တခါတုန္းက သူေ႒းႀကီးတဦး ရွိေလသည္၊ သူသည္ အတိတ္က ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ ကံ၊ ပစၥဳပၸန္၏ ကံ ျဖစ္ေသာ ကံတရား၏ သေဘာတရားကို ယံုႀကည္သူမဟုတ္။
တေန႔တြင္ ပညာရွိ ပုေရာဟိတ္ တေယာက္က သူေ႒းႀကီးကို ေဟာလိုက္၏။
သင္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အဖိုးတန္ ပစၥည္းရတနာေတြဟာ တေန႔က်ရင္ သင္ရဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ဆင္းရဲသားက ပိုင္ဆိုင္လိမ့္မယ္။
သူေ႒းႀကီးက ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏိုင္ေႀကာင္း အေက်ာက္အကန္ ျငင္းဆိုသည္၊ သို႔ရာတြင္ စိုးရိမ္စိတ္က မကင္းေပ။
ထို႔ေႀကာင့္ သူပိုင္ပစၥည္းမ်ား ထုထည္ႀကီးမားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းခ်၏၊ ထို႔ေနာက္ အဖိုးတန္ စိန္မ်ားကို ၀ယ္ယူလိုက္၏၊ စိန္မ်ားက ပစၥည္းေသးသေလာက္ တန္ဖိုးအနဂၣထိုက္၏၊ ယင္းတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္လ်က္ ေခါင္းေပါင္းတြင္ ထည့္ထား၏။
အင္း-ငါ့ရဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ အိမ္နီးခ်င္း ဆင္းရဲသားဆီ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေရာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး-ဟု ေတြး၏၊ ေခါင္းေပါင္းကို သြားေလရာ ေပါင္းထား၏၊
မ်ားမႀကာမီ သူသည္ သေဘၤာခရီးထြက္၏၊ ပင္လယ္ျပင္၏ အရသာခံယူရင္း စည္းစိမ္ယူေန၏၊ ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ ေလျပင္းတိုက္ခတ္ရာ ဦးေခါင္းထက္မွ ေခါင္းေပါင္းသည္ လြင့္စဥ္ျပီး ပင္လယ္ထဲသို႔ က်သြားေလသည္၊ ထိုအခါ စဥ္းစားမိလိုက္ေသး၏၊ အင္း-က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ပင္လယ္ေအာက္က်သြားတဲ့ ငါ့ပစၥည္းေတြ အိမ္နားက ဆင္းရဲသား ရယူခြင့္ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သို႔ရာတြင္ ကံႀကမၼာကား ဆန္းႀကယ္လွ၏၊ ဆင္းရဲသားသည္ ေစ်းမွ ဟင္းလ်ာအတြက္ ငါး၀ယ္လာ၏၊ ၀မ္းဗိုက္ကို ခြဲလိုက္သည့္အခါ ရတနာထုပ္ကို ေတြ႔ရေလသည္၊ သူေ႒းႀကီး၏ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္၏၊ သူေ႒းႀကီးမွာ မည္သို႔မွ် မေျပာသာေတာ့၊ ထူးဆန္းသည့္ ကံႀကမၼာကိုသာ အံ့ႀသမဆံုးေအာင္ ျဖစ္ရေလသည္။..........
တခါက ေတာရြာမွ လူငယ္ေတေယာက္သည္ ျမိဳ႔သို႔တက္၍ လကၡဏာက်မ္းတတ္ဆရာႀကီး တဦးထံတြင္ ပညာသင္ႀကားေနသည္၊ ဆရားႀကီးက သူ႔အား စာေပႏွင့္ ေလာကက်င့္၀တ္ေကာင္းကို သင္ေပးသည္၊ တေန႔တြင္ ဆရာႀကီးသည္ တပည့္ျဖစ္သူ၏ လကၡဏာကို ႀကည့္မိရာ ဆင္းဆင္းရဲရဲျဖင့္ အသက္ေမြးျမဴရမည့္ အျဖစ္ကို ေတြ႔ရ၍ သနားသျဖင့္ ျပန္လႊတ္လိုက္ေလ၏။
ေနာက္တႏွစ္ခန္႔ ႀကာေသာအခါ တပည့္ျဖစ္သူသည္ ၀တ္ေကာင္းစားေကာင္းမ်ားကို သပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ျပီး ဆရားႀကီးအား သြားကန္ေတာ့သည္၊ ဆရာႀကီးလည္း တပည့္ျဖစ္သူ၏ အေျခအေန ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာပံုကို ျမင္ရ၍ လြန္စြာအံ့ႀသျပီး အက်ိဳးအေႀကာင္းကို ေမးႀကည့္၏။
