ေအာင္ျမင္ေသာ လူပ်င္းမရွိ

အၾကင္သူသည္ အအိပ္အေနမ်ား၏။ ပြဲလမ္းသဘင္ လုိက္စား ၾကည့္႐ႈျခင္းမ်ား၏။ လုံ႔လ၀ီရိယ နည္း၏။ ပ်င္းရိေပါ့ေလ်ာ့၏။ ေဒါသႀကီး၏။ ထုိသူ၏ သေဘာတရားသည္ ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္းျဖစ္၏။

                                                                                                                                                (ပရာဘ၀သုတၱန္)

The man who is drowsy, fond of society, not industrious, indolent, and who manifests, anger-this is the cause of one’s downfall.

        ခုဒၵကနိကာယ္၌ပါ၀င္ေသာ ပရာဘ၀သုတၱန္သည္ လူသားတုိ႔၏ ဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္း၊ ပ်က္စီးေၾကာင္းမ်ားကုိ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားေဒသနာသုတၱန္ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။

        ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေၾကာင္း မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားကုိ နာယူၿပီးၾကေသာ နတ္တုိ႔က ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္းတုိ႔ကုိလည္း သိလုိလာၾက ျပန္ေသာေၾကာင့္ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းၾကျပန္သျဖင့္ နတ္တုိ႔အား ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

                                                                                                                                                      (ခု-၁၊ ၂၉၅)

        ခ်မ္းသာႀကီးပြား တုိးတက္လုိသူတုိ႔သည္ ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ႀကိဳတင္သိထားသင့္ၾကေပသည္။ သိထားမွသာ သတိရွိရွိ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၍ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ႀကီးပြားျခင္း၊ တုိးတက္ျခင္းတုိ႔ကုိ ရရွိၾကမည္ျဖစ္သည္။

        မႏွစ္က သီတဂူစာသင္သားမ်ားကို Meditation Subject သင္ၾကား ေပးရာတြင္ ပရာဘ၀သုတၱန္ကုိပါ ထည့္သြင္း၍ မိမိ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါသည္။ ပရာဘ၀သုတၱန္ထဲမွ စာသင္သား ေသာတုဇနတုိ႔ႏွင့္ တုိက္႐ုိက္ဆက္စပ္ေနၿပီး သတိထားေရွာင္ရွားရမည့္ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း အခ်ဳိ႕ကုိ ေကာက္ႏုတ္ တင္ျပ လုိပါသည္။

        ၁။ အအိပ္အေနမ်ားျခင္း

        ၂။ ပြဲလမ္းသဘင္ ၾကည့္႐ႈမႈမ်ားျခင္း

        ၃။ လု႔ံလ၀ီရိယနည္းျခင္း

        ၄။ ပ်င္းရိေပါ့ေလ်ာ့ျခင္း တုိ႔သည္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ျမင္ေသာ ဘ၀ကုိ တည္ေဆာက္ရာတြင္ ႀကီးစြာေသာ အတားအဆီး အေႏွာက္အယွက္တုိ႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

        အနားယူးအိပ္စက္ျခင္းသည္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါေသာ္လည္း လုိသည္ထက္ ပုိလြန္အအိပ္မက္ပါက အက်ဳိးမဲ့မ်ားကုိသာ ျဖစ္လာေစတတ္ပါသည္။ အအိပ္အေနမ်ားျခင္းေၾကာင့္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည့္ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားကုိ အခ်ိန္မီ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္သည့္အတြက္ ဆုံး႐ႈံးျခင္းမ်ားႏွင့္သာ ေတြ႔ႀကံဳရတတ္ပါသည္။ အအိပ္မ်ားသူသည္ ကုိယ္လုပ္ရမည့္ အလုပ္ခ်ိန္ကုိ ကုိယ္ျပန္ခုိးသည့္ အခ်ိန္သူခုိး တစ္မ်ဳိးပင္ျဖစ္ပါသည္။

        ႀကီးပြားတုိးတက္ ေအာင္ျမင္သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္လွ်င္သိသိသာသာ အအိပ္အေန နည္းၾကသည္ကုိ ေတြ႔ၾကရေပလိမ့္မည္။ မိမိ၏ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ျဖစ္ေသာ ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ႏွင့္ သီတဂူဆရာေတာ္တုိ႔ကား ဤအခ်က္အတြက္ အေကာင္းဆုံးသက္ေသမ်ားပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

        ဓမၼဒူတဆရာေတာ္သည္ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေက်းလက္ဓမၼ ခရီးမ်ား ႂကြေရာက္ ေဟာေျပာၿပီး မည္မွ်ပင္ပန္းသည္ျဖစ္ေစ နံနက္ (၃း၀၀)နာရီတြင္ အိပ္ရာမွ ႏုိးထၿမဲျဖစ္သလုိ သီတဂူဆရာေတာ္သည္လည္း တရားပြဲမ်ားျဖင့္ ညဥ့္နက္သည့္ တုိင္ေအာင္ သာသနာ့တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနရေသာ္လည္း နံနက္ေစာေစာတြင္ ဖ်က္လတ္ ႏုိးၾကားေနသည္သာ ျဖစ္သည္။

