တို႔တစ္ေတြ ျပန္ဆံုတဲ့အခါ

   တစ္ခါတုန္းက ဥတၱရာပထတိုင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ခရီးတစ္ခုထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသြားေနတုန္းမွာ ေနကသိပ္ပူေတာ့ ေရလည္း ဆာလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နီးစပ္ရာသစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ကုိ ဝင္နားလိုက္ပါတယ္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာ သူ႔လိုပဲ သာဝတၳိျပည္သား လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကလည္း ကြမ္းဝါးေနရင္း ေနပူခိုေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထတိုင္းသားက ၾကိဳေရာက္ေနတဲ့လူစိမ္းကို ေရေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

… “ မိတ္ေဆြရယ္ ေရေလးဘာေလးမပါဘူးလား၊ ပါရင္နည္းနည္းေလာက္ေပးစမ္းပါ၊ ေရသိပ္ဆာေနလို႕ပါ ”

... “ မပါဘူး…”  

... “ ဒါျဖစ္ရင္လည္းမိတ္ေဆြရယ္၊ ေရဆာလြန္းလို႔ ကြမ္းေလးတစ္ယာေလာက္ေပးပါ ”

…“ အုိး …... ဒီအတိုင္းေတာ့ ဘယ္ရမွာလဲ၊ ေလးအသျပာေပးရမယ္”

... “ ရပါတယ္၊ ေလးအသျပာေပးပါ့မယ္ ”  ေျပာျပီးေလးအသျပာကို ထုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထတိုင္းသားက ေရဆာေျပအျဖစ္ ကြမ္းကို၀ါးပါေတာ့တယ္။

    တကယ္ေတာ့ ကြမ္းတစ္ယာဟာ ေလးအသျပာ မတန္ပါဘူး၊ လိုေနမွန္းသိလို႕ ပံုမွန္ေစ်းထက္ အဆမ်ားစြာတင္ေရာငး္လိုက္တာပါ။ အေမာေျပာေတာ့ ကုိယ့္ခရီးကို ဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ နွစ္ကာလေတြ ၾကာသြားေရာဆုိပဲ ဆိုပါေတာ့။

     တစ္ေန႕ေသာအခါမွာေတာ့ ပင္လယ္ျပင္မွာခရီးထြက္ရင္း သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ သေဘၤာတစ္စီးမွာ ျပန္ဆံုၾကျပန္ပါတယ္။

     တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ စီးလာတဲ့သေဘၤာက ေမွာက္သြားပါေလေရာ။ ခရီးသည္ေတြဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ကူးေနၾကပါတယ္။ ဥတၱရာပထတုိင္းသားကေတာ့ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခုကို ရလိုက္ပါတယ္။

     ရလာတဲ့ပ်ဥ္ခ်ပ္နဲ႔ကူးရင္း သူနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ေရထဲနစ္လုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လုိက္ပါတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္က သူ႕ကို ကြမ္းတစ္ယာကို ေလးအသျပာနဲ႔ ေရာင္းဖူးခဲ့တဲ့သူပါ။

     ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထတိုင္းသားက “ ဒီမိတ္ေဆြဟာ ငါေရငတ္ေနတုန္းက ကြမ္းတစ္ရာေရာင္းဖူးတယ္။ ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြပဲ ”….. ဆိုျပီး သူ႔ရဲ႕ပ်ဥ္ခ်ပ္ကို ထုိးေပးလုိက္ပါေတာ့တယ္။

    သီဟိုဠ္ ဝတဳၱေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရသဝါဟိနီက်မ္းကပါ။ ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားထားေသာ “ တို႔တစ္ေတြ ျပန္ဆံုတဲ့အခါ ” ေခါင္းစဥ္ရွိစာအုပ္မွ ကူးယူတင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

[Reference: www.forverfriends.ning.com]