ဦးေအးညိဳသည္ ဟိုက္-ခနဲျဖစ္သြားကာ ေလျပင္းအေ၀ွ႔တြင္ က်ိဳး၍ပါသြားေသာ ထီးရြက္ေနာက္သို႔ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ေလၾကမ္းက အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေ၀ွ႔ကာေ၀ွ႔ကာ သယ္ေဆာင္သြားမႈေၾကာင့္ ထီးရြက္သည္ ဦးေအးညိဳေရာက္ေနေသာ ကြင္းလယ္ထဲမွ လမ္းသြယ္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းသည့္ ကားလမ္းမေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ထိုစဥ္ ထီးရြက္ကပြင့္လ်က္ အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေမာင္းႏွင္လာေသာ ကုန္ကားႀကီးကပါ ျဖတ္ႀကိတ္သြားျပန္သည္။ ဦးေအးညိဳသည္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္လ်က္သား က်န္ခဲ့သည့္ ထီးရိုးကုိၾကည့္ကာ စုတ္ျပတ္က်ိဳးေၾကသြားေသာ ထီးရြက္တို႔ကို ေက်ာခိုင္းရန္ ႏွေျမာသလို ျဖစ္သြားမိသည္။ ဒီထီးက ဒီေန႔မွ ရလာျခင္းပင္။ ဒါေပမဲ့ ၀ယ္လာတာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဒီထီးရလာပံုက-
ဦးေအးညိဳသည္ ပ်ံက်အလုပ္သမားတဦးပင္။ ဒီေန႔အဖို႔ လုပ္ငန္းေစာစီးစြာျပီးသျဖင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဦးေအးညိဳသည္ ဒိုင္နာလိုင္းကား၏ ေနာက္ဘက္ အေပါက္နားတြင္ ေနရာရလာခဲ့သည္။ မိမိေနထိုင္ရာရပ္ကြက္သည္ ျမိဳ႔သစ္တခု၏ အစြန္ဆံုးတြင္ ျဖစ္သည္။ မိမိဆင္းမည့္ မွတ္တိုင္ႏွင့္ ၂-မွတ္တိုင္၊ ၃-မွတ္တိုင္ခန္႔အလိုတြင္ မွတ္တိုင္တခုမွ တက္လာေသာ မိန္းမငယ္ကေလး တဦးသည္ ကားေပၚတြင္ ထီးတဖက္ကိုင္လ်က္ ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ လဲျပိဳလုလု ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔လက္မွထီးကို ကူကိုင္ေပးလိုက္သည္။
ေနာက္မွတ္တိုင္တခုအေရာက္တြင္ စက္ရံုမွ အလုပ္သမေလးမ်ား ၀န္ထမ္းမ်ား တက္လာသည္။ ထိုအခါ ထီးရွင္မိန္းကေလးသည္ တေရြ႔ေရြ႔ ေရြ႔ျပီး ဦးေအးညိဳနဲ႔ အေတာ္ကြာကာ မ်က္ျခည္ျပတ္သြားေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးေအးညိဳသည္ လက္ထဲမွ ထီးကိုငံ႔ုၾကည့္လ်က္ အိမ္မွ သားငယ္ သမီးငယ္တို႔၏ အျဖစ္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ မိုးေရထဲတြင္ ထီးမရွိမႈေၾကာင့္ တေနရာရာကို သြားတိုင္း ဦးေအးညိဳ၏ ပုဆိုးကို ေခါင္းျမီးျခံဳျပီး ေျပးတတ္ၾကသည္။ ရွိခဲ့ဖူးေသာ တေခ်ာင္းတည္းေသာ ထီးမွာလည္း မေကာင္းေတာ့ေပ။ ကိုင္းက်ိဳးသည္က က်ိဳး၊ ထီးလက္ကိုင္တို႔လည္း မရွိႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ယခုလက္ထဲတြင္ ကိုင္ေပးထားေသာ ထီးေလးမွာ အဆင္အေသြး ေတာ္ေတာ္လွသည့္ ၃-ဆစ္ခ်ိဳး ထီးကေလးျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးေအးညိဳ ဆင္းရန္မွတ္တိုင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ထီးပိုင္ရွင္ကေလးမကို လိုက္ရွာၾကည့္မိသည္။ ကားတြင္း၌ လူတို႔ ျပည့္က်ပ္ေနသျဖင့္ ထိုကေလးမကို မေတြ႔ရေပ။ ဦးေအးညိဳ ကားေပၚကဆင္းလာသည္ႏွင့္ မိုးကလည္း ရြာခ်သည္။ မိမိအိမ္သည္ ျမိဳ႔သစ္တခု၏ အစြန္အဖ်ားရွိ ျမစ္ကမ္းနားတြင္ တည္ရွိသည္။ အိမ္သို႔ေရာက္ရန္ ေျမရိုင္းကြင္းမ်ား လယ္ကြက္မ်ားၾကားရွိ လမ္းသြယ္ေလးေပၚတြင္ အေတာ္ေလ်ာက္ျပီးသြားမွ ေရာက္ႏိုင္သည္။ အခုလို မိုးသည္းေသာ အခါမ်ား၌ လမ္းက ေ၀းလြန္းလွသည္ဟု ထင္ရျမဲပင္။ ခုေတာ့ ထီးကအဆင္သင့္မို႔ ဖြင့္ေဆာင္းကာ ခပ္ေလးေလးပင္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
မိုးက သည္းလြန္းသျဖင့္ ထီးပိုင္ရွင္ မိန္းကေလးေတာ့ မည္သို႔ျဖစ္ေနမည္မသိ-ဟု စိတ္ထဲကေတြးမိသည္။ ထိုစဥ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေလကပါ ၾကမ္းလာသည္။ ကြင္းလယ္အေရာက္တြင္ ေလၾကမ္းသုတ္ႏွင္လိုက္မႈေၾကာင့္ ထီးမွာ ထီးရြက္လန္ျပီး ထီးရိုးတဆစ္မွစ၍ ျပဳတ္ကာ ေလႏွင့္အတူ ပါသြားသည္။ လြင့္ကာလြင့္ကာ ပါသြားျပီး ကားလမ္းစပ္အေပၚ အေရာက္တြင္မေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္ရစရာလမ္းမရွိေအာင္ ဆံုးသြားေတာ့သည္။ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းခ်ကာ အိမ္သို႔ဆက္ျပန္ခဲ့သည္။
အိမ္တဲ၀အေရာက္တြင္မေတာ့ ဟိုက္-ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ကာ ပို၍ အံ႔ၾသမွင္တက္မိေနသည္။ ဦးေအးညိဳ၏ တဲကား အျခားတဲမ်ား၏ အစြန္ဆံုးတြင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တဲကေလးသည္ ေစာေစာကေလဒဏ္ကို အေတာ္ခံစားခဲ့ရပံုကို ျမင္ရံုျဖင့္ သိႏိုင္သည္။
ဦးေအးညိဳ၏ တဲေခါင္မိုးတခုလံုးမွာ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ အထပ္လိုက္လန္ကာ ေျမေပၚသို႔ ျပဳတ္က်ေနသည္။ ျပဳတ္က်ေနေသာ ေခါင္မိုးဖက္တန္းမ်ားကို ျပဳျပင္၍ရေအာင္ ဇနီးႏွင့္ သမီးႀကီးက အတင္း စုစည္း ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ သားငယ္ႏွင့္ သမီးငယ္မွာ အိမ္တြင္းမွ ရွိစုမဲ့စုပစၥည္းမ်ားကို ေထာင့္အကြယ္ တေနရာတြင္ စုပံုျပီး ဖ်ာစုတ္မ်ားႏွင့္ ဖံုးအုပ္ေနၾကသည္။
အနီးအပါးမွ တဲအိမ္မ်ားမွာ ဦးေအးညိဳ၏ တဲအိမ္ေလာက္ မည္သည့္တဲအိမ္ကမွ် ဆိုးရြားျခင္း မရွိေပ။
တခ်ိဳ႔ အနီးအပါးအိမ္မ်ားမွ လူမ်ားကလည္း ဦးေအးညိဳတို႔အိမ္ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ျဖင့္ လုပ္ေနၾကသည္။ ရွက္လည္းရွက္၊ စိတ္လည္းညစ္ႏွင့္ ဘာကိုစလုပ္ရမည္ကို စဥ္းစားေနသည္။ ထိုစဥ္ ထီးေပ်ာက္သြားသည့္ မိန္းကေလးမွာ ကားေပၚကဆင္းလွ်င္ မိုးေရထဲ မိန္းမသားတန္မဲ့ ထီးမရွိသူအျဖစ္ လူအမ်ားၾကား ရွက္ရြ႔ံရရွာေတာ့မည္။ ထို႔ျပင္ ထီးေပ်ာက္၍ စိတ္မေကာင္း၊ စိတ္ညစ္ေနမည့္ပံုကို ျမင္ေယာင္မိသည္။