ထိုအခါ တပည့္ျဖစ္သူက ဆရာႀကီးအား သူ၏ျဖစ္ပံု အေႀကာင္းစံုကို ေျပာျပ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာႀကီးထံမွ ထမင္းထုပ္ထမ္း၍ ျပန္လာရာ လမ္းခရီးအႀကားမွၾ ေနလည္း မြန္းတည့္လုနီးပါျပီ၊ ထိုအခါ ရဟန္းတပါး ဆြမ္းလာရပ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မစားဘဲ အကုန္လံုး ရဟန္းေတာ္အား ေလာင္းလွဴလိုက္ပါသည္၊ ရဟန္းေတာ္လည္း မွ်တရ႔ံုဘုဥ္းေပးျပီး အက်န္ကို ကၽြန္ေတာ့အား ျပန္စြန္႔သြားပါသည္၊ ထို႔ျပင္ ရြာေရာက္ေသာအခါမွာလည္း ဆရာႀကီးသင္ေပးသည့္အတိုင္း အမ်ားအက်ိဳးကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေဆာင္ရြက္ပါသည္၊ ရြာအ၀င္ တံခါး၀၌ ခ်ိဳင့္ဗြက္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္း ႀကိဳးစားေျမဖို႔ခဲ့ပါသည္၊ ရြာအတြက္ လိုအပ္ေသာ ေရတြင္းတြင္းကိုလည္း ဦးေဆာင္တူးခဲံပါသည္၊ ထိုအခါမွစ၍ ရြာက ကၽြန္ေတာ့အား ေရွ႔ေဆာင္လမ္းျပ ထားႀကျပီး စပါး၊ ပဲ၊ ႏွမ္း၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား ေထာက္ပ့ံဘ=ႀကပါသည္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရသမွ် အသီးအႏွံတို႔ကို မတည္ျပီး မိမိအတြက္ေရာ ရပ္ရြာအတြက္ပါ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ေပးပါသည္၊ သို႔ႏွင့္ တစတစ ႀကီးပြားတိုးတက္လာျပီး ယခုလို ဆရာႀကီးကို လာေရာက္ကန္ေတာ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တပည့္ျဖစ္သူသည္ ဆရာႀကီး ေတြ႔ရွိရေသာ လကၡဏာအရဆိုလွ်င္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ အသက္ေမြးျမဴရမလို ျဖစ္ပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ရဟန္းေတာ္အား ဆြမ္းေလာင္းျခင္း၊ ဆရာႀကီးစကား နားေထာင္၍ ရပ္ရြာအက်ိဳး သယ္ပိုးျခင္း၊ စေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားေႀကာင့္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေႀကာင္း ဆရာႀကီး ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိေလသည္။
သင္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အဖိုးတန္ ပစၥည္းရတနာေတြဟာ တေန႔က်ရင္ သင္ရဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ဆင္းရဲသားက ပိုင္ဆိုင္လိမ့္မယ္။
သူေ႒းႀကီးက ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏိုင္ေႀကာင္း အေက်ာက္အကန္ ျငင္းဆိုသည္၊ သို႔ရာတြင္ စိုးရိမ္စိတ္က မကင္းေပ။
ထို႔ေႀကာင့္ သူပိုင္ပစၥည္းမ်ား ထုထည္ႀကီးမားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းခ်၏၊ ထို႔ေနာက္ အဖိုးတန္ စိန္မ်ားကို ၀ယ္ယူလိုက္၏၊ စိန္မ်ားက ပစၥည္းေသးသေလာက္ တန္ဖိုးအနဂၣထိုက္၏၊ ယင္းတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္လ်က္ ေခါင္းေပါင္းတြင္ ထည့္ထား၏။
အင္း-ငါ့ရဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ အိမ္နီးခ်င္း ဆင္းရဲသားဆီ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေရာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး-ဟု ေတြး၏၊ ေခါင္းေပါင္းကို သြားေလရာ ေပါင္းထား၏၊
မ်ားမႀကာမီ သူသည္ သေဘၤာခရီးထြက္၏၊ ပင္လယ္ျပင္၏ အရသာခံယူရင္း စည္းစိမ္ယူေန၏၊ ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ ေလျပင္းတိုက္ခတ္ရာ ဦးေခါင္းထက္မွ ေခါင္းေပါင္းသည္ လြင့္စဥ္ျပီး ပင္လယ္ထဲသို႔ က်သြားေလသည္၊ ထိုအခါ စဥ္းစားမိလိုက္ေသး၏၊ အင္း-က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ပင္လယ္ေအာက္က်သြားတဲ့ ငါ့ပစၥည္းေတြ အိမ္နားက ဆင္းရဲသား ရယူခြင့္ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သို႔ရာတြင္ ကံႀကမၼာကား ဆန္းႀကယ္လွ၏၊ ဆင္းရဲသားသည္ ေစ်းမွ ဟင္းလ်ာအတြက္ ငါး၀ယ္လာ၏၊ ၀မ္းဗိုက္ကို ခြဲလိုက္သည့္အခါ ရတနာထုပ္ကို ေတြ႔ရေလသည္၊ သူေ႒းႀကီး၏ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္၏၊ သူေ႒းႀကီးမွာ မည္သို႔မွ် မေျပာသာေတာ့၊ ထူးဆန္းသည့္ ကံႀကမၼာကိုသာ အံ့ႀသမဆံုးေအာင္ ျဖစ္ရေလသည္။..........
