ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ရဲ႕ ဆြမ္းခံအိမ္မွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္အဓိဌာန္ေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ မိမိစားမယ့္အစာရဲ႕ တစ္၀က္ကို အလွဴခံပုဂၢဳိလ္ကုိ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားလွဴျပီးမွ စားေလ့ရွိတာပါပဲ။ တကယ္လို႔ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္ အနားမွာ အလြယ္တကူမရွိရင္လည္း တစ္၀က္ကိုဖယ္ထားျပီးမွ စားေလ့ရွိတာပါ။
အဲဒီအမ်ဳိးသမီးေလးရဲ႕ ေနာက္ထူးျခားခ်က္တစ္ခုကေတာ့ သူေတာင္းစားေတြကို ေပးကမ္းရတာလည္း သိပ္၀ါသနာပါတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးရဲ႕အေမက သူ႔သမီးကို နာမည္ေလးတစ္ခု ထပ္ေပးထားပါတယ္။ ဘာလိုလဲဆုိေတာ့ “ဒါနဇၥ်ာသယေလး” တဲ့။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လွဴဒါန္းေပးကမ္းလိုစိတ္ရွိတဲ့သူေလးပါတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ရာဇျဂိဳလ္ျပည္က အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လည္း ျပဳေနက် သူရဲ႕ ဒါန၀တ္ကို ဆက္ျပဳပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့စိတ္ထားေလးေတြက အိမ္မွာကတည္းက ပါလာတာဆုိေတာ့ သူ႔မွာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ကံသုံးပါအမူအရာေလးေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။
လင္ေယာက္်ားအိပ္ျပီးမွ အိပ္တယ္။ ထတဲ့အခါ လင္ေယာက္်ားအရင္ ထျဖစ္တယ္။ ထုိင္စရာရွိရင္လည္း လင္ေယာက္်ားေနာက္ကပဲထုိင္တယ္။ လင္ေယာက္်ား ႏွစ္သက္ေစမယ့္ အမူအရာေလးေတြနဲ႕ပဲ ေနတယ္။
လင္ေယာက္်ားကို စကားေျပာတဲ့အခါ နားပူနားဆာစကားကို မေျပာဘဲ ခ်စ္ခင္စရာစကားကိုပဲ ေရြးေျပာတယ္။ လင္ေယာက္်ားကုိ ဘယ္လိုလုပ္ရ မလဲလို႔ ေမးျမန္းတုိင္ပင္ျပီးမွ လုပ္တယ္။ လင္ေယာက္်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး သူ႔အလိုက်ပဲေနတယ္။ မွန္တဲ့စကားကိုပဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ခုထူးျခားတာကေတာ့ ေယာကၡမလုပ္သူကို အေမမိဘလို သေဘာထားဆက္ဆံတာပါပဲ။ ေခၚတဲ့အခါမွာလည္း “အေမ အေမ” လို႔ပဲ ေခၚေခၚျပီး ဆက္ဆံပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေယာကၡမနဲ႕ ေခၽြးမ၊ ေခၽြးမနဲ႕ ေယာကၡမဆုိတာ ကမၻာ့ရန္ဆုိေတာ့ ေခၽြးမျဖစ္သူအမ်ဳိးသမီးေလးက ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေအာင္ေနျပေနျပ၊ ေယာကၡမလုပ္သူက လုံး၀မၾကည္ျဖဴပါဘူး။ အေကာင္းလည္း မျမင္ပါဘူး။ ဘာလုပ္လုပ္ အျပစ္ပဲျမင္ျမင္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါကို သိထားတဲ့အတြက္ ေခၽြးမျဖစ္သူ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးက ေယာကၡမလုပ္သူကို လိုအပ္တာထက္ ပိုဂရုစုိက္ေပးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကို အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ဆြမ္းခံလာရပ္ပါတယ္၊ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးကလည္း အပ်ဳိစင္ဘ၀ကတည္းက အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္နဲ႕ သိေနတာဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ “အိမ္ထဲကို ၀င္ေတာ္မူပါဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အလြယ္တကူေလာင္းစရာမရွိပါဘူး။ ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေယာကၡမရဲ႕ အိုးကင္းေၾကာ္မုန္႔ကိုပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေယာကၡမလုပ္သူကို ရွာၾကည့္ ေတာ့လည္း မေတြ႔ျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ “ေနာက္မွပဲ ေျပာျပျပီး ၀မ္းေျမာက္ေစေတာ့မယ္” ဆုိျပီး ေယာကၡမရဲ႕မုန္႔ကို အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို ေလာင္းလွဴလိုက္ပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္လည္း အႏုေမာဒနာတရားေဟာျပီး ျပန္ၾကြသြားပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ျပန္ၾကြျပီး မၾကာခင္မွာဘဲ ေယာကၡမလုပ္သူက ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ေခၽြးမျဖစ္သူ အမ်ဳိးသမီးေလးက ၀မ္းသာအားရနဲ႕ “အေမေရ အေမ့ဖုိ႔ထားတဲ့မုန္႔ကို အရွင္မဟာ ေမာဂၢလာန္ကို ေလာင္းလွဴလိုက္ပါတယ္။ အေမ ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚပါ” လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေယာကၡမလုပ္သူက “ဘာ…ဘာ… ဘာေျပာလိုက္တယ္၊ ငါ့မုန္႔ကို ငါ့ကိုခြင့္မေတာင္းဘဲ ရဟန္းကို ေပးပစ္တယ္.. ဟုတ္လား” လို႔ ေဒါသေတ ြထြက္ျပီး အနားမွာရွိတဲ့ က်ည္ေပြ႔နဲ႕ ေခၽြးမလုပ္သူေလးရဲ႕ ပခုံးစြန္းကို ရုိက္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေခၽြးမလုပ္သူကလည္း ထင္မွတ္မထားဘဲ ရုတ္တရက္ ရုိက္ခ်လိုက္တာဆုိေတာ့ ေရွာင္ခ်ိန္လည္း မရလိုက္ပါဘူး။ ရုိက္ခ်က္က တကယ့္ခ်က္ေကာင္းကို ထိသြားပါတယ္။
ႏွစ္ရက္သုံးရက္အတြင္းမွာ ေခၽြးမလုပ္သူေလးဟာ ေ၀ဒနာကို ျပင္းထန္စြာ ခံစားေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အံဩဖုိ႔ေကာင္းတာက ေယာကၡမလုပ္သူရဲ႕ လုပ္ရပ္ဆုိးကို လုံး၀စိတ္ညြတ္မထားဘဲ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို မုန္႔လွဴလုိက္ရတာေလးကိုပဲ စိတ္ညြတ္ထားခဲ့ပါတယ္။
သုံးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ေယာကၡမလုပ္သူရဲ႕ ရုိက္ခ်က္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ပဲ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါမွာလည္း အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို မုန္႔လွဴလိုက္တဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ကေလးကိုပဲ အာရုံျပဳျပီးေတာ့ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။
ကြယ္လြန္ေတာ့ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာ ဥဠာရာလို႔ အမည္ရတဲ့ အလြန္လွတဲ့ နတ္သမီးေလး သြားျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္ကို ၾကြလာပါတယ္။ ဥဠာရာ နတ္သမီးေလးကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ “ဘယ္လို ကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ နတ္သမီး လာျဖစ္ရတာလဲ” လို႔ ေမးပါတယ္။
ဥဠာရာ နတ္သမီးေလးကလည္း သူနဲ႕ သူ႔ေယာကၡမရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ျပန္ေျပာျပျပီး “အရွင္ျမတ္ကို လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ဒါနကို အာရုံညြတ္ျပီး ေသလြန္ရတဲ့အတြက္ နတ္သမီးျဖစ္ရတာပါဘုရား” လို႔ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။
ဒီ၀တၳဳေလး ထုတ္ျပလိုက္ရတာကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးရဲ႕ ေသခါနီးသုံးရက္အလိုေလာက္မွာ ထားရွိတဲ့စိတ္ထားေလးကို ၾကိဳက္လို႔ပါ။
