လယ္သမားရ႔ဲ ေသာက

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးစဥ္အခ်ိန္အခါက မဟာဒတၱ-ဆိုတဲ့ ပုဏၰားႀကီးတဦးဟာ လယ္သမားဘဝမွာ ရွိသတဲ့။ မဟာဒတၱပုဏၰားႀကီးဟာ အလုပ္ႀကိဳးစားသူျဖစ္ျပီး မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ သူ႔လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သတဲ့ ကြယ္။ မဟာဒတၱရဲ႔ လယ္ကြင္းဟာ ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့လမ္းေၾကာင္းမွာ ရွိသတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခ်ိန္ အသြား၊ အျပန္တိုင္းမွာ မဟာဒတၱနဲ႔ ႀကံဳဆံုျမင္ေတြ႔ေနရတာေပါ့။ မဟာဒတၱဟာ ဘုရားရွင္ကို ကိုးကြယ္သူ မဟုတ္ေပမယ့္ လူယဥ္ေက်းတေယာက္ျဖစ္ေလေတာ့ ဘုရားရွင္နဲ႔ ႀကံဳဆံုတိုင္းမွာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔စြာ ႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း မဟာဒတၱနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္မႈကို အသိအမွတ္ျပဳ တုံ႔ျပန္တတ္သတဲ့။

တေန႔မွာေတာ့ မဟာဒတၱဟာ သူ႔လယ္ကြင္းထဲက ရိုးျပတ္ေတြကို ရွင္းလင္းေနခိုက္-

ဘုရားရွင္-။ ။ မဟာဒတၱ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။

မဟာဒတၱ-။ ။ စပါးစိုက္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ျပီေလ ရွင္ေဂါတမ၊ ဒါေၾကာင့္ ရိုးျပတ္ေတြကို ရွင္းလင္းေနတာေပါ့။

ဘုရားရွင္-။ ။ ေကာင္းတယ္ မဟာဒတၱ၊ ေကာင္းတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ ဒီလိုပဲ မိန္႔ဆိုျပီး သူ႔လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ဆက္လက္ၾကြသြား ခဲ့တယ္။

ရိုးျပတ္ေတြရွင္းလင္းျပီးတဲ့ ေနာက္တေန႔မွာ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့ မဟာဒတၱဟာ လယ္ကြင္းထဲမွာ ထြန္ယက္ျခင္းအမႈကို သူ႔လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း လုပ္ေနခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီအခါမွာ ဘုရားရွင္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ျပန္တယ္။

ဘုရားရွင္-။ ။ မဟာဒတၱ လယ္ထြန္ေနျပီလား။

မဟာဒတၱ-။ ။ ဟုတ္တယ္ ရွင္ေဂါတမေရ၊ တလုပ္ျပီးေတာ့ ေနာက္တလုပ္ေပါ့။ ခုခ်ိန္ လယ္ထြန္မွ စပါးစိုက္ဖို႔ အဆင္ေျပမွာေပါ့။

ဘုရားရွင္-။ ။ ေကာင္းတယ္ မဟာဒတၱ၊ ေကာင္းတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ ဒီေလာက္ပဲ မိန္႔ၾကားျပီး ဆက္ၾကြသြားျပန္တယ္။

တေန႔မွာေတာ့ မဟာဒတၱဟာ သူ႔လယ္ကြင္းထဲက ရိုးျပတ္ေတြကို ရွင္းလင္းေနခိုက္-

ဘုရားရွင္-။ ။ မဟာဒတၱ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။

မဟာဒတၱ-။ ။ စပါးစိုက္ဖို႔အခ်ိန္ေရာက္ျပီေလ ရွင္ေဂါတမ။ ဒါေၾကာင့္ ရိုးျပတ္ေတြကို ရွင္းလင္းေနတာေပါ့။

ဘုရားရွင္-။ ။ ေကာင္းတယ္ မဟာဒတၱ၊ ေကာင္းတယ္။

ဘုရားရွင္ဟာ ဒီလုိပဲ မိန္႔ဆိုျပီး သူ႔လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ဆက္လက္ၾကြသြားခဲ့တယ္။

ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔မ်ားမွာလည္း မဟာဒတၱဟာ သူ႔အခ်ိန္အတိုင္း ပ်ိဳးႀကဲလိုက္၊ ေကာက္စိုက္လိုက္နဲ႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးစားေနတာေပါ့။ ဘုရားရွင္ကလည္း ဆြမ္းခံ အသြားအျပန္မွာ မဟာဒတၱကို ႏႈတ္ဆက္ျမဲ ႏႈတ္ဆက္ေနခဲ့တယ္။ ၾကာေတာ့လည္း မဟာဒတၱစိတ္ထဲမွာ ဘုရားရွင္ကို သူ႔မိတ္ေဆြရင္းခ်ာလို ခံစားမိတဲ့ အထိ ျဖစ္လာသတဲ့။ မဟာဒတၱရဲ႔ လယ္ကြင္းႀကီးဟာလည္း သူႀကိဳးစားသေလာက္ကို ေအာင္ျမင္ ျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါတယ္။ မိုးဦးေလဦးကလည္း ေကာင္းေတာ့၊ စပါးခင္းကလည္း သူမ်ားအားက်ရတဲ့အထိ စိမ္းလန္းစိုျပည္ေနတာေပါ့။ မဟာဒတၱဟာ တေန႔တေန႔ သူ႔လယ္ကြင္းႀကီးကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္လို႔ မဆံုးဘူးတဲ့။

မဟာဒတၱရဲ႔ စပါးႏွံေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ေအာင္ျမင္လိုက္သလိုဆိုရင္ စပါးႏွံေတြဟာ အစီအရီ ညြတ္တြဲက်ေနျပီး ေရႊ၀ါေရာင္သမ္းေနလိုက္တာဟာ လယ္ကြင္းႀကီးတကြင္းလံုး ေရႊတံုးေရႊခဲေတြ ျဖန္႔ၾကဲထား သလို လွပသတဲ့။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ေတာင္မွ-

ဘုရားရွင္-။ ။ မဟာဒတၱ သင့္လယ္ကြင္းက ေအာင္ျမင္လွခ်ည္လား။

မဟာဒတၱ-။ ။ ဟုတ္တယ္ ရွင္ေဂါတမေရ၊ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဒါပဲ ပီတိျဖစ္ေနတာ။ ဒီတခါ စပါးသိမ္းျပီးရင္ေတာ့ သင့္ကို ကၽြႏ္ုပ္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေပးဦးမယ္။

လွဴဒါန္းမယ္ဆိုတဲ့ စကားကို မသံုးတတ္တဲ့ မဟာဒတၱဟာ သူ႔ခံစားခ်က္အတိုင္း ဘုရားရွင္ကိုေျပာျပီး ႏႈတ္ကတိစကားေတာင္ ေပးလိုက္သတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ စပါးရိတ္သိမ္းဖို႔အခ်ိန္ဟာ တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တဲ့အေနအထားျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာဟာ မွန္းထားသလို ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္တာေလ။ အဲဒီရက္အတြင္းမွာ အခ်ိန္အခါမဟုတ္တဲ့ မိုးႀကီးေလႀကီး က်လာလိုက္တာဟာ မဟာဒတၱကို ရူးမတတ္ျဖစ္ေစေတာ့တာေပါ့။ မဟာဒတၱ ႀကိဳးစားစိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ လယ္ကြင္းႀကီးဟာ မိုးဖ်က္လို႔ ပ်က္ရတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ မိုးေလသည္းျပီးေတာ့ မနက္မိုးစင္စင္ လင္းခ်ိန္မွာ စိုးရိမ္ေသာကေတြနဲ႔ သူ႔လယ္ကြင္းကို အေျပးအလႊားလာၾကည့္တဲ့ မဟာဒတၱဟာ ဘာတခုမွ် မက်န္ေအာင္ ပ်က္စီးသြားတဲ့လယ္ကြင္းကို ျမင္ရတဲ့အခ်ိန္၊ ယူက်ံဳးမရ ထိုင္ငိုမိခဲ့သတဲ့။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ ေတာ့လည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ် စကားမေျပာ၊ ဘယ္သူေတြေကၽြးလို႔မွ် မစားေတာ့ဘူး၊ အခန္းေအာင္းေန လိုက္တာဟာ အိမ္သားေတြ စိုးရိမ္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။

