအေဆာက္အဦ (ပုညသမၻာရ)၊ ဥာဏ္အ ေဆာက္အဦ (ဥာဏသမၻာရ)ေတြ ျမင့္တက္ရင့္က်က္ခိုင္မာ ျပည့္စံုလာျခင္းကို “ပါရမီျဖည့္တယ္”လို႔ ေခၚဆိုတာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္တယ္ဆိုတာ သံသရာတစ္ခြင္ က်င္လည္ခဲ့ရစဥ္ ဘ၀ေတြမွာ ကိေလသာ “ျမစ္”၊ ဒုစရိုက္ “ေခ်ာင္း”၊ အႏုသယ “အင္းအိုင္”ေတြရဲ႕ တိုက္စား, လႈိက္စား, ႏိႈက္စားခံရမႈေတြ ေၾကာင့္ ခ်ိဳင့္၀င္နိမ့္ပါး ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတဲ့ေနရာေတြမွာ အစားထိုးႏိုင္ဖို႔ သိပ္ေပးျခင္း၊ ရည္မွန္းခ်က္ပန္း တိုင္ကုိ လွမ္းကိုင္ခူးဆြတ္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္အား၊ ဥာဏ္အား၊ အက်င့္အားေတြကို ျဖည့္ဆည္းျမွင့္တင္ ေပးျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ “ပါရမီျဖည့္ဖို႔လိုသလဲ”ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ပါရမီျဖည့္ျခင္း အႏုပညာရဲ႕ အဓိက အသည္းႏွလံုးျဖစ္ပါတယ္။ (၁) အမ်ားအက်ိဳး, ေလာကအက်ိဳးကို ထူးခြ်န္ထက္ျမက္စြာ သယ္ ပိုးရြက္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔နဲ႔၊ (၂) ေဗာဓိဥာဏ္ကို ရႏိုင္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွစ္ခုဟာ ပါရမီျဖည့္ဖို႔ရာ အဓိက လိုအပ္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“ပါရမီျဖည့္တယ္”ဆိုတာ (တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္) ေလာဘ၊ အတၱ၊ မာနေတြေၾကာင့္ အက်ည္းတန္အရုပ္ဆိုးလွတဲ့ လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ေစတနာကို အလွပ၊ အယဥ္ေက်း၊ အသိမ္ေမြ႔ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျခယ္မႈန္းျပဳျပင္ တန္ဆာဆင္ေပးတာကို ေခၚတာပါ။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာ တစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္တယ္ဆိုတာ မိမိရဲ႕ဘ၀၊ မိမိရဲ႕ေစတနာကို လွသည္ထက္လွေအာင္ အားထုတ္ ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ၾကာပန္းရဲ႕အလွဟာ ေရကန္ကို တန္ဆာဆင္ႏိုင္သလို ဘ၀ရဲ႕အလွဟာလည္း ေလာကကို တန္ဆာဆင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ပါရမီေတြျပည့္၀လို႔ မိမိရဲ႕ဘ၀က ပို၍ပို၍လွေလ၊ ေလာကကိုလည္း ပို၍ ပို၍လွေအာင္ တန္ဆာဆင္ႏိုင္ေလျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားအက်ိိဳး ေလာကအက်ိဳးကို ထူးခြ်န္ ထက္ျမက္စြာ သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္လိုသူေတြဟာ ပါရမီျပည့္ေအာင္ ျဖည့္က်င့္အားထုတ္ၾကတာပါ။

ေနာက္ျပီး ေဗာဓိဥာဏ္ကို ရရွိျခင္းဟာ ဘ၀မွာ အျမင့္မားဆံုး အက်ိဳးစီးပြား၊ အမြန္ျမတ္ဆံုး ပန္း တိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ တျခားအက်ိဳးစီးပြားေတြဟာ အ၀ိဇၨာ (မသိမလိမၼာမႈ)က ရွာေပးတဲ့ပန္းတိုင္ျဖစ္ျပီး၊ ေဗာဓိဥာဏ္သည္သာ ၀ိဇၨာ (တတ္သိလိမၼာမႈ)က ရွာေဖြေပးတဲ့ ပန္းတိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိဇၨာက ရွာေဖြ ေပးတဲ့ ဒီပန္းတိုင္ဆိုတာ ပါရမီျပည့္မွ ေရာက္ႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဗာဓိဥာဏ္ရလိုသူေတြဟာ ပါရမီျပည့္ေအာင္ ျဖည့္က်င့္အားထုတ္ၾကတာပါ။

ပါရမီဆိုတာ လူစြမ္းေကာင္း လူရည္ခြ်န္ေတြရဲ႕ သီးသန္႔ဥစၥာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ႏွလံုး သားနဲ႔ ေလာကကိုခ်စ္ခင္ အလွဆင္လိုသူတိုင္း ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးႏိုင္တဲ့ လူ႔က်င့္၀တ္ေတြပါ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ပါရမီျဖည့္တယ္ဆိုတာ လူသားတစ္ဦးအေနနဲ႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့လူ႔က်င့္၀တ္ေတြကို လူသားဆန္ဆန္ ပီျပင္စြာ ျဖည့္က်င့္အားထုတ္တာကို ေခၚတာပါ။ ပါရမီဆိုတာ မိမိအတြက္ စြန္႔လြတ္ အနစ္နာခံရတာမို႔ အသြင္သ႑ာန္အေနနဲ႔ ႏွစ္ျမိဳ႕စရာ မေကာင္းေပမဲ့ အႏွစ္သာရအေနနဲ႔ကေတာ့ ေလာကအတြက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ “စံ”တစ္ခုျဖစ္တာမို႔ ျမတ္ႏိုးဖြယ္အတိ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပါရမီ ျဖည့္ျခင္း အႏုပညာဆိုတာ မိမိဘ၀ကိုသာမက ေလာကနဲ႔ ၀န္းက်င္ကိုပါ အေကာင္းဆံုးအလွဆင္ေပး တတ္တဲ့ အႏုပညာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

စီးဆင္းေနတဲ့ေရဟာ သူလိုရာမေရာက္ခင္ လမ္းမွာ ေတြ႔သမွ် ခ်ိဳင့္၀ွမ္းေတြကို ျဖည့္တင္းသြားရ သလို ပါရမီရွင္တစ္ဦးဟာလည္း သူလိုရာပန္းတိုင္ကို မေရာက္ခင္ ဘ၀မွာ ေတြ႔ရသမွ် ဟာကြက္ ေပ်ာ့ကြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္စြာ စြန္႔လြတ္ျဖည့္ဆည္းသြားမွာပါ။

ကရုဏာ ပညာတရားေတြနဲ႔ မိမိဘ၀ကိုစေတးျပီး အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္လိုတဲ့ က်င့္၀တ္၊ သူရဲေကာင္းေတြ လူသားဆန္တဲ့ သူေတာ္စင္ေတြ၊ စာရိတၱသတိၱ ျပည့္၀သူေတြ ရွိေနသမွ် ဒီကမၻာေပၚမွာ ပါရမီပန္းေတြကေတာ့ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာ လွပေနဦးမွာပါ……………။

ပါရမီျဖည့္ျခင္း အႏုပညာ

ေတာ္၀င္ႏြယ္