အမ်ဳိးသမီးေလးအေနနဲ႕ ေသခါနီးသုံးရက္ေလာက္အလိုမွာ ထင္ရွားတဲ့အာရုံၾကီးႏွစ္ခုနဲ႕ ၾကဳံေနရပါတယ္။ တစ္ဖက္က ေယာကၡမက က်ည္ေပြ႔နဲ႕ ထုထည့္လိုက္တဲ့အာရုံ၊ ေနာက္တစ္ဖက္က အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို လွဴဒါန္းလိုက္တဲ့ အာရုံပါ။
အာရုံႏွစ္ခုက ထင္ရွားတဲ့အာရုံေတြပါ။ အာရုံေတြက ထင္ရွားေတာ့ စိတ္ၫြတ္ရတာလည္း သိပ္လြယ္ကူပါတယ္။
အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးက ထင္ရွားတဲ့အာရုံၾကီးႏွစ္ခုနဲ႕ ၾကဳံေနရေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကုိ ဘယ္ကိုပုိ႔ထားရမယ္ဆုိတာ သိပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကုိ ေယာကၡမဆီကို လုံး၀မၫြတ္ဘဲ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီကိုပဲ စိတ္ၫြတ္ထားလိုက္ပါတယ္။
တကယ္ဆုိ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးဟာ သာမန္ပုထုဇဥ္အဆင့္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ေဒါသထြက္မယ္ဆုိရင္ ထြက္စရာပါ။ ေဒါသကို အေျခခံျပီး “ေနာက္ဘ၀ ဒီေယာကၡမကို နုိင္ရပါလို၏” လို႔ ဆုေတာင္းျပီး ေသမယ္ဆုိ ေသသြားနုိင္စရာပါ။
အဲဒီလိုသာ စိတ္ကို ေယာကၡမဆီၫြတ္ထားျပီး ေဒါသစိတ္ကို အာရုံျပဳျပီးေသသြားရင္ မေကာင္းတဲ့ဂတိ တစ္ခုခုကို ေရာက္သြားနုိင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးက ဆုိးက်ဳိးအားလုံးကို ၾကိဳတြက္မိပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀အတြက္ အေရးအၾကီးဆုံးအခ်ိန္မွာ စိတ္ကို ေယာကၡမဆီ မၫြတ္ေတာ့ဘဲ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီကိုပဲ ၫြတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာကတည္းက ကုသိုလ္ဘက္ကိုယိမ္းျပီး ဆုံးျဖတ္တက္တဲ့ အထုံအက်င့္ေလးက သူ႕သႏၱာန္မွာ ကိန္းေနတာလည္း ပါမွာပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာ မွန္ကန္တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဘ၀မွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္ကန္ဖုိ႔ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွားသြားရင္ တခ်ဳိ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြက်ေတာ့ သံသရာအထိပါသြားတက္ပါတယ္။ ဒါကလည္း အေလ့အထုံနဲ႕ ဆုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဘယ္အာရုံပဲၾကဳံၾကဳံ ကုသိုလ္ဘက္ကိုယိမ္းျပီး ဆုံးျဖတ္တက္တဲ့ အထုံရွိတဲ့သူဟာ ကုသိုလ္ဘက္ကိုပဲယိမ္းျပီး ဆုံးျဖတ္ေတာ့မွာပါ။ ဘယ္အာရုံ ကိုပဲၾကဳံၾကဳံ အကုသုိလ္ဘက္ကို ယိမ္းျပီး ဆုံးျဖတ္တက္တဲ့ အထုံရွိတဲ့သူဟာ အကုသုိလ္ဘက္ကိုပဲယိမ္းျပီး ဆုံးျဖတ္ေတာ့မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က အထုံျဖစ္ေအာင္ က်င့္စဥ္တစ္ခုလိုကို သေဘာထားျပီး က်င့္ယူရပါမယ္။ ေန႔စဥ္ အာရုံမ်ဳိးစုံနဲ႕ ၾကဳံေနရတာဆုိေတာ့ အာရုံေတြကို အေျခခံျပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိးဆုံ ဆုံးျဖတ္ေနရမွာပါ။ ၾကဳံလာတဲ့အာရုံေလးေတြကို ကိုယ္က သတိကပ္ျပီး ဆုံးျဖတ္သြားရုံပါပဲ။
ဒီလိုအက်င့္ေလးလုပ္သြားရင္ ၾကာရင္ အထုံျဖစ္သြားမွာပါ။ တခ်ဳိ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ဘ၀အတြက္ အေရးမၾကီးေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြက်ေတာ့ ဘ၀အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အေရးၾကီးပါတယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွားသြားရင္ သံသရာအထိ ပါသြားတက္လို႔ပါ။