ဒီအေၾကာင္းကို ဘုရားရွင္ ၾကားသိတဲ့အခ်ိန္၊ မဟာဒတၱရဲ႔ အိမ္ကို ၾကြလာေတာ္မူတယ္။ အိမ္သားေတြ ကလည္း ဧည့္သည္လာတဲ့သေဘာနဲ႔ မဟာဒတၱကို အခန္းတံခါးေခါက္ျပီး သတင္းပို႔တာေပါ့။

မဟာဒတၱရဲ႔ ဇနီး-။ ။ ပုဏၰားႀကီး-အိမ္ေရွ႔မွာ ရွင့္ဧည္သည္ေရာက္ေနတယ္။ ရွင္ေဂါတမတဲ့ ထြက္ေတြ႔မွာလား။

မဟာဒတၱ-။ ။ ရွင္ေဂါတမ...ဟုတ္လား၊ အဲဒါ ငါ့မိတ္ေဆြပဲ၊ ဧည့္ခံထားလိုက္ၾကပါ၊ ငါ အခုထြက္လာခဲ့မယ္။

အိမ္သားေတြလည္း မဟာဒတၱက ထြက္ေတြ႔မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာသြားတာေပါ့။ လယ္ကြင္းေတြ ပ်က္စီးျပီးကတည္းက မဟာဒတၱက ဘယ္သူ႔ကိုမွ် စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာေတာ့တာဆိုေတာ့ အခု အေျခအေနထူးတယ္ဆိုျပီး အနားမွာ၀ိုင္းျပီး အရိပ္အကဲၾကည့္ေနၾကသတဲ့။

ဘုရားရွင္-။ ။ ပုဏၰား-သင္ ဘာျဖစ္ေနလဲ။

မဟာဒတၱ-။ ။ ကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် အခ်ည္းႏွီးပဲ ရွင္ေဂါတမ၊ ကၽြႏ္ုပ္ လယ္ကြင္းေတြ မိုးဖ်က္လို႔ အကုန္ပ်က္ သြားျပီ၊ ကၽြႏ္ုပ္ အခု လြန္စြာပဲ စိတ္ဆင္းရဲေနတယ္။ ရင္ထဲက ပူေလာင္ေသာကဟာ မီးပံုႀကီးတခုအလားပဲ။

ဘုရားရွင္-။ ။ မဟာဒတၱ၊ သင့္ရဲ႔ပူပန္မႈဟာ ဘာကိုအေၾကာင္းျပဳျပီး ျဖစ္လာတယ္လို႔ သင္ထင္လဲ။

မဟာဒတၱ-။ ။ သင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ရွင္ေဂါတမ။

ဘုရားရွင္-။ ။ သင့္ရဲ႔ ပူပန္မႈ၊ စိုးရိမ္မႈေတြဟာ လိုခ်င္မႈတဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပဲ မဟာဒတၱ။ သင့္ရဲ႔ လိုခ်င္မႈေၾကာင့္ သင္ႀကိဳးစားတယ္၊ လိုခ်င္တာေတြ ျဖစ္မလာေတာ့ ပူေလာင္တယ္၊ လိုခ်င္မႈေတြက ကင္းေအာင္ သင္ ႀကိဳးစားပါလား၊ ဒါဆို ဘာပူပန္မႈမွ် ရွိစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ မဟာဒတၱ။

မဟာဒတၱပုဏၰားႀကီးဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႔ တရားေတာ္ကို နာၾကားျပီး အသိဉာဏ္ေတြ ၀င္းလင္းသြားတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႔ တရားအဆံုးမွာ ေသာတာပန္တည္သြားခဲ့သတဲ့။

Posted by "Buddha In My Life"