တစ္ခါတုန္းက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့အခ်ိန္ ညတစ္ည သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ရူပျဗဟၼာတစ္ဦးက ျမတ္စြာဘုရားဆီကို လာျပီး ေမးခြန္းေမးပါတယ္။
“ျမတ္စြာဘုရား…ၾသဃေလးျဖာ သံသရာတည္းဟူေသာ သမုဒၵရာကို တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုကူးခဲ့ပါသလဲဘုရား။”
“ဒါယကာ….ငါဟာ ျငိမ္ျပီးလည္း မကူးဘူး၊ လႈပ္ျပီးလည္း မကူးဘူး၊ မျငိမ္မလႈပ္ သံသရာတစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးခဲ့တာ”
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မျငိမ္မလႈပ္ကူးခဲ့တာဆိုေတာ့ ရူပျဗဟၼာက နားမလည္ေတာ့ပါဘူး။ ရူပျဗဟၼာက ျမတ္စြာဘုရားဆီကို မာနေလးနဲ ့လာတာပါ။ သူက ဘယ္လိုအေတြးရွိသလဲဆိုေတာ့ “ငါ့အေနနဲ ့ ျမတ္စြာဘုရား ၾသဃေလးပါးက လြန္ေျမာက္ျပီးျပီဆိုတာလည္း သိထားတယ္။ ၾသဃေလးပါးက ဘာေတြလဲ ဆိုတာလည္း သိထားတယ္။ ကူးနည္းေလးသိဖို ့ပဲ လိုေတာ့တယ္” လို ့ အေတြးမာနရွိေနတာပါ။
မာနရွိေနရင္ တရားမရနိဳင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ျမတ္စြာဘုရားက “ငါက ျငိမ္လည္း မကူးဘူး၊ လႈပ္လည္း မကူးဘူး၊ မျငိမ္မလႈပ္ ကူးခဲ့တာ” လို ့ စကား၀ွက္န႔ဲ
ေျဖလိုက္တာပါ။ သူမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေျဖစကား ၾကားလိုက္ရေတာ့ ရူပျဗဟၼာ နားမလည္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့မွ သူ ့ရဲ ့မာနေလးကိုခ်ျပီး “ျမတ္စြာဘုရား….ဘယ္လို မျငိမ္မလႈပ္ကူးခဲ့တာလဲဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ကို အက်ယ္ေဟာျပပါဦးဘုရား” လို ့
ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း ျပန္ရွင္းျပပါတယ္။
”ဒါယကာ…ငါဟာ သံသရာတည္းဟူေသာ သမုဒၵရာကို ကူးတဲ့ေနရာမွာ ျငိမ္ေနရင္ ျမဳပ္သြားလိမ့္မယ္။ လႈပ္ေနရင္လည္း ေမ်ာသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါျငိမ္လည္း မကူးဘူး၊ လႈပ္လည္း မကူးဘူး၊ မျငိမ္မလႈပ္ ကူးခဲ့တာ”
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က နည္းနည္းေလးပဲ ခ်ဲ ့ေဟာလိုက္တာနဲ ့ ရူပျဗဟၼာလည္း သေဘာေပါက္ျပီး ေသာတာပတၱိဖိုလ္ကို ရသြားပါေတာ့တယ္။
(ၾသဃတရဏသုတ္၊ သံယုတ္ပါဠိေတာ္)
အဲဒီမွာ အံ့ၾသဖို ့ေကာင္းတာက ျမတ္စြာဘုရားရွင္က နည္းနည္းေလးပဲ ခ်ဲ ့ေဟာလိုက္တာနဲ ့ ရူပျဗဟၼာက သေဘာေပါက္ျပီး ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတာပါ။ နတ္ျဗဟၼာေတြဟာ လူေတြနဲ ့မတူပါဘူး။ အသိဉာဏ္က သိပ္ျပီးလ်င္ျမန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္ျပီး တရားထူးရသြားတာပါ။
ကဲ….ရူပျဗဟၼာကေတာ့ နည္းနည္းေလးခ်ဲ ့ေဟာလိုက္တာနဲ ့ ေသာတာပန္တည္သြားပါျပီ။ စာေရးသူနဲ ့စာဖတ္သူကေတာ့ ေသာတာပန္နားကို မကပ္နိဳင္ေသးပါဘူး။
ျငိမ္ျပီးကူးရင္ ျမဳပ္မယ္၊ လႈပ္ျပီးကူးရင္ ေမ်ာမယ္၊ မျငိမ္မလႈပ္ကူးပါဆိုေတာ့ ဘယ္လိုကူးမလဲ…..?
