သီလေစာင့္သူ

အေနာမဒႆီျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူေသာ အခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။ စႏၵ၀တီျမိဳ႔ေတာ္ႀကီးတြင္ ေမာင္ျဖဴစင္-ဟူေသာ အမ်ိဳးသားကေလးတဦး ရွိသည္။ သူသည္ စိတ္ထားျဖဴစင္သည္။ ကိုယ္ ႏႈတ္ အမူအရာ အလြန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ခမ်ာ အလြန္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးရွာသည္။ ခ်မ္းသာသူမ်ားထံတြင္ သူခစား လုပ္ရရွာသည္။ အလုပ္တာ၀န္ကို ေစ့စပ္ေသခ်ာစြာ စိတ္ေကာင္းထား ေဆာင္ရြက္တတ္သျဖင့္ အလုပ္ရွင္မ်ားက ေမာင္ျဖဴစင္ကို အထူးခ်စ္ခင္ၾကသည္။

ေၾသာ္-ငါ့ဘ၀ဟာ အင္မတန္ဆင္းရဲလို႔ သူခစားလုပ္ေနရတယ္။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္ေတြကို အစြမ္းကုန္ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ခ်င္ေပမယ့္ ငါ့မွာ ဥစၥာပစၥည္း လံုေလာက္ေအာင္ မရွိဘူး။ လူသားေတြအခ်င္းခ်င္း ေမတၱာအျပည့္ႏွင့္ စြန္႔ၾကဲကူညီခ်င္ေပမယ့္ ဥစၥာပစၥည္းက ရွားပါးလိုက္တာ။ ငါ့ဘ၀မွာ ဘယ္ေကာင္းမႈကို အဓိကထားျပီး အႏွစ္ထုတ္ယူရပါ့မလဲ။

တရက္တြင္ ေမာင္ျဖဴစင္တေယာက္ ေလးနက္စြာ ေတြးေတာမိသည္။ ဆင္းရဲေသာ္လည္း ဘ၀၏အႏွစ္သာရ အမွန္ျဖစ္ေသာ ေကာင္းမႈတခုကို အားစိုက္ထုတ္ယူရန္ နည္းလမ္းရွာသည္။

အင္း-အေနာမဒႆီ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႔ တပည့္ နိသဘမေထရ္ဟာ အင္မတန္ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမားတယ္။

အဲဒီ မေထရ္ထံကို သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ ေလွ်ာက္ထားရရင္ ငါလိုခ်င္တဲ့အေျဖကို ရေလာက္တယ္။

ေမာင္ျဖဴစင္သည္ ထိုသို႔ အၾကံရျပီးလွ်င္ နိသဘမေထရ္ျမတ္ထံသို႔ သြားသည္။ ရိုေသစြာ ရွိခိုးဦးခ်ျပီး မိမိ၏ အၾကံကို ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းသည္။ ထိုအခါ နိသဘမေထရ္ကလည္း ေမတၱာေရွ႔ထားကာ ေျဖၾကားေပးသည္။

ဒကာေလး ေမာင္ျဖဴစင္က ပစၥည္းဥစၥာ ဆင္းရဲခ်ိဳ႔တဲ့ေတာ့ ဒါနဆိုတဲ့ လွဴဒါန္း ေပကမ္း စြန္႔ၾကဲတာကို တအားစိုက္ မလုပ္ႏိုင္ေပဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အားငယ္စရာ မရွိပါဘူးကြယ္။ ဒကာေလးမွာ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာ ရွိေနတာပဲ။ ဒကာေလးရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ကို အရင္းအႏွီးျပဳျပီး သီလကို ေစာင့္ထိန္းႏိုင္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ လူသားေတြ အျမဲရိုေသစြာ ေစာင့္ထိန္းအပ္လို႔ နိစၥဂရုဓမၼသီလ-လို႔ ေခၚတဲ့ ငါးပါးသီလကို ျမဲျမံစြာ ရာသက္ပန္ ေစာင့္ထိန္းသြားေပါ့။

သီလ ပထမ၊ ဒါန ဒုတိယ-ဆိုတဲ့မူကို လက္ကိုင္ျပဳျပီး ဘ၀အႏွစ္အျဖစ္ ငါးပါးသီလကုသိုလ္ကို အဓိကထား ထုတ္ယူသြားေပါ့ကြယ္။

ေမာင္ျဖဴစင္သည္ နိသဘမေထရ္ျမတ္၏ ေျဖၾကားခ်က္ကို အလြန္ႏွစ္သက္ သေဘက်သြားသည္။ ထိုမေထရ္ျမတ္ထံမွာပင္ ငါးပါးသီလကို ရိုေသစြာ ေဆာက္တည္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္လည္း လူ႔တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရင္း ငါးပါးသီလကို လံုျခံဳေအာင္ေစာင့္ထိန္းသည္။ အႏွစ္တသိန္း သက္တမ္းကုန္သည္အထိ လံုျခံဳေအာင္ ျဖဴစင္စြာ အထူးေစာင့္ထိန္းေလသည္။

သက္တမ္းကုန္၍ ေမာင္ျဖဴစင္ကြယ္လြန္ေသာအခါ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္တြင္ နတ္သားျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ လူ-နတ္ ခ်မ္းသာတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခံစားရသည္။ သံသရာခရီးလမ္းတြင္ အထက္တန္းက်က် က်င္လည္သြားလာရသည္။

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူေသာအခါတြင္ ေ၀သာလီျပည္ရွိ သူေ႒းမ်ိဳး၀ယ္ လူျဖစ္သည္။ ခ်မ္းသာျပည့္စံုစြာ ေနထိုင္ရသည္။ အသက္ ၅-ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္သာသနာတြင္ ၀င္ေရာက္လ်က္ တရားဘာ၀နာမ်ား အားထုတ္သည္။ ရက္ပိုင္းအတြင္း ရဟႏၲာျဖစ္ေတာ္မူသည္။

ပဥၥသီလသမာဒါနိယ မေထရ္-ဟု အမည္တြင္သည္။ ဤျဖစ္ရပ္သည္ ငါးပါးသီလကို ေဆာက္တည္ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ရေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ၏ စြမ္းအားသတၱိ ႀကီးမားပံု သာဓကတရပ္ ျဖစ္ပါသည္။

အကိုး။ ေထရဂါထာပါဠိေတာ္ ပဥၥသီလသမာဒါနိယမေထရ္ ၀တၳဳကို မွီျငမ္းေရးဖြဲ႔ပါသည္။

Posted by "Buddha In My Life"