ကိစၥတစ္ခုၾကဳံလာရင္ ထူပူေနတုန္းမွာ မဆုံးျဖတ္ဘဲ အခ်ိန္ယူျပီးမွ ဆုံးျဖတ္တာကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။
အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးနဲ႕ ေယာကၡမၾကဳံရတဲ့ကိစၥမွာ တကယ့္အာရုံဆုိးၾကီးေတြပါ။ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးအေနနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွားမယ္ဆုိရင္ မွားခ်င္စရာပါ။
ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးက ကုိယ့္ရဲ႕ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ကို အထူးေစာင့္စည္းျပီး မိမိကုိယ္ကိုပဲ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနသူ ဆုိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမွားမခံပါဘူး။
ကမၻာေပၚမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းဆုိတဲ့ အေလ့အထ ရွိေနသေရြ႕ ေယာကၡမနဲ႕ ေခၽြးမ၊ ေခၽြးမနဲ႕ ေယာကၡမဆုိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚ ေ၀ါဟာရတစ္ခုကေတာ့ အစဥ္သျဖင့္ ရွိေနဦးမွာပါ။
ေယာကၡမ လုပ္သူကလည္း “ငါကအၾကီး၊ ငါက ေယာကၡမ” ဆုိတဲ့ မာန္ေလးေတြရွိသလို ေခၽြးမလုပ္သူကလည္း “ငါကအငယ္၊ ငါကေခၽြးမ” ဆုိတဲ့ မာန္ေလးေတြ ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္။
ျပႆနာဆုိတာလည္း မာန္ရွိသူခ်င္းမွသာ ျဖစ္တာပါ။ တစ္ဖက္က မာန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ၊ တစ္ဖက္က မာန္မရွိဘူးဆုိရင္ မရွိေအာင္ေနဆုိရင္ ျပႆနာ မျဖစ္ပါဘူး။
ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာျပီးဆုိရင္ ကိုယ့္ဘက္က ဓမၼနဲ႕အညီ ေနနုိင္သမွ်ေနျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ “ဓေမၼာဟေ၀ရကၡတိဓမၼစာရီ= တရားကို ေစာင့္တဲ့သူကို တရားက ျပန္ေစာင့္ေရွာက္သြားမွာပဲ” လို႔ ႏွုလုံးသြင္းျပီး ဓမၼနဲ႕ ညီနုိင္သမွ် ညီေအာင္ေနရပါမယ္။ ျပီးေတာ့ သီလကိုလည္း တုိးတုိးျပီး ေစာင့္ထိန္းသင့္ပါတယ္။
ဘယ္လိုျပႆနာမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီနည္းကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။
ကိုယ့္ဘက္က တာလုံေအာင္ေနလိုက္တဲ့ သေဘာပါ။ အဆင္ေျပတာ မေျပတာက ဒုတိယကိစၥပါ။
စာဖက္သူေတြ သတိမထားမိမွာစုိးလို႔ ထပ္ေျပာပါရေစ။ ဘယ္လိုျပႆနာမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပႆနာတစ္ခုခု ျဖစ္လာျပီးဆုိရင္ ကိုယ့္ဘက္က ဓမၼနဲ႕အညီ ေနနုိင္သမွ်ေနပါ။ သီလကို တုိးတုိးျပီးေစာင့္ထိန္းပါ။ ဒီႏွစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ခ်စ္တဲ့စာဖက္သူေတြ အထူးပဲ အာရုံျပဳထားေစခ်င္ပါတယ္။
စာေရးသူကေတာ့ ကုိယ့္မွာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာ တစ္ခုခုနဲ႕ ၾကဳံလာရင္ အထက္ကအတုိင္း က်င့္သုံးေလ့ ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ တကယ္အားကိုး စရာက ဓမၼနဲ႕ သီလပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြအားလုံးဟာစိတ္ပါပဲ။ စိတ္ကေန “ဒီေယာကၡမၾကီးက မုန္းစရာၾကီးလို႔” ေလွ်ာက္သတ္မွတ္ထားလို႔ပါ။ အမွန္ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ ကေလးကို ျပန္ျပင္လိုက္ရုံပါပဲ။ စိတ္ကေလးကို ေျပာင္းယူလိုက္ရုံပါပဲ။
ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ျပန္အာရုံျပဳၾကည့္ေပါ့။ ငါဒီလိုစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာသလားဆုိတာ၊ စိတ္မခ်မ္းသာတဲ့အလုပ္ၾကီးကို ဘာလို႔ဆက္လုပ္ေနမွာလဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ပဲ ေနမွာေပါ့၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနထိုင္နည္းေတြကလည္း အမ်ားၾကီးရွိေနတဲ့ဥစၥာ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက သိပ္ျပီးအေရးၾကီးပါတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ စိတ္ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာ အဓိက ကိုယ့္စိတ္ကပဲ လိုက္ဖန္တီးေနတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရာထူးဌာနႏၱရေတြရွိရွိ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးဆုိရင္ ေနရထုိင္ရတာ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြက ကိုယ္ေတြ႔ေလးေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကတာဆုိေတာ့ အထူးေျပာဖုိ႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။
ဒီသက္ေသေလးေတြကို အေသအခ်ာအာရုံျပဳျပီး ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို ျပဳျပင္လုိက္ရုံပါပဲ။
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္မေျပၾကဘူးဆုိတာ ေမတၱာမရွိၾကလို႔ပါ။ ေမတၱာထားနုိင္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားၾကတာပါပဲ။
ဥပမာပဲ ထားပါေတာ့၊ ေယာကၡမနဲ႕ေခၽြးမ အဆင္မေျပဘူးတဲ့ ထားပါေတာ့။ ေယာကၡမက ကိုယ့္ကို အေသအလဲ မုန္းေနတယ္ပဲထားပါေတာ့။
ဒါဆုိ ေရေမတၱာသာ နာနာပုိ႔ပစ္လိုက္စမ္းပါ။
ျမတ္စြာဘုရားကို ေရကပ္၊ ေရကပ္ျပီးတဲ့အခါ “ဤေရေအးျမသလို ငါ့ရဲ႕ ေယာကၡမျဖစ္သူ ေဒၚဘယ္သူလည္း စိတ္ေကာ ရုပ္ေကာေအးျမပါေစ၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ” လို႔ ေယာကၡမကို မ်က္လုံးထဲမွာ ျမင္ေအာင္ထားျပီး ျပဳံးလာတဲ့အဆင့္ထိ ေမတၱာပုိ႔ပါ။
ကုိယ့္ရဲ႕ ေမတၱာသမာဓိအားၾကီးတယ္ဆုိရင္ ေလးငါးေျခာက္ရက္နဲ႕တင္ ထူးျခားလာပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမတၱာသမာဓိက အားနည္းေနေသးတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ တစ္လႏွစ္လေလာက္ေတာ့ ၾကာခ်င္ၾကာပါလိမ့္မယ္။
ေယာကၡမလုပ္သူကလည္း အထက္ကအတုိင္း ေခၽြးမလုပ္သူကို ေရေမတၱာပုိ႔ၾကည့္ပါ။
တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ ေမတၱာပုိ႔သူ ကိုယ္တုိင္ကလည္း အဆင္ေျပခ်င္စိတ္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနလိုတဲ့စိတ္ ရွိေနရပါ့မယ္။ ေမတၱာေတြေတာ့ ပုိ႔ေနပါရဲ႕၊ အဲဒီလိုစိတ္မ်ဳိး မရွိဘူးဆုိရင္ေတာ့ ေမတၱာကထိေရာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တခ်ဳိ႕ဆုိေယာကၡမနဲ႕ အဆင္မေျပလို႔ ရသင့္ရထုိက္တဲ့ အေမြေတြ မရလိုက္တာေတာင္ ရွိပါတယ္။
ကဲ့… စာဖတ္သူ။ ေယာကၡမနဲ႕ေခၽြးမ အဆင္မေျပျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ေရေမတၱာသာ ပု႔ိၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ “အေမရဲ႕ သမီးရဲ႕၊ သမီးရဲ႕ အေမရဲ႕” ဆုိျပီး ေဘးကလူေတြ မနာလိုခ်င္ေလာက္ကို အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ အေမြေတြလည္း အမ်ားၾကီးရလိုက္ပါလိမ့္မယ္။
က်မ္းကိုး-
၁။ ၀ိမာန၀တၳဳအ႒ကထာ၊
ဥဠာရာ၀ိမာန၀တၳဳ။
၂။ ၀ိမာန၀တၳဳေတာ္ၾကီး၊ ျမိဳ႕မိဆရာေတာ္။
No comments:
Post a Comment