မ်က္လံုးထဲမွာလည္း ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပါ့။ သမုဒၵရာထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ျငိမ္ေနရင္ ျမဳပ္သြားပါလိမ့္မယ္။ လႈပ္ေနရင္ ေမ်ာသြားပါလိမ့္မယ္။
ျမတ္စြာဘုရား အလိုက် မျငိမ္မလႈပ္ ဘယ္လိုကူူးမလဲ? ေျဖၾကည့္ပါဦး။
အဲဒီမွာ အျငိမ္တရားရယ္၊ အလႈပ္တရားရယ္၊ မျငိမ္မလႈပ္တရားရယ္ဆိုျပီး သံုးမ်ိဳးခြဲသိလိုက္ပါ။
အျငိမ္တရားဆိုတာ အကုသိုလ္တရားပါ။ အလႈပ္တရားဆိုတာ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ ေတာင့္တျပီး ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ပါ။ မျငိမ္မလႈပ္တရားဆိုတာ နိဗၺာန္ကို ေတာင့္တျပီး ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ပါ။
ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ အကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေနတာ အျငိမ္တရားပါ။ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ ေတာင့္တျပီး ကုသိုလ္ျပဳတာဟာ အလႈပ္တရားပါ။ နိဗၺာန္ကို ေတာင့္တျပီး ကုသိုလ္ျပဳတာဟာ မျငိမ္မလႈပ္တရားပါ။
ဥပမာ ထားပါေတာ့။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ဣႆာမစၦရိယ စတဲ့ အကုသိုလ္တရားေတြ ကိန္းေနျပီဆိုရင္ ျငိမ္ျပီး ကူးေနတာပါ။ ျငိမ္ျပီးကူးရင္ ျမဳပ္ေတာ့မွာပါ။ ဘယ္ကိုျမဳပ္မွာလည္း ဆိုေတာ့ အပါယ္ေလးပါးကို ျမဳပ္မွာပါ။
ေနာက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါမွာ “ဤကုသိုလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ စီးပြားေရး အဆင္ေျပရပါလို၏၊ ရာထူးတက္ရပါလို၏၊ ဥစၥာေပါရပါလို၏၊ ေနာက္ဘ၀ ပညာတတ္ရပါလို၏၊ သူေဌးၾကီး ျဖစ္ရပါလို၏၊ နတ္ျပည္ေရာက္ရပါလို၏“ စသည္ျဖင့္ ေလာကီဆုေတြ ေတာင့္တျပီး ကုသိုလ္ျပဳေနရင္ လႈပ္ျပီးကူးေနတာပါ။ လႈပ္ျပီးကူးရင္ ေမ်ာေတာ့မွာပါ။ ဘယ္ကိုေမ်ာမွာလည္းဆိုေတာ့ လူ ့ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေမ်ာေတာ့မွာပါ။ ဘယ္ေလာက္ထိေမ်ာေနမယ္ဆိုတာ မသိရပါဘူး။ လူ ့ျပည္ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္ေတြကို စုန္ဆန္ေမ်ာေနရေတာ့မွာပါ။
“ေနာက္ဘ၀ သူေဌးၾကီးျဖစ္ရပါလို၏” ဆုေတာင္း၊ ဆုေတာင္းျပည့္ေတာ့ေရာ သံသရာမွာ ေမ်ာရဦးမွာပါ။ ေနာက္ဘ၀ထပ္ဆုေတာင္း၊ ဆုေတာင္းျပည့္ေတာ့ေကာ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေမ်ာေနရဦးမွာပါ။
ေလာကီဆုေတြ ေတာင့္တမိတိုင္းလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးပါ။
“ငါေတာ့လႈပ္ေနျပီ၊ ေမ်ာေတာ့မယ္” လို ့။
အဲဒီမွာ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္ဆိုတာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ဘံုေတြလို ့ ေျပာလို ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္တမ္းေစ့တဲ့အခါ ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းရဦးမွာပါ။
ေအာက္ျပန္ဆင္းတဲ့အခါ ကိေလသာ မကင္းေသးတဲ့အတြက္ အကုသိုလ္ျပဳမိဦးမွာပါ။ အကုသိုလ္ျပဳမိရင္ အျပစ္အားေလ်ာ္စြာ ခံရဦးမွာပါ။
ေနာက္မျငိမ္မလႈပ္ကူးနည္းကေတာ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါတိုင္း
“ဤကုသိုလ္ေကာင္းမႈသည္ နိဗၺာန္၏ အေထာက္အပ့ံျဖစ္ပါေစ” လို ့ နိဗၺာန္ကို ေတာင့္တျပီးျပဳတာပါ။ ေလာကီဆုေတြကို မေတာင္းပါဘူး။
ဒါကေတာ့ မျငိမ္မလႈပ္ကူးတာပါ။
တကယ္လို ့မ်ား တစ္စံုတစ္ေယာက္အေပၚ မုန္းျပီး အာဃာတေတြျဖစ္ေနရင္ ျငိမ္ျငိမ္ကူးေနတာပါ။ ျငိမ္ျငိမ္ကူးေနရင္ေတာ့ ျမဳပ္ရေတာ့မွာပါ။
အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိျပန္ေပးပါ။ “ငါေတာ့ ျငိမ္ေနျပီ၊ ျမဳပ္ေတာ့မယ္” “ငါေတာ့ ျငိမ္ေနျပီ၊ ျမဳပ္ေတာ့မယ္” လို ့ ႏွစ္ၾကိမ္
သံုးၾကိမ္ေလာက္ အသံထြက္ျပီး သတိေပးပါ။ တရားနဲ ့မေ၀းတဲ့သူဆိုရင္ သတိေပးလိုက္တာနဲ ့ ေပ်ာက္သြားတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီလို သတိေပးတတ္တဲ့အက်င့္ကို အထံုျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ထားရပါမယ္။
ေနာက္ဆို အကုသိုလ္စိတ္ ရင္ထဲ၀င္တာနဲ ့ သတိေပးျပီးသား ျဖစ္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ ့မေကာင္းေၾကာင္း အတင္းေျပာေနတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါလည္း ျငိမ္ေနတာပါပဲ။
အတင္းေျပာတာလည္း စြဲတတ္ပါတယ္။ စြဲသြားရင္ ျဖတ္ရခက္ပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ မေတြ ့လိုက္နဲ ့ အတင္းေျပာဖို ့ကိုပဲ စိတ္က ညြတ္ေနေတာ့တာပါ။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အတင္းေျပာတာကို အကုသုိလ္လို ့မထင္ပါဘူး။ ေျပာရိုးေျပာစဥ္ အလုပ္တစ္ခုလို ့ပဲ ထင္ထားတာပါ။ အတင္းေျပာတာဟာ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ပါဘူး။
ပရ၀ဇၨာႏုပႆိႆ၊
နိစၥံ ဥဇၥ်ာန သညိေနာ။
အာသ၀ါ တႆ ၀ဎုႏၱိ၊
အာရာ ေသာ အာသ၀ကၡယာ။