ဦးေအးညိဳ၏စိတ္တြင္ သူတပါးပစၥည္းကို မေတာ္ေလာဘျဖင့္ စိတ္ရိုင္းတခ်က္၀င္၍ အညႇာတာ ကင္းစြာ ျပဳမိခဲ့ျခင္းအေပၚ ယခု မိမိအိမ္၊ မိမိမိသားစုလိုက္ ခံစားရသည့္ အခက္အခဲဒုကၡႏွင့္ ယွဥ္ကာ ေတြးမိသြားသည္။ ထီးပိုင္ရွင္ မိန္းကေလးအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာနာ သနားစိတ္၀င္ကာ မိမိျပဳမူခဲ့သည့္ လုပ္ရပ္ကို တသက္တာ အတြက္ ေနာင္တရသြားေလေတာ့သည္။
ဦးေအးညိဳသည္ ပ်ံက်အလုပ္သမားတဦးပင္။ ဒီေန႔အဖို႔ လုပ္ငန္းေစာစီးစြာျပီးသျဖင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဦးေအးညိဳသည္ ဒိုင္နာလိုင္းကား၏ ေနာက္ဘက္ အေပါက္နားတြင္ ေနရာရလာခဲ့သည္။ မိမိေနထိုင္ရာရပ္ကြက္သည္ ျမိဳ႔သစ္တခု၏ အစြန္ဆံုးတြင္ ျဖစ္သည္။ မိမိဆင္းမည့္ မွတ္တိုင္ႏွင့္ ၂-မွတ္တိုင္၊ ၃-မွတ္တိုင္ခန္႔အလိုတြင္ မွတ္တိုင္တခုမွ တက္လာေသာ မိန္းမငယ္ကေလး တဦးသည္ ကားေပၚတြင္ ထီးတဖက္ကိုင္လ်က္ ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ လဲျပိဳလုလု ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔လက္မွထီးကို ကူကိုင္ေပးလိုက္သည္။
ေနာက္မွတ္တိုင္တခုအေရာက္တြင္ စက္ရံုမွ အလုပ္သမေလးမ်ား ၀န္ထမ္းမ်ား တက္လာသည္။ ထိုအခါ ထီးရွင္မိန္းကေလးသည္ တေရြ႔ေရြ႔ ေရြ႔ျပီး ဦးေအးညိဳနဲ႔ အေတာ္ကြာကာ မ်က္ျခည္ျပတ္သြားေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးေအးညိဳသည္ လက္ထဲမွ ထီးကိုငံ႔ုၾကည့္လ်က္ အိမ္မွ သားငယ္ သမီးငယ္တို႔၏ အျဖစ္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ မိုးေရထဲတြင္ ထီးမရွိမႈေၾကာင့္ တေနရာရာကို သြားတိုင္း ဦးေအးညိဳ၏ ပုဆိုးကို ေခါင္းျမီးျခံဳျပီး ေျပးတတ္ၾကသည္။ ရွိခဲ့ဖူးေသာ တေခ်ာင္းတည္းေသာ ထီးမွာလည္း မေကာင္းေတာ့ေပ။ ကိုင္းက်ိဳးသည္က က်ိဳး၊ ထီးလက္ကိုင္တို႔လည္း မရွိႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ယခုလက္ထဲတြင္ ကိုင္ေပးထားေသာ ထီးေလးမွာ အဆင္အေသြး ေတာ္ေတာ္လွသည့္ ၃-ဆစ္ခ်ိဳး ထီးကေလးျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးေအးညိဳ ဆင္းရန္မွတ္တိုင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ထီးပိုင္ရွင္ကေလးမကို လိုက္ရွာၾကည့္မိသည္။ ကားတြင္း၌ လူတို႔ ျပည့္က်ပ္ေနသျဖင့္ ထိုကေလးမကို မေတြ႔ရေပ။ ဦးေအးညိဳ ကားေပၚကဆင္းလာသည္ႏွင့္ မိုးကလည္း ရြာခ်သည္။ မိမိအိမ္သည္ ျမိဳ႔သစ္တခု၏ အစြန္အဖ်ားရွိ ျမစ္ကမ္းနားတြင္ တည္ရွိသည္။ အိမ္သို႔ေရာက္ရန္ ေျမရိုင္းကြင္းမ်ား လယ္ကြက္မ်ားၾကားရွိ လမ္းသြယ္ေလးေပၚတြင္ အေတာ္ေလ်ာက္ျပီးသြားမွ ေရာက္ႏိုင္သည္။ အခုလို မိုးသည္းေသာ အခါမ်ား၌ လမ္းက ေ၀းလြန္းလွသည္ဟု ထင္ရျမဲပင္။ ခုေတာ့ ထီးကအဆင္သင့္မို႔ ဖြင့္ေဆာင္းကာ ခပ္ေလးေလးပင္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