တခါက ေတာရြာမွ လူငယ္ေတေယာက္သည္ ျမိဳ႔သို႔တက္၍ လကၡဏာက်မ္းတတ္ဆရာႀကီး တဦးထံတြင္ ပညာသင္ႀကားေနသည္၊ ဆရားႀကီးက သူ႔အား စာေပႏွင့္ ေလာကက်င့္၀တ္ေကာင္းကို သင္ေပးသည္၊ တေန႔တြင္ ဆရာႀကီးသည္ တပည့္ျဖစ္သူ၏ လကၡဏာကို ႀကည့္မိရာ ဆင္းဆင္းရဲရဲျဖင့္ အသက္ေမြးျမဴရမည့္ အျဖစ္ကို ေတြ႔ရ၍ သနားသျဖင့္ ျပန္လႊတ္လိုက္ေလ၏။
ေနာက္တႏွစ္ခန္႔ ႀကာေသာအခါ တပည့္ျဖစ္သူသည္ ၀တ္ေကာင္းစားေကာင္းမ်ားကို သပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ျပီး ဆရားႀကီးအား သြားကန္ေတာ့သည္၊ ဆရာႀကီးလည္း တပည့္ျဖစ္သူ၏ အေျခအေန ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာပံုကို ျမင္ရ၍ လြန္စြာအံ့ႀသျပီး အက်ိဳးအေႀကာင္းကို ေမးႀကည့္၏။
ထိုအခါ တပည့္ျဖစ္သူက ဆရာႀကီးအား သူ၏ျဖစ္ပံု အေႀကာင္းစံုကို ေျပာျပ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာႀကီးထံမွ ထမင္းထုပ္ထမ္း၍ ျပန္လာရာ လမ္းခရီးအႀကားမွၾ ေနလည္း မြန္းတည့္လုနီးပါျပီ၊ ထိုအခါ ရဟန္းတပါး ဆြမ္းလာရပ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မစားဘဲ အကုန္လံုး ရဟန္းေတာ္အား ေလာင္းလွဴလိုက္ပါသည္၊ ရဟန္းေတာ္လည္း မွ်တရ႔ံုဘုဥ္းေပးျပီး အက်န္ကို ကၽြန္ေတာ့အား ျပန္စြန္႔သြားပါသည္၊ ထို႔ျပင္ ရြာေရာက္ေသာအခါမွာလည္း ဆရာႀကီးသင္ေပးသည့္အတိုင္း အမ်ားအက်ိဳးကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေဆာင္ရြက္ပါသည္၊ ရြာအ၀င္ တံခါး၀၌ ခ်ိဳင့္ဗြက္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္း ႀကိဳးစားေျမဖို႔ခဲ့ပါသည္၊ ရြာအတြက္ လိုအပ္ေသာ ေရတြင္းတြင္းကိုလည္း ဦးေဆာင္တူးခဲံပါသည္၊ ထိုအခါမွစ၍ ရြာက ကၽြန္ေတာ့အား ေရွ႔ေဆာင္လမ္းျပ ထားႀကျပီး စပါး၊ ပဲ၊ ႏွမ္း၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား ေထာက္ပ့ံဘ=ႀကပါသည္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရသမွ် အသီးအႏွံတို႔ကို မတည္ျပီး မိမိအတြက္ေရာ ရပ္ရြာအတြက္ပါ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ေပးပါသည္၊ သို႔ႏွင့္ တစတစ ႀကီးပြားတိုးတက္လာျပီး ယခုလို ဆရာႀကီးကို လာေရာက္ကန္ေတာ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တပည့္ျဖစ္သူသည္ ဆရာႀကီး ေတြ႔ရွိရေသာ လကၡဏာအရဆိုလွ်င္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ အသက္ေမြးျမဴရမလို ျဖစ္ပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ရဟန္းေတာ္အား ဆြမ္းေလာင္းျခင္း၊ ဆရာႀကီးစကား နားေထာင္၍ ရပ္ရြာအက်ိဳး သယ္ပိုးျခင္း၊ စေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားေႀကာင့္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေႀကာင္း ဆရာႀကီး ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိေလသည္။
[Reference: www.forverfriends.ning.com]
No comments:
Post a Comment