ျမတ္စြာဘုရားက – လို ့ ေဟာျပေပးထားပါတယ္။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ သူတစ္ပါးအတင္းေျပာေနတဲ့သူမွာ အာသေ၀ါတရားေတြ တိုးပြားျပီး နိဗၺာန္နဲ ့ေ၀းေနတတ္ပါတယ္တဲ့။
ဒါကိုေထာက္ျပီး နိဗၺာန္လိုခ်င္တဲ့သူဟာ သူတစ္ပါးအတင္းကို မေျပာရပါဘူး။ အတင္းေျပာရင္ နိဗၺာန္နဲ ့ ေ၀းေ၀းေနပါလိမ့္မယ္။ စာေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ျငိမ္ျပီးကူးေနတာပါ။
တရားသေဘာမသိခင္က ေျပာခဲ့တာေတြကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။ သိျပီးေနာက္ပိုင္း မေျပာမိေအာင္ အထူးေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။
တခ်ဳိ႕ဆို အတင္းေျပာရတာကို အရသာတစ္ခုလိုကို သေဘာထားျပီး ေျပာေနၾကတာပါ။ ၀ါသနာတူခ်င္း ေတြ ့လိုက္လို ့ကေတာ့ ေျပာလို႔ မဆံုးေတာ့ပါဘူး။
ဒါဟာ အရက္သမားေတြ အရက္စြဲသလို “အတင္းစြဲ” သြားေတာ့တာပါ။ အတင္းေျပာတဲ့ေရာဂါစြဲသြားရင္ ကုရခက္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားအဆံုးအမေတြနဲ ့ ေသခ်ာျပန္ကုယူရပါတယ္။ မကုဘဲပစ္ထားရင္ ေရာဂါသည္းျပီး ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ လိုရင္းကေတာ့ အတင္းေျပာတာ အကုသိုလ္ဆိုတာကို ေသခ်ာႏွလံုးသြင္းထားလိုက္ဖို ့ပါ။
ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ရင္ထဲအကုသိုလ္ေတြကိန္းေနရင္ ျငိမ္ျပီးကူးတာပါ။
ကုသုိလ္ျပဳတိုင္း ေလာကီဆုေတြပဲေတာင့္တေနရင္ လႈပ္ျပီးကူးတာပါ။
ကုသိုလ္ျပဳတိုင္း နိဗၺာန္ကိုေတာင့္တျပီးျပဳရင္ မျငိမ္မလႈပ္ကူးတာပါ။
ကူးနည္းသံုးနည္းထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မျငိမ္မလႈပ္ကူးနည္းကို ႏွစ္သက္ေတာ္မူပါတယ္။ မျငိမ္မလႈပ္ကူးနည္းက ခက္လားဆိုေတာ့ မခက္ပါဘူး။ ကုသိုလ္ျပဳတိုင္း နိဗၺာန္ကို ဆုေတာင္းလိုက္ရုံပါ။
သံသရာမွာ ျငိမ္ျပီးကူးခဲ့လို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ျမဳပ္ခဲ့ျပီးပါျပီ။
လႈပ္ျပီးကူးခဲ့လို ့လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ေမ်ာခဲ့ျပီးပါျပီ။ အခုအခ်ိန္အထိ ေမ်ာေနရတုန္းပါ။ ဘယ္ေလာက္အထိ ေမ်ာေနရဦးမယ္ ဆိုတာလည္း မသိရပါဘူး။
ဒီကစျပီး မျငိမ္မလႈပ္ကူးဖို ့ပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ကုသိုလ္မျပဳဖူးတဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူး။ နည္းတာနဲ႔ မ်ားတာပဲ ကြာၾကမွာပါ။