        လူအမ်ားစု နံနက္ေစာေစာ အိပ္ရာမွမထႏုိင္ျခင္းမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္တုိင္ေအာင္ တီဗီ၊ ဗီဒီယိုၾကည့္႐ႈျခင္း၊ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ျခင္း၊ ပြဲလမ္းသဘင္ အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။

        မိမိစာသင္သားဘ၀ မႏၱေလး မစုိးရိမ္တုိက္ေနစဥ္က ကုိရင္ႀကီးတစ္ပါး ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါသည္။ ထုိစဥ္က မႏၱေလးတြင္ အၿငိမ့္ပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲမ်ား တြင္က်ယ္ မ်ားျပားေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ညတုိင္းလုိလုိပင္ တစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာတြင္ အၿငိမ့္ပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲမ်ားရွိေနပါသည္။ ထုိကုိရင္ႀကီးသည္ ည(၁၀း၀၀)နာရီ စာအံေက်ာင္းၿပီးသည္ႏွင့္ အၿငိမ့္ပြဲ (သုိ႔မဟုတ္) ဇာတ္ပြဲတစ္ခုခုသုိ႔ အေရာက္ သြားၿမဲျဖစ္သည္။ မနက္(၂း၀၀)နာရီ (၃း၀၀)နာရီတြင္မွ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္သည္သာ မ်ား၏။

        မနက္ (၇း၀၀)နာရီ (၈း၀၀)နာရီ သူမ်ားတကာ ဆြမ္းခံထြက္ခ်ိန္က်မွ ကမန္းကတန္း အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဆြမ္းခံသြား၏။ ႏွစ္အိမ္ သုံးအိမ္ အေျပးအလႊား ဆြမ္းခံ၍ ျပန္လာသည္ႏွင့္ ဆြမ္းစားၿပီး အိပ္ေတာ့သည္သာျဖစ္၏။

        သူ႔ဆရာဦးဇင္းကလည္း ဆုံးမ၍မရ၊ လက္ေျမွာက္ထားရေသာေၾကာင့္ ေလးငါးႏွစ္ မႏၱေလးတြင္ ေနေသာ္လည္း ဇာတ္ပြဲသီခ်င္းအခ်ဳိ႕ ရသည္မွလြဲ၍ ဘာစာမွလည္း မတတ္၊ ဘာစာေမးပြဲမွလည္း မေအာင္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ လူ၀တ္လဲကာ ေတာျပန္သြားရသည္သာ အဖတ္တင္ေတာ့သည္။

        အေပ်ာ္အပါး ဦးစားေပးလြန္းသူသည္ စီးပြားေရး ပညာေရး ေဆာင္ရြက္ အားထုတ္ရာတြင္ျဖစ္ေစ၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳရာတြင္ျဖစ္ေစ၊ ၀ီရိယအား ေပ်ာ့ေနတတ္ေပသည္။ ေလာကီေရးရာ ေလာကုတၱရာေရးရာ ႏွစ္ျဖာတုိ႔တြင္ ၀ီရိယထက္သန္သူမွသာ ေအာင္ျမင္ေပါက္ေရာက္ႏုိင္ပါသည္။

        ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီိရိယ ဘက္စုံအားကုိးမွ တုိးတက္ႏုိင္သည့္ လူသားမ်ားကုိ မဆုိထားႏွင့္၊ ကုသုိလ္ကံ စြမ္းအားႀကီး၍ အရာရာျပည့္စုံသည့္ ဘ၀ပုိင္ရွင္ နတ္မ်ားပင္လွ်င္ ၀ီရိယ လုိအပ္ၾကပါေသးသည္။

        သိၾကားမင္းကုိယ္တုိင္ သားေတာ္စပ္သည့္ အပ်င္းႀကီးေသာ သု၀ီရ နတ္သားအား….

        အန႒ဟံ အ၀ါယာမံ၊ သုခံ ယၾတာမိ ဂစၦတိ။

        သု၀ီရ တတၳ ဂစၦာဟိ၊ မေဥၥတေတၳ၀ ပါပယ။

        ဟု ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ႏွင့္ ဆုံးမခဲ့ဖူးပါသည္။

        “ ငါ့သား သု၀ီရ၊ ထႂကြလု႔ံလ ၀ီရိယမရွိရဘဲ ခ်မ္းသာႀကီးပြား တုိးတက္ႏုိင္ေသာ တိုင္းျပည္၊ ႏုိင္ငံ၊ အရပ္ေဒသရွိလွ်င္ မင္းကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္ ေနထုိင္ပါ။ ငါ့ကုိလည္း ပုိ႔ေပးစမ္းပါ ”  ဟု ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။

(သံ-၁၊၂၁၈)