မိုးက သည္းလြန္းသျဖင့္ ထီးပိုင္ရွင္ မိန္းကေလးေတာ့ မည္သို႔ျဖစ္ေနမည္မသိ-ဟု စိတ္ထဲကေတြးမိသည္။ ထိုစဥ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေလကပါ ၾကမ္းလာသည္။ ကြင္းလယ္အေရာက္တြင္ ေလၾကမ္းသုတ္ႏွင္လိုက္မႈေၾကာင့္ ထီးမွာ ထီးရြက္လန္ျပီး ထီးရိုးတဆစ္မွစ၍ ျပဳတ္ကာ ေလႏွင့္အတူ ပါသြားသည္။ လြင့္ကာလြင့္ကာ ပါသြားျပီး ကားလမ္းစပ္အေပၚ အေရာက္တြင္မေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္ရစရာလမ္းမရွိေအာင္ ဆံုးသြားေတာ့သည္။ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းခ်ကာ အိမ္သို႔ဆက္ျပန္ခဲ့သည္။
အိမ္တဲ၀အေရာက္တြင္မေတာ့ ဟိုက္-ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ကာ ပို၍ အံ႔ၾသမွင္တက္မိေနသည္။ ဦးေအးညိဳ၏ တဲကား အျခားတဲမ်ား၏ အစြန္ဆံုးတြင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တဲကေလးသည္ ေစာေစာကေလဒဏ္ကို အေတာ္ခံစားခဲ့ရပံုကို ျမင္ရံုျဖင့္ သိႏိုင္သည္။
ဦးေအးညိဳ၏ တဲေခါင္မိုးတခုလံုးမွာ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ အထပ္လိုက္လန္ကာ ေျမေပၚသို႔ ျပဳတ္က်ေနသည္။ ျပဳတ္က်ေနေသာ ေခါင္မိုးဖက္တန္းမ်ားကို ျပဳျပင္၍ရေအာင္ ဇနီးႏွင့္ သမီးႀကီးက အတင္း စုစည္း ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ သားငယ္ႏွင့္ သမီးငယ္မွာ အိမ္တြင္းမွ ရွိစုမဲ့စုပစၥည္းမ်ားကို ေထာင့္အကြယ္ တေနရာတြင္ စုပံုျပီး ဖ်ာစုတ္မ်ားႏွင့္ ဖံုးအုပ္ေနၾကသည္။
အနီးအပါးမွ တဲအိမ္မ်ားမွာ ဦးေအးညိဳ၏ တဲအိမ္ေလာက္ မည္သည့္တဲအိမ္ကမွ် ဆိုးရြားျခင္း မရွိေပ။
တခ်ိဳ႔ အနီးအပါးအိမ္မ်ားမွ လူမ်ားကလည္း ဦးေအးညိဳတို႔အိမ္ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ျဖင့္ လုပ္ေနၾကသည္။ ရွက္လည္းရွက္၊ စိတ္လည္းညစ္ႏွင့္ ဘာကိုစလုပ္ရမည္ကို စဥ္းစားေနသည္။ ထိုစဥ္ ထီးေပ်ာက္သြားသည့္ မိန္းကေလးမွာ ကားေပၚကဆင္းလွ်င္ မိုးေရထဲ မိန္းမသားတန္မဲ့ ထီးမရွိသူအျဖစ္ လူအမ်ားၾကား ရွက္ရြ႔ံရရွာေတာ့မည္။ ထို႔ျပင္ ထီးေပ်ာက္၍ စိတ္မေကာင္း၊ စိတ္ညစ္ေနမည့္ပံုကို ျမင္ေယာင္မိသည္။
ဦးေအးညိဳ၏စိတ္တြင္ သူတပါးပစၥည္းကို မေတာ္ေလာဘျဖင့္ စိတ္ရိုင္းတခ်က္၀င္၍ အညႇာတာ ကင္းစြာ ျပဳမိခဲ့ျခင္းအေပၚ ယခု မိမိအိမ္၊ မိမိမိသားစုလိုက္ ခံစားရသည့္ အခက္အခဲဒုကၡႏွင့္ ယွဥ္ကာ ေတြးမိသြားသည္။ ထီးပိုင္ရွင္ မိန္းကေလးအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာနာ သနားစိတ္၀င္ကာ မိမိျပဳမူခဲ့သည့္ လုပ္ရပ္ကို တသက္တာ အတြက္ ေနာင္တရသြားေလေတာ့သည္။
Posted by kyay
[Reference: www.forverfriends.ning.com]
No comments:
Post a Comment