ရွင္ေတာ္ဗုဒၶသည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ ဆိုဆံုးမခက္ေသာ ရဟန္းတပါးရွိ၏။ သူသည္ ေက်ာင္းေတာ္ရွိ ခုတင္, ေညာင္ေစာင္း, စားပြဲ စသည္တို႔ကို သူႀကိဳက္ရာေနရာသို႔ ယူူ၍ အသံုးျပဳေလ့ ရွိ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုေနရာ၌ပင္ ပစ္ထားခဲ့ေလ့ရွိ၏။ ဖုန္မႈန္႔မ်ား ေပက်ံသည္ကို ဂရုမထား၊ မိုးရြာ အစို၊ ေနပူ အေျခာက္ ျဖစ္ေနသည္ကို အေရးမစိုက္။ တခါတရံ မေတာ္ေသာေနရာ ပစ္ထားသျဖင့္ ျခစားသည္လည္းရွိ၏။ အျမင္မေတာ္ေသာ ရဟန္းအေဖာ္မ်ားက သိမ္းဆည္းေပးရ၏။ ဤသို႔ သံဃိကပစၥည္းမ်ားကို ဂရုမစိုက္ ပစ္စလက္ခတ္မသံုးရန္ အေဖာ္ရဟန္းမ်ားက သတိေပးေသာအခါ -ဒါေလာက္ေလးႏွင့္ အျပစ္မႀကီးပါဘူး၊ မျဖစ္စေလာက္ကေလးကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔-ဆိုကာ ျပဳလုပ္ျမဲတိုင္း ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ အခ်ိဳ႔ပရိေဘာဂပစၥည္းမ်ား ပ်က္စီးကုန္၏။ ျမတ္ဗုဒၶ ၾကားသိေတာ္မူေသာအခါ ထိုရဟန္းအား ေရွ႔ေတာ္သို႔ ေခၚယူ၍ ဆံုးမစကားေျပာဆို၏။ ထို႔ေနာက္ တဆက္တည္းပင္-သံဃိက ေညာင္ေစာင္း အင္းပ်ဥ္ ခုတင္ စသည္မ်ားကို အကာအကြယ္မရွိေသာ လြင္တီးေခါင္၌ ယူငင္သံုးစြဲျပီးလွ်င္ ျပန္၍မသိမ္းဆည္းေသာ ရဟန္းအား ပါစိတ္အာပတ္ သင့္ေစ-ဟု ပထမ ေသနာသနသိကၡုာပုဒ္ကို ပညတ္ေတာ္မူေလသည္။
( ပါဠိဂါထာ )
မာ၀ မေညထ ပါပႆ ၊ န မႏၵံ အာဂမိႆတိ ။
ဥဒ ဗိႏၵဳ နိပါေတန ၊ ဥဒ ကုေမၻာပိ ပူရတိ ။
ဗာေလာ ပူရတိ ပါပႆ ၊ ေထာကံ ေထာကမၸိ အာစိနံ ။
( ျမန္မာျပန္ )
အနည္းငယ္ေသာ မေကာင္းမႈသည္ ငါ့အား အက်ိဳးေရာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု
မေကာင္းမႈကို မထီမဲ့ျမင္ မေအာက္ေမ့ရာ။
ေသးငယ္ေသာ မိုးေရေပါက္သည္ က်ဖန္မ်ားေသာ္ ေရအိုးျပည့္ဘိသကဲ့သို႔
သူမိုက္သည္ အနည္းငယ္ေသာ မေကာင္းမႈကို ျပဳဆည္းပူးဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ မေကာင္းမႈျဖင့္ ျပည့္၏။
( ေဆာင္ပုဒ္ )
မေကာင္းမႈကို၊ မဆိုစေလာက္၊ မျဖစ္ေလာက္ဟု၊ စိတ္ေရာက္အေတြး၊ ထင္မေသးနဲ႔၊
ေႏွးေကြးက်လ်က္၊ မိုးေရစက္သည္၊ စဥ္ဆက္ထပ္ပြား၊ က်ဖန္မ်ားေသာ္၊ ခံထားအိုးခြက္၊ ႀကီးပါလ်က္လည္း၊ ျပည့္တက္အနား၊ လွ်ံတက္သြားသို႔၊
ဆိုး၀ါးညစ္က်ဳ၊ နည္းငယ္စုကို၊ ျပဳလုပ္ထပ္ပြား၊ အႀကိမ္မ်ားေသာ္၊ ႀကီးမားအျပစ္၊ ထင္စြာျဖစ္၏။
( ပါပ၀ဂ္၊ အသံယတပရိကၡာရ၀တၳဳ )
Posted by "Buddha In My Life"
No comments:
Post a Comment