        ပ်င္းရိဆုတ္နစ္ျခင္းသည္ ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ျခင္း လမ္းစပင္ ျဖစ္သည္။ ၀ီရိယနည္းေသာ လူပ်င္းႏွင့္ ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း ဆန္႔က်င္ဖက္ ျဖစ္ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဤကမၻာေလာကတြင္ “ ေအာင္ျမင္ေသာ လူပ်င္း ” ဆုိသူကုိ ဘယ္ေနရာတြင္မွ် ေတြ႔ျမင္ရမည္ မဟုတ္ပါ။

        ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတုိက္၌ သီတင္းသုံးစဥ္က သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္လာၾကေသာ ရဟန္းအသစ္ (၅၀၀)တုိ႔သည္ ကမၼ႒ာန္းတရားမ်ား သင္ယူၿပီး ေတာထြက္ တရားက်င့္ၾကေလသည္။ ထုိအထဲတြင္ အပ်င္းႀကီးေသာ အရွင္တိႆတစ္ပါးသာ လုိက္မသြားဘဲ ေက်ာင္းတြင္ က်န္ရစ္ ေနခဲ့၏။

        ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား တရားရၿပီး ျပန္လာၾကေသာ အခါတြင္မွ ခါေတာ္မီလုိခ်င္စိတ္ႏွင့္ တစ္ညလုံး မအိပ္မေန က်င့္ႀကံအားထုတ္ေသာ အရွင္တိႆမွာ အိပ္ငုိက္ငုိက္ႏွင့္ ခလုတ္တုိက္လဲၿပီး ေပါင္က်ဳိးရေလေတာ့သည္။ မနက္ေစာေစာ ဆြမ္းစားႂကြမည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာလည္း သူ႔အတြက္ႏွင့္ အလုပ္ပ်က္ၾကရေတာ့သည္။

        အရွင္တိႆ၏ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ သိျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား “ ရဟန္းတုိ႔………ဤတိႆသည္ ယခုမွသာ သင္တုိ႔အား အေႏွာင့္အယွက္ေပးသည္ မဟုတ္၊ ေရွးကလည္း အေႏွာင့္အယွက္ေပးဖူးသည္ သာျဖစ္၏ ” ဟု မိန္႔ၾကားကာ အတိတ္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကုိ ထုတ္ေဖာ္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ ပါသည္။

        ဂႏၶာရတုိင္း တကၠသုိလ္ျပည္ရွိ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးထံတြင္ အတုိင္းတုိင္း အျပည္ျပည္မွ လာေရာက္ ပညာသင္ယူေနၾကေသာ လူငယ္တပည့္ ငါးရာ ရွိေလသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ေတာထဲမွထင္းေခြရန္ တာ၀န္က်၍ အသီးသီး ထင္းစုေဆာင္းၾကရာတြင္ အပ်င္းႀကီး အေခ်ာင္ခုိေသာ တပည့္တစ္ေယာက္သည္ ရြက္ေႂကြ ခံတက္ပင္စုိကုိ အပင္ေျခာက္မွတ္၍ သူမ်ားတကာ ျပန္လာခ်ိန္မွ အလြယ္တကူ အကုိင္းတက္ခ်ဳိးကာ ျပန္မည့္အႀကံႏွင့္ အပင္ရင္းတြင္ အိပ္စက္ နားေနေလ၏။

        ညေနေစာင္းအိမ္ျပန္ခ်ိန္တြင္ ကမန္းကတန္း သစ္ပင္ေပၚတက္၍ အကုိင္းခ်ဳိးရာ အလြယ္တကူ ခ်ဳိး၍မရသည့္အျပင္ မ်က္လုံးထုိးမိၿပီး ဒုကၡ ေရာက္ရေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးမွ ျပန္ေရာက္ၿပီး ထင္းစုိမ်ားကုိ ထင္းပုံေပၚ တင္ထားသျဖင့္ ေနာက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ ခရီးထြက္ရန္အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ရာတြင္ လည္း အခက္အခဲႀကံဳကာ အစီအစဥ္ ပ်က္ၾကရေတာ့သည္။

        ထုိလူပ်င္းတပည့္ကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ဘုရားအေလာင္း ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးက……..

        “ တပည့္တုိ႔ …………… ေစာေစာလုပ္ရမည့္ အလုပ္ကုိ ေနာက္က်မွ လုပ္သူတုိင္းဟာ ဒီလုိပဲ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ရတတ္တယ္ ” ဟူ၍ ဆုံးမစကား ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။

                                                                                                                                                                   (ဓမၼပဒ-႒)

        ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အလုပ္ မည္သည့္ကိစၥကုိ ေဆာင္ရြက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မပ်င္းမရိ မေပါ့မေလ်ာ့ စိတ္အားထက္သန္စြာ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ရန္ လုိအပ္သည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္။ ကုသုိလ္ ဥစၥာ ပညာ မည္သည့္အရာကုိမဆုိ ရယူလုိသူသည္ ကုိယ္အား ဉာဏ္အား ၀ီရိယအားတုိ႔ကုိ စုိက္ထုတ္ရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။

           ဓမၼဒူတ ေဒါက္တာ အရွင္ပညိႆရာဘိ၀ံသ

                   ဓမၼဒူတမဂၢဇင္း အမွတ္စဥ္(၂)