နည္းနည္းမ်ားမ်ား မျငိမ္မလႈပ္ကူးနည္းနဲ ့ကူးဖို ့ပါပဲ။
သံသရာက်င္လည္ရတာ သိပ္ျငီးေငြ ့ဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ရပိုင္ခြင့္ေတြ၊ ခံစားခြင့္ေတြနဲ ့ဆိုေတာ့ သံသရာက်င္လည္ရတာ ဟုတ္သလိုလိုရွိေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၡေတြက ကပ္ပါလာျပီးသားပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စံု ျပည့္စံု ေပ်ာ္ရတဲ့ရက္က နည္းပါတယ္။ စိတ္ညစ္ရတဲ့ ရက္က မ်ားမ်ားရယ္ပါ။ ဒီၾကားထဲ ေလာကဓံဆိုးေတြနဲ႔ လည္း ၾကံဳနိဳင္ပါေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သံသရာက်င္လည္ရတာ သိပ္ေၾကာက္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ သံသရာ၀ဋ္က ျမန္ျမန္ကၽြတ္သြားေလ ေကာင္းေလပါပဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကုသိုလ္ျပဳတိုင္း နိဗၺာန္ကို ဦးတည္လိုက္တာနဲ ့ ျမတ္စြာဘုရား အလိုက် “မျငိမ္မလႈပ္”ကူးလိုက္တာပါပဲ။
အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္
၁၂.၁၀.၂၀၀၉
က်မ္းကိုး
သဂါထာ၀ဂၢသံယုတ္ ျမန္မာဘာသာဋီကာ စာမ်က္ႏွာ – ၁၊ အရွင္ကု႑လာဘိ၀ံသ။
မွတ္စု
ၾသဃ = ေရအလ်ဥ္။ သံသရာတြင္ နစ္ျမဳပ္ေစတတ္ေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ အစရွိသည့္ ကိေလသာတရားမ်ားအား ေရအလ်ဥ္ႏွင့္ တင္စားေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။
ၾသဃေလးျဖာ = ကာမၾသဃ၊ ဘ၀၊ ဒိ႒ိ၊ အ၀ိဇၹာ
၁။ ကာမၾသဃ = အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိဟူေသာ အာ႐ုံငါးပါးတို႔အေပၚ ျပင္းစြာတပ္မက္ျခင္း။
၂။ ဘ၀ၾသဃ = ကာမဘုံ (လူ ႏွင့္ နတ္)၊ ႐ူပဘုံ (ေအာက္ဆင့္ျဗဟၼာ)၊ အ႐ူပဘုံ (အထက္ဆင့္ ျဗဟၼာ) ဆိုသည့္ ဘုံဘ၀မ်ားအေပၚ ျပင္းစြာတပ္မက္ျခင္း။ ေတာင့္တျခင္း။
၃။ ဒိ႒ိၾသဃ = ၆၂ ပါးေသာ မိစၦာဒိ႒ိမ်ား (အက်ယ္သိလိုပါက ဒီဃနိကာယ၊ သီလကၡႏၶ၀ဂ္၊ ျဗဟၼဇာလသုတ္တြင္ ႐ႈ)
၄။ အ၀ိဇၹာၾသဃ = အမွန္ကိုမသိမႈ၊ နားမလည္မႈ (အ၀ိဇၹာ)
ေရစီးေၾကာင္းတစ္ခုထဲပိတ္မိေနသည့္အခါ ကမ္းကိုေရာက္ေအာင္ မကူးခတ္ႏိုင္ဘဲ ေရအလ်ဥ္မွာသာေမ်ာပါတတ္သလို အထက္ပါ တရားေလးမ်ဳိးျဖစ္သည့္ ကာမဂုဏ္တို႔ကို ခင္တြယ္ျခင္း၊ ဘ၀အေပၚခင္တြယ္ျခင္း၊ မိစၧာဒိ႒ိအယူရွိျခင္းႏွင့္ အမွန္ကိုမျမင္သည့္အ၀ိဇၹာတရားဖုံးအုပ္ျခင္းတို႔ ခံရသည့္အခါ ကမ္းႏွင့္တူသည့္ နိဗၺာန္သို႔ေရာက္ေအာင္ မကူးခတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
No comments:
